ក្តីអំណរដែលមិនអាចកាត់ថ្លៃបាន
សុភាសិត ១៧:១២-២២ ចិត្តដែលសប្បាយជាថ្នាំយ៉ាងវិសេស តែវិញ្ញាណបាក់បែករមែងឲ្យឆ្អឹងរីងស្ងួតទៅ។ សុភាសិត ១៧:២២ រៀងរាល់ថ្ងៃ ដែលកូនៗរបស់អ្នកស្រីខូលីន(Colleen)ត្រូវទៅរៀន គាត់តែងតែស្លៀកពាក់ខោអាវឈុត ឬពាក់ម៉ាសខុសៗគ្នា ដើម្បីទៅទទួលកូនៗរបស់គាត់ ខណៈពេលដែលពួកគេចេញពីរថយន្តដឹកសិស្ស រៀងរាល់ពេលរសៀល។ គាត់បានធ្វើដូចនេះ៣ឆ្នាំហើយ ហើយបាននាំមកនូវភាពសប្បាយរីករាយ ដល់គ្រប់គ្នានៅក្នុងរថយន្តដឹកសិស្ស រាប់បញ្ចូលទាំងអ្នកបើកបរផងដែរ។ អ្នកបើកបរបាននិយាយថា “អ្នកស្រីខូលីនបាននាំមកនូវភាពសប្បាយរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ដល់ក្មេងៗនៅលើឡាន។ ពិតជាអស្ចារ្យណាស់។ ខ្ញុំចូលចិត្តអ្វីដែលគាត់កំពុងធ្វើ”។ កូនៗរបស់អ្នកស្រីខូលីនក៏យល់ឃើញដូចនេះដែរ។ រឿងនេះបានចាប់ផ្តើម នៅពេលដែលអ្នកស្រីខូលីនចាប់ផ្តើមទទួលចិញ្ចឹមក្មេងកំព្រា។ គាត់ដឹងថា ពួកគេមានការពិបាកយ៉ាងណា ពេលដែលពួកគេបានបាត់បង់ឪពុកម្តាយ ហើយត្រូវទៅរៀននៅសាលារៀនថ្មី ដូចនេះ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមស្លៀកពាក់ខោអាវឈុត ដើម្បីស្វាគមន៍ពួកគេជាប្រចាំ។ បន្ទាប់ពីគាត់បានធ្វើដូចនេះបាន៣ថ្ងៃហើយ ក្មេងៗមិនចង់ឲ្យគាត់ឈប់ទេ។ ដូចនេះ អ្នកស្រីខូលីនក៏បានបន្តធ្វើដូចនេះទៀត។ ការធ្វើដូចនេះ តម្រូវឲ្យគាត់លះបង់ពេលវេលា និងប្រាក់កាសជាច្រើន នៅហាងលក់ខោអាវឈុត។ គឺដូចដែលអ្នកស្រី មេរេឌីត ធ័រហា(Meredith TerHaar)ជាអ្នកកាសែតបានពិពណ៌នាថា ការធ្វើដូចនេះបាននាំមកនូវភាពសប្បាយរីករាយ ដែលជាលទ្ធផលមិនអាចកាត់ថ្លៃបាន។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំយោបល់ប្រកបដោយប្រាជ្ញា ដែលស្តេចសាឡូម៉ូនបានកត់ទុកក្នុងព្រះគម្ពីរថា “ចិត្តដែលសប្បាយជាថ្នាំយ៉ាងវិសេស តែវិញ្ញាណបាក់បែករមែងឲ្យឆ្អឹងរីងស្ងួតទៅ”(សុភាសិត ១៧:២២)។ តែអ្នកស្រីខូលីនបាននាំមកនូវភាពសប្បាយរីករាយដល់កូនៗរបស់គាត់(ទាំងកូនបង្កើត និងកូនចិញ្ចឹម) ដោយសង្ឃឹមថា ពួកគេនឹងបានរួចផុតពីវិញ្ញាណដែលប្រេះបែក។…
Read article
ស្វែងរកកម្លាំងក្នុងព្រះអម្ចាស់
២កូរិនថូស ១២:២-១០ គុណរបស់អញល្មមដល់ឯងហើយ ដ្បិតកំឡាំងអញបានពេញខ្នាត ដោយសេចក្តីកំសោយ។ ២កូរិនថូស ១២:៩ លោកក្រេងជ័រ មែកខូយ(Grainger McKoy) គឺជាសិល្បករ ដែលបានសិក្សា និងសូនរូបសត្វស្លាប ដោយបង្ហាញឲ្យឃើញសម្រស់ ភាពងាយរងគ្រោះ និងចំណុចខ្លាំងរបស់ពួកវា ក្នុងរូបចម្លាក់របស់គាត់។ ស្នាដៃសិល្បៈរបស់គាត់មួយ ក្នុងចំណោមនោះ មានចំណងជើងថា ការមានកម្លាំងឡើងវិញ។ វាជារូបចម្លាក់ស្លាបខាងស្តាំរបស់សត្វទាព្រៃ ដែលលាតសន្ធឹងឡើងទៅលើ។ នៅក្រោមរូបចម្លាក់នោះ មានផ្លាកមួយ ដែលមានការពិពណ៌នាថា ពេលដែលសត្វបក្សីលើកស្លាបទៅលើ “ជាពេលដែលវាមានចំណុចខ្សោយបំផុត ក្នុងការហោះហើរ តែក៏ជាពេលដែលវាប្រមូលផ្តុំកម្លាំងសម្រាប់ការធ្វើដំណើរទៅមុខទៀត”។ នៅលើផ្លាកនោះ លោកក្រេងជ័រក៏បានដាក់ខគម្ពីរ ដែលចែងថា “គុណរបស់អញល្មមដល់ឯងហើយ ដ្បិតកំឡាំងអញបានពេញខ្នាត ដោយសេចក្តីកំសោយ”(២កូរិនថូស ១២:៩)។ ខគម្ពីរនេះជាពាក្យដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូស។ នៅពេលដែលសាវ័កប៉ុលមានអារម្មណ៍ថាពិបាកខ្លាំង ដោយសារទុក្ខលំបាកផ្ទាល់ខ្លួន គាត់ក៏បានទូលសូមឲ្យព្រះអម្ចាស់ដកបញ្ហានោះចេញ ដែលជាបន្លាក្នុងសាច់គាត់(ខ.៧)។ ទុក្ខលំបាកនោះអាចជាជំងឺក្នុងរូបកាយរបស់គាត់ ឬការប្រឆាំងខាងវិញ្ញាណ។ សាវ័កប៉ុលបានទូលសូមព្រះអម្ចាស់ម្តងហើយម្តងទៀត ឲ្យដកទុក្ខលំបាកគាត់ចេញ គឺដូចព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងសួនច្បារគែតសេម៉ានី នៅយប់មុនពេលព្រះអង្គសុគតនៅឈើឆ្កាង។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏បានឆ្លើយតប ដោយធានាគាត់ថា ព្រះអង្គបានប្រទានកម្លាំងដែលគាត់ត្រូវការហើយ។ តាមរយៈរឿងនេះ សាវ័កប៉ុលរៀនបានថា “កាលណាខ្ញុំខ្សោយ នោះខ្ញុំមានកំឡាំងយ៉ាងចំណានវិញ”(២កូរិនថូស…
Read article
ប្រឈមមុខដោះស្រាយដោយក្តីស្រឡាញ់
លោកុប្បត្តិ ៤:១-១២ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលសួរកាអ៊ីនថា ឯងខឹងធ្វើអី ហេតុអ្វីបានជាឯងធ្វើទឹកមុខក្រញូវដូច្នេះ? លោកុប្បត្ដិ ៤:៦ បងប្អូនក្នុងព្រះគ្រីស្ទម្នាក់បានធ្វើកិច្ចការជាច្រើនបានល្អ តែគាត់មានបញ្ហាមួយ។ គ្រប់គ្នាសុទ្ធតែដឹងអំពីរឿងនេះ។ តែដោយសារគាត់បានសម្រេចបានជោគជ័យ ក្នុងកិច្ចការភាគច្រើន យ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាព គេមិនបានលើកឡើងអំពីបញ្ហានៃភាពឆេវឆាវរបស់គាត់ ឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់ទេ។ គេក៏មិនដែលបានប្រឈមមុខជួយដោះស្រាយបញ្ហាកំហឹងរបស់គាត់ដែរ។ គួរឲ្យស្តាយណាស់ បញ្ហានេះបានបណ្តាលឲ្យមនុស្សជាច្រើនទទួលរងការឈឺចាប់ ក្នុងអំឡុងពេលប៉ុន្មានឆ្នាំនោះ។ ហើយនៅទីបញ្ចប់ វាបាននាំឲ្យគាត់បាត់បង់អាជីពរបស់គាត់ ដោយមិនបានព្រៀងទុក។ ខ្ញុំគួរតែបានជួយប្រឈមមុខដោះស្រាយបញ្ហានេះ ជាមួយគាត់ ដោយក្តីស្រឡាញ់ តាំងពីយូរមកហើយ។ ក្នុងបទគម្ពីរ លោកុប្បត្តិ ជំពូក៤ ព្រះទ្រង់បានប្រទានយើងនូវការបកស្រាយដ៏ឥតខ្ចោះ អំពីការប្រឈមមុខដោះស្រាយបញ្ហានៃអំពើបាបរបស់នរណាម្នាក់ ដោយក្តីស្រឡាញ់។ លោកកាអ៊ីនមានបញ្ហាកំហឹងដែលនាំទៅរកការប្រព្រឹត្តអំពើបាបធ្ងន់ធ្ងរ។ ក្នុងនាមគាត់ជាកសិករ គាត់បានយកផលដំណាំរបស់គាត់មកថ្វាយព្រះអម្ចាស់(ខ.៣)។ តែព្រះអង្គមិនសព្វព្រះហឫទ័យចំពោះដង្វាយកាអ៊ីនទេ នោះកាអ៊ីនក៏ក្តៅក្រហាយ ហើយឡើងទឹកមុខក្រញូវ(ខ.៥)។ ដូចនេះ ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រឈមមុខដោះស្រាយបញ្ហានេះ ដោយសួរគាត់ថា “ឯងខឹងធ្វើអ្វី?”(ខ.៦)។ បន្ទាប់មក ព្រះអង្គក៏បានប្រាប់លោកកាអ៊ីនឲ្យងាកចេញពីបាបរបស់គាត់ ហើយដេញតាមការអ្វីដែលល្អ និងត្រឹមត្រូវវិញ។ គួរឲ្យស្តាយណាស់ លោកកាអ៊ីនមិនបានអើពើចំពោះព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ហើយក៏បានប្រព្រឹត្តអំពើដ៏អាក្រក់បំផុត(ខ.៨)។ យើងមិនអាចបង្ខំនរណាម្នាក់ ឲ្យងាកចេញពីអំពើបាប តែយើងអាចជួយប្រឈមមុខដោះស្រាយបញ្ហាគាត់ ដោយក្តីអាណិត។ យើងអាច “និយាយចេញនូវសេចក្តីពិត…
Read article
ការធ្វើដំណើរដែលមានតម្លៃបំផុត
អេភេសូរ ១:៣-១៤ ដោយទ្រង់បានតម្រូវយើងទុកជាមុន តាមដំរិះសំរេចរបស់ព្រះ …បានសំរាប់នឹងសរសើរដល់សិរីល្អទ្រង់។ អេភេសូរ ១:១១-១២ មានពេលមួយយុវនារីម្នាក់បានប្រាប់ខ្ញុំថា “ជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទគួរឲ្យធុញទ្រាន់ណាស់ ខ្ញុំមិនចូលចិត្តទេ។ ខ្ញុំឲ្យតម្លៃមកលើការដើរផ្សងព្រេងជាង។ ព្រោះការរស់នៅដូចនេះ ទើបមានតម្លៃ”។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍សោកស្តាយ ពេលបានដឹងថា នាងមិនចង់ស្គាល់ក្តីអំណរ និងភាពរំភើបរីករាយដ៏អស្ចារ្យ ដែលកើតចេញពីការប្រកបជាមួយព្រះយេស៊ូវ ជាការធ្វើដំណើរដែលល្អលើសការធ្វើដំណើរផ្សេងទៀត។ ខ្ញុំក៏បានចែកចាយដល់គាត់ អំពីព្រះយេស៊ូវ ដោយអំណរ និងអំពីជីវិតពិត ដែលនាងអាចរកឃើញក្នុងព្រះអង្គ។ ពាក្យសម្តីតែម្យ៉ាង មិនមានភាពគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីពិពណ៌នា អំពីការធ្វើដំណើរខាងវិញ្ញាណ នៅក្នុងការស្គាល់ និងដើរជាមួយព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះបានឡើយ។ តែក្នុងបទគម្ពីរអេភេសូរ ជំពូក១ សាវ័កប៉ុលបានធ្វើការបកស្រាយខ្លី តែមានអំណាច អំពីការរស់នៅជាមួយព្រះអង្គ។ ព្រះទ្រង់បានប្រទានយើងនូវព្រះពរខាងវិញ្ញាណ ដែលមកពីស្ថានសួគ៌ដោយផ្ទាល់(ខ.៣) សេចក្តីបរិសុទ្ធ និងឥតកន្លែងបន្ទោសបាន នៅក្នុងព្រះនេត្រព្រះអង្គ(ខ.៤) និងការទទួលយើងធ្វើជាកូនចិញ្ចឹម ក្នុងមហាគ្រួសារព្រះអង្គ(ខ.៥)។ ព្រះអង្គបានប្រទានយើងនូវអំណោយដ៏ហូរហៀរនៃការអត់ទោសបាប និងព្រះគុណ(ខ.៧-៨) ការយល់អំពីអាថ៌កំបាំងនៃបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ(ខ.៩) និងគោលបំណងថ្មីនៃការរស់នៅ “ដើម្បីសរសើរដល់សិរីល្អព្រះអង្គ”(ខ.១២)។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគង់នៅក្នុងយើង ដើម្បីប្រទានព្រះចេស្ដា និងដឹកនាំយើង(ខ.១៣) ហើយព្រះអង្គធានាថា យើងនឹងបាននៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអង្គអស់កល្បជានិច្ច(ខ.១៤)។ ពេលណាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទយាងចូលគង់ក្នុងជីវិតយើង យើងនឹងបានដឹងថា…
Read article
ចែកចាយអំពីសេចក្តីល្អរបស់ព្រះអង្គ
ទំនុកដំកើង ៦៦:៥-១២,១៦-២០ ខ្ញុំនឹងថ្លែងប្រាប់ពីការដែលទ្រង់បានប្រោសដល់ព្រលឹងខ្ញុំ។ ទំនុកដំកើង ៦៦:១៦ ក្នុងកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះ នៅថ្ងៃអាទិត្យ នៅព្រះវិហាររបស់ខ្ញុំ ក៏មានម៉ោងចែកចាយទីបន្ទាល់ផងដែរ ដែលក្នុងនោះ ពួកយើងអាចចែកចាយអំពីរបៀបដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើការក្នុងជីវិតយើង។ ក្នុងគ្រួសារពួកជំនុំយើង ខ្លះបានហៅអ្នកស្រីលែងហ្វ៊ដ(Langford) បងស្រី ឬអ្នកមីងលែងហ្វ៊ដ។ គាត់បានបញ្ចូលការសរសើរដំកើងព្រះអង្គ ជាច្រើននៅក្នុងទីបន្ទាល់របស់គាត់។ នៅពេលដែលគាត់បានចែកចាយទីបន្ទាល់អំពីពេលដែលគាត់បានទទួលជឿព្រះ គេបានរំពឹងថា គាត់ប្រហែលជានិយាយស៊ីម៉ោងបន្តិច ក្នុងកម្មវិធីថ្វាយបង្គំថ្ងៃនោះ។ គាត់បានបង្ហាញចេញនូវចិត្តពេញហៀរហូរដោយការសរសើរដំកើងព្រះ ដែលបានកែប្រែជីវិតគាត់ ដោយព្រះគុណព្រះអង្គ។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក៦៦ ក៏បានបង្ហាញចេញនូវការសរសើរដំកើងព្រះផងដែរ ខណៈពេលដែលគាត់ធ្វើបន្ទាល់ អំពីការអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើ សម្រាប់រាស្រ្តព្រះអង្គ។ គឺដូចដែលគាត់បានពោលថា “មកនេះ ចូរមកមើលការទាំងប៉ុន្មានរបស់ព្រះ ទ្រង់គួរស្ញែងខ្លាច ក្នុងការដែលទ្រង់ធ្វើដល់ពួកមនុស្សជាតិ”(ខ.៥)។ ការដែលព្រះអង្គបានធ្វើ បានរាប់បញ្ចូលការជួយសង្គ្រោះដោយការអស្ចារ្យ(ខ.៦) ការថែរក្សា(ខ.៩) និងការល្បងល និងការលត់ដំ ដែលនាំរាស្រ្តព្រះអង្គ ទៅរកកន្លែងល្អជាមុន(ខ.១១-១២)។ មានបទពិសោធន៍ជាច្រើនដែលយើងអាចមានជាមួយព្រះអង្គ ដូចអ្នកជឿដទៃទៀតដែរ តែក៏មានការដកពិសោធន៍ពិសេសរៀងខ្លួន ក្នុងការធ្វើដំណើរផ្ទាល់ខ្លួន ក្នុងព្រះអង្គ។ តើមានពេលណាខ្លះ ក្នុងជីវិតអ្នក ដែលព្រះទ្រង់បានបើកសម្ដែងអង្គទ្រង់ឲ្យអ្នកស្គាល់ព្រះអង្គកាន់តែច្បាស់ តាមរបៀបដ៏ពិសេស? ទីបន្ទាល់ទាំងអស់នេះ គឺសុទ្ធតែសក្តិសមនឹងឲ្យអ្នកចែកចាយ ដល់អ្នកដទៃ ដែលត្រូវការដឹងអំពីរបៀបដែលព្រះអង្គធ្វើការក្នុងជីវិតអ្នក។…
Read article
សេចក្តីមួយដែលពិតជាសំខាន់
លូកា ១០:៣៨-៤២ នាងព្រួយចិត្តខំប្រឹងរៀបចំធ្វើអីច្រើនម៉្លេះ មានសេចក្តីតែ១ទេ ដែលសំរាប់ត្រូវការ។ លូកា ១០:៤១-៤២ ក្នុងការធ្វើដំណើរប្រកបគ្នា នៅពេលចុងសប្តាហ៍ កាលពីខែមីនា ខ្ញុំបានដឹកនាំការសិក្សាព្រះបន្ទូលអំពីរឿងនាងម៉ារា និងនាងម៉ាថា ជាបងប្អូនរបស់លោកឡាសា(យ៉ូហាន ១១:៥)។ អ្នកទាំងបីជាមិត្តជិតស្និទ្ធរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ កាលនោះ យើងបានជួបជុំគ្នា ក្នុងតំបន់ដាច់ស្រយាលមួយ នៅតាមបណ្តោយឆ្នេរសមុទ្រប្រទេសអង់គ្លេស។ បន្ទាប់ពីបានរៀនព្រះគម្ពីរជាមួយគ្នាហើយ អ្នកចូលរួមជាច្រើនបានចែកចាយថា ការចំណាយពេលជាមួយគ្នាប៉ុន្មានថ្ងៃនោះ ពួកគេបានរៀនអង្គុយ នៅទាបព្រះបាទព្រះយេស៊ូវ តាមគំរូនាងម៉ារា។ ពួកគេចង់ចង់ដេញតាមសេចក្តីមួយដែលពិតជាសំខាន់ (លូកា ១០:៤២) គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់នាងម៉ាថា ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ឲ្យដេញតាមសេចក្តីនោះ ដែលជាការចូលទៅជិត ហើយរៀនសូត្រពីព្រះអង្គ។ កាលព្រះយេស៊ូវបានទៅលេងផ្ទះនាងម៉ារា នាងម៉ាថា និងលោកឡាសា នាងម៉ាថាមិនបានដឹងជាមុនថា ព្រះអង្គនឹងយាងមកទេ ដូចនេះ យើងអាចដឹងថា ហេតុអ្វីនាងមិនសប្បាយចិត្តចំពោះនាងម៉ារា ដែលមិនបានជួយរៀបចំម្ហូបអាហារថ្វាយព្រះអង្គ និងមិត្តសំឡាញ់របស់ព្រះអង្គ។ តែនាងបានមើលរំលងសេចក្តីដែលពិតជាសំខាន់ គឺការរៀនព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ។ ព្រះគ្រីស្ទមិនបានស្តីបន្ទោសនាង ដោយសារនាងចង់បម្រើព្រះអង្គនោះទេ តែបានរំឭកនាងថា នាងបានខកខានមិនបានទទួលសេចក្តីអ្វីដែលសំខាន់បំផុតនៅថ្ងៃនោះ។ យើងអាចឈប់បង្អង់ ហើយរំឭកខ្លួនឯង អំពីសេចក្តីដែលពិតជាសំខាន់ក្នុងជីវិត ពេលណាមានការរំខានដែលធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍មិនល្អ ឬមានអារម្មណ៍ថាពិបាកពេក ដោយសារមានកិច្ចការជាច្រើនដែលយើងចង់ធ្វើឲ្យជោគជ័យ។…
Read article