ព្រះអង្គមិននឹកចាំពីអំពើបាបគេទៀតទេ
យេរេមា ៣១:២៧-៣៤ អញនឹងអត់ទោសចំពោះអំពើទុច្ចរិតរបស់គេ ហើយនឹងលែងនឹកចាំពីអំពើបាបគេទៀតជាដរាបទៅ។ យេរេមា ៣១:៣៤ កាលពីក្មេង មានពេលមួយ ខ្ញុំបានបើកឡានភីកអាប់របស់ជីតាខ្ញុំ រេចង្កូតចុះឡើងៗ នៅលើទំនប់។ ខ្ញុំបានបាត់បង់ម្ចាស់ការ ឡាននោះក៏បានផ្លោងចេញពីទំនប់នោះ ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ហាក់ដូចជាកំពុងហោះហើរ។ ខ្ញុំចាំថា កាលនោះ ខ្ញុំបានគិតថា វាជាបទពិសោធន៍ដ៏អស្ចារ្យ ដែលខ្ញុំមិនបាត់បង់ជីវិតនៅថ្ងៃនោះ។ មួយសន្ទុះក្រោយមក ឡាននោះក៏បានចុះតាមជម្រាលដែលចោទខ្លាំង ហើយក៏បានរមៀលជាច្រើនត្រឡប់ទៅដល់ខាងក្រោម។ ខ្ញុំក៏បានវាចេញពីឡានដែលខ្ទេចខ្ទី ដោយសុវត្ថិភាព។ ឡានភីកអាប់នោះបានខូចខាតទាំងស្រុង នៅព្រឹកខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៩២។ ព្រះទ្រង់បានទុកជីវិតឲ្យខ្ញុំ។ ចុះចំណែកឯជីតាខ្ញុំវិញ? តើគាត់នឹងស្តីបន្ទោសខ្ញុំដូចម្តេចខ្លះ? តាមពិត គាត់មិនដែលនិយាយសូម្បីមួយម៉ាត់ អំពីឡាននោះ។ គាត់មិនបានស្តីបន្ទោស មិនបានឲ្យខ្ញុំសងឡានគាត់វិញ គឺមិនបានធ្វើអ្វីសោះ។ គាត់មានតែការអត់ទោសឲ្យខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។ ហើយគាត់ក៏មានទឹកមុខញញឹម ពេលដែលបានដឹងថា ខ្ញុំមិនមានរបួស។ ការអត់ឱនរបស់ជីតាខ្ញុំ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីព្រះគុណព្រះ ក្នុងបទគម្ពីរ យេរេមា ជំពូក៣១។ ទោះរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គបានធ្វើអំពើបាបទាស់នឹងព្រះអង្គម្តងហើយម្តងទៀត ព្រះអង្គបានសន្យាថា នឹងស្អាងទំនាក់ទំនងជាមួយពួកគេឡើងវិញ ដោយមានបន្ទូលថា “អញនឹងអត់ទោសចំពោះអំពើទុច្ចរិតរបស់គេ ហើយនឹងលែងនឹកចាំពីអំពើបាបគេទៀតជាដរាបទៅ” (ខ.៣៤)។ ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា…
Read article
ព្រះអង្គផ្ទៀងព្រះកាណ៌ស្តាប់យើង
២របាក្សត្រ ២០:១-៧ នោះទ្រង់ក៏បែរព្រះភក្ត្រទៅឯជញ្ជាំង អធិស្ឋានដល់ព្រះយេហូវ៉ា។ ២របាក្សត្រ ២០:២ មានស្រ្តីម្នាក់បានក្លាយជាស្រ្តីមេម៉ាយ ដោយសារស្វាមីគាត់បានបាត់បង់ជីវិត ក្នុងពេលថ្មីៗនេះ។ គាត់មានការព្រួយបារម្ភកាន់តែច្រើន ដោយសារគាត់ជួបការលំបាកយ៉ាងខ្លាំង ក្នុងការដកប្រាក់ពីក្រុមហ៊ុនធានារ៉ាប់រងអាយុជីវិត។ គាត់ត្រូវការព័ត៌មានសំខាន់ៗអំពីគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ ដែលបានឆក់យកជីវិតស្វាមីគាត់។ គាត់បានទៅជួបមន្រ្តីប៉ូលិសម្នាក់ ដែលបានសន្យាថា នឹងជួយគាត់ តែគាត់បានបាត់នាមប័ណ្ណរបស់មន្ត្រីប៉ូលិសនោះហើយ។ ដូចនេះគាត់ក៏បានអធិស្ឋាន ទូលអង្វរសូមព្រះអម្ចាស់ជួយ។ បន្តិចក្រោយមក ពេលគាត់ទៅព្រះវិហារ គាត់ដើរក្បែរបង្អួច ឃើញនាមប័ណ្ណរបស់មន្ត្រីប៉ូលិសនោះ នៅលើស៊ុមបង្អួច។ គាត់មិនដឹងថា វានៅលើស៊ុមបង្អួចនោះ ដោយរបៀបណាទេ តែគាត់ដឹងថា ហេតុអ្វី។ គាត់ក៏បានអធិស្ឋាន យ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន។ ព្រោះព្រះគម្ពីរបានចែងថា ព្រះអម្ចាស់កំពុងតែផ្ទៀងព្រះកាណ៌ស្តាប់ពាក្យទូលអង្វររបស់យើង។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ព្រះនេត្រនៃព្រះអម្ចាស់ តែងទតមកលើមនុស្សសុចរិត ឯព្រះកាណ៌ទ្រង់ក៏ផ្ទៀងស្តាប់ពាក្យទូលអង្វររបស់គេ”(១ពេត្រុស ៣:១២)។ ព្រះគម្ពីរបានផ្តល់ឲ្យយើងនូវឧទាហរណ៍ជាច្រើន ដើម្បីបង្រៀនយើងអំពីរបៀបដែលព្រះទ្រង់ឆ្លើយតបការអធិស្ឋាន។ សូមយើងមើលឧទាហរណ៍ អំពីស្តេចហេសេគា ជាស្តេចយូដា ដែលកំពុងមានជំងឺ។ ទ្រង់បានទទួលបទទំនាយពីហោរាអេសាយថា ទ្រង់នឹងសុគត។ ពេលនោះ ស្តេចអង្គនេះជ្រាបថា ទ្រង់ត្រូវធ្វើអ្វី។ ទ្រង់ក៏បានអធិស្ឋានដល់ព្រះអម្ចាស់(២ពង្សាវតាក្សត្រ ២០:២)។ ភ្លាមៗនោះ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានប្រាប់ហោរាអេសាយ ឲ្យទៅទូលស្តេចហេសេគាថា…
Read article
ការតោងព្រះយេស៊ូវឲ្យជាប់
ម៉ាថាយ ៩:១៨-២២ ដោយគិតក្នុងចិត្តថា “បើគ្រាន់តែពាល់ជាយព្រះពស្ត្រទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ នោះនឹងបានជាហើយ”។ ម៉ាថាយ ៩:២១ មានពេលមួយ ខ្ញុំបានចុះតាមជណ្តើរក្នុងអគារការិយាល័យរបស់ខ្ញុំ ដែលបត់ចុះឡើង។ ខ្ញុំក៏បានវិលមុខ ហើយមានអារម្មណ៍ថា ជណ្តើរហាក់ដូចជាកំពុងតែវិលឥតឈប់។ ខ្ញុំខំតោងបង្កាន់ដៃឲ្យជាប់។ ពេលដែលបេះដូចខ្ញុំបានលោតកាន់តែខ្លាំង ជើងខ្ញុំទន់អស់ ខ្ញុំក៏បានតោងបង្កាន់ដៃកាន់តែខ្លាំង។ អរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលបង្កាន់ដៃជណ្តើរមានភាពរឹងមាំ។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានទៅពិនិត្យសុខភាពរកឃើញថា ខ្ញុំខ្វះគ្រាប់ឈាមក្រហម បានជាខ្ញុំមានភាពទន់ខ្សោយ ហើយវិលមុខខ្លាំង។ បញ្ហានេះមិនធ្ងន់ធ្ងរទេ ខ្ញុំបានបំប៉នសុខភាពឲ្យល្អឡើងវិញ តែខ្ញុំមិនដែលភ្លេចទេថា ខ្លួនឯងមានភាពទន់ខ្សោយប៉ុណ្ណានៅថ្ងៃនោះ។ ហេតុនេះហើយ ខ្ញុំបានកោតសរសើរស្ត្រី ដែលបានពាល់ជាយព្រះពស្ត្ររបស់ព្រះយេស៊ូវ។ នាងមិនគ្រាន់តែខំប្រជ្រៀតចូលក្នុងហ្វូងមនុស្ស ទោះនាងមានកម្លាំងខ្សោយយ៉ាងណាក៏ដោយ តែក៏បានបង្ហាញសេចក្តីជំនឿរបស់នាង ក្នុងការចូលទៅជិតព្រះអង្គ(ម៉ាថាយ ៩:២០-២២)។ នាងមានហេតុផលដ៏ល្អ ដែលត្រូវមានការភ័យខ្លាច ព្រោះក្រឹត្យវិន័យរបស់សាសន៍យូដា បានរាប់នាងថា មិនស្អាត ហើយការចូលទៅជិតអ្នកដទៃ ដោយភាពមិនស្អាតដូចនេះ អាចនាំឲ្យនាងទទួលទោសធ្ងន់ធ្ងរ(លេវីវិន័យ ១៥:២៥-២៧)។ តែនាងនៅតែបន្តដើរទៅរកព្រះអង្គ ដោយសារនាងគិតថា “បើគ្រាន់តែពាល់ជាយព្រះពស្ត្រទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ នោះនឹងបានជាហើយ”។ ក្នុងព្រះគម្ពីរដើមភាសាក្រិក ពាក្យដែលប្រែមកថា “ពាល់” ក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ៩:២១ មានន័យថា…
Read article
ប្រភពពិតប្រាកដនៃព្រះពរ
១សាំយ៉ូអែល ៤:១-១១ អញជាយេហូវ៉ា នេះហើយជាឈ្មោះរបស់អញ អញមិនព្រមប្រគល់សិរីល្អរបស់អញដល់អ្នកណាទៀត។ អេសាយ ៤២:៨ មានពេលមួយ លោកថម(Tom) បានដើរជាន់របស់អ្វីម្យ៉ាង នៅក្នុងដី លាន់សូរក្រិក ពីក្រោមស្បែកជើងកវែងរបស់គាត់។ គាត់មានអារម្មណ៍ភ័យស្រៀវឆ្អឹងខ្នង ហើយគិតថា គាត់ហួសពេលហើយ។ តែសភាវគតិរបស់គាត់ បានបណ្តាលឲ្យគាត់ស្ទុះលោតមួយទំហឹង ឲ្យរួចផុតពីគ្រោះថ្នាក់។ អរព្រះគុណព្រះអង្គ គ្រឿងផ្ទុះដែលកប់ក្នុងដី មិនបានផ្ទុះនៅពេលនោះទេ។ ក្រោយមក ក្រុងអ្នកដោះមីនក៏បានចុះមកកាយបានគ្រឿងផ្ទុះមានទម្ងន់ប្រហែល៤០គីឡូក្រាម ចេញពីកន្លែងនោះ។ លោកថម បានបន្តពាក់ស្បែកជើងកវែងនោះ ទាល់តែវាដាច់រហែក ពាក់លែងកើត។ គាត់បានហៅស្បែកជើងមួយគូរនោះថា “ស្បែកជើងនាំសំណាងល្អ”។ លោកថម ប្រហែលជាបានជាប់ជិតនឹងស្បែកជើងនោះ ដកមិនរួច ដោយសារគាត់នឹកចាំពេលដែលគាត់ជាន់គ្រាប់មីនប៊ិះនឹងស្លាប់។ តែមនុស្សច្រើនតែជួបការល្បួងឲ្យចាត់ទុកវត្ថុប្រើប្រាស់ថា “នាំសំណាងល្អ” ឬថែមទាំងបានបន្ថែមតម្លៃខាងវិញ្ញាណថា ពួកវាជាវត្ថុដែល “មានពរ”។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ តាមពិត គ្រោះថ្នាក់កើតមាន នៅពេលដែលយើងលើកដំកើងវត្ថុអ្វីមួយ ឬសូម្បីតែនិមិត្តសញ្ញាអ្វីមួយ ថាជាប្រភពនៃព្រះពរ។ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានរៀនសូត្រនូវមេរៀនមួយនេះ តាមរបៀបដ៏ពិបាក។ មួយពេលមួយ ពួកគេបានចាញ់សង្រ្គាម ហើយត្រូវកងទ័ពសាសន៍ភីលីស្ទីនដេញតាម។ ខណៈពេលដែលពួកអ៊ីស្រាអែលកំពុងគិតពិចារណា អំពីបរាជ័យរបស់ខ្លួន ពួកចាស់ទុំរបស់ពួកគេមានគំនិតយក “ហិបសញ្ញារបស់ព្រះអម្ចាស់”…
Read article
សេចក្តីស្រឡាញ់ កើតមានតាមរយៈការអធិស្ឋាន
លូកា ៦:២៧-៣១ ចូរឲ្យពរដល់អ្នកណាដែលគេប្រទេចផ្តាសាអ្នក ហើយអធិស្ឋានឲ្យអ្នកណាដែលធ្វើទុក្ខអ្នក។ លូកា ៦:២៨ កាលពីមុន លោកចន(John) បានបង្កការរំខានជាច្រើន នៅព្រះវិហារ អស់ពេលជាច្រើនឆ្នាំ។ គាត់ជាមនុស្សឆេវឆាវ មានការទាមទារច្រើន ហើយខ្វះការគួរសមជាញឹកញាប់។ គាត់តែងតែរអ៊ូរទាំថា គេ “បម្រើ” គាត់មិនបានល្អ ហើយថា អ្នកស្ម័គ្រចិត្ត និងបុគ្គលិកព្រះវិហារមិនចេះធ្វើការ។ និយាយដោយស្មោះត្រង់ទៅ គេពិតជាពិបាកស្រឡាញ់គាត់ណាស់។ ដូចនេះ ពេលដែលខ្ញុំបានទទួលដំណឹងថា គាត់បានទៅពិនិត្យសុខភាពរកឃើញថា គាត់មានជំងឺមហារីក ខ្ញុំពិបាកអធិស្ឋានឲ្យគាត់។ គំនិតរបស់ខ្ញុំមានពេញទៅដោយការនឹកចាំ អំពីពាក្យសម្តីទ្រគោះបោះបោក និងអត្តចរិតរបស់គាត់ ដែលមិនសមរម្យ។ តែការនឹកចាំការបង្គាប់របស់ព្រះយេស៊ូវ ឲ្យស្រឡាញ់អ្នកដទៃ បានបណ្តាលចិត្តខ្ញុំឲ្យអធិស្ឋានឲ្យលោកចន ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ពីរបីថ្ងៃក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ខ្លួនឯងបានចាប់ផ្តើមគិតអំពីលក្ខណៈសម្បត្តិអាក្រក់របស់គាត់ តិចជាងមុន។ ខ្ញុំបានគិតឃើញថា គាត់មុខជាមានការឈឺចាប់ណាស់ ហើយក៏ប្រហែលកំពុងមានអារម្មណ៍ថា វង្វេងចេញឆ្ងាយពីសេចក្តីពិត។ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ការអធិស្ឋានបានបើកចំហចិត្ត អារម្មណ៍ និងទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយជាមួយអ្នកដទៃ ឲ្យព្រះអម្ចាស់យាងចូល ហើយជួយឲ្យយើងមានចិត្តគំនិតដូចព្រះអង្គ។ ការថ្វាយបំណងចិត្ត និងអារម្មណ៍របស់យើង ដល់ព្រះអង្គ ក្នុងការអធិស្ឋាន គឺជាការអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធកែប្រែចិត្តគំនិតយើង…
Read article
ជ័យជម្នះដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទានហើយ
២របាក្សត្រ ២០:១៥-២២ កាលគេចាប់តាំងច្រៀង ហើយសរសើរឡើង នោះព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បង្កប់ទ័ពទាស់នឹងពួកកូនចៅអាំម៉ូន ម៉ូអាប់ និងពួកភ្នំសៀរ ដែលមកចង់ច្បាំងនឹងពួកយូដា ឲ្យគេត្រូវចាញ់។ ២របាក្សត្រ ២០:២២ ក្នុងអំឡុងសម័យសង្គ្រាមលោកលើកទី២ ជំរុំកងទ័ពមួយចំនួន ក្នុងទ្វីបអឺរ៉ុប បានទទួលជំនួយខុសពីធម្មតា ជាព្យាណូ ដែលគេបានទម្លាក់តាមឆ័ត្រយោងពីលើយន្តហោះ សម្រាប់ទាហានដែលនឹកផ្ទះ។ គេបានផលិតព្យាណូខ្នាតតូច តាមរបៀបដ៏ពិសេស ដោយប្រើលោហៈធាតុ តែ១០ភាគរយ នៃបរិមាណលោហៈធាតុដែលគេប្រើ ក្នុងការផលិតព្យាណូខ្នាតធំ ព្រមទាំងប្រើឈើបិទនឹងកាវដែលធន់នឹងទឹក និងដាក់ថ្នាំការពារសត្វល្អិតទៀតផង។ ព្យាណូទាំងនោះមានភាពរឹងមាំ ហើយសាមញ្ញ តែបានផ្តល់ឲ្យនូវការកម្សាន្តសប្បាយ និងការលើកទឹកចិត្ត ដល់ទាហាន ដែលកំពុងជួបជុំគ្នា ដើម្បីច្រៀងបទចម្រៀងដែលពួកគេធ្លាប់ច្រៀង កាលនៅផ្ទះ។ ការច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះ ស្ថិតក្នុងចំណោមវិធីសាស្ត្រដ៏មានប្រសិទ្ធភាព ដែលជួយអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ឲ្យអាចរកឃើញសន្តិភាព ក្នុងពេលដែលជីវិតជួបភាពវឹកវរផងដែរ។ រឿងនេះក៏បានកើតឡើង ចំពោះស្តេចយ៉ូសាផាត កាលទ្រង់កំពុងប្រឈមមុខដាក់កងទ័ពឈ្លានពាន ដែលមានគ្នាច្រើនសន្ធឹក(២របាក្សត្រ ២០)។ ទ្រង់មានព្រះទ័យតក់ស្លុត ហើយក៏បានហៅរាស្រ្តព្រះអង្គ ឲ្យជួបជុំគ្នាអធិស្ឋាន និងតមអត់(ខ.៣-៤)។ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានឆ្លើយតប ដោយបង្គាប់ទ្រង់ឲ្យដឹកនាំទ័ព ទៅតតាំងនឹងខ្មាំងសត្រូវ ដោយសន្យាថា ពួកគេនឹងមានជ័យជម្នះ “ដោយគ្រាន់តែតម្រៀបគ្នាឈរស្ងៀម”ប៉ុណ្ណោះ(ខ.១៧)។ ស្តេចយ៉ូសាផាតក៏បានជឿព្រះបន្ទូលព្រះអម្ចាស់…
Read article