ភាពអស្ចារ្យនៃវាលរហោស្ថាន
អ្នកនិពន្ធបទទំនុកតម្កើងមានភាពងាយស្រួល នៅក្នុងការសរសើរតម្កើង ខ្លាំងជាងយើង ដោយសារចំណងទាក់ទងជិតស្និទ្ធ ជាមួយពិភពធម្មជាតិ ខ្លាំងជាងយើង។ ស្តេចដាវីឌបានចាប់ផ្តើមមានជីវិតជាអ្នកគង្វាល នៅទីវាល ក្រោយមក បានចំណាយពេលលាក់ខ្លួនជាច្រើនឆ្នាំ នៅក្នុងតំបន់ដែលសម្បូរផ្ទាំងថ្ម នៅនគរអ៊ីស្រាអែល។ ដូចនេះ ជាធម្មតា យើងសង្កេតឃើញបទកំណាព្យជាច្រើនរបស់ទ្រង់ មានការឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យ និងការឲ្យតម្លៃចំពោះពិភពធម្មជាតិ។ ទំនុកតម្កើងជាតំណាងឲ្យពិភពលោក ដែលមានការរួមផ្សំគ្នាតែមួយ ពីផ្នែកនីមួយៗ ដែលត្រូវបានទ្រទ្រង់ ដោយព្រះនៃសេចក្តីស្រឡាញ់។ ការពិពណ៌នាអំពីវាលរហោស្ថាន បានជួយឲ្យយើងដឹងអំពីសោភ័នភាពដ៏អស្ចារ្យនៃព្រះ ដែលយើងមើលមិនឃើញ និងមិនអាចគ្រប់គ្រងបាន។ តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យយើងមិនអាចសរសើរតម្កើងព្រះ ដែលឆ្នៃបង្កើតសត្វកាំប្រម៉ា និងសត្វប្រើស និងដាក់ដើមឈើពណ៌បៃតង់ខ្ចីដ៏ស្រស់បំព្រង នៅតាមចង្កេះភ្នំដែលមានផ្ទាំងថ្មពណ៌ប្រផេះ ហើយបានកែច្នៃទេសភាពនោះ ឲ្យក្លាយជាផ្ទាំងគំនូដ៏វិចិត្រ? ការពិពណ៌នា តាមក្តីស្រម៉ៃរបស់អ្នកនិពន្ធបទទំនុកតម្កើង បានធ្វើឲ្យពិភពលោកមិនអាចទប់សេចក្តីអំណរ ដែលព្រះបានបណ្តាលឡើយ។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ចូរឡើងសំឡេងដោយអំណរថ្វាយព្រះយេហូវ៉ា ឱផែនដីទាំងមូលអើយ ចូរទំលាយច្រៀងដោយអំណរ អើ ចូរច្រៀងសរសើរចុះ”(ទំនុកតម្កើង ៩៨:៤)។ ធម្មជាតិក៏បានចូលរួមសរសើរតម្កើង គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា : “ ចូរឲ្យអស់ទាំងទន្លេទះដៃ ហើយឲ្យភ្នំទាំងប៉ុន្មានច្រៀងជាមួយគ្នាដោយអំណរ”(ខ.៨)។ អ្នកនិពន្ធទំនុកតម្កើងបានផ្តល់នូវដំណោះស្រាយដ៏អស្ចារ្យ ចំពោះបញ្ហានៃវប្បធម៌ដែលមិនពូកែសរសើរតម្កើងព្រះ ដោយផ្តល់ឲ្យនូវពាក្យពេចន៍ដ៏ចាំបាច់ សម្រាប់សរសើរតម្កើង។ យើងគ្រាន់តែប្រើពាក្យទាំងនោះ…
Read articleចំណោតដ៏រអិលនៃជ័យជម្នះ
ក្នុងចំណោម សំណេរខ្លីៗដើមដំបូងទាំង១៩០០០ ដែលត្រូវបានសរសេរដោយបណ្ឌិតអូ អេ បាទីស្តា(O. A. Battista) ដែលជាគីមីវិទូ និងអ្នកនិពន្ធ មានសំណេរខ្លីមួយ ដែលកើតឡើងពីការសង្កេតមើលដ៏ឆ្លាតវ័យថា “អ្នកបានឈានទៅដល់កម្រឹតកំពូលនៃជោគជ័យ ពេលដែលអ្នកលែងមានចំណាប់អារម្មណ៍ ចំពោះលុយ ឬការសរសើរ ឬក៏មុខមាត់ក្នុងសង្គម”។ តែគួរឲ្យស្តាយណាស់ ជាញឹកញាប់ យើងទទួលលទ្ធផលបញ្រ្ចាស់ ពេលដែលការអ្វីដែលយើងបានធ្វើ ត្រូវបានគេសរសើរ និងឲ្យរង្វាន់។ និយាយរួម ចិត្តដែលមានការបន្ទាបខ្លួន អាចក្លាយជាក្បាលដែលរីកធំភ្លាម។ មុនពេលសូលជិតដល់ពេលទទួលការចាក់ប្រេងតាំងជាស្តេច គាត់បានយល់ថា ខ្លួនគាត់គ្រាន់តែជាសមាជិកនៃគ្រួសារដ៏តូចមួយ នៅក្នុងពូជអំបូដ៏តូចបំផុតនៃសាសន៍អ៊ី-ស្រាអែល(១សាំយ៉ូអែល ៩:២១)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពីរបីឆ្នាំក្រោយមក ស្តេចអង្គនេះបានឲ្យគេសង់វិមានមួយ ដើម្បីលើកតម្កើងព្រះនាមខ្លួនឯង ហើយក៏បានកាន់អំណាច ដោយលែងស្តាប់អ្នកដទៃ(១៥:១១-១២)។ ហោរ៉ាសាំយ៉ូអែលក៏ប្រឈមមុខដាក់ស្តេចសូល ដោយសារការមិនស្តាប់បង្គាប់របស់ទ្រង់ ដោយក្រឿនរំឭកទ្រង់ថា “ក្នុងកាលដែលទ្រង់នៅថោកទាបដល់ព្រះនេត្រនៃអង្គទ្រង់ នោះតើព្រះមិនបានតាំងទ្រង់ឡើង ឲ្យធ្វើជាមេលើពូជអំបូរអ៊ីស្រាអែលទាំងប៉ុន្មានទេឬអី”(ខ.១៧)។ ការលើកតម្កើងខ្លួនឯង គឺជាការបោះជំហានទីមួយ ចុះតាមចំណោទដ៏រអិល នៃការអ្វីដែលយើងបាន យល់ថា ជាជោគជ័យ។ ការនេះចាប់ផ្តើម ពេលដែលយើងសរសើរខ្លួនឯង ចំពោះជ័យជម្នះដែលព្រះប្រទាន ហើយបន្ថែមបន្ថយព្រះរាជបញ្ជារបស់ទ្រង់ ដើម្បីបំពេញចិត្តខ្លួនឯង។ ជ័យជម្នះដ៏ពិត គឺជាការដើរតាមផ្លូវរបស់ព្រះ…
Read articleពាក្យសម្រាប់មនុស្សនឿយព្រួយ
សាសន៍អ៊ីស្រាអែលកំពុងរងទុក្ខលំបាក ពេលចក្រភពអាសស៊ើរបានចាប់ពួកគេជាឈ្លើយ ហើយបង្ខំពួកគេឲ្យទៅរស់នៅក្នុងប្រទេសមួយ ដែលនៅឆ្ងាយពីទឹកដីរបស់ខ្លួន។ តើហោរាអេសាយអាចផ្តល់ឲ្យអ្វីខ្លះ ដល់ បណ្តាជនទាំងអស់នេះ ដើម្បីជួយពួកគេក្នុងពេលដ៏លំបាកដូចនេះ? គឺគាត់បានផ្តល់ឲ្យពួកគេនូវបទទំនាយនៃសេចក្តីសង្ឃឹម ដែលជាព្រះរាជសាររបស់ព្រះ ដែលជាប់ទាក់ទងនឹងព្រះមែស៊ី ដែលនឹងយាងមកតាមព្រះបន្ទូលសន្យា។ ក្នុងបទគម្ពីរអេសាយ ៥០:៤ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបកស្រាយ អំពីសេចក្តីសុខសាន្ត និងការកម្សាន្តចិត្ត ដែលទ្រង់នឹងប្រទាន នៅថ្ងៃណាមួយ : “ព្រះអម្ចាស់យេហូវ៉ាទ្រង់បានប្រទានឲ្យខ្ញុំមានវោហារ ដូចជាអ្នកដែលបានរៀនសូត្រហើយ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំបានចេះប្រើពាក្យសំដី និងជ្រោងមនុស្សគ្រាកចិត្តឡើង”។ ព្រះបន្ទូលខាងលើនេះ ផ្តល់ឲ្យនូវការកម្សាន្តចិត្តទ្វេដង គឺសម្រាប់ប្រជាជនដែលស្ថិតក្នុងការនិរទេស និងសម្រាប់មនុស្សជំនាន់ក្រោយ ដែលព្រះយេស៊ូវនឹងបានប៉ះពាល់ជីវិតរបស់ពួកគេ ដោយសេចក្តីអាណិតអាសូររបស់ទ្រង់។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រកាសដល់ហ្វូងមនុស្សដែលដើរតាមទ្រង់ថា “អស់អ្នកដែលនឿយព្រួយ ហើយផ្ទុកធ្ងន់អើយ ចូរមកឯខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នាឈប់សំរាក”(ម៉ាថាយ ១១:២៨)។ ព្រះបន្ទូលត្រង់ចំណុចនេះ គឺពិតជាព្រះបន្ទូលនៃការអាណិតអាសូរមែន! ព្រះយេស៊ូវបានបន្សល់ទុកនូវគំរូនៃការបម្រើអ្នកដែលកំពុងនឿយព្រួយ។ តើអ្នកដឹងថា មាននរណាម្នាក់ដែលត្រូវការពាក្យលើកទឹកចិត្តដែលចំពេល ឬតើអ្នកមានត្រចៀកដែលត្រៀមស្តាប់មិត្តភ័ក្រ ដែលមានក្តីបារម្ភឬទេ? ពាក្យកម្សាន្តចិត្ត សម្រាប់មនុស្សដែលនឿយព្រួយ អាចជាពាក្យដែលនិយាយចំពេល។-Dennis Fisher
Read articleឱមនុស្សល្ងីល្ងើអើយ!
ខ្ញុំយល់ថា ព្រះបន្ទូលនៃព្រះយេស៊ូវ ហាក់ដូចជាផ្ទុយនឹងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ព្រោះទ្រង់មានចិត្តសុភាពណាស់(ម៉ាថាយ ១៩:១៣-១៥) តែទ្រង់បានហៅអ្នកខ្លះថា មនុស្សល្ងីល្ងើ។ ប៉ុន្តែ ដោយសារពាក្យនេះត្រូវបានប្រើជាច្រើនដង នៅក្នុងកណ្ឌដំណឹងល្អ នោះព្រះអម្ចាស់បានប្រើពាក្យធ្ងន់ៗដូចនេះ ដើម្បីបកស្រាយអំពីមនុស្សដែលទ្រង់កំពុងមានបន្ទូល ជាពិសេស គឺពួកផារិស៊ីតែម្តង(មើលម៉ាថាយ ២៣:១៧-១៩ លូកា ១១:៣៩-៤០)។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានប្រើពាក្យ មនុស្សល្ងីល្ងើ នៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូច បន្ទាប់ពីទ្រង់បានមានបន្ទូលព្រមានបុរសម្នាក់ អំពីការស្រែកឃ្លានចង់បានទ្រព្យសម្បត្តិ(លូកា ១២:១៣-២១)។ គាត់ជាមនុស្សល្ងីល្ងើ មិនមែនដោយសារគាត់បានពង្រីកជង្រុកឲ្យកាន់តែធំ ដើម្បីដាក់ផលដំណាំដ៏បរិបូររបស់ខ្លួននោះឡើយ(ខ.១៦-១៨)។ តែបើគាត់ទុកផលដំណាំទាំងនោះ នៅកណ្តាលវាល ឲ្យមានការខូចខាត ដោយសារអាកាសធាតុ នោះគាត់គឺជាមនុស្សល្ងីល្ងើហើយ។ ហើយគាត់ក៏មិនល្ងង់ដែរ នៅពេលដែលគាត់យល់ថា ផលដំណាំដ៏ច្រើននោះ ល្មមទុកសម្រាប់ឲ្យគាត់ប្រើប្រាស់ជាយូរឆ្នាំទៅមុខទៀតនោះ(ខ.១៩)។ និយាយរួម យើងបានទទួលការជំរុញ ឲ្យយកតម្រាប់តាម សត្វស្រម៉ោច នៅក្នុងការ “រក្សាទុក” ស្បៀងអាហារ(សុភាសិត ៦:៦-៨)។ តើមនុស្សមានភាពល្ងីល្ងើ ដោយសារកត្តាអ្វីខ្លះ? គឺដោយសារពួកគេមិនសម្លឹងទៅរកព្រះ។ ពួកគេត្រូវបានហៅថា មនុស្សល្ងីល្ងើ គឺដោយសារពួកគេមិនបានដឹងទេថា ជីវិតរបស់ខ្លួនកំពុងស្ថិតក្នុងព្រះហស្ថព្រះ។ ពេលដែលគាត់កំពុងរវល់រៀបគម្រោងយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន ដើម្បីឲ្យជីវិតមានភាពស្រណុកស្រួល នៅលើផែនដីនេះ គាត់មិនបានរៀបផែនការណ៍ សម្រាប់ជីវិតអស់កល្បជានិច្ចទេ…
Read articleបទគម្ពីរទាំង១០ដែលគេស្វែងរកជាងគេ
បាយប៊លហ្គេតវេយ(BibleGateway) គឺជាប្រភពនៃអត្ថបទព្រះគម្ពីរ នៅលើប្រព័ន្ធអ៊ីនធ័រណិត ដែលមានអ្នកចូលទស្សនាជាទម្លាប់ក្នុងមួយខែ ៨លាននាក់។ កាលពីបួនប្រាំឆ្នាំមុន គេបានរកឃើញថា បទគម្ពីរ យ៉ូហាន ៣:១៦ គឹជាខគម្ពីរដែលគេបានស្វែងរកខ្លាំងជាងគេ នៅក្នុងគេហទំព័រនោះ។ ខ្ញុំយល់ថា គេមិនគួរមានចិត្តភ្ញាក់ផ្អើល នៅពេលបានដឹងថា ខគម្ពីរនោះស្ថិតក្នុងលំដាប់ថ្នាក់ទី១ ក្នុងបញ្ជីនៃការស្វែងរកឡើយ។ បទគម្ពីរនេះបានចែងឲ្យយើងដឹងថា ដ្បិតព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់មនុស្សលោកដល់ម្ល៉េះ បានជាទ្រង់ប្រ ទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែមួយ ដើម្បីជួយសង្រ្គោះយើងឲ្យរួចពីបាប ហើយប្រទានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចដល់យើង។ គេក៏បានរកឃើញផងដែរថា ខគម្ពីរទី១០ដែលគេស្វែងរកខ្លាំងជាងគេ គឺម៉ាថាយ ២៨:១៩ ដែលនិយាយអំពីមហាបេសកកម្ម ដែលព្រះយេស៊ូវបង្គាប់អ្នកដើរតាមទ្រង់ ឲ្យផ្សាយដំណឹងល្អ គឺដូចដែលចែងថា “ដូច្នេះ ចូរទៅបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនៅគ្រប់ទាំងសាសន៍”(ម៉ាថាយ ២៨:១៩)។ ក្នុងចំណោមខគម្ពីរទាំង១០ ដែលគេបានស្វែងរកខ្លាំងជាងគេ ក៏មានបទគម្ពីរ យេរេមា ២៩:១១ និង រ៉ូម ៨:២៨ ដែលចែងអំពីផែនការណ៍ និងបំណងព្រះទ័យដ៏ល្អ ដែលព្រះទ្រង់មានចំពោះរាស្រ្តទ្រង់។ បទគម្ពីរមានផ្ទុកទៅដោយសេចក្តីពិត សម្រាប់ឲ្យយើងស្វែងរក និងចែកចាយ។ នៅក្នុងទំនុកតម្កើង ១១៩ ដែលជាជំពូកវែងជាងគេ ក្នុងព្រះគម្ពីរ អ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរទំនុកតម្កើងបានចែកចាយ អំពីគំនិតរបស់ខ្លួនអំពីព្រះបន្ទូល និងសេចក្តីប្រាថ្នារបស់ខ្លួន…
Read articleអ្នកចាំចាប់
ជីវិតមនុស្សប្រៀបបាននឹងសហគ្រាសដ៏ប្រថុយប្រថានមួយ។ ជួនកាល យើងហោះហើរយ៉ាងខ្ពស់ត្រដែត ដោយការអរសប្បាយនឹងជោគជ័យរបស់យើង។ តែក្រោយមក យើងក៏ធ្លាក់ចុះវិញភ្លាម ចូលទៅក្នុងការខកចិត្តដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ និងចូលទៅក្នុងបរាជ័យដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាច បណ្តាលឲ្យចិត្តយើងមានការងឿងឆ្ងល់ថា តើនៅមានអ្វីគួរឲ្យយើងសង្ឃឹមទៀតទេ។ នៅក្នុងកម្មវិធីបុណ្យសព កាលពីពេលថ្មីៗនេះ លោកគ្រូគង្វាលបានចែកចាយ អំពីរឿងរបស់អ្នកលេងសៀកយោលទោងម្នាក់។ អ្នកសម្តែងរូបនេះ បានទទួលស្គាល់ថា ទោះបីជាគេបានយល់ថា គាត់គឺជាតារាដែលរះនៅក្នុងកម្មវិធីសម្តែងក៏ដោយ ក៏មិត្តរួមក្រុមរបស់គាត់ ទើបជាតារាដ៏ពិត ព្រោះអ្នកនោះបានយោលទោងមួយទៀត សំដៅទៅចាប់ គាត់យ៉ាងជាប់ ពេលគាត់ហក់ចេញពីទោងរបស់ខ្លួន ដើម្បីផ្តល់ការធានាថា គាត់នឹងចុះទៅដីវិញយ៉ាងមានសុវត្ថិភាព។ គាត់បានពន្យល់ថា ការជឿជាក់ គឺជាគន្លឹះនៃការលេងសៀកនោះ។ អ្នកលោតចេញពីទោងត្រូវជឿជាក់ថា អ្នកចាំចាប់បានត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ហើយអាចចាប់គាត់ ដោយដៃទាំងទ្វេរ។ ការស្លាប់គឺប្រៀបបានទៅនឹងការជឿជាក់ថា ព្រះទ្រង់គឺជាអ្នកចាំចាប់យើងមិនឲ្យធ្លាក់។ បន្ទាប់ពីយើងបានហោះហើរឡើងក្នុងជីវិត យើងអាចសំឡឹងឆ្ពោះទៅរកព្រះ ដែលកំពុងលាព្រះហស្ថ ចាំចាប់អ្នកដើរតាមទ្រង់ឲ្យជាប់ ហើយទាញយើងចេញដោយសុវត្ថិភាព មករកព្រះអង្គទ្រង់ជារៀងរហូត។ ខ្ញុំចូលចិត្តការប្រៀបធៀបដូចនេះ។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំព្រះបន្ទូលកម្សាន្តចិត្តនៃព្រះយេស៊ូវ ចំពោះពួកសិស្សទ្រង់ថា “កុំឲ្យចិត្តអ្នករាល់គ្នាថប់បារម្ភឡើយ … ខ្ញុំទៅរៀបកន្លែងឲ្យអ្នករាល់គ្នា … ខ្ញុំនឹងត្រឡប់មកវិញ នឹងទទួលអ្នករាល់គ្នាទៅឯខ្ញុំ ប្រយោជន៍ឲ្យអ្នករាល់គ្នាបាននៅកន្លែងដែលខ្ញុំនៅនោះដែរ”(យ៉ូហាន ១៤:១-៣)។ ជីវិតមនុស្សគឺពិតជាប្រៀបបាននឹងការធ្វើជំនួញដ៏ប្រថុយប្រថាន តែសូមទទួលការលើកទឹកចិត្តថា បើអ្នកមានជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទហើយ…
Read article