ការធ្វើការទន្ទឹមគ្នា
នៅក្នុងសៀវភៅរចនារូបថតរបស់គ្រួសារខ្ញុំ គឺមានរូបថតរបស់កូនស្រីខ្ញុំមួយសន្លឹក ពេលនាងមានអាយុ៤ឆ្នាំ។ ក្នុងរូបថតនោះ នាងកំពុងធ្វើការនៅក្បែរខ្ញុំ ដោយប្រើញញួរជ័រសម្រាប់ក្មេងលេង ដើម្បីជួសជុល ជញ្ជាំងនៅជំហៀងផ្ទះ។ យើងបានធ្វើការទន្ទឹមគ្នា នៅថ្ងៃនោះ នាងបានធ្វើត្រាប់តាមគ្រប់សកម្មភាពរបស់ខ្ញុំ ហើយនាងពិតជាជឿថា ខ្លួនឯងក៏កំពុងជួយជួសជុលផ្ទះផងដែរ។ ខ្ញុំមិនដែលបានអរសប្បាយនឹងការងារផ្ទះ ខ្លាំងដូចពេលនោះឡើយ។ តាមរូបភាពក្នុងរូបថតនោះ ខ្ញុំអាចដឹងច្បាស់ថា នាងក៏កំពុងតែអសប្បាយនឹងកិច្ចការនោះដែរ។ រូបថតនោះបានរំឭកខ្ញុំថា កូនៗរបស់យើងយកតម្រាប់តាម ពាក្យសម្តី ឬសកម្មភាពភាគច្រើន ដែលពួកគេឃើញយើងធ្វើ។ ពួកគេក៏មានការយល់ដឹង អំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈ របស់ព្រះ ស្របទៅតាមបុគ្គលិកលក្ខណៈដែលពួកគេឃើញយើងមាន ក្នុងនាមជាឪពុកម្តាយផងដែរ។ បើយើងមានភាពដាច់ខាត ហើយគ្មានក្តីមេត្តា នោះពួកគេក៏ងាយនឹងយល់ថា ព្រះទ្រង់ក៏មានលក្ខណៈដូចនោះដែរ។ បើយើងខ្វះភាពជិតស្និទ្ធ និងភាពកក់ក្តៅ នោះពួកគេក៏ងាយនឹងយល់ថា ព្រះទ្រង់ក៏ខ្វះខាតដូចនោះផង ដែរ។ ក្នុងនាមជាមាតាបិតា យើងមានតួនាទីដ៏សំខាន់បំផុត ក្នុងការជួយកូនយើង ឲ្យស្គាល់ព្រះច្បាស់ ជាពិសេស គឺជួយឲ្យពួកគេយល់អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដែលគ្មានលក្ខខ័ណ្ឌ។ ខ្ញុំអាចស្រមៃថា សៀវភៅរចនារូបថតរបស់គ្រួសារ រវាងខ្ញុំនិងព្រះ ក៏មានរូបភាពស្រដៀងគ្នានឹងរូបថតនោះផងដែរ។ ខ្ញុំកំពុងរៀនសូត្រពីទ្រង់ អំពីរបៀបរស់នៅ របៀបស្រឡាញ់ និងរបៀបធ្វើឲ្យសេចក្តីស្រឡាញ់ក្លាយជាផ្នែកដ៏អមតៈនៃជីវិតខ្ញុំ។ បន្ទាប់មក ទ្រង់បង្រៀនខ្ញុំ អំពីរបៀបបង្រៀនអ្នកដទៃ(ចោទិយកថា…
Read articleតើអ្នកកំពុងត្រូវបានរុញច្រានឲ្យដួលឬ?
ដោយសារខ្ញុំបានសរសេរអត្ថបទជាច្រើន និងនិពន្ធសៀវភៅមួយក្បាល ដែលសុទ្ធតែនិយាយអំពីការបាត់បង់ក្នុងជីវិតមនុស្ស នោះខ្ញុំមានអភ័យឯកសិទ្ធិ នៅពេលគេបានណៃនាំខ្ញុំ ឲ្យបានស្គាល់មនុស្សជាច្រើន ដែលកំពុងជួបការលំបាក នៅក្នុងដំណើរជីវិត។ ក្នុងចំណោមមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំ មានស្រ្តីម្នាក់ គឺជាម្តាយដែលកូនស្រីរបស់ខ្លួន បានបាត់បង់ជីវិតក្នុងវ័យ២១ឆ្នាំ នៅឆ្នាំ២០០៩ ជាហេតុបណ្តាលឲ្យគាត់មានទុក្ខជាទម្ងន់។ គាត់បាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា “ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ពិភពលោកទាំងមូលបានបដិសេធខ្ញុំហើយ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ពិបាកចិត្តខ្លាំងណាស់ ហើយវិញ្ញាណខ្ញុំមានការឈឺចាប់ជាពន់ពេក”។ ជាការពិតណាស់ ការបាត់បង់ទាំងនោះ បានចូលមករកយើង ហើយបានវាយប្រហារយើង ធ្វើឲ្យដួលចុះ ទោះការបាត់បង់នោះ ជាការស្លាប់របស់សមាជិកគ្រួសារ ឬជាការដែលកូនបែកចេញឆ្ងាយពីព្រះឬពីគ្រួសារ ឬក៏ជាការអន់ថយផ្នែករូបកាយ ឬផ្លូវចិត្តក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានរកឃើញចម្លើយសម្រាប់ការឈឺចាប់នេះ នៅក្នុងបទគម្ពីរ ដែលតន្ត្រីករ ឈ្មោះ យេរេមី ខែម(Jeremy Camp) បានបកស្រាយយ៉ាងច្បាស់ នៅក្នុងបទចម្រៀងមួយបទ បន្ទាប់ពីភរិយារបស់គាត់បានលាចាកលោកនៅឆ្នាំ២០០១ ថា : ពេលអ្នកត្រូវរុញច្រាន ដោយទុក្ខលំបាកក្នុងជីវិត សូមចាំថា “ព្រះទ្រង់ជាទីពឹងជ្រក ក៏ជាកំឡាំងនៃយើងខ្ញុំ ជាជំនួយដែលនៅជាប់ជាមួយក្នុងគ្រាអាសន្ន”(ទំនុកតម្កើង ៤៦:១)។ បទគម្ពីរនេះបានផ្តល់នូវហេតុផលល្មមនឹងឲ្យយើងក្រោកឈរឡើងវិញ។ លោកខែមបានបកស្រាយអំពីទុក្ខលំបាករបស់ខ្លួន នៅក្នុងបទចម្រៀងមួយបទ ដែលមានចំណងជើងថា “ការយល់”។ ក្នុងបទនេះ…
Read articleថែមទៀត ថែមទៀត ថែមទៀត
សព្វថ្ងៃនេះ កូនស្រីរបស់ខ្ញុំកំពុងរៀននិយាយ នាងបានទម្លាប់ប្រើពាក្យមួយ ដែលនាងចូលចិត្ត គឺពាក្យ : ថែមទៀត ។ នាងនិយាយថា “ថែមទៀត” ហើយចង្អុលទៅបន្ទះនុំប៉័ងដែលបានលាបដំណាប់ពីលើ។ នាងក៏បានលើកដៃឡើង ហើយនិយាយថា “ថែមទៀត!” ពេលដែលស្វាមីរបស់ខ្ញុំ ឲ្យកាក់មួយចំនួន សម្រាប់ឲ្យនាងសន្សំក្នុងកូនជ្រូករបស់នាង។ នាងថែមទាំងនិយាយបញ្ជាក់ថា “ថែមទៀត ប៉ា!” ក្នុងពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ បន្ទាប់ពីឪពុកនាងចេញទៅធ្វើការ។ ក្នុងចំណោមយើងរាល់គ្នា មានមនុស្សជាច្រើនបានក្រឡេចមើលជុំវិញខ្លួន ហើយសុំ “ថែមទៀត”។ គួរឲ្យ ស្តាយណាស់ ចិត្តរបស់មនុស្សមិនមានភាពស្កប់ស្គល់ចិត្តឡើយ។ យើងត្រូវការអំណាចចេស្តានៃព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីវាយបំបែកភាពមិនចេះស្កប់ស្កល់នេះ ដើម្បីឲ្យយើងអាចនិយាយជាមួយនឹងសាវ័កប៉ុលថា “ខ្ញុំបានរៀនឲ្យមានសេចក្តីសន្តោស(ឬស្កប់ស្កល់ចិត្ត) ក្នុងសណ្ឋានគ្រប់យ៉ាង”(ភីលីព ៤:១១)។ ដោយសារសាវ័កប៉ុលបានប្រើពាក្យ“ខ្ញុំបានរៀន” នោះខ្ញុំអាចដឹងថា គាត់មិនបានប្រឈមមុខដាក់ស្ថានភាពនីមួយៗ ដោយទឹកមុខញញឹមជានិច្ចឡើយ។ ដើម្បីរៀនឲ្យមានចិត្តស្កប់ស្កល់ គេត្រូវមានការអនុវត្ត។ នៅក្នុងទីបន្ទាល់នៃជីវិតគាត់ យើងដឹងថា ជីវិតរបស់គាត់មានការឡើងចុះៗ ដែលរាប់ចាប់ពីការត្រូវពស់ចឹក រហូតដល់ការជួយសង្គ្រោះវិញ្ញាញ ហើយរាប់ចាប់ពីការត្រូវគេមួលបង្កាច់ រហូតដល់ការបង្កើតពួកជំនុំ។ ប៉ុន្តែ គាត់បានអះអាងថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាចម្លើយ ដើម្បីចម្អែតវិញ្ញាណរបស់យើងឲ្យស្កប់ស្កល់។ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំអាចនឹងធ្វើគ្រប់ទាំងអស់បាន ដោយសារព្រះគ្រីស្ទដែលទ្រង់ចំរើនកំឡាំងដល់ខ្ញុំ”(ខ.១៣)។…
Read articleអត្ថប្រយោជន៍នៃមិត្តភាព
លោកស៊ីសេរ៉ូ(Cicero) ស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកប្រាជ្ញល្បីល្បាញបំផុតរបស់ចក្រភពរ៉ូម៉ាំង។ គាត់មានជំនាញ ជាវាទគ្មិន មេធាវី អ្នកនយោបាយ ភាសាវិទូ និងជាអ្នកនិពន្ធ។ សព្វថ្ងៃនេះ គេនៅតែបន្តដកស្រង់ស្នាដៃនិពន្ធ និងទស្សនវិជ្ជាដ៏មានប្រយោជន៍របស់គាត់។ ឧទាហរណ៍ គាត់បានបកស្រាយអំពីការរាប់អានគ្នាជាមិត្ត ដោយពាក្យថា “មិត្តភាពជួយបង្កើនសុភមង្គល ហើយកាត់បន្ថយទុក្ខវេទនា ដោយធ្វើឲ្យអំណររបស់យើងកើនឡើងទ្វេរដង ហើយចែករំលែកទុក្ខព្រួយរបស់យើង”។ និយាយរួម គាត់មានការយល់ដឹងអំពីអត្ថប្រយោជន៍នៃមិត្តភាព នៅក្នុងដំណើរជីវិត។ មុនសម័យរបស់លោកស៊ីសេរ៉ូ ជិតមួយពាន់ឆ្នាំ ស្តេចសាឡូម៉ូនក៏បាននិពន្ធអំពីតម្លៃនៃមិត្តភាពផងដែរ។ តាមព្រះគម្ពីរសាស្តា យើងអាចដឹងថា “មានគ្នា២នាក់ នោះវិសេសជាងនៅតែឯង ពីព្រោះគេមានរង្វាន់យ៉ាងល្អកើតពីការនឿយហត់របស់ខ្លួន ដ្បិតបើដួល នោះម្នាក់នឹងជ្រោងគ្នាឡើងវិញ តែវរហើយ អ្នកណាដែលដួលក្នុងកាលដែលនៅតែម្នាក់ឯង ឥតមានគ្នានឹងជួយជ្រោងឡើងវិញ”(៤:៩-១០)។ ជាការពិតណាស់ ការរស់នៅដោយគ្មានមិត្តភ័ក្រ ធ្វើឲ្យជីវិតយើងមានភាពឯកកោ ហើយពិបាកទ្រាំទ្រ។ អ្នកប្រាជ្ញដ៏ល្បីនៃចក្រភពរ៉ូម៉ាំង និងស្តេចនៃពួកយូដា មួយអង្គនេះ ពិតជាបាននិយាយត្រូវមែន ព្រោះមិត្តភាពមានសារៈសំខាន់ណាស់។ មិត្តសំឡាញ់ គឺជាអ្នកដែលយើងអាចទុកចិត្តបាន ជាអ្នកផ្តល់ប្រឹក្សា និងអ្នកចែករំលែកបន្ទុករបស់យើង។ ចូរពិចារណាអំពីមិត្តភ័ក្ររបស់អ្នកចុះ។ តើអ្នកបានព្រងើយកន្តើយ ចំពោះអ្នកដែលព្រះប្រទានមក ដើម្បីចែករំលែកសេចក្តីអំណរ និងទុក្ខព្រួយរបស់អ្នកឬទេ? បើសិនជាអ្នកបានព្រងើយកន្តើយមែន នោះសូមស្វែងរកមិត្តភ័ក្តណាម្នាក់ ដើម្បីប្រកបគ្នាជាមួយគាត់…
Read articleបើមានស្លាបដូចជាសត្វព្រាប
ស្តេចដាវីឌទ្រង់បានដកដង្ហើមធំ ដោយបន្ទូលថា “ឱបើសិនណាជាមានស្លាបដូចជាព្រាបទៅរ៉ា នោះអញនឹងហើរចេញទៅ ឲ្យបានសេចក្តីសុខ”(ទំនុកតម្កើង ៥៥:៦)។ តែចំណែកខ្ញុំវិញ ខ្ញុំនឹងទៅសង់ផ្ទះឈើតូចមួយ នៅក្នុងតំបន់ប្រជុំភ្នំ ឬទៅប្រចាំការជារៀងរហូត នៅក្នុងប៉ម សម្រាប់រកមើលភ្លើងឆេះព្រៃ។ តែពេលដែលការរស់នៅរបស់ខ្ញុំទទួលរងបន្ទុកខ្លាំង ខ្ញុំក៏នឹងប្រាថ្នាចង់ហើរចេញទៅឲ្យឆ្ងាយ ដើម្បីរកកន្លែងសម្រាកឲ្យបានសុខផងដែរ។ ស្តេចដាវីឌសរសេរ ដោយបើកចំហរអំពីស្ថានភាពរបស់ទ្រង់ ដែលមានដូចជា អំពើហឹង្សា ការគៀបសង្កត់ និងទុក្ខលំបាកបានហុំព័ទ្ធទ្រង់ជុំជិត ដែលត្រូវបានបង្ករឡើង ដោយភាពមិនស្មោះត្រង់ នៃមិត្តសំឡាញ់ចាស់របស់គាត់(៥៥:៨-១៤)។ ការភ័យខ្លាច និងភាពតក់ស្លត់ ការឈឺចាប់ និងការភ័យញ័រ ការថប់បារម្ភ និងភាពរសាប់រសល់បានគ្របសង្កត់ពីលើទ្រង់(ខ.៤-៥)។ តើអ្នកឆ្ងល់ទេ ពេលដែលទ្រង់ចង់ហើរទៅឲ្យឆ្ងាយ? ប៉ុន្តែ ទ្រង់មិនអាចគេចវេសបានទេ។ ទ្រង់មិនអាចគេចចេញពីទុក្ខលំបាកបានឡើយ។ ទ្រង់គ្រាន់តែអាចថ្វាយកាលៈទេសៈដ៏លំបាកទៅដល់ព្រះ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ចំណែកខ្ញុំនឹងអំពាវនាវដល់ព្រះ ហើយព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់នឹងជួយសង្គ្រោះខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងអធិស្ឋាន ហើយស្រែកថ្ងូរ ទាំងពេលល្ងាច ពេលព្រឹក និងថ្ងៃត្រង់ផង ហើយទ្រង់នឹងស្តាប់សំឡេងខ្ញុំជាមិនខាន”(ខ.១៦-១៧)។ ទោះជាយើងស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈបែបណាក៏ដោយ គឺទោះជាមានបន្ទុកធ្ងន់ក្នុងការងារបម្រើព្រះ មានការលំបាកនៅក្នុងទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធ កំពុងអត់ការងារធ្វើ ឬកំពុងមានភាពឯកកោខ្លាំងយ៉ាងណាក៏ដោយ តើទ្រង់នឹងសម្រាលបន្ទុកនៃសេចក្តីទុក្ខព្រួយរបស់យើងឬទេ? យើងបានថ្វាយវិញ្ញាណដល់ទ្រង់ រហូតអស់កល្បជានិច្ច ដោយទុកចិត្តទ្រង់ហើយ ដូចនេះ…
Read articleការអធិស្ឋានដែលព្រះមិនទាន់ឆ្លើយតប
សាវ័កប៉ុលមានសេចក្តីប្រាថ្នាដ៏សំខាន់មួយ : គឺ ចង់ឲ្យជនរួមជាតិយូដារបស់គាត់ ទទួលយកព្រះមែស៊ី ដែលគាត់បានជួបដោយផ្ទាល់ កាលពីលើកមុន បានជាគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំមានសេចក្តីទុក្ខសោកជាខ្លាំង និងសេចក្តីព្រួយលំបាកក្នុងចិត្តជានិច្ច ដ្បិតខ្ញុំស្ទើរតែនឹងសូមឲ្យព្រះគ្រីស្ទដាក់បណ្តាសាខ្ញុំវិញ ជំនួសបងប្អូនជាញាតិសន្តានរបស់ខ្ញុំ ខាងឯសាច់ឈាម”(រ៉ូម ៩:២-៣)។ ប៉ុន្តែ ចាប់ពីក្រុងមួយដល់ក្រុងមួយទៀត ជនរួមជាតិយូដារបស់គាត់ បានបដិសេធគាត់ និងមិនព្រមទទួលជឿព្រះ គ្រីស្ទដែលគាត់បានផ្សាយឡើយ។ ព្រះគម្ពីររ៉ូម គឺជាសំបុត្រដ៏ថ្លៃថ្លាបំផុតរបស់សាវ័កប៉ុល ដែលគាត់បានកំណត់យកបទគម្ពីរមួយវគ្គជាគោល(រ៉ូម ៩-១១) ដែលក្នុងនោះ គាត់មានការតយុទ្ធដោយបើកចំហរ ពេលដែលព្រះមិនទាន់បានឆ្លើយតប សេចក្តីអធិស្ឋានដ៏សំខាន់ក្នុងជីវិតគាត់។ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា ការលំបាកដែលគាត់ជួបប្រទះនេះ បាននាំមកនូវផលប្រយោជន៍ដ៏សំខាន់មួយគឺ : ការដែលពួកសាសន៍ យូដាបដិសេធន៍ព្រះយេស៊ូវ បាននាំឲ្យសាសន៍ដទៃទទួលទ្រង់វិញ។ សាវ័កប៉ុលក៏បានសន្និដ្ឋានថា ព្រះមិនបានបដិសេធពួកសាសន៍យូដាទេ តែផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេក៏មានឱកាសដូចពួកសាសន៍ដទៃផងដែរ។ ព្រះបានឱបក្រសោបយកមនុស្សជាតិ កាន់តែច្រើនឡើងៗ គឺមិនមែនកាន់តែតិចទៅៗ ឡើយ។ បទគម្ពីរដែលសាវ័កប៉ុលបាននិពន្ធ ក៏កាន់តែមានន័យឡើង ពេលដែលគាត់បង្អង់ ដើម្បីពិចារណាអំពីសេចក្តីដែលសំខាន់ជាង។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានសរសេរបទគម្ពីរសរសើរតម្កើងព្រះថា “អើហ្ន៎ប្រាជ្ញា និងចំណេះដ៏បរិបូររបស់ព្រះជ្រៅណាស់តើ ឯព្រះដំរិះរបស់ទ្រង់ តើមានអ្នកណានឹងស្ទង់បាន ហើយផ្លូវទ្រង់ តើមានអ្នកណានឹងរកតាមបាន”(រ៉ូម…
Read article