ការប្រើប្រាស់ពេលវេលាក្នុងជីវិត
សាស្តា ៩:៧-១០ ដូច្នេះ ចូរទៅចុះ ឲ្យបរិភោគអាហាររបស់ឯងដោយអំណរ ហើយផឹកស្រាទំពាំងបាយជូររបស់ឯងដោយចិត្តរីករាយផង ដ្បិតព្រះទ្រង់បានទទួលការរបស់ឯងហើយ។ សាស្តា ៩:៧ កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានអានរឿងប្រលោមលោក ដែលនិយាយអំពីស្រ្តីម្នាក់ ឈ្មោះនីកូឡា(Nicola) ដែលបានបដិសេធន៍មិនព្រមទទួលស្គាល់ថា គាត់មានជំងឺមហារីកដំណាក់កាលចុងក្រោយ។ នៅពេលដែលមិត្តភក្តិរបស់គាត់បង្ខំគាត់ ឲ្យទទួលស្គាល់ការពិត គាត់ក៏បានប្រាប់ពីមូលហេតុ។ គាត់ប្រាប់ពួកគេថា គាត់បានខ្ជះខ្ជាយពេលវេលាក្នុងជីវិតគាត់។ គាត់ថា គាត់បានចាប់កំណើត នៅលើគំនរទ្រព្យសម្បត្តិ គាត់មានទេពកោសល្យ តែគាត់មិនបានប្រើជីវិតឲ្យមានប្រយោជន៍ គាត់មានភាពខ្ជិលច្រអូស ហើយមិនដែលបានធ្វើអ្វីជាដុំកំភួនទេ។ ពេលដែលគាត់ដឹងថា គាត់ជិតដល់ពេលលាចាកលោក គាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់សម្រេចបានសមិទ្ធផលតិចតួច ហើយគាត់មានការឈឺចាប់ខ្លាំងពេក មិនចង់ទទួលស្គាល់ការពិត។ កាលនោះ ខ្ញុំក៏កំពុងអានកណ្ឌគម្ពីរសាស្តាផងដែរ ហើយក៏បានរកឃើញភាពផ្ទុយគ្នា។ ព្រះអម្ចាស់ដែលជាគ្រូក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសាស្តា មិនអនុញ្ញាតឲ្យយើងជៀសវាងការពិតនៃសេចក្តីស្លាប់ឡើយ បានជាទ្រង់មានបន្ទូលថា “នៅក្នុងស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ ជាកន្លែងដែលឯងត្រូវនៅ”(៩:១០)។ ហើយការនេះពិបាកនឹងឲ្យយើងប្រឈមមុខដាក់(ខ.២) តែវាអាចនាំយើងឲ្យតម្លៃមកលើពេលវេលាដែលយើងកំពុងមាន(ខ.៤) ដោយពិតជាអរសប្បាយនឹងអាហារ និងក្រុមគ្រួសារយើង(ខ.៧-៩) និងធ្វើការងារអស់ពីចិត្ត(ខ.១០) ហើយធ្វើការវិនិយោគ និងហ៊ានប្រថុយ(១១:១,៦) ហើយធ្វើរឿងទាំងអស់នោះ នៅចំពោះព្រះ ដែលនឹងជំនុំជម្រះយើង នៅថ្ងៃណាមួយ(ខ.៩ ១២:១៣-១៤)។ មិត្តភក្តិរបស់នីកូឡាក៏បានចង្អុលបង្ហាញដល់នាងថា ភាពស្មោះត្រង់…
Read article
សង្រ្គាមនៃការរំឭកខ្លួនឯង
តែខ្ញុំនឹកឡើងវិញពីសេចក្តីនេះ បានជាខ្ញុំមានសេចក្តីសង្ឃឹមឡើង គឺនឹកពីសេចក្តីនេះថា កុំតែមានសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះយើងបានសូន្យបាត់អស់រលីងទៅហើយ ឯសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ នោះមិនចេះផុតឡើយ។ បរិទេវ ៣:២១-២២ ការភ្លេចព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ ស្ថិតក្នុងចំណោមខ្មាំងសត្រូវធំបំផុតរបស់ក្តីសង្ឃឹម។ ការរំឭកអំពីព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ ជាកិច្ចការដ៏ប្រសើរ។ សាវ័កពេត្រុស និងសាវ័កប៉ុលសុទ្ធតែបានមានប្រសាសន៍ថា ពួកគាត់បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើពួកជំនុំ ក៏ដោយសារមូលហេតុនេះផងដែរ(២ពេត្រុស ១:១៣ រ៉ូម ១៥:១៥)។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ជាជំនួយសំខាន់ជាងគេ ក្នុងការរំឭកយើង នូវអ្វីដែលយើងចាំបាច់ត្រូវដឹង(យ៉ូហាន ១៤:២៦)។ ប៉ុន្តែ ការនេះមិនមានន័យថា អ្នកគួរតែចាំទទួលការរំឭកជានិច្ចនោះឡើយ។ អ្នកមានការទទួលខុសត្រូវ នៅក្នុងការរំឭកខ្លួនឯង។ ហើយមនុស្សទីមួយ ដែលត្រូវការការរំឭកពីអ្នក គឺជាខ្លួនអ្នក។ គំនិតរបស់មនុស្សមានអំណាចដ៏អស្ចារ្យ ដែលអាចនិយាយមកកាន់ខ្លួនឯង ដោយប្រើការរំឭក។ គំនិតរបស់យើងអាចនឹកចាំ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “តែខ្ញុំនឹកឡើងវិញពីសេចក្តីនេះ បានជាខ្ញុំមានសេចក្តីសង្ឃឹមឡើង គឺនឹកពីសេចក្តីនេះថា កុំតែមានសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះយើងបានសូន្យបាត់អស់រលីងទៅហើយ ឯសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ នោះមិនចេះផុតឡើយ” (បរិទេវ ៣:២១-២២)។ បើយើងមិនរំឭកខ្លួនឯង អំពីអ្វីដែលព្រះមានបន្ទូល អំពីអង្គទ្រង់ និងអំពីយើង នោះយើងនឹងមានភាពខ្សោះល្វើយ។ ខ្ញុំបានដឹងអំពីបញ្ហានេះ តាមរយៈបទពិសោធន៍ដ៏ឈឺចាប់។ ចូរយើងកុំជាប់ផុងនៅក្នុងភក់ដ៏ជ្រៅ…
Read article
ព្រះអម្ចាស់បានបង្កើតពួកវាទាំងអស់
ទំនុកដំកើង ១០៤:២៤-៣៥ ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ អស់ទាំងស្នាដៃរបស់ទ្រង់មាន ច្រើនប្រការណាស់ហ្ន៎ ទ្រង់បានធ្វើទាំងអស់ដោយប្រាជ្ញា។ ទំនុកដំកើង ១០៤:២៤ ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបាននាំកូនប្រុសខ្ញុំ អាយុ៣ឆ្នាំ ឈ្មោះ ហ្សាវា(Xavier) ចូលមើលសួនត្រីក្រោមទឹក នៅឆ្នេរមុនតេរេយ ក្នុងរដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា។ ហ្សាវាក៏បានកាន់ដៃខ្ញុំយ៉ាងណែន ពេលយើងដើរចូលទៅក្នុងសួនត្រីនោះ។ គាត់ចង្អុលទៅរកសត្វត្រីបាឡែនមានបូកខ្នង ដែលខ្លួនវាលាតសន្ធឹងពីលើពីដានកញ្ចក់ ដែលនៅពីលើយើង។ គាត់លាន់មាត់ថា “វាពិតជាធំណាស់!” គាត់បន្តបើកភ្នែកធំ ដោយការភ្ញាក់ផ្អើល ខណៈពេលដែលយើងដើរទស្សនាពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយទៀត។ យើងអស់សំណើច ពេលដែលយើងបានឃើញសត្វភេមុជទឹកចុះឡើងធ្វើឲ្យទឹកបាចសាច ក្នុងពេលពួកវាស៊ីចំណី។ យើងឈរដោយភាពស្ងប់ស្ងាត់ នៅពីមុខបង្អួចកញ្ចក់ធំមួយរបស់សួនត្រី ដោយការជក់ចិត្តចំពោះសត្វពពុះសមុទ្រ ដែលកំពុងរេរាំ ក្នុងទឹកសមុទ្រពណ៌ខៀវ។ ខ្ញុំក៏បាននិយាយថា “ព្រះអង្គបានបង្កើតសត្វទាំងអស់ក្នុងមហាសមុទ្រ ដូចដែលព្រះអង្គបានបង្កើតប៉ា និងកូនផងដែរ”។ គាត់ក៏បាននិយាយខ្សឹបៗថា “ព្រះអង្គពិតជាអស្ចារ្យណាស់”។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១០៤ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង បានទទួលស្គាល់ការបង្កើតជាបរិបូររបស់ព្រះអម្ចាស់ ហើយគាត់ក៏បានបន្លឺសម្លេងច្រៀងថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ អស់ទាំងស្នាដៃរបស់ទ្រង់មាន ច្រើនប្រការណាស់ហ្ន៎ ទ្រង់បានធ្វើទាំងអស់ដោយប្រាជ្ញា”(ខ.២៤)។ គាត់ប្រកាសថា “នុ៎ះន៍ សមុទ្រដ៏ធំ ហើយទូលាយ នៅក្នុងទឹកនោះមានរបស់រវើកឥតគណនា ជាសត្វទាំងតូចទាំងធំ”(ខ.២៥)។…
Read article
របៀបបម្រើចៅហ្វាយនាយចិត្តអាក្រក់
ទាំងបំរើដោយអំណរ ដូចជាបំរើដល់ព្រះអម្ចាស់ផង មិនមែនដូចជាបំរើមនុស្សឡើយ ដោយដឹងថា ការល្អអ្វីដែលគ្រប់គ្នាធ្វើ នោះនឹងបានរង្វាន់ពីព្រះអម្ចាស់ ទោះបើជាបាវបំរើ ឬអ្នកជាក្តី។ អេភេសូរ ៦:៧-៨ សូមពិចារណា អំពីចំណុចទាំង៥ ដែលមានចែងបទគម្ពីរ អេភេសូរ ៦:៧-៨ ទាក់ទងនឹងការងាររបស់អ្នក ដូចតទៅ ៖ ១) ការត្រាស់ហៅឲ្យរស់នៅ ដោយយកព្រះអម្ចាស់ជាទី១ នេះជារបៀបនៃការរស់នៅដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល បើធៀបជាមួយនឹងរបៀបដែលយើងរស់នៅជាធម្មតា។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា ការងារទាំងអស់ដែលយើងធ្វើ គឺយើងគួរតែធ្វើឡើងថ្វាយព្រះគ្រីស្ទ មិនមែនសម្រាប់ចៅហ្វាយនាយ ដែលជាមនុស្សនោះទេ។ គឺធ្វើការបម្រើ ដោយឆន្ទះដ៏ល្អ “ដូចជាបម្រើដល់ព្រះអម្ចាស់ មិនមែនដូចជាបម្រើមនុស្ស”។ បានសេចក្តីថា យើងត្រូវគិតដល់ព្រះអម្ចាស់ នៅក្នុងកិច្ចការអ្វីដែលយើងកំពុងធ្វើ នៅកន្លែងធ្វើការ។ យើងត្រូវសួរថា ហេតុអ្វីព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំធ្វើកិច្ចការនេះ? តើព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំធ្វើកិច្ចការនេះដោយរបៀបណា? តើព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំធ្វើកិច្ចការនេះ នៅពេលណា? តើព្រះអម្ចាស់នឹងជួយខ្ញុំ ឲ្យធ្វើកិច្ចការនេះទេ? តើកិច្ចការនេះនឹងមានផលប៉ះពាល់អ្វីខ្លះ មកលើព្រះកិត្តិនាមព្រះអម្ចាស់? អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតថា ការរស់នៅជាគ្រីស្ទបរិស័ទ គឺមានន័យថា យើងរស់នៅ និងធ្វើការ ដោយយកព្រះអម្ចាស់ជាទី១។ ២) ការត្រាស់ហៅឲ្យធ្វើជាមនុស្សល្អ ការរស់នៅដែលយកព្រះជាទីមួយ គឺមានន័យថា…
Read article
ការចែកចាយអំពីភាពឆេះឆួលចំពោះព្រះគ្រីស្ទ
រ៉ូម ១២:៩-១៦ ខាងឯសេចក្តីឧស្សាហ៍ នោះកុំឲ្យខ្ជិលឡើយ ខាងឯវិញ្ញាណ នោះក៏ចូរព្យាយាមចុះ ដោយខំប្រឹងបំរើព្រះអម្ចាស់។ រ៉ូម ១២:១១ កាលយើងបានជួបលោកហេនរី(Henry) ជាអ្នកជិតខាង លើកដំបូង គាត់បានដកព្រះគម្ពីរចាស់ដាច់រហែកមួយក្បាល ចេញពីកាបូបដែលគាត់តែងតែស្ពាយជាប្រចាំ។ គាត់មើលមកយើងដោយទឹកមុខរីករាយ ហើយសួរយើងថា តើយើងចង់ជជែកគ្នាជាមួយគាត់ អំពីព្រះគម្ពីរដែរឬទេ។ យើងក៏បានងក់ក្បាល ហើយគាត់ក៏បានបើកទៅកាន់ទំព័រដែលគាត់បានគូសចំណាំនៅលើខគម្ពីរមួយចំនួន។ គាត់ក៏បានបង្ហាញសៀវភៅកត់ត្រាមួយក្បាល ដែលគាត់បានកត់ទុកអំពីអ្វីដែលគាត់រៀនបានពីព្រះគម្ពីរ ហើយក៏បានមានប្រសាសន៍ថា គាត់បានបង្កើតមេរៀនក្នុងកុំព្យូទ័រ ដែលមានពេញទៅដោយឯកសារយោងដទៃទៀត។ លោកហេនរីក៏បានចែកចាយ អំពីពេលដែលគាត់បានចេញពីស្ថានភាពគ្រួសារដ៏ពិបាក ហើយបន្ទាប់មក កាលគាត់កំពុងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពឯកោ និងពិបាកបំផុត គាត់ក៏បានទទួលយកការសុគត និងការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ ធ្វើជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់(កិច្ចការ ៤:១២)។ ជីវិតគាត់មានការផ្លាស់ប្តូរ ខណៈពេលដែលព្រះវិញ្ញាណបានជួយគាត់ ឲ្យដើរតាមគោលការណ៍របស់ព្រះគម្ពីរ។ ទោះលោកហេនរីបានថ្វាយជីវិតគាត់ដល់ព្រះអង្គកាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុនក៏ដោយ ក៏ភាពក្លៀវក្លារបស់គាត់នៅតែថ្មីជានិច្ច ហើយបាននាំឲ្យមានការប៉ះពាល់ចិត្តណាស់។ ភាពឧស្សាហ៍របស់លោកហេនរីបានបណ្តាលចិត្តខ្ញុំ ជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវអស់ជាច្រើនឆ្នាំ ឲ្យពិចារណាអំពីភាពឆេះឆួលខាងវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំផងដែរ។ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនយើងថា “ខាងឯសេចក្តីឧស្សាហ៍ នោះកុំឲ្យខ្ជិលឡើយ ខាងឯវិញ្ញាណ នោះក៏ចូរព្យាយាមចុះ ដោយខំប្រឹងបំរើព្រះអម្ចាស់”(រ៉ូម ១២:១១)។ ការបង្រៀននេះមិនពិបាកឲ្យយើងអនុវត្តន៍តាមទេ បើសិនជាយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះបន្ទូលកែប្រែយើង ឲ្យមានអាកប្បកិរិយា ដែលអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់ការគ្រប់យ៉ាង…
Read article
ប្រើអ្វីក៏ដោយ ដែលព្រះទ្រង់បានប្រទាន
និក្ខមនំ ៤:១-៥ នោះព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលតបថា “តើមានអ្វីនៅដៃឯងនោះ លោកទូលឆ្លើយថា មានដំបង?”។ និក្ខមនំ ៤:២ អាគារសាលាក្រុង នៅទីក្រុងប្រ៊ីសបេន ប្រទេសអូស្ត្រាលី ត្រូវបានសាងសង់ ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩២០។ គេធ្វើកាំជណ្តើររបស់អគារនោះ ពីថ្មម៉ាបដ៏ប្រណិត ដែលមានប្រភពនៅក្នុងកន្លែងយកថ្ម ដែលលោកម៉ៃឃលអេនជេឡូ(Michelangelo) បានប្រើប្រាស់ ក្នុងការឆ្លាក់រូបចម្លាក់ស្តេចដាវីឌ។ ប៉មរបស់សាលាក្រុងនោះបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីព្រះវិហារធំ នៅទីក្រុងវេនីស ប្រទេសអ៊ីតាលី ដែលមានដំបូងធ្វើពីទង់ដែងធំបំផុត ក្នុងតំបន់ខាងត្បូងនៃផែនដី។ ពួកអ្នកសាងសង់ចង់សាងសង់រូបចម្លាក់តំណាងឲ្យសន្តិភាព ដើម្បីតុបតែងកំពូលប៉ម តែពួកគេមិនមានថវិកាសម្រាប់ការសាងសង់។ កាលនោះ លោកហ្វ្រេត ចនសិន(Fred Johnson) ជាជាងតបណ្តេញទឹក ក៏បានជួយដោះស្រាយបញ្ហានេះ។ គាត់បានប្រើធុងទឹកបង្គន់ បង្គោលភ្លើងចាស់មួយដើម និងកំទេចដែកតូចៗ មកកែឆ្នៃធ្វើរូបដុំមូល ប្រៀបដូចជាមកុដនៅលើកំពូលប៉មនោះ អស់រយៈពេលជាង១រយឆ្នាំហើយ។ ការដែលលោកហ្វ្រេដ ចនសិនបានប្រើរបស់អ្វីដែលគាត់មាន ដើម្បីសម្រេចកិច្ចការដ៏សំខាន់នោះ គឺបានរំឭកយើងថា យើងក៏អាចចូលរួមក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដោយប្រើការអ្វីដែលយើងមាន ទោះតូចឬធំក្តី។ កាលព្រះអង្គបង្គាប់លោកម៉ូសេឲ្យដឹកនាំពួកអ៊ីស្រាអែលចេញពីទឹកដីអេស៊ីព្ទ លោកម៉ូសេបានប្រកែកថា “មើល គេនឹងមិនជឿទូលបង្គំ ឬស្តាប់តាមទូលបង្គំទេ”(៤:១)។ ព្រះអង្គក៏បានឆ្លើយតប ដោយសំណួរដ៏សាមញ្ញថា “តើមានអ្វីនៅដៃឯងនោះ?”(ខ.២)…
Read article