ចូរស្វែងរកក្តីសង្ឃឹម
ការសិក្សាស្រាវជ្រាវមួយនៅសាកលវិទ្យាល័យ រកឃើញថា ក្មេងជំទង់ជនជាតិអាមេរិកជិត១៥% មានអារម្មណ៍ថា ពួកគេទំនងជាស្លាប់មុនពេលខួបកំណើត៣៥ឆ្នាំ។ ការប្រមើលមើលបែបទុទិដ្ឋិនិយមបែបនេះ ទំនងជាផ្សាភ្ជាប់ទៅនឹងអត្តចរិតធ្វេសប្រហែសរបស់ពួកគេ។ លោកវេជ្ជបណ្ឌិត អាយរីស បូរ៉ូស្គី ជាអ្នកនិពន្ធ ទស្សនាវដ្តីជំងឺកុមារមានប្រសាសន៍ថា៖ «យុវជនទាំងនេះប្រហែលជាប្រថុយប្រថាននឹងជីវិត ព្រោះពួកគេអស់សង្ឃឹម និងគ្មានសេសសល់អ្វីច្រើនទេ»។ គ្មាននរណាម្នាក់ស៊ាំនឹងការអស់សង្ឃឹមឡើយ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើងសុំជំនួយពីព្រះអង្គម្តងហើយម្តងទៀត ពេលណាជីវិតធ្លាក់ក្នុងភាពងងឹត។ ឱព្រលឹងខ្ញុំអើយ ហេតុអ្វីបានជាត្រូវអស់សង្ឃឹមដូច្នេះ? ហេតុអ្វីបានជាឯងរំខានខ្ញុំដូច្នេះ? «ចូរសង្ឃឹមដល់ព្រះអង្គចុះ ដ្បិតអញនឹងបានសរសើរដល់ទ្រង់ទៀត » (ទំនុកដំកើង ៤២:៥)។ នៅក្នុងការបោះជំហានដោយសេចក្តីជំនឿ អ្នកនិពន្ធគម្ពីរទំនុកដំកើង មិនដែលភ្លេចពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ទ្រង់ក៏មិនដែលបោះបង់ចោលយើងឡើយ។ លោកឃទីស អាល់គីសបានសរសេរថា៖ «សេចក្តីសង្ឃឹមលើព្រះជាម្ចាស់បានទទួលថាមពលតាមរយៈវត្តមានព្រះអង្គ… និងទទួលថាមពលដោយសារអនាគតរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ»។ យើងអាចប្រកាសជាមួយអ្នកនិពន្ធគម្ពីរទំនុកដំកើងថា៖ «យើងនឹងបានសរសើរដល់ទ្រង់ទៀត»(ខ.៥)។ អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទមិនគួររាររែកក្នុងការស្វែងរកយោបល់ពេលអស់សង្ឃឹមនោះឡើយ។ ហើយកុំគិតថា ជំនឿ និងការអធិស្ឋានសាមញ្ញពេកមិនអាចជួយយើងបានដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់តែងផ្តល់ក្តីសង្ឃឹមដល់យើងជានិច្ច ។-David McCasland
Read articleការលើកលែងទោសរបស់ព្រះជាម្ចាស់
នៅ រាល់ឆ្នាំ នាចុងខែវិច្ឆិកា ប្រធានាធិបតីសហរដ្ឋអាមេរិក បានចេញការសុំទោសជាសាធារណៈក្នុងពិធីអរព្រះគុណ។ នៅក្នុងពិធីនោះ ប្រធានាធិបតីមួយរូបរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកថ្លែងសន្ទរកថា៖ «ភ្ញៀវកិត្តិយសរបស់យើងនៅថ្ងៃនេះ ដូចជាភ័យបន្តិច។ គ្មាននរណាម្នាក់ប្រាប់គាត់ថា ខ្ញុំនឹងលើកទោសគាត់ទេ»។ មាន់បារាំងដ៏កំសត់មានហេតុផលនឹងភ័យខ្លាច ព្រោះគេនឹងយកវាធ្វើជាអាហារពេលល្ងាចបុណ្យអរព្រះគុណថ្ងៃនេះ។ យើងក៏មិនខុសគ្នាអ្វីដែរ ពេលណាយើងដឹងថាខ្លួនមានបាប។ បើសិនជាគ្មានព្រះជាម្ចាស់លើកលែងទោសទេ នោះយើងនឹងវិនាស។ លក្ខខណ្ឌនេះ គឺជាលទ្ធផលផ្ទាល់កើតចេញពីកំហុសរបស់យើង។ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «ឈ្នួលរបស់អំពើបាបគឺជាសេចក្តីស្លាប់»(រ៉ូម ៦:២៣)។ ទោះជាយ៉ាងណា យើងបានរួចពីទោសមួយជីវិត ដោយសារព្រះបុត្រាព្រះជាម្ចាស់ទទួលបាបជំនួសយើង នៅលើឈើឆ្កាង។ អំពើបាបយើងជាប់ឆ្កាងជាមួយព្រះអង្គ យើងរស់ក្នុងសេចក្តីសុចរិត ដោយសារស្នាមរំពាត់លើអង្គទ្រង់យើងបានជាសះស្បើយ (១ពេត្រុស ២:២៤)។ ទីមួយ បទព្រះគម្ពីរ យ៉ូហាន ១:៧ ប្រាប់យើងថា ព្រះលោហិតព្រះយេស៊ូវបានសម្អាតយើងរួចពីបាបហើយ។ យើងដឹងថា ព្រះជាមា្ចស់បានលើសទោសយើងរួចពីបាបហើយ ពេលយើងប្រកាសទទួលស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ គឺជាព្រះអម្ចាស់ ហើយជឿថាព្រះបិតាបានប្រោសព្រះយេស៊ូវឲ្យរស់ពីសុគតឡើងវិញ (រ៉ូម ១០:៩)។ ថ្ងៃនេះ ចូរពិចារណាមើល ថាតើអ្នកត្រូវឆ្លើយតបចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដោយរបៀបណា ដែលទ្រង់ដែលបានប្រទានការអត់ទោសដល់អ្នកដូច្នេះ ។-Jennifer Benson Schuldt
Read articleពិភពសំបូរបែប
ក្រុមហ៊ុនទូរទស្សន៍ខ្សែកាបបានផ្ញើសំបុត្រអញ្ជើញខ្ញុំទៅពិនិត្យមើលប៉ុស្តិ៍ទូរទស្សន៍ថ្មីបន្ថែមទៀត។ នៅក្នុងលិខិតនោះបានសរសេរថា ខ្ញុំត្រូវទាក់ទងទៅក្រុមហ៊ុនដើម្បីទទួលបានប្រអប់ឌីជីថលថ្មីមួយ ហើយបានពន្យល់ខ្ញុំពីរបៀបតម្លើងវាថែមទៀត។ រួចមកគេប្រាប់ខ្ញុំថា៖ «គ្រាន់តែអង្គុយចុះ ហើយរីករាយនឹងពិភពសំបូរបែបទាំងនោះចុះ»។ នៅក្នុងលិខិតនោះធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតដល់«ពិភពសំបូរបែប» ដែលគ្រីស្ទបរិស័ទមានឯកសិទ្ធិនឹងទៅរស់នៅទីនោះ។ ពេលដែលព្រះជាម្ចាស់រំដោះមនុស្សចេញពីពិភពងងឹតនៃអំពើបាប ហើយនាំគេមកពិភពនៃពន្លឺវិញ(១ពេត្រុស ២:៩) យើងក៏ទទួលបានជីវិតថ្មីមួយ។ បទគម្ពីររ៉ូម៥ បានប្រាប់យើងថា មានរបស់ជាច្រើនដែលយើងបានទទួលពីព្រះគ្រីស្ទដូចជា៖ ព្រះជាម្ចាស់បានសម្រុះសម្រួលយើងជាមួយព្រះបិតា ដោយសារការសុគតរបស់ព្រះបុត្រា (ខ.១០) ហេតុដូច្នេះហើយបានជាយើងមានសន្តិភាពជាមួយព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ (ខ.១)។ យើងអាចចូលទៅព្រះជាម្ចាស់ដើម្បីទទួលព្រះគុណ(ខ.២)។ យើងមានអំណរទោះជាជួបទុក្ខលំបាក ព្រោះនេះជាឱកាសដែលយើងរីកលូតលាស់អត្តចរិត ដោយការទុកចិត្តលើព្រះអង្គ (ខ.៣-៤)។ លើលពីនេះទៅទៀត ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលព្រះអង្គបានប្រទានមកយើងរាល់គ្នា នឹងបង្ហូរសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ឲ្យពេញពោរក្នុងចិត្តយើង(ខ.៥) ហើយអំពើបាបគ្មានអំណាចលើបងប្អូនទៀតឡើយ(៦:១៨)។ ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទម្នាក់ យើងអាចទទួលបានពិភពសំបូរបែបមកពីព្រះជាម្ចាស់។ តើនៅតែអាត្មានិយមដល់កាលណាទៀត ចូរចេះចែកចាយដល់អ្នកដទៃផង ដើម្បីឲ្យពួកគេទទួលបានពិភពសំបូរបែបមកពីព្រះជាម្ចាស់?។-Anne Cetas
Read articleការដឹងគុណរកពាក្យថ្លែងពុំបាន
មូលហេតុនាំឲ្យយើងនិយាយថា អរគុណដល់អ្នកប្រទានអំណោយ ព្រោះយើងចង់កោតសរសើរដល់ម្ចាស់អំណោយ។ អ្នកនិពន្ធជីប៊ី ស្ទនមានប្រសាសន៍ ថា៖«ការដឹងគុណដោយស្ងៀមស្ងាត់មិនមានតម្លៃឡើយ»។ ពេលកូនយើងនៅតូចនៅឡើយ ជារឿយៗយើងត្រូវតែរំលឹកពួកគេ កុំឲ្យមើលមុខ មើលជើង ឬនិយាយពាក្យពិបាកយល់ជំនួសឲ្យពាក្យ«អរគុណ»នោះឡើយ។ ក្រោយពេលយើងរៀបការបានច្រើនឆ្នាំមក ខ្ញុំនិងប្តីខ្ញុំនៅតែរៀននិយាយពាក្យអរគុណដល់គ្នាទៅវិញទៅមក ព្រោះវាសំខាន់ណាស់។ ពេលណាយើងមានចិត្តចង់កោតសរសើរអ្វីមួយ យើងព្យាយាមនិយាយចេញមក ទោះបីជាយើងបាននិយាយដដែលនេះញឹកញាប់ក៏ដោយ។ លោកវីលៀម អាកធួ វត មានប្រសាសន៍ថា៖«ការដឹងគុណដោយអារម្មណ៍ ហើយមិនបានបញ្ចេញមក ប្រៀបបីដូចបានខ្ចប់កាដូ តែមិនបានជូនដល់អ្នកណាម្នាក់»។ ការសម្តែងការដឹងគុណពិតជាមានសំខាន់ណាស់សម្រាប់ទំនាក់ទំនងរបស់មនុស្ស ហើយរឹតតែពិសេសទៅទៀតគឺជាមួយព្រះជាម្ចាស់នៃយើង។ កាលណាយើងរំលឹកទៅដល់ព្រះពររាប់មិនអស់ ដែលទ្រង់បានប្រទានមកយើង តើយើងបានអរព្រះគុណព្រះអង្គហើយឬនៅ? កាលណាយើងគិតដល់អំណោយដ៏ពិសេស ដែលព្រះអង្គបានសុគត និង រស់ឡើងវិញអត់ទោសបាបយើង តើដួងចិត្តយើងពោរពេញដោយការកោតសរសើរ និងអរព្រះគុណទ្រង់ទេ? (រ៉ូម ៦:២៣, ២កូរិនថូស ៩:១៥)។ សូមនឹកចាំបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១០៧:១ ក្នុងចិត្តអ្នករាល់ថ្ងៃ៖ «សូមអរព្រះគុណដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដ្បិតទ្រង់ល្អ» ។-Cindy Hess Kasper
Read articleស្នាដៃឯក
ពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានឃើញឯកសារមួយស្តីអំពីវិធីផលិតព្យាណូរបស់លោកស្តេនវ៉េ ឯកសារនោះបង្ហាញថា គាត់គូសវាសយ៉ាងផ្ចិតផ្ចង់ ដើម្បីផលិតឧបករណ៍ដ៏ប្រណិតមួយឡើង។ តាំងពីកាត់ជ្រៀកឈើរហូតដល់ព្យាណូលេចរូបរាងឡើង ដាក់ក្នុងបន្ទប់តាំងបង្ហាញ ទាមទារជំនាញ និងការច្នៃប្រឌិតប៉ិនប្រសប់មិនអាចកាត់ថ្លៃបាន។ ការចំណាយពេលមួយឆ្នាំផលិតចប់រួចរាល់ហើយ តន្ត្រីករក៏យកព្យាណូមកលេង នោះគេក៏លាន់មាត់សរសើរពីសម្លេងដ៏ពិរោះ ដែលកុំព្យូទ័រមិនអាចធ្វើបានឡើយ។ អាថ៌កំបាំងក្នុងការផលិតរបស់ឲ្យបានល្អ ទាមទារអ្នកផលិតមានស្នាដៃឯក។ ពេលគេសង់រោងឧបោសថ យើងឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់ក៏ឲ្យតម្លៃទៅលើស្នាដៃដែរ។ ទ្រង់បានរើសជាងមានស្នាដៃឈ្មោះបេតសាលាល ដោយមានព្រះបន្ទូលថា៖ «ហើយអញបានបំពេញគាត់ដោយព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ ឲ្យមានគំនិតវាងវៃ មានយោបល់ មានចំណេះចេះធ្វើការគ្រប់មុខទាំងអស់ ឲ្យបានប្រសប់នឹងបង្កើតអស់ទាំងការ គឺឲ្យចេះការខាងគ្រឿងមាស ប្រាក់ ហើយនឹងលង្ហិន ចេះច្នៃត្បូងសម្រាប់ដាំ ចេះឆ្លាក់ឈើ និងការគ្រប់មុខទាំងអស់ផង» (និក្ខំមនំ ៣១:៣-៥)។ សព្វថ្ងៃនេះ ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅក្នុងចិត្តអ្នកជឿគ្រប់រូប។ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានឈប់ត្រាស់ហៅជាងមានស្នាដៃនោះទេ។ ឥឡូវនេះ អ្នកជឿម្នាក់ៗជា«ស្នាដៃដែលទ្រង់បង្កើតក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ» (អេភេសូរ ២:១០)។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជាមេជាងដ៏ចំណាន ដែលច្នៃអត្តចរិតរបស់យើង ឲ្យបានដូចជាព្រះយេស៊ូវ (រ៉ូម ៨:២៨-២៩)។ កាលណាស្នាដៃយើងលេចចេញជារូបរាងឡើង នោះយើងនឹងដឹងថា អាថ៌កំបាំងនៃការផលិតរបស់ល្អគឺចេញមកពីស្នាដៃឯក។-Dennis Fisher
Read articleលក្ខណៈពិសេសរបស់គ្រួសារ
មានបទចម្រៀងមួយបទច្រៀងនៅថ្នាក់ព្រះបន្ទូលតាំងពីយូរណាស់ហើយ តែធ្វើឲ្យខ្ញុំនៅតែនឹកឃើញ។ បទចម្រៀងនោះធ្វើបន្ទាល់ពីព្រះពររបស់ព្រះយេស៊ូវចំពោះអ្នកផ្សះផ្សាគេ «ខ្ញុំមានសេចក្តីសុខសាន្ត ដែលលើសពីការយល់ដឹងដល់ជម្រៅចិត្តខ្ញុំ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅក្នុងបទចម្រៀងនេះហាក់បីដូចជាបាត់អ្វីមួយ។ សេចក្តីសុខសាន្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាអំណោយទាន ធ្វើឲ្យយើងមានអំណរក្នុងចិត្ត កាលណាយើងជាប់ក្នុងវត្តមានព្រះអង្គ (យ៉ូហាន ១៤:២៧១៦:៣៣)។ តែព្រះអង្គមិនចង់ឲ្យយើងទុកសេចក្តីសុខសាន្តនោះសម្រាប់តែខ្លួនឯងទេ។ សេចក្តីសុខសាន្តគឺជាអំណោយមកពីព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់ចែកជូនដល់មនុស្សនៅជុំវិញយើង។ ក្នុងនាមយើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងគួរតែបង្ហាញទំនាក់ទំនង និងលក្ខណៈពិសេសទៅដល់មជ្ឈដ្ឋានក្រុមជំនុំរបស់យើង។ នៅក្នុងសេចក្តីអធិប្បាយនៅលើភ្នំ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលថា៖ «មានពរហើយ អស់អ្នកដែលផ្សះផ្សាគេ » (ម៉ាថាយ ៥:៩) មានន័យថា យើងត្រូវតែមានបំណងក្នុងការនាំសេចក្តីសុខសាន្តដល់ទំនាក់ទំនងរបស់យើង។ ចាប់តាំងពីយើងឆាប់បង្កបញ្ហា ផ្ទុយពីមនុស្សនាំការផ្សះផ្សា នេះជាមេរៀនសំខាន់សម្រាប់អ្នកហើយ។ តើអ្នកត្រូវនាំការផ្សះផ្សាដោយរបៀបណា? អ្នកនាំការផ្សះផ្សាគឺជាមនុស្សទាំងឡាយណា ដែលបែរឲ្យគេទះម្ខាងទៀត(ខ.៣៩) ទៅ២យោជន៍ជាមួយគេ (ខ.៤១) ស្រឡាញ់ខ្មាំងសត្រូវ ព្រមទាំងទូលអង្វរព្រះជាម្ចាស់ប្រទានពរដល់អ្នកដែលបៀតបៀនពួកគេ (ខ.៤៤)។ ហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវធ្វើដូច្នេះ? ព្រោះព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកផ្សះផ្សា កាលណាយើងផ្សះផ្សាគេ នោះយើងក្លាយជាបុត្រព្រះជាម្ចាស់ (ខ.៩)។ ការផ្សះផ្សាគឺជាលក្ខណៈពិសេសរបស់គ្រួសារយើង ។-Joe Stowell
Read article