តើមានអ្វីនៅក្នុងដៃអ្នក?
និក្ខមនំ ៤:១-៥ នោះព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលតបថា តើមានអ្វីនៅដៃឯងនោះ លោកទូលឆ្លើយថា មានដំបង។ និក្ខមនំ ៤:២ កាលពីរបីឆ្នាំមុន បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានទទួលសេចក្តីសង្គ្រោះ និងបានថ្វាយជីវិតដល់ព្រះអង្គ ខ្ញុំបានយល់ឃើញថា ព្រះអម្ចាស់កំពុងដឹកនាំខ្ញុំ ឲ្យលះបង់អាជីពរបស់ខ្ញុំ ជាអ្នកកាសែត។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំទម្លាក់ប៊ិចចុះ ហើយទុកចោលជំនាញតែងនិពន្ធ ខ្ញុំមិនអាចជម្នះអារម្មណ៍ដែលតែងតែគិតថា ថ្ងៃណាមួយ ព្រះអម្ចាស់នឹងត្រាស់ហៅខ្ញុំឲ្យធ្វើការតែងនិពន្ធ ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ។ ក្នុងអំឡុងពេលដែលខ្ញុំកំពុងវិលវល់ក្នុងវាលរហោស្ថានខាងវិញ្ញាណ ខ្ញុំក៏បានទទួលការលើកទឹកចិត្ត ពីរឿងរបស់លោកម៉ូសេ និងដំបងរបស់គាត់ ក្នុងបទគម្ពីរនិក្ខមនំជំពូក៤។ លោកម៉ូសេបានទទួលការចិញ្ចឹមបីបាច់ ក្នុងរាជវាំងរបស់ស្តេចផារ៉ោន ហើយរំពឹងថា នឹងមានអនាគតដ៏រុងរឿង ប៉ុន្តែ គាត់បានរត់គេចចេញពីទឹកដីអេស៊ីព្ទ ហើយបានរស់នៅជាអ្នកគង្វាល ក្នុងតំបន់ដែលមិនសូវមានគេស្គាល់។ នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់ត្រាស់ហៅគាត់ គាត់ប្រាកដជាគិតស្មានថា គាត់គ្មានអ្វីសម្រាប់ឲ្យព្រះអង្គប្រើគាត់ឡើយ តែក្រោយមក គាត់ក៏បានដឹងថា ព្រះអង្គអាចប្រើនរណាក៏បាន និងប្រើអ្វីក៏បាន ដើម្បីសម្រេចផែនការរបស់ព្រះអង្គ។ នោះព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលតបថា “តើមានអ្វីនៅដៃឯងនោះ? លោកទូលឆ្លើយថា “មានដំបង”(និក្ខមនំ ៤:២-៣)។ ពេលនោះ ដំបងដ៏សាមញ្ញរបស់លោកម៉ូសេ ក៏បានប្រែក្លាយជាសត្វពស់មួយក្បាល។ នៅពេលដែលគាត់ចាប់កាន់ដំបងនោះ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានធ្វើឲ្យវាក្លាយជាដំបងវិញ(ខ.៣-៤)។ ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានទីសំគាល់នេះមក ដើម្បីឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែលជឿថា ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះនៃពួកឰយុកោ…
Read article
ព្រះនៃសេចក្តីយុត្តិធម៌
អេម៉ុស ២:៦-១៦ ចូរស្វែងរកសេចក្តីល្អ កុំរកសេចក្តីអាក្រក់ឡើយ ដើម្បីឲ្យឯងរាល់គ្នាបានរស់នៅ។ អេម៉ុស ៥:១៤ កាលលោករ៉ាយអិន(Ryan) ស្ថិតក្នុងវ័យជំទង់ គាត់បានបាត់បង់ម្តាយរបស់គាត់ ដោយសារជំងឺមហារីក។ គាត់ក៏បានក្លាយជាជនអនាថា ហើយមិនយូរប៉ុន្មានគាត់ក៏បានឈប់ទៅរៀន។ គាត់មានអារម្មណ៍ថាអស់សង្ឃឹម ហើយជាញឹកញាប់គាត់មិនមានអាហារបរិភោគទាល់តែសោះ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក លោករ៉ាយអិនក៏បានបង្កើតអង្គការមិនរកប្រាក់ចំណេញមួយ ដើម្បីជួយជនទុរគត ជាពិសេសក្មេងៗ ឲ្យពួកគេចេះដាំដុះ បង្កបង្កើនផល និងធ្វើម្ហូបដោយប្រើបន្លែដែលពួកគេបានដាំដុះ។ អង្គការនេះបានបង្កើតឡើង ដោយសារគាត់ជឿថា គ្មាននរណាម្នាក់ដែលត្រូវរស់នៅ ដោយគ្មានអាហារបរិភោគនោះឡើយ ហើយអ្នកដែលមានអាហារគួរតែចែកដល់អ្នកដែលគ្មាន។ ការយកចិត្តទុកដាក់ ដែលលោករ៉ាយអិនមានចំពោះអ្នកដទៃ បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីដួងព្រះទ័យព្រះ ដែលសព្វព្រះទ័យនឹងប្រទានសេចក្តីយុត្តិធម៌ និងសេចក្តីមេត្តា ដល់មនុស្សទាំងអស់។ ព្រះទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅ ចំពោះការឈឺចាប់ និងទុក្ខវេទនាដែលយើងជួបប្រទះ។ កាលព្រះអង្គទតឃើញអំពើអយុត្តិធម៌ដែលគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើម កំពុងកើតមានក្នុងទឹកដីអ៊ីស្រាអែល ព្រះអង្គក៏បានចាត់ហោរាអេម៉ុស ឲ្យបកអាក្រាតភាពពុតត្បុតរបស់ពួកគេ។ កាលពីមុនព្រះអង្គបានរំដោះពួកគេ ជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ឲ្យរួចផុតពីការជិះជាន់របស់សាសន៍អេស៊ីព្ទ តែនៅសម័យហោរាអេម៉ុស ពួកគេកំពុងលក់អ្នកជិតខាងខ្លួន ដូរយកស្បែកជើងមួយសម្រាប់(អេម៉ុស ២:៦)។ ពួកគេបានក្បត់មនុស្សស្លូតត្រង់ បដិសេធន៍មិនព្រមសម្រេចសេចក្តីយុត្តិធម៌ដល់មនុស្សដែលគេជិះជាន់ ហើយបានជាន់ឈ្លីពីលើក្បាលរបស់អ្នកក្រ(ខ.៦-៧) តែទន្ទឹមនឹងនោះ ពួកគេធ្វើពុតជាថ្វាយបង្គំព្រះ ដោយការថ្វាយដង្វាយ និងកាន់តាមថ្ងៃបរិសុទ្ធ(៤:៤-៥)។ លោកអេម៉ុសក៏បានអំពាវនាវដល់ពួកបណ្តាជនថា…
Read article
សក្តិសមនឹងឲ្យយើងរង់ចាំ
លោកុប្បត្តិ ១២:១-៥ អ័ប្រាហាំអាយុបាន១០០ឆ្នាំហើយក្នុងកាលដែលអ៊ីសាក កូនគាត់កើតមក។ លោកុប្បត្តិ ២១:៥ លោកភីល ស្ទ្រីងជ័រ(Phil Stringer) បានរង់ចាំអស់រយៈពេល១៨ម៉ោង ទំរាំតែបានធ្វើដំណើរតាមយន្តហោះ ដែលបានពន្យារពេល ដោយសារព្យុះរន្ទះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ភាពអត់ធ្មត់ និងការស៊ូទ្រាំរបស់គាត់មិនអត់ប្រយោជន៍ទេ។ គាត់បានធ្វើដំណើរទៅដល់គោលដៅរបស់គាត់ ហើយបានចូលរួមការប្រជុំដ៏សំខាន់ សម្រាប់មុខជំនួញរបស់គាត់ទាន់ពេលវេលាប៉ុណ្ណោះទេ តែជាងនេះទៅទៀត គាត់ជាអ្នកដំណើរម្នាក់គត់ដែលបានធ្វើដំណើរ តាមជើងហោះហើរនោះ ដោយសារអ្នកដំណើរដទៃទៀតបានបោះបង់ចោលការតស៊ូ ក្នុងការរង់ចាំ ឬងាកទៅរកការធ្វើដំណើរតាមមធ្យោបាយផ្សេងវិញ។ ក្នុងការធ្វើដំណើរនោះ អ្នកបម្រើនៅលើយន្តហោះបានផ្តល់ឲ្យគាត់នូវអាហារ និងភេសជ្ជៈដែលគាត់ចង់បាន តាមចិត្ត ហើយលោកស្ទ្រីងជ័រក៏បានប្រាប់គេថា គាត់បានអង្គុយនៅលើកៅអីជួរមុខគេ ព្រោះគាត់ចង់អង្គុយនៅលើកៅអីមួយណាក៏បាន ក្នុងយន្តហោះ ដោយសារយន្តហោះនោះ មានតែគាត់ម្នាក់គត់ ដែលជាអ្នកដំណើរ។ ដូចនេះ លទ្ធផលដែលគាត់ទទួលបាន គឺសក្តិសមនឹងឲ្យគាត់រង់ចាំ។ លោកអ័ប្រាហាំក៏បានស៊ូទ្រាំនឹងការរង់ចាំ ដែលមានការពន្យារពេលដ៏យូរជាងនេះទៀត។ កាលពីមុន គឺនៅពេលដែលគាត់មានឈ្មោះថា អាប់រ៉ាម ព្រះទ្រង់បានប្រាប់គាត់ថា ព្រះអង្គនឹងបង្កើតជាតិសាសន៍ដ៏ធំមួយ ចេញពីគាត់ ហើយប្រជាជាតិទាំងអស់នៅលើផែនដីនឹងមានពរ ដោយសារគាត់(លោកុប្បត្តិ ១២:២-៣)។ ប៉ុន្តែ បញ្ហាដែលបុរសអាយុ៧៥ឆ្នាំនោះមាន គឺស្ថិតនៅត្រង់ថា តើប្រជាជាតិដ៏ធំមួយអាចកើតចេញពីគាត់ដោយរបៀបណា បើសិនជាគាត់គ្មានកូនសម្រាប់បន្តខ្សែលោហិតទេនោះ?…
Read article
មានលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះយេស៊ូវ
យ៉ូហាន ១៧:៦-១៧ គេមិនមែនជារបស់ផងលោកីយ៍ ដូចជាទូលបង្គំក៏មិនមែនជារបស់លោកីយ៍ដែរ។ យ៉ូហាន ១៧:១៦ ព្រះទ្រង់បានបង្កើតសត្វទីទុយធំពណ៌ប្រផេះមក ឲ្យមានជំនាញបន្លំខ្លួន ដែលធ្វើឲ្យគេពិបាកមើលវាស្គាល់ក្នុងធម្មជាតិ។ ពួកវាមានរោមពណ៌ទឹកប្រាក់លាយប្រផេះឆ្លាស់គ្នា ដែលអនុញ្ញាតឲ្យពួកវាអាចបន្លំខ្លួន ជាមួយសម្បកឈើ ពេលណាពួកវាសម្ងំនៅលើដើមឈើ។ ពេលណាសត្វទីទុយប្រភេទនេះចង់បន្តលាក់ខ្លួនមិនឲ្យគេមើលឃើញពួកវា ពួកវាក៏បានបន្លំខ្លួននៅក្នុងបរិស្ថានជុំវិញ ដោយជំនួយពីរោមរបស់ពួកវា ដែលមានពណ៌ដូចសម្បកឈើ។ ជាញឹកញាប់ រាស្រ្តរបស់ព្រះមានលក្ខណៈដូចសត្វទីទុយប្រភេទនេះណាស់។ ទោះដោយចេតនា ឬដោយអចេតនាក្តីយើងអាចបន្លំខ្លួនយ៉ាងងាយស្រួល នៅក្នុងលោកិយ ដោយរស់នៅ និងមានអាកប្បកិរិយាដូចគេ ធ្វើឲ្យគេមើលមិនដឹងថា យើងជាអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទ។ ព្រះយេស៊ូវបានអធិស្ឋានឲ្យពួកសាវ័ករបស់ព្រះអង្គ ដែលព្រះវរបិតាបានប្រទានមកព្រះអង្គ ដោយរើសចេញពីលោកិយមក ឲ្យពួកគេស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ(យ៉ូហាន ១៧:៦)។ ព្រះរាជបុត្រាបានទូលសូមព្រះវរបិតាការពារ និងប្រទានកម្លាំងឲ្យពួកគេរស់នៅ ក្នុងសេចក្តីបរិសុទ្ធ និងក្តីអំណរ ដោយការស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាក បន្ទាប់ពីព្រះអង្គយាងឡើងស្ថានសួគ៌វិញ(ខ.៧-១៣)។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានអធិស្ឋានថា “ទូលបង្គំមិនសូមឲ្យយកគេចេញពីលោកីយ៍ទេ គឺសូមឲ្យទ្រង់រក្សាគេ ឲ្យរួចពីសេចក្តីអាក្រក់វិញ”(ខ.១៥)។ ព្រះយេស៊ូវជ្រាបថា សាវ័ករបស់ព្រះអង្គត្រូវការសេចក្តីបរិសុទ្ធ និងការញែកចេញពីលោកិយ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចរស់នៅស្របតាមគោលបំណង ដែលព្រះអង្គបានចាត់ពួកគេឲ្យចេញទៅបំពេញ(ខ.១៦-១៩)។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធអាចជួយយើង ឲ្យងាកចេញពីការល្បួងដែលនាំយើងបន្លំខ្លួនក្នុងលោកិយ ឬត្រាប់តាមលោកិយ។ ពេលណាយើងចុះចូលព្រះអង្គជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងអាចផ្លាស់ប្រែមានចរិតលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះយេស៊ូវ។ ខណៈពេលដែលយើងរស់នៅ ដោយការរួបរួម និងសេចក្តីស្រឡាញ់ អ្នកដទៃនឹងបានឃើញទីបន្ទាល់ល្អរបស់យើង…
Read article
ឆ្លងកាត់វាលរហោស្ថានខាងវិញ្ញាណ
ចោទិយកថា ២:១-៧ ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃឯង … ទ្រង់ក៏ស្គាល់ផ្លូវដែលឯងបានដើរក្នុងទីរហោស្ថានសំបើមនេះផង។ ចោទិយកថា ២:៧ កាលខ្ញុំនៅមានភាពក្មេងខ្ចីក្នុងជំនឿ ខ្ញុំយល់ឃើញថា ពេលណាខ្ញុំបានដកពិសោធន៍ភាពរំភើបរីករាយបំផុត ក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអង្គ ក្នុងកំរិតខ្ពស់ដូចកំពូលភ្នំ នោះមានន័យថា ខ្ញុំបានជួបជាមួយព្រះយេស៊ូវ។ ប៉ុន្តែការមានអារម្មណ៍រំភើបក្នុងកំរិតខ្ពស់ដូចនេះ កម្រកើតមាន ហើយក៏កម្រនាំឲ្យមានការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ។ អ្នកនិពន្ធឈ្មោះ លីណា អាប៊ូចាំរ៉ា(Lina AbuJamra) បានមានប្រសាសន៍ថា កន្លែងដែលយើងជួបព្រះ ហើយមានការរីកលូតលាស់ គឺមានលក្ខណៈដូចវាលរហោស្ថាន មិនមែនមានកំរិតខ្ពស់ដូចកំពូលភ្នំនោះទេ។ ក្នុងសៀវភៅដែលគាត់បាននិពន្ធមានចំណងជើងថា ការសិក្សាព្រះបន្ទូលក្នុងវាលរហោស្ថាន គាត់បានពិពណ៌នាថា “គោលបំណងរបស់ព្រះ គឺដើម្បីប្រើវាលរហោស្ថាន ក្នុងជីវិតយើង ដើម្បីជួយឲ្យយើងកាន់តែរឹងមាំឡើង។ ព្រះអង្គប្រទានសេចក្តីល្អរបស់ព្រះអង្គមកដល់យើង នៅពេលដែលយើងមានការឈឺចាប់ ហើយមិនមែនទាល់តែយើងគ្មានការឈឺចាប់នោះទេ”។ កន្លែងដែលពិបាកបំផុត ដែលមានទុក្ខព្រួយ ការបាត់បង់ និងការឈឺចាប់ គឺជាកន្លែងដែលព្រះអង្គជួយយើងឲ្យលូតលាស់ ក្នុងជំនឿ ហើយកាន់តែមានភាពជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះអង្គ។ ការលំបាក និងបញ្ហាប្រឈម ប្រៀបដូចការធ្វើដំណើរក្នុងវាលរហោស្ថាន មិនបានកើតឡើងដោយចៃដន្យ ឬគ្មានន័យអ្វី ក្នុងផែនការរបស់ព្រះនោះទេ តែជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់ ក្នុងដំណើរការនៃការលូតលាស់របស់យើង។ នៅគ្រាសញ្ញាចាស់ ព្រះអម្ចាស់បានដឹកនាំពួកព្ធយុកោនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលជាច្រើននាក់ចូលវាលរហោស្ថាន។ លោកអ័ប្រាហាំ លោកអ៊ីសាក…
Read article
ការប្រកួតប្រជែងដែលមិនគួរមាន
១កូរិនថូស ៣:៣-៩ ដ្បិតយើងរាល់គ្នាជាអ្នកធ្វើការជាមួយនឹងព្រះ ឯអ្នករាល់គ្នាជាស្រែដែលព្រះទ្រង់ភ្ជួរ ហើយជាផ្ទះដែលព្រះទ្រង់ធ្វើ។ ១កូរិនថូស ៣:៩ កាលពីថ្ងៃទី២៩ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៥៥ សហរដ្ឋអាមេរិកបានប្រកាស អំពីគោលបំណងរបស់ខ្លួន ដែលចង់បង្ហោះផ្កាយរណប ចូលទៅក្នុងគន្លង ក្នុងទីអវកាស។ មិនយូរប៉ុន្មាន សហភាពសូវៀតក៏បានប្រកាស អំពីផែនការបាញ់បង្ហោះផ្កាយរណបរបស់ខ្លួនផងដែរ។ ការប្រកួតប្រជែងក្នុងវិស័យអវកាសក៏បានចាប់ផ្តើម តាំងពីពេលនោះមក។ សហភាពសូវៀតក៏បានបាញ់បង្ហោះផ្កាយរណបដំបូងបំផុត(ឈ្មោះ ស្ពុតនីក) ហើយក៏បានបញ្ជូនមនុស្សដំបូងបំផុត ចូលទៅក្នុងទីអវកាស ដែលនៅពេលនោះ លោកយូរី ហ្កាហ្ការីន(Yuri Gagarin) បានធ្វើដំណើរក្នុងទីអវកាសក្រឡឹងជុំវិញផែនដីបានមួយជុំ។ ការប្រកួតប្រជែងនេះបានបន្តរហូតដល់ថ្ងៃទី២០ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៦៩ នៅពេលដែលលោកនេល អាមស្រ្តង(Neil Armstrong’s) បានក្លាយជាមនុស្សទីមួយ ដែលបានជាន់ស្ថានព្រះច័ន្ទ ដែលការនេះក៏បានបញ្ចប់ការប្រកួតប្រជែងនេះជាផ្លូវការ។ រដូវកាលនៃការសហការគ្នារវាងប្រទេសទាំងពីរ ក៏បានចាប់ផ្តើម ដែលនាំឲ្យមានការសាងសង់ស្ថានីយអវកាសអន្តរជាតិ។ ជួនកាល ការប្រកួតប្រជែងអាចមានប្រយោជន៍ ត្រង់ចំណុចដែលថា វាជំរុញយើងឲ្យសម្រេចបានការអ្វី ដែលយើងមិនអាចធ្វើបាន បើសិនជាគ្មានការប្រកួតប្រជែងទេនោះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការប្រកួតប្រជែងនាំឲ្យមានការបំផ្លាញគ្នាទៅវិញទៅមក។ នេះជាបញ្ហាដែលបានកើតឡើង ក្នុងពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូស ខណៈពេលដែលពួកគេបានចែកបក្សពួក ដោយក្រុមនីមួយៗបានប្រជែងគ្នាលើកដំកើងអ្នកដឹកនាំខុសៗគ្នា ធ្វើជាពន្លឺនៃក្តីសង្ឃឹមរបស់ខ្លួន។ សាវ័កប៉ុលបានព្យាយាមលើកយកបញ្ហានេះមកចែកចាយ…
Read article