ដើរតាមផ្លូវថ្មី
១ពេត្រុស ២:៩-១២ ពីដើមអ្នករាល់គ្នាមិនមែនជាសាសន៍ណាមួយទេ តែឥឡូវនេះជាសាសន៍របស់ព្រះវិញ។ ១ពេត្រុស ២:១០ ស្នូរទះដៃបានផ្ទុះឡើង ខណៈពេលដែលសិស្សឆ្នើមប្រចាំសាលាបានទទួលបណ្ណសរសើរ សម្រាប់ភាគជោគជ័យក្នុងការសិក្សា។ ប៉ុន្តែ កម្មវិធីអបអរនេះមិនមែនមានតែប៉ុណ្ណឹងទេ។ រង្វាន់បន្ទាប់ គឺសម្រាប់អបអរសិស្សដែលមិនមែនជាសិស្ស “ឆ្នើម” តែជាសិស្សដែលបានប្រឹងប្រែងរៀនសូត្រ ឲ្យការសិក្សាមានភាពល្អប្រសើរជាងមុន។ ពួកគេបានខិតខំ ដើម្បីកុំឲ្យប្រឡងធ្លាក់ទៀត ឬបានកែប្រែអាកប្បកិរិយាដែលរំខានអ្នកដទៃ ឬបានប្ដេជ្ញាចិត្តមករៀនឲ្យទៀងទាត់។ ឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេក៏មានទឹកមុខញញឹម ហើយក៏បានទះដៃអបអរ ដោយទទួលស្គាល់ថា កូនរបស់ខ្លួនបានងាកមកដើរផ្លូវថ្មី ជាផ្លូវដ៏ត្រឹមត្រូវវិញ គឺមិនបានមើលទៅចំណុចខ្វះខាតដែលពួកគេមានកាលពីមុននោះទេ។ ទិដ្ឋភាពនៃការអបអរដូចនេះ ពិតជាបានលើកទឹកចិត្តយើងណាស់ តែក៏បានរំឭកយើង អំពីរបៀបដែលព្រះវរបិតាទតឃើញជីវិតយើងដែលជាអ្នកជឿព្រះអង្គ គឺមិនបានទតឃើញជីវិតយើង ជាអ្នកដទៃដូចកាលពីមុននោះទេ តែព្រះអង្គទតឃើញជីវិតយើង ជាកូនព្រះអង្គ នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ប៉ុន្តែ អស់អ្នកណាដែលទទួលទ្រង់ គឺអស់អ្នកដែលជឿដល់ព្រះនាមទ្រង់ នោះទ្រង់បានប្រទានអំណាច ឲ្យបានត្រឡប់ជាកូនព្រះ”(យ៉ូហាន ១:១២)។ នេះជាការបើកបង្ហាញ ដែលមានពេញដោយក្តីស្រឡាញ់! ហេតុនេះហើយ សាវ័កប៉ុលបានរំឭកអ្នកជឿថ្មីថា “ពីដើម អ្នករាល់គ្នាក៏ស្លាប់ក្នុងការរំលង ហើយក្នុងអំពើបាបដែរ”(អេភេសូរ ២:១)។ ប៉ុន្តែ តាមពិត “យើងរាល់គ្នាជាស្នាដៃ ដែលទ្រង់បង្កើតក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវសំរាប់ការល្អ…
Read article
ចិត្តដែលកែប្រែ
យេរេមា ៤:១-៤ ឱពួកអ៊ីស្រាអែលអើយ បើឯងនឹងមកឯអញវិញ ហើយនឹងលះបង់អំពើគួរស្អប់ខ្ពើមរបស់ឯងចេញពីមុខអញទៅ នោះឯងរាល់គ្នាមិនត្រូវបំបរបង់ទេ។ យេរេមា ៤:១ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានបំពានពាក្យសន្យា ដែលគាត់ធ្លាប់បានប្រកាស ក្នុងពិធីមង្គលការរបស់គាត់។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ក្នុងចិត្តណាស់ ពេលដែលបានឃើញគាត់បំផ្លាញគ្រួសាររបស់គាត់។ ពេលគាត់ស្វែងរកការផ្សះផ្សាជាមួយភរិយាគាត់ គាត់ក៏បានសុំការប្រឹក្សាយោបល់ពីខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បានប្រាប់គាត់ថា គាត់ចាំបាច់ត្រូវផ្តល់ឲ្យភរិយាគាត់ លើសពីពាក្យសម្តីរបស់គាត់ បានសេចក្តីថា គាត់ចាំបាច់ត្រូវបង្ហាញការកែប្រែ ក្នុងការបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះភរិយារបស់គាត់ ហើយត្រូវលប់បំបាត់ដាននៃអំពើបាបទាំងអស់ដែលគាត់មាន។ ហោរាយេរេមាក៏បានផ្តល់ឲ្យនូវយោបល់ស្រដៀងនេះ ដល់អ្នកដែលបានបំពានសេចក្តីសញ្ញា ដែលពួកគេបានតាំងជាមួយព្រះអម្ចាស់ ហើយងាកទៅដើរតាមព្រះដទៃ។ បើគ្រាន់តែងាកទៅរកព្រះអង្គ(យេរេមា ៤:១) នោះមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់នៅឡើយទេ ទោះនេះជាជំហានទីមួយឆ្ពោះទៅរកការផ្សះផ្សាក៏ដោយ។ ពួកគេចាំបាច់ត្រូវកែប្រែការប្រព្រឹត្តរបស់ខ្លួន ឲ្យស្របតាមការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់ពួកគេ។ បានសេចក្តីថា ពួកគេត្រូវលះបង់ចោលការថ្វាយបង្គំរូបព្រះដែលគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមនោះ(ខ.១)។ ហោរាយេរេមាមានប្រសាសន៍ថា បើពួកគេធ្វើការប្តេជ្ញាចិត្ត ដោយពិតត្រង់ យុត្តិធម៌ និងសុចរិត ព្រះអម្ចាស់នឹងប្រទានពរដល់ប្រជាជាតិទាំងឡាយ(ខ.២)។ បញ្ហាស្ថិតនៅត្រង់ថា ពួកគេកំពុងធ្វើការប្តេជ្ញាចិត្តតែបបូរមាត់ គឺមិនបានសន្យាឲ្យអស់ពីចិត្តទេ។ ព្រះអម្ចាស់មិនសព្វព្រះទ័យ នឹងការសន្យាតែបបូរមាត់ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងថ្វាយចិត្តដាច់ដល់ព្រះអង្គ។ គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “មាត់តែងនិយាយ តាមសេចក្តីបរិបូរដែលនៅក្នុងចិត្ត”(ម៉ាថាយ ១២:៣៤)។ ហេតុនេះហើយ ហោរាយេរេមាក៏បានបន្តលើកទឹកចិត្តអ្នកដែលស្តាប់គាត់ ដើម្បីឲ្យពួកគេភ្ជួរបំបែកដីរឹងនៃចិត្តរបស់ពួកគេ ហើយកុំឲ្យព្រោះគ្រាប់ពូជក្នុងគុម្ពបន្លាឡើយ(យេរេមា…
Read article
ផ្ទេរទុក្ខព្រួយរបស់អ្នកដល់ព្រះអម្ចាស់
ទំនុកដំកើង ៥៥:១៦-២៣ ចូរផ្ទេរបន្ទុករបស់អ្នកទៅលើព្រះយេហូវ៉ា នោះទ្រង់នឹងជួយទប់ទល់អ្នក។ ទំនុកដំកើង ៥៥:២២ ស្រ្តីជាម្តាយម្នាក់បានអធិស្ឋានអស់ជាច្រើនឆ្នាំ ខណៈពេលដែលគាត់នាំកូនស្រីគាត់ ជាមនុស្សពេញវ័យ ទៅទទួលការព្យាបាលជំងឺ និងស្វែងរកការប្រឹក្សាយោបល់ និងថ្នាំពេទ្យដែលល្អបំផុត។ សុខភាពរបស់កូនគាត់មានការឡើងចុះៗយ៉ាងខ្លាំង ជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ក្នុងចិត្តគាត់ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ។ ជាញឹកញាប់ គាត់មានភាពហត់នឿយយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារទុក្ខព្រួយ ហើយគាត់ក៏បានដឹងផងដែរថា គាត់ត្រូវថែទាំសុខភាពខ្លួនឯង។ មិត្តភក្តិរបស់គាត់ម្នាក់បានលើកទឹកចិត្តគាត់ ឲ្យសរសេរអំពីទុក្ខព្រួយ និងបញ្ហាដែលគាត់មិនអាចគ្រប់គ្រងបាន នៅលើក្រដាសមួយសន្លឹកតូច ដាក់នៅក្នុងចានសំប៉ែតមួយ នៅក្បែរគ្រែគេងរបស់គាត់។ ការអនុវត្តន៍ដ៏សាមញ្ញនេះមិនបានលប់បំបាត់ទុក្ខព្រួយរបស់គាត់ទាំងអស់នោះទេ ប៉ុន្តែ ពេលគាត់ឃើញចាននោះ គាត់ក៏បាននឹកចាំថា គាត់ត្រូវផ្ទេរទុក្ខព្រួយរបស់គាត់ដល់ព្រះអង្គ។ នៅក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ស្តេចដាវីឌក៏បានបង្ហាញអំពីរបៀបដែលទ្រង់រៀបរាប់អំពីទុក្ខព្រួយរបស់ទ្រង់ ដល់ព្រះអម្ចាស់(ទំនុកដំកើង ៥៥:១,១៦-១៧)។ កាលព្រះអម្ចាស់អាប់សាឡំម ជាបុត្រាទ្រង់ប៉ុនប៉ងដណ្តើមរាជ្យទ្រង់ លោកអ័ហ៊ីថូផែល ជាមិត្តសំឡាញ់របស់ទ្រង់ ក៏បានក្បត់ទ្រង់ ហើយផ្សំគំនិតរៀបគម្រោងធ្វើគុតទ្រង់ផងដែរ(២សាំយ៉ូអែល ១៥-១៦)។ ហេតុនេះហើយ ស្តេចដាវីឌក៏បានទួញយំទាំងយប់ថ្ងៃ ដោយទុក្ខព្រួយយ៉ាងខ្លាំង ហើយព្រះអម្ចាស់ក៏បានឮពាក្យទ្រង់អធិស្ឋាន(ទំនុកដំកើង ៥៥:១-២,១៦-១៧)។ ទ្រង់បានសម្រេចព្រះទ័យថ្វាយទុក្ខព្រួយរបស់ទ្រង់ ដល់ព្រះអម្ចាស់ ហើយក៏បានដកពិសោធន៍ជាមួយនឹងការថែរក្សារបស់ព្រះអម្ចាស់(ខ.២២)។ យើងអាចទទួលស្គាល់ដោយស្មោះត្រង់ថា យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែធ្លាប់មានការព្រួយបារម្ភ និងការភ័យខ្លាច។ ហើយប្រហែលជាធ្លាប់គិតដូចស្តេចដាវីឌថា “ឱបើសិនណាជាមានស្លាបដូចជាព្រាបទៅរ៉ា នោះអញនឹងហើរចេញទៅ…
Read article
រស់នៅដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ
រ៉ូម ១៥:១-៦ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាព្រមព្រៀងមូលមាត់តែមួយនឹងសរសើរដំកើង ដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា។ រ៉ូម ១៥:៦ លោកចេម អ៊ីននេល ភែឃ័រ(James Innell Packer) បានលាកចាកលោក កាលពីឆ្នាំ២០២០ បន្ទាប់ពីថ្ងៃខួបកំណើតរបស់គាត់ គំរប់អាយុ៩៤ឆ្នាំ បានកន្លងផុតទៅតែ៥ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងនាមគាត់ជាអ្នកសិក្សាជ្រៅជ្រះ និងជាអ្នកនិពន្ធ សៀវភៅដ៏ល្បីល្បាញ មានចំណងជើងថា ការស្គាល់ព្រះ បានលក់ដាច់ជាង១.៥លានក្បាល ចាប់តាំងពីពេលបោះពុម្ពផ្សាយ។ លោកភែឃ័របានផ្តោតការបង្រៀនរបស់គាត់ ទៅលើអំណាចនៃព្រះគម្ពីរប៊ីប និងការបង្កើតសិស្ស ហើយបានជំរុញអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទ គ្រប់ទិសទី ឲ្យរស់នៅថ្វាយព្រះយេស៊ូវ ដោយចិត្តឆេះឆួល។ គេបានសុំឲ្យគាត់មានប្រសាសន៍ជាពាក្យផ្តាំផ្ញើចុងក្រោយ សម្រាប់ពួកជំនុំ ក្នុងពេលដែលគាត់មានវ័យចាស់។ ពេលនោះ គាត់គ្រាន់តែនិយាយពាក្យមួយឃ្លាប៉ុណ្ណោះថា “ចូរថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់”។ ពាក្យសម្តីនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការរស់នៅរបស់សាវ័កប៉ុល ដែលបន្ទាប់ពីគាត់បានប្រែចិត្តជឿព្រះ ដោយការអស្ចារ្យ គាត់ក៏បានចេញទៅធ្វើការបម្រើព្រះអង្គ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ហើយក៏បានថ្វាយលទ្ធផលនៃការងាររបស់គាត់ ទុកឲ្យព្រះអង្គជាអ្នកសម្រេច។ ការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល ក្នុងកណ្ឌគម្ពីររ៉ូម ស្ថិតក្នុងចំណោមការបង្រៀន ដែលមានលក្ខណៈទេវសាស្ត្រច្រើនបំផុត ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ហើយគាត់ក៏បានទូលសូមព្រះអម្ចាស់ជួយយើងឲ្យមានចិត្តគំនិតតែមួយ តាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ឲ្យយើងថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ…
Read article
ឥទ្ធិពលរបស់យើងមកលើអ្នកដទៃ
៣យ៉ូហាន ១:១-៨ ដ្បិតខ្ញុំបានអរជាខ្លាំងណាស់ ដោយមានបងប្អូនមកធ្វើបន្ទាល់ ពីសេចក្តីពិតដែលនៅក្នុងអ្នក។ ៣យ៉ូហាន ១:៣ លោកបណ្ឌិត លី(Dr. Lee) ជាសាស្ត្រាចារ្យនៅសាលាព្រះគម្ពីររបស់ខ្ញុំ បានកត់សំគាល់ឃើញថា លោកប៊ែនជេ(Benjie) ជាអ្នកបោសសម្អាតសាលា មានភាពយឺតយ៉ាវ ក្នុងការមកចូលរួមការជួបជុំគ្នា ដើម្បីបរិភោគអាហារពេលល្ងាច ដូចនេះ គាត់ក៏បានរំលែកម្ហូបអាហារមួយចានទុកឲ្យលោកបេនជេ។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងជជែកគ្នាលេងជាមួយមិត្តរួមថ្នាក់ លោកបណ្ឌិតលីក៏បានចាប់នំទ្រាបបាយដុំចុងក្រោយ ដាក់ចូលក្នុងចានទុកឲ្យលោកបេនជេ យ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ ដោយបន្ថែមដូង និងរោយល្ងដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់ពីលើផង។ ខ្ញុំយល់ឃើញថា ទង្វើដ៏សប្បុរសនេះ ស្ថិតក្នុងចំណោមការល្អជាច្រើន ដែលសាស្ត្រាចារ្យមុខវិជ្ជាទេវសាស្ត្ររូបនេះបានធ្វើសម្រាប់អ្នកដទៃ ជាការបង្ហូរចេញនូវសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះអម្ចាស់ តាមរយៈជីវិតគាត់។ ២០ឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំនៅតែមានចិត្តស្ញប់ស្ញែងចំពោះទីបន្ទាល់របស់គាត់។ សាវ័កយ៉ូហាន ក៏មានមិត្តជិតស្និទ្ធម្នាក់ ដែលបានបន្សល់ទុកនូវភាពស្ញប់ស្ញែង នៅក្នុងចិត្តអ្នកជឿព្រះជាច្រើន។ ពួកគេបានធ្វើបន្ទាល់ថា លោកកៃយុសជាមនុស្សស្មោះត្រង់ ចំពោះព្រះ និងព្រះគម្ពីរប៊ីប ដោយបន្តដើរក្នុង “សេចក្តីពិត”(៣យ៉ូហាន ១:៣)។ លោកកៃយុសបានទទួលអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អយ៉ាងរាក់ទាក់ ទោះពួកគេមិនស្គាល់គ្នាក៏ដោយ(ខ.៥)។ ហេតុនេះហើយ សាវ័កយ៉ូហានក៏បានរៀបរាប់ថា គេបានធ្វើបន្ទាល់ពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់លោកកៃយុស(ខ.៦)។ សេចក្តីស្មោះត្រង់ដែលលោកកៃយុសមានចំពោះព្រះ និងចំពោះអ្នកជឿដទៃទៀត មានប្រយោជន៍ចំពោះការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ។ ឥទ្ធិពលដែលគ្រូរបស់ខ្ញុំមានមកលើខ្ញុំ និងឥទ្ធិពលដែលលោកកៃយុសមានមកលើមនុស្សនៅសម័យគាត់ គឺជាការក្រើនរំឭកដ៏មានអំណាចថា…
Read article
ពេលដែលទូលបង្គំស្ថិតក្នុងភាពងងឹត
២សាំយូអែល ២២:១-៧,២៩-៣០ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បំភ្លឺ ក្នុងទីងងឹតនៃទូលបង្គំ។ ២សាំយូអែល ២២:២៩ កងទ័ពអាមេរិកមិនបានផ្តល់ឱកាស ឲ្យលោកថូនី វ៉ាខារ៉ូ(Tony Vaccaro) ចូលបម្រើការងារជាអ្នកថតរូបរបស់កងទ័ពទេ ប៉ុន្តែ បញ្ហានេះមិនបានរារាំងគាត់មិនឲ្យទៅថតរូបនៅសមរភូមិឡើយ។ ក្នុងពេលដែលគួរឲ្យតក់ស្លុត ខណៈពេលដែលទាហានទាំងឡាយកំពុងគេចពីគ្រាប់ផ្លោង និងអំបែងគ្រាប់ដែលហាក់ដូចជាធ្លាក់ចុះមកដូចទឹកភ្លៀង គាត់នៅតែបន្តថតរូប ដោយមិនរួញរា។ បន្ទាប់មក នៅពេលដែលមិត្តភក្តិរបស់គាត់កំពុងគេងលង់លក់ នៅពេលយប់ គាត់ក៏បានប្រើមួកដែករបស់គាត់ ដើម្បីលាយទឹកជាមួយសារធាតុសម្រាប់ផ្ដិតរូប ដែលគាត់ថតបាន។ ព្រៃឈើនៅពេលយប់ងងឹតប្រៀបដូចជាបន្ទប់ងងឹតសម្រាប់ឲ្យជាងថតរូបនេះ ផ្ដិតរូបថតនៃការប្រយុទ្ធគ្នាមួយ ក្នុងព្រៃហូតហ្គិន ក្នុងសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទីពីរ។ ស្តេចដាវីឌបានឆ្លងកាត់សង្គ្រាម និងពេលដ៏ងងឹតផងដែរ។ បទគម្ពីរ ២សាំយូអែល ២២ បានចែងថា “រីឯនៅថ្ងៃ ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានជួយសង្គ្រោះដាវីឌ ឲ្យរួចពីកណ្តាប់ដៃនៃពួកខ្មាំងសត្រូវទ្រង់ទាំងប៉ុន្មាន ហើយពីកណ្តាប់ដៃនៃសូល”(ខ.១)។ តាមរយៈបទពិសោធន៍នៅពេលនោះ ស្តេចដាវីឌក៏បាននិពន្ធទំនុកដំកើង ប្រកាសអំពីសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ព្រះអម្ចាស់។ ទ្រង់ពោលថា “ដ្បិតរលកនៃសេចក្តីស្លាប់បានព័ទ្ធជុំវិញទូលបង្គំ សេចក្តីទុច្ចរិតបានហូរជន់ឡើង បំភ័យទូលបង្គំ”(ខ.៥)។ មិនយូរប៉ុន្មាន ស្តេចដាវីឌក៏បានផ្លាស់ប្តូរពីភាពទាល់ច្រក ទៅជាមានសង្ឃឹម គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “នៅគ្រាមានសេចក្តីវេទនា នោះទូលបង្គំបានអំពាវនាវដល់ព្រះយេហូវ៉ា គឺបានស្រែករកព្រះនៃទូលបង្គំ ទ្រង់ក៏ឮសំឡេងនៃទូលបង្គំពីក្នុងព្រះវិហារទ្រង់”(ខ.៧)។ ស្តេចដាវីឌបានប្ដេជ្ញាចិត្តថា ទ្រង់នឹងសរសើរដំកើងព្រះអម្ចាស់…
Read article