រងទុក្ខតែបន្តិច
រីឯព្រះដ៏មានព្រះគុណសព្វគ្រប់ ដែលទ្រង់បានហៅយើងរាល់គ្នា មកក្នុងសិរីល្អនៃទ្រង់ ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ដោយព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ នោះសូមទ្រង់មេត្តាប្រោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានគ្រប់លក្ខណ៍ ទាំងចំរើនកំឡាំង ហើយតាំងអ្នករាល់គ្នាឲ្យមាំមួនឡើង ក្នុងខណៈក្រោយដែលបានរងទុក្ខបន្តិច។ ១ពេត្រុស ៥:១០ ជួនកាល ក្នុងពេលដែលមានការរងទុក្ខ និងស្ត្រេសជាធម្មតា ក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ យើងប្រហែលជាសួរព្រះថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ តើទូលបង្គំត្រូវពិបាកយូរប៉ុណ្ណាទៀត? ទូលបង្គំមើលឃើញតែការឈឺចាប់ប៉ុណ្ណោះ នៅថ្ងៃនេះ។ តើថ្ងៃស្អែកទូលបង្គំនឹងជួបរឿងអ្វីទៀត? តើព្រះអង្គនឹងជួយទទួលបង្គំ នៅក្នុងការរងទុក្ខនោះដែរទេ?” សំណួរនេះមានលក្ខណៈបន្ទាន់ខ្លាំងណាស់ ព្រោះព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា “អ្នកណាដែលកាន់ខ្ជាប់ ដរាបដល់ចុងបំផុត នោះនឹងបានសង្គ្រោះពិត”(ម៉ាកុស ១៣:១៣)។ យើងមានការភ័យញ័រ ពេលយើងគិតថា យើងកំពុងតែស្ថិតក្នុងចំណោម “ពួកអ្នក ដែលថយទៅវិញឲ្យត្រូវវិនាស”(ហេព្រើរ ១០:៣៩)។ យើងមិនកំពុងតែលេងល្បែងនោះឡើយ។ ទុក្ខលំបាកជាការគំរាមកំហែងដ៏អាក្រក់ មកលើជំនឿដែលយើងមាន ចំពោះព្រះគុណនៃអនាគតកាល ។ ដូចនេះ វាជាការអស្ចារ្យណាស់ ដែលយើងបានឮសាវ័កពេត្រុសសន្យា ចំពោះគ្រីស្ទបរិស័ទដែលកំពុងរងទុក្ខ និងហត់នឿយថា “រីឯព្រះដ៏មានព្រះគុណសព្វគ្រប់ ដែលទ្រង់បានហៅយើងរាល់គ្នា មកក្នុងសិរីល្អនៃទ្រង់ ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ដោយព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ នោះសូមទ្រង់មេត្តាប្រោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានគ្រប់លក្ខណ៍ ទាំងចំរើនកំឡាំង ហើយតាំងអ្នករាល់គ្នាឲ្យមាំមួនឡើង ក្នុងខណៈក្រោយដែលបានរងទុក្ខបន្តិច”(១ពេត្រុស ៥:១០)។…
Read articleឲ្យអំណោយដោយសេចក្តីស្រឡាញ់
សុភាសិត ១១:២៤-២៥ មានមនុស្សដែលចែកផ្សាយទ្រព្យ តែចេះតែចំរើនកើន។ សុភាសិត ១១:២៤ នៅថ្ងៃដែលអ្នកស្រី ឃ្វែនដូលីន ស្ទូលជីស(Gwendolyn Stulgis) រៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ គាត់បានស្លៀករ៉ូបរៀបការ ដូចដែលគាត់បានស្រមៃចង់បាន។ ក្រោយមក គាត់ក៏បានយករ៉ូបដែលគាត់បានប្រើហើយនោះ ទៅឲ្យមនុស្សម្នាក់ដែលគាត់មិនដែលស្គាល់។ គាត់ជឿថា រ៉ូបរបស់គាត់មិនសមនឹងឲ្យគាត់ព្យួរចោលក្នុងទូខោអាវ ឲ្យប្រឡាក់ធូលីដីនោះទេ។ កូនក្រមុំដទៃទៀតដែលរៀបការថ្មោងថ្មីក៏យល់ឃើញដូចគាត់ផងដែរ។ សព្វថ្ងៃនេះ មានស្ត្រីកាន់តែច្រើនបានចូលរួមជាមួយទំព័របណ្ដាញសង្គមរបស់គាត់ ដើម្បីបរិច្ចាគ ឬទទួលរ៉ូបកូនក្រមុំដែលគេប្រើហើយ។ មានអ្នកបរិច្ចាគម្នាក់បានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំសង្ឃឹមថា គេនឹងយករ៉ូបនេះទៅឲ្យកូនក្រមុំផ្សេងទៀតតគ្នាពីម្នាក់ទៅម្នាក់ទៀត ទាល់តែវារហែកប្រើលែងកើត ដោយសារការអបអរ ដែលមានក្នុងការប្រើប្រាស់រ៉ូបនេះ”។ ជាការពិតណាស់ ការចែករំលែកដោយចិត្តជ្រះថ្លា អាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍រីករាយ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងមកថា “មានមនុស្សដែលចែកផ្សាយទ្រព្យ តែចេះតែចំរើនកើនឡើង ក៏មានមនុស្សដែលហួងហែងហួសខ្នាត តែគេចេះតែខ្វះខាតវិញ។ មនុស្សដែលមានចិត្តសុទ្ធា នឹងបានបរិបូរ ហើយអ្នកណាដែលស្រោចទឹកដល់គេ នោះនឹងបានគេស្រោចទឹកដល់ខ្លួនដែរ”(សុភាសិត ១១:២៤-២៥)។ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនគោលការណ៍នេះ ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីផងដែរ។ កាលគាត់និយាយពាក្យលាគ្នា ទៅកាន់អ្នកជឿព្រះ នៅទីក្រុងអេភេសូរ គាត់ក៏បានជូនពរពួកគេ(កិច្ចការ ២០:៣២) ហើយបានរំឭកពួកគេ អំពីសារៈសំខាន់នៃសេចក្តីសប្បុរស។ សាវ័កប៉ុលបានលើកឡើងអំពីក្រមសីលធម៌នៃការងាររបស់គាត់ ធ្វើជាគំរូសម្រាប់ឲ្យពួកគេយកតម្រាប់តាម។ គឺដូចគាត់មានប្រសាសន៍ថា…
Read articleមិត្តភាពដ៏ជ្រាលជ្រៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ
២សាំយ៉ូអែល ១:២៣-២៧ អញ្ជើញអ្នកទៅឲ្យប្រកបដោយសេចក្តីសុខចុះ ដ្បិតយើងទាំង២នាក់បានស្បថគ្នា ដោយនូវព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ាហើយ។ ១សាំយ៉ូអែល ២០:៤២ នៅក្នុងព្រះវិហារនៃមហាវិទ្យាល័យព្រះគ្រីស្ទ នៅទីក្រុងខេមប្រ៊ីជ ប្រទេសអង់គ្លេស មានវិមានមួយដែលគេបានសាងសង់ឡើង ជាការរំឭកដល់គ្រូពេទ្យពីរនាក់គឺលោក ចន ហ្វីញ(John Finch) និង លោក ថូម៉ាស បេន(Thomas Baines)។ គេបានដាក់រហ័សនាមឲ្យអ្នកទាំងពីរថា “មិត្តភក្តិដែលគ្មានអ្វីអាចបំបែកបាន”។ លោក ហ្វ៊ីញ និងលោក បេន បានរួមគ្នាធ្វើការស្រាវជ្រាវផ្នែកវេជ្ជសាស្រ្ត និងធ្វើដំណើរជាមួយគ្នា ជាលក្ខណៈការទូត។ កាលលោកបេន លាចាកលោក ក្នុងឆ្នាំ១៦៨០ លោកហ្វីញ ក៏បានពោលទំនួញ អំពី “មិត្តភក្តិចិត្តមួយថ្លើមមួយ” ដែលគ្មានអ្វីអាចបំបែកបានរយៈពេល៣៦ឆ្នាំកន្លងមក។ មិត្តភាពរបស់ពួកគេមានពេញដោយក្តីស្រឡាញ់ ភាពស្មោះត្រង់ និងការប្តូរផ្តាច់។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ មិត្តភាពដ៏រឹងមាំរវាងស្តេចដាវីឌ និងព្រះអង្គម្ចាស់យ៉ូណាថាន។ ពួកគេមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក(១សាំយ៉ូអែល ២០:៤១) ហើយថែមទាំងបានធ្វើពាក្យសម្បថដើម្បីប្ដេជ្ញាចិត្តចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក(ខ.៨,១៧,៤២)។ មិត្តភាពរបស់ពួកគេមានភាពស្មោះត្រង់យ៉ាងខ្លាំង(១សាំយ៉ូអែល ១៩:១-២ ២០:១៣) ដោយព្រះអង្គម្ចាស់យ៉ូណាថាន ថែមទាំងបានលះបង់សិទ្ធិស្នងរាជសម្បត្តិ ដើម្បីឲ្យស្តេចដាវីឌអាចក្លាយជាស្តេច(២០:៣០-៣១ មើល ២៣:១៥-១៨)។…
Read articleគំរូនៃការបន្ទាបខ្លួន ដោយការលះបង់
ភីលីព ២:១-៨ គឺទ្រង់បានលះបង់ព្រះអង្គទ្រង់ មកយករូបភាពជាបាវបំរើវិញ ព្រមទាំងប្រសូតមកមានរូបជាមនុស្សផង។ ភីលីព ២:៧ បន្ទាប់ពីការប្រកួតចប់ កីឡាករបាល់បោះមហាវិទ្យាល័យដ៏ល្បីល្បាញម្នាក់ មិនបានចេញទៅណាទេ។ គាត់បានជួយអ្នកបោសសម្អាតរើសសម្បកដប និងកញ្ចប់អាហារដែលទស្សនិកជនបានចោល នៅកន្លែងអង្គុយ។ ពេលដែលអ្នកគាំទ្ររបស់គាត់ម្នាក់បានបង្ហោះវីដេអូសកម្មភាពរបស់គាត់ មានមនុស្ស៨ម៉ឺននាក់បានមើលវីដេអូនោះ។ ក្នុងចំណោមពួកគេ មានមនុស្សម្នាក់សរសេរថា “យុវជនម្នាក់នេះ ស្ថិតក្នុងចំណោមមនុស្សដែលបន្ទាបខ្លួនបំផុត ដែលអ្នកធ្លាប់បានជួបក្នុងជីវិតអ្នក”។ សម្រាប់កីឡាករបាល់បោះម្នាក់នេះ ការចេញទៅជាមួយក្រុមរបស់ខ្លួន ដើម្បីអបអរជ័យជម្នះក្នុងការប្រកួត គឺមានភាពងាយស្រួលជាងការដើររើសសំរាម។ តែផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានស្ម័គ្រចិត្តធ្វើកិច្ចការដ៏ពិបាកដែលគេរាល់គ្នាមើលរំលង។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានបង្ហាញចេញនូវការបន្ទាបខ្លួន ដោយព្រះអង្គបានលះបង់កន្លែងដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ ដើម្បីទទួលយកតួនាទីជាអ្នកបម្រើនៅលើផែនដី(ភីលីព ២:៧)។ ព្រះអង្គបានស្ម័គ្រព្រះទ័យបន្ទាបព្រះកាយចុះ ដើម្បីយើងរាល់គ្នា។ ព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះអង្គនៅលើផែនដីក៏បានរាប់បញ្ចូលការបង្រៀន ការប្រោសជំងឺ និងការស្រឡាញ់មនុស្សទាំងអស់ ហើយបេសកកម្មធំបំផុតរបស់ព្រះអង្គ គឺការសុគត និងមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ដើម្បីសង្គ្រោះពួកគេឲ្យរួចពីបាប។ ទោះគំរូរបស់ព្រះគ្រីស្ទអាចបណ្តាលចិត្តយើងឲ្យរើសសំរាម ជូតសម្អាតតុ ឬលើកអាហារឲ្យគេ តែគំរូព្រះអង្គមានអំណាចបំផុតក្នុងជីវិតយើង នៅពេលណាយើងកែប្រែអាកប្បកិរិយារបស់យើង ចំពោះអ្នកដទៃ។ ការបន្ទាបខ្លួនពិតប្រាកដ គឺជាលក្ខណៈសម្បត្តិនៅខាងក្នុង ដែលមិនគ្រាន់តែកែប្រែសកម្មភាពរបស់យើងប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏កែប្រែចិត្តគំនិតយើងផងដែរ។ គំរូរបស់ព្រះអង្គបានបណ្តាលចិត្តយើងឲ្យ ចេះឲ្យតម្លៃអ្នកដទៃលើសខ្លួនឯង(ខ.៣)។ លោកអេនឌ្រូ មួរេយ(Andrew Murray)…
Read articleបានចុះចូលព្រះយេស៊ូវទាំងស្រុង
និក្ខមនំ ២៥-២៦ និង ម៉ាថាយ ២០:១៧-២៤ ម៉ាកុស ៨:៣៤-៣៨ ដ្បិតបើមនុស្សណានឹងបានលោកីយ៍ទាំងមូល តែបាត់ព្រលឹងទៅ នោះតើមានប្រយោជន៍អ្វីដល់អ្នកនោះ? ម៉ាកុស ៨:៣៦ កាលពីឆ្នាំ១៩២០ លោកចន ស៊ុង(John Sung) ជាកូនទី៦ របស់គ្រូគង្វាលជនជាតិចិន បានទទួលអាហាររូបករណ៍ ទៅរៀននៅសាកលវិទ្យាល័យមួយ ក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក។ គាត់បានបញ្ចប់ការសិក្សា ដោយទទួលសញ្ញាប័ត្រកិត្តិយសដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត ហើយក៏បានបញ្ចប់ថ្នាក់អនុបណ្ឌិត ព្រមទាំងថ្នាក់បណ្ឌិតផងដែរ។ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងបន្តការសិក្សានៅថ្នាក់ខ្ពស់ គាត់ក៏បានដើរចេញឆ្ងាយពីព្រះអម្ចាស់។ ក្រោយមក នៅពេលយប់មួយ ក្នុងឆ្នាំ១៩២៧ គាត់ក៏បានថ្វាយជីវិតគាត់ដាច់ដល់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយក៏បានទទួលការត្រាស់ហៅឲ្យធ្វើជាគ្រូអធិប្បាយ។ គាត់មានឱកាសជាច្រើន ដើម្បីស្វែងរកការងារដែលមានប្រាក់កំរៃខ្ពស់ ក្នុងប្រទេសចិន តែក្នុងការធ្វើដំណើរតាមកប៉ាល់ត្រឡប់មកផ្ទះវិញ គាត់បានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ឲ្យលះចោលបំណងប្រាថ្នារបស់គាត់។ គាត់ក៏បានបោះសញ្ញាប័ត្រទាំងអស់ចូលទៅក្នុងទឹកសមុទ្រ ជានិមិត្តសញ្ញានៃការប្តេជ្ញាចិត្ត ដោយទុកតែសញ្ញាប័ត្របណ្ឌិតជូនឪពុកម្តាយរបស់គាត់ ដោយការគោរព។ លោកចន ស៊ុង បានយល់អំពីអត្ថន័យនៃការក្លាយជាសិស្សព្រះអង្គ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ដ្បិតបើមនុស្សណានឹងបានលោកីយ៍ទាំងមូល តែបាត់ព្រលឹងទៅ នោះតើមានប្រយោជន៍អ្វីដល់អ្នកនោះ?”(ម៉ាកុស ៨:៣៦)។ ពេលណាយើងបដិសេធន៍ខ្លួនឯង ហើយបោះបង់ចោលជីវិតចាស់ ដើម្បីដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ និងការដឹកនាំរបស់ព្រះអង្គ(ខ.៣៤-៣៥) គឺអាចមានន័យថា…
Read articleព្រះយេស៊ូវប្រទានទន្លេជីវិត
និក្ខមនំ ២៣-២៤ និង ម៉ាថាយ ២០:១-១៦ អេសាយ ៣២:១-៨ មើល នឹងមានស្តេច១អង្គសោយរាជ្យដោយសុចរិត … ដូចផ្លូវទឹកហូរនៅទីហួតហែង។ អេសាយ ៣២:១-២ ខណៈពេលដែលគេកំពុងខួងដីរករ៉ែប្រេងឆៅ ក្នុងប្រទេសមួយ ក្នុងចំណោមប្រទេសដែលមានអាកាសធាតុក្តៅហួតហែងបំផុត នៅលើពិភពលោក ក្រុមការងារនោះមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានរកឃើញប្រព័ន្ធទឹកក្រោមដីដ៏ធំសម្បើមមួយ។ ដូចនេះ នៅឆ្នាំ១៩៨៣ គេក៏បានចាប់ផ្តើមអនុវត្តគម្រោង “ទន្លេសប្បនិមិត្ត” ខ្នាតធំ ដោយដាក់ប្រព័ន្ធទុយោទឹក ដើម្បីនាំទឹកមានគុណភាពខ្ពស់ ចូលទៅក្នុងទីក្រុងមួយចំនួន ដែលកំពុងត្រូវការទឹក។ នៅក្បែរកន្លែងដែលគេបង្កើតគម្រោងនេះ មានផ្លាកមួយ ដែលមានអក្សរសរសេរពីលើថា “មានសរសៃឈាមជីវិតហូរចេញពីកន្លែងនេះ”។ ហោរាអេសាយបានប្រើពាក្យប្រៀបប្រដូច អំពីទឹកក្នុងវាលរហោស្ថាន ដើម្បីពិពណ៌នាអំពីក្សត្រដ៏សុចរិតមួយអង្គ ដែលនឹងយាងមក(អេសាយ ៣២)។ ស្តេច ឬអ្នកដឹកនាំដែលគ្រប់គ្រង ដោយសេចក្តីយុត្តិធម៌ និងសេចក្តីសុចរិត គឺប្រៀបដូចជា “ផ្លូវទឹកហូរនៅទីហួតហែង ហើយដូចជាម្លប់នៃថ្មដាយ៉ាងធំនៅទីខ្សោះល្វើយ”(ខ.២)។ អ្នកដឹកនាំខ្លះជ្រើសរើសយកការទទួល ជាជាងការឲ្យ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សញ្ញាសំគាល់របស់អ្នកដឹកនាំដែលថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ គឺជាអ្នកដែលផ្តល់ឲ្យនូវជម្រក ទីជ្រកកោន ភាពស្រស់ថ្លា និងការការពារ។ កណ្ឌគម្ពីរអេសាយបានចែងថា “ឯការនៃសេចក្តីសុចរិត នោះនឹងបានជាសន្តិសុខ…
Read article