ចូរយើងអធិស្ឋាន
យើងប្រហែលជាចង់ទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះណាស់ តែជួនកាល យើងពិបាកនឹងរកពាក្យអធិស្ឋាន ដើម្បីបង្ហាញចេញនូវអារម្មណ៍ ដែលមានក្នុងចិត្តយើង។ ក្នុងសៀវភៅ ចូរយើងអធិស្ឋាន យើងអាចរៀនអធិស្ឋានតាមលំនាំ ដែលអ្នកនិពន្ធ បានដកស្រង់ចេញពីព្រះគម្ពីរ ដែលជាការអធិស្ឋានរបស់តួអង្គសំខាន់ៗ ក្នុងព្រះគម្ពីរ ដើម្បីបង្ហាញយើង ពីរបៀបដែលយើងអាចប្រើព្រះបន្ទូលព្រះ ដើម្បីនិយាយទៅកាន់ព្រះអង្គ ក្នុងគ្រប់កាលៈទេសៈទាំងអស់នៃជីវិត។ សៀវភៅនេះរំឭកយើងថា “ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងប្រទានពរដល់យើង ហើយនាំយើងចូលជិតព្រះអង្គ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលនាំឲ្យវិញ្ញាណទាំងឡាយមានជីវិតជាថ្មី” ហើយសៀវភៅនេះក៏បានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យចូលទៅជិតព្រះអង្គ ដោយការសរសើរដំកើង និងទូលអង្វរ។ មាតិការ : ការអធិស្ឋាន ដើម្បីសរសើរដំកើង និងគោរពព្រះ ការអធិស្ឋានដើម្បីលន់តួបាប និងបន្ទាបខ្លួន ការអធិស្ឋានសម្រាប់តម្រូវការប្រចាំថ្ងៃ អធិស្ឋានសូមការដឹកនាំ និងទិសដៅ អធិស្ឋាន ដើម្បីពោលពាក្យអរព្រះគុណ លោកបណ្ឌិត ចេមស៍ ប៊ែងស៍ ជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅនេះ។ គាត់ចូលចិត្តលើកទឹកចិត្តគេឲ្យអធិស្ឋាន។ គាត់បាននិពន្ធសៀវភៅដ៏ពេញនិយមជាច្រើនទៀត ក៏បាននិពន្ធអត្ថបទសម្រាប់អាននៅក្នុង blogs និងទស្សនាវដ្តី អំពីការអធិស្ឋាន។ គាត់ជាគ្រូគង្វាល និងជាអ្នកបង្កើតពួកជំនុំ អស់រយៈពេល២៥ឆ្នាំ ហើយកំពុងរស់នៅជាមួយភរិយារបស់គាត់ គឺអ្នកស្រី ខារី ក្នុងក្រុងឌ័រហាម រដ្ឋខារ៉ូលីណាខាងជើង។
Read article
ការស្រេកឃ្លានខាងវិញ្ញាណ
សៀវភៅ ការស្រេកឃ្លានខាងវិញ្ញាណ គឺជាកូនសៀវភៅសម្រាប់អានប្រចាំថ្ងៃ រយៈពេល៣០ថ្ងៃ ដែលត្រូវបានរៀបចំមក ជាពិសេសសម្រាប់អ្នកដែលមិនទាន់ស្គាល់ព្រះ ឬអ្នកជឿថ្មី ដែលចង់ស្វែងរកការស្កប់ស្កល់ចិត្ត សន្តិភាព និងក្តីសង្ឃឹមដ៏ពិត។ អ្នកមិនទាន់ជឿព្រះជាច្រើន មិនមានព្រះគម្ពីរអាន ឬចេះបើកមើលខគម្ពីរយោងទេ តែពួកគេអាចអានបទគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ ដែលមានក្នុងទំព័រសៀវភៅនេះ ដែលងាយស្រួលយល់ និងមានអមទៅដោយការដកស្រង់ខគម្ពីរគន្លឹះ មានការពន្យល់ខ្លីៗ។ ម្យ៉ាងទៀត ពេលដែលគេអាន ដល់ចុងបញ្ចប់សប្តាហ៍នីមួយៗ គេអាចអានអត្ថបទ ស្តីអំពី មូលហេតុទាំង១០យ៉ាង ដែលត្រូវជឿថា ព្រះពិតជាមានមែន ដែលបង្ហាញអំពីមូលហេតុដែលមនុស្សម្នាក់ៗគួរទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ។ នៅចុងបញ្ចប់នៃសៀវភៅនេះ មានការលើកទឹកចិត្តឲ្យទទួលព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះសង្រ្គោះ និងព្រះអម្ចាស់។ លោកអ្នកអាចជូនសៀវភៅនេះ ដល់មិត្តភ័ក្រ ឬក្រុមគ្រួសារ ដើម្បីនាំពួកគេឲ្យស្គាល់ប្រាជ្ញានៃព្រះគម្ពីរ ដែលធ្វើឲ្យជីវិតផ្លាស់ប្រែ ហើយអធិស្ឋានសូមឲ្យព្រះទ្រង់ ប្រើព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ប៉ះពាល់ចិត្ត និងគំនិតពួកគេ ហើយដឹកនាំពួកគេឲ្យទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះពីព្រះអង្គ។
Read article
ក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអង្គ
ជួនកាល ការជាប់រវល់នឹងសកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃ អាចធ្វើឲ្យយើងមិនសូវមានពេលប្រកបជាមួយព្រះ។ ក្នុងសៀវភៅនេះ លោកអ្នកអាចស្វែងយល់ អំពីរបៀបចំណាយពេលអានព្រះគម្ពីរ និងអធិស្ឋាន ឲ្យបានទៀងទាត់ ដើម្បីរក្សាពេលណាត់ជួបជាមួយព្រះអង្គជាប្រចាំថ្ងៃ តាមលំនាំដែលអ្នកនិពន្ធបានបង្ហាញក្នុងទំព័រសៀវភៅនេះ។ លោកអ្នកនឹងបានដឹងថា ការចំណាយពេលស្ងាត់ស្ងៀមជាមួយព្រះ ជាឱកាសតភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងឡើងវិញ ជាមួយព្រះនៃព្រះគុណ ដែលកំពុងរង់ចាំយើងចំណាយពេលជាមួយព្រះអង្គ។
Read article
សេចក្តីសប្បុរសសម្រាប់អ្នកទាល់ក្រ
សូមអាន : នាងរស់ ២:៥-១២ ដោយព្រោះលោកមិនខាននឹងប្រព្រឹត្តដោយសប្បុរស ដល់ទាំងមនុស្សរស់ និងមនុស្សស្លាប់ផង។ នាងរស់ ២:២០ មានពេលមួយ ភរិយារបស់លោកជែរ៉ល(Gerald) បានជជែកគ្នាជាមួយអ្នកស្រីវ៉ាឡឺរី(Valerie) ហើយក៏បានដឹងអំពីការស្លាប់របស់កូនអ្នកស្រីវ៉ាឡឺរី។ បន្ទាប់ពីបានដឹងអំពីទុក្ខលំបាករបស់គាត់ តាមផ្លូវត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ លោកជែរ៉លក៏បានសម្រេចចិត្តកែច្នៃគ្រែសម្រាប់កូនតូចដែលកូនគាត់ឈប់ប្រើ ឲ្យក្លាយជាអំណោយដែលអ្នកស្រីវ៉ាឡឺរីមិនអាចភ្លេចបាន។ មួយសប្តាហ៍ក្រោយមក លោកជែរ៉លក៏បានយកបង់សម្រាប់អង្គុយដ៏ស្រស់ស្អាតមួយ មកឲ្យគាត់។ អ្នកស្រីវ៉ាឡឺរីក៏បាននិយាយថា “បង់នេះគឺជាភស្តុតាងបង្ហាញថា ពិភពលោកនេះនៅមានមនុស្សចិត្តល្អ”។ នាងរស់ និងអ្នកស្រីណាអូមីក៏បានជួបការបាត់បង់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ដូចអ្នកស្រីវ៉ាឡឺរីផងដែរ។ ស្វាមីរបស់អ្នកស្រីណាអូមី និងកូនប្រុសពីរនាក់បានស្លាប់ចោលគាត់។ ហើយគាត់ និងកូនប្រសារស្រីរបស់គាត់ គឺនាងរស់មិនមានកូន ហើយក៏គ្មាននរណាជួយទំនុកបម្រុងពួកគេឡើយ(នាងរស់ ១:១-៥)។ ពេលនាងរស់ទៅរើសកួរស្រូវដែលគេបានជ្រុះ នៅវាលស្រែ លោកបូអូសដែលជាម្ចាស់ស្រែនោះ ក៏បានសួរនាំអំពីនាង។ ពេលគាត់បានដឹងថា នាងជានរណា គាត់ក៏បានបង្ហាញសេចក្តីសប្បុរសចំពោះនាង(២:៥-៩)។ នាងរស់មានការស្ញប់ស្ញែង ហើយក៏បានសួរលោកបូអូសថា “ហេតុអ្វីបានជាលោកប្រោសមេត្តា ដោយអាណិតដល់ខ្ញុំជាសាសន៍ដ៏ទៃដូច្នេះ”(ខ.១០)។ គាត់ក៏បានឆ្លើយថា “គេបានប្រាប់ដល់ខ្ញុំ ពីគ្រប់ទាំងកិរិយា ដែលនាងបានប្រព្រឹត្តនឹងម្តាយក្មេក តាំងពីប្តីនាងស្លាប់ចោលទៅ”(ខ.១១)។ ក្រោយមក លោកបូអូសក៏បានយកនាងរស់ធ្វើជាភរិយា ហើយក៏បានជួយផ្គត់ផ្គង់អ្នកស្រីណាអូមី(ជំពូក៤)។ ព្ធយុកោរបស់ស្តេចដាវីឌ និងរបស់ព្រះយេស៊ូវបានចាប់កំណើតពីអ្នកទាំងពីរ។ ដែលព្រះទ្រង់បានប្រើលោកជែរ៉ល…
Read article
ខ្ញុំជាមនុស្សដែលគេមិនឲ្យតម្លៃ! ចុះអ្នកវិញ?
សូមអាន : ភីលីព ៣:៤-១៤ ហើយខ្ញុំក៏រាប់គ្រប់ទាំងអស់ទុកដូចជាខាតដែរ ដោយព្រោះសេចក្តីដែលប្រសើរជាង គឺដោយស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់នៃខ្ញុំ … ប្រយោជន៍ឲ្យបានព្រះគ្រីស្ទវិញ ហើយឲ្យគេបានឃើញខ្ញុំនៅក្នុងទ្រង់។ ភីលីព ៣:៨-៩ មានពេលមួយ អ្នកស្រីអេមីលី ឌីឃីនសិន(Emily Dickinson)បាននិពន្ធបទកំណាព្យមួយ ចាប់ផ្តើមដោយពាក្យថា “ខ្ញុំជាមនុស្សគេមិនឲ្យតម្លៃ! តើអ្នកជានរណា?” ក្នុងបទកំណាព្យនេះ គាត់បាននាំគេឲ្យត្រិះរិះពិចារណា អំពីការប្រឹងប្រែងរបស់មនុស្ស ដើម្បីឲ្យក្លាយជាមនុស្សដែលគេឲ្យតម្លៃ ហើយគាត់ក៏បានលើកទឹកចិត្តឲ្យគេទទួលយកសេរីភាពនៃការរស់នៅដ៏រីករាយ ជាមនុស្សដែលគេមិនស្គាល់។ គាត់បានសរសេរថា ការចង់រស់នៅជាមនុស្សដែលគេឲ្យតម្លៃ នាំឲ្យមានការថប់បារម្ភ។ ការចង់ឲ្យគេស្គាល់ជាសាធារណៈ គឺប្រៀបដូចសត្វកង្កែបស្រែកយំ ឲ្យគេឮ ហើយចង់ឲ្យគេកោតសរសើរ។ ពេលដែលគាត់លើកទឹកចិត្តគេឲ្យស្វែងរកសេរីភាព ក្នុងការលះចោលចិត្តដែលចង់រស់នៅជា “មនុស្សដែលគេសរសើរ” តាមរបៀបផ្សេងៗ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីទីបន្ទាល់របស់សាវ័កប៉ុល។ មុនពេលគាត់ទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ គាត់ជាអ្នកដឹកនាំសាសនាម្នាក់ ដែលមានឥទ្ធិពល និងស្នាដៃ ដែលទំនងជា ហេតុផលដែលនាំឲ្យគាត់ទុកចិត្តលើសាច់ឈាមរបស់គាត់(ភីលីព ៣:៤)។ តែអ្វីៗមានការផ្លាស់ប្តូរ បន្ទាប់ពីគាត់បានជួបព្រះយេស៊ូវ។ គាត់ក៏បានដឹងថា អ្វីៗដែលគាត់សម្រេចបាន នៅក្នុងសាសនារបស់គាត់ គ្មានតម្លៃអ្វីទេ ពេលដែលគាត់បានស្គាល់ពន្លឺសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលមានការលះបង់។ គឺដូចដែលគាត់បានសារភាពថា…
Read article
តើវាជារឿងធម្មតា? ឬជារឿងអាក្រក់?
មានរឿងជាច្រើនដែលលោកិយនេះបានទ្រាំទ្រ ដោយចាត់ទុករឿងទាំងនោះ ជា “រឿងធម្មតា”តែតាមពិត រឿងទាំងនោះជារឿងអាក្រក់ និងស្មោកគ្រោកនៅចំពោះព្រះ។ នៅថ្ងៃនេះដែរ លោកគ្រូ អរ ស៊ី ស្ព្រោល(R.C. Sproul) សូមលើកឡើង អំពីសារៈសំខាន់នៃការកែតម្រង់ទស្សនៈរបស់យើង ឲ្យស្របនឹងភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ។ អត្ថបទ ពេលណាខ្ញុំបានយល់កាន់តែច្រើន អំពីចារិកលក្ខណៈរបស់ព្រះ នោះខ្ញុំក៏កាន់តែងាយស្រឡាញ់ព្រះអង្គ ហើយក៏ងាយយល់ថា ការអ្វីដែលលោកិយនេះបានឱបក្រសោប និងទ្រាំទ្រ គឺជាទីស្អប់ខ្ពើមដល់ព្រះអង្គ។ ដូចនេះ ការអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានចាត់ទុកថា ស្មោកគ្រោក យើងបានចាត់ទុកថា រឿងធម្មតា។ តាមពិត យើងបានប្រើពាក្យ “រឿងធម្មតា” ជំនួសឲ្យពាក្យ “ស្មោកគ្រោក” លើសពាក្យណាទាំងអស់។ តាមធម្មតា រឿងអ្វីដែលយើងហៅថា រឿងធម្មតា នោះព្រះទ្រង់បានហៅថា រឿងអាក្រក់ ពេលណាព្រះអង្គវិនិច្ឆ័យរឿងនោះ ស្របតាមចារិកលក្ខណៈដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គ។
Read article