អត្ថប្រយោជន៍នៃការមានចិត្តល្អ
អេភេសូរ ៤:១៥-១៦,២២-៣២ ដែលរូបកាយទាំងមូលបានផ្គុំ ….បានបង្កើនឡើង ដើម្បីនឹងស្អាងខ្លួន ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់។ អេភេសូរ ៤:១៦ ពេលណាយើងគិតអំពីការរកស៊ី តាមធម្មតា សេចក្តីសប្បុរស និងការមានចិត្តល្អ មិនមែនជាគុណធម៌ ដែលលេចឡើងក្នុងគំនិតយើងមុនគេនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ យោងតាមលោកចេមស៍ រី(James Rhee) ដែលជាសហគ្រិន គាត់យល់ឃើញថា យើងគួរតែគិតអំពីគុណធម៌ទាំងនេះមុនគេ។ តាមបទពិសោធន៍របស់លោកចេមស៍ ជានាយកប្រតិបត្តិរបស់ក្រុមហ៊ុនមួយ ដែលហៀបនឹងក្ស័យធុន ការដាក់អាទិភាពមកលើ “ការមានចិត្តល្អ” ដែលជា “វប្បធម៌នៃសេចក្តីសប្បុរស” និងវិញ្ញាណនៃការចែករំលែក បានជួយក្រុមហ៊ុនគាត់ឲ្យរួចផុតពីការក្ស័យធុន និងបាននាំឲ្យមានការរីកចម្រើនយ៉ាងខ្លាំង។ ការយកគុណធម៌ទាំងនេះជាអាទិភាព បាននាំមនុស្សមានក្តីសង្ឃឹម និងមានចិត្តចង់រួបរួម មានគំនិតថ្មីៗ និងដោះស្រាយបញ្ហា។ លោករីបានពន្យល់ថា “ការមានចិត្តល្អ… គឺជាទ្រព្យដ៏ពិត ដែលអាចបង្កើន និងពង្រីកឲ្យកាន់តែធំឡើង”។ ក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ យើងក៏ងាយនឹងគិតអំពីគុណធម៌ដទៃទៀត មុននឹងគិតអំពីគុណធម៌ទាំងនេះ។ ប៉ុន្តែ ដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានបង្រៀន យើងមិនត្រូវមើលរំលងគុណធម៌ទាំងនេះឡើយ។ ក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើទៅអ្នកជឿថ្មី គាត់បាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ថា គោលបំណងនៃការរស់នៅរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ គឺដើម្បីផ្លាស់ប្រែ តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណ ឲ្យក្លាយជាអវយវៈដែលពេញវ័យរបស់រូបកាយព្រះគ្រីស្ទ(អេភេសូរ ៤:១៥)។ ហេតុនេះហើយ…
Read article
ដួងព្រះទ័យរបស់ព្រះសម្រាប់មនុស្សទាំងអស់
ម៉ាថាយ ១១:២៧-៣០ អស់អ្នកដែលនឿយព្រួយ ហើយផ្ទុកធ្ងន់អើយ ចូរមកឯខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នាឈប់សំរាក។ ម៉ាថាយ ១១:២៨ ឌែន ហ្គីល(Dan Gill) ជាក្មេងប្រុសអាយុ៩ឆ្នាំ បានទៅចូលរួមពិធីខួបកំណើតជាមួយមិត្តជិតស្និទ្ធបំផុតរបស់គាត់ឈ្មោះ អាឈី(Archie)។ ប៉ុន្តែ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលដែលម្តាយរបស់ក្មេងប្រុសជាម្ចាស់ខួបកំណើត ឃើញអាឈី គាត់បានបដិសេធន៍មិនឲ្យអាឈីចូលរួមពិធីខួបកំណើតឡើយ។ គាត់ថា មិនមានកៅអីទំនេរ សម្រាប់ឲ្យអាឈីអង្គុយទេ។ ពេលនោះឌែនសុខចិត្តអង្គុយនៅលើកម្រាលឥដ្ឋ ដើម្បីឲ្យមិត្តភក្តិគាត់ ដែលជាជនជាតិស្បែកខ្មៅបានអង្គុយនៅលើកៅអី តែម្តាយក្មេងនោះនៅតែបដិសេធន៍មិនឲ្យអាឈីចូលរួម។ ដូចនេះឌែនក៏បានប្រគល់អំណោយរបស់គាត់ និងអំណោយរបស់អាឈី ទៅស្រ្តីនោះ ហើយក៏បានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញជាមួយអាឈី។ ថ្ងៃនោះ ការបដិសេធន៍ដែលមិត្តភក្តិគាត់បានទទួលរង បានធ្វើឲ្យគាត់មានការឈឺចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ក្រោយមក សព្វថ្ងៃនេះ ឌែនបានក្លាយជាគ្រូបង្រៀន ដែលតែងតែដាក់កៅអីទំនេរមួយ ក្នុងថ្នាក់រៀនរបស់គាត់។ ពេលសិស្សរបស់គាត់សួរអំពីមូលហេតុដែលគាត់ធ្វើដូចនេះ គាត់ក៏បានពន្យល់ថា គាត់ធ្វើដូចនេះ ដើម្បីរំឭកខ្លួនឯងថា ថ្នាក់រៀនគាត់តែងតែមានកន្លែងទំនេរសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា ដោយគ្មានការរើសអើង។ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះទ័យបើកចំហសម្រាប់មនុស្សទាំងអស់ គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលស្វាគមន៍ថា “អស់អ្នកដែលនឿយព្រួយ ហើយផ្ទុកធ្ងន់អើយ ចូរមកឯខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នាឈប់សំរាក”(ម៉ាថាយ ១១:២៨)។ ការអញ្ជើញនេះមិនបានប្រាសចាកគោលដៅនៃព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវឡើយ(រ៉ូម ១:១៦)។ អំណោយនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ គឺមានសម្រាប់មនុស្សទាំងអស់…
Read article
ការទុកចិត្តព្រះ
ទំនុកដំកើង ២០ អ្នកខ្លះពឹងនឹងរទេះចំបាំង ខ្លះទៀតពឹងនឹងសេះ តែយើងខ្ញុំនឹងនឹកចាំពីព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃយើងខ្ញុំវិញ។ ទំនុកដំកើង ២០:៧ មានពេលមួយ ខ្ញុំត្រូវការការព្យាបាលដោយថ្នាំពេទ្យជាបន្ទាន់។ ថ្នាំពេទ្យទីមួយ គឺសម្រាប់ជំងឺអាឡេហ្ស៊ីរបស់ម្តាយខ្ញុំ ហើយថ្នាំមួយទៀត គឺសម្រាប់ជំងឺសើស្បែកធ្ងន់ធ្ងររបស់ក្មួយស្រីខ្ញុំ។ ជំងឺទាំងនេះបានធ្វើឲ្យពួកគេកាន់តែមានអារម្មណ៍ពិបាកទ្រាំ តែថ្នាំទាំងពីរប្រភេទនេះ មិនមានលក់នៅតាមឱសថស្ថានក្នុងតំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅទៀតទេ។ ខ្ញុំមិនដឹងថា ត្រូវទៅរកជំនួយនៅកន្លែងណា ហើយមានអារម្មណ៍ទាល់ច្រក ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានម្តងហើយម្តងទៀត សូមព្រះអង្គជួយពួកគាត់។ ប៉ុន្មានសប្តាហ៍ក្រោយមក ជំងឺរបស់ពួកគាត់មានភាពធូរស្រាល ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដែលអាចគ្រប់គ្រងបាន។ ព្រះទ្រង់ហាក់ដូចជាកំពុងមានបន្ទូលថា មានពេលខ្លះ ព្រះអង្គប្រើថ្នាំពេទ្យដើម្បីព្យាបាលជំងឺរបស់យើង តែដែលជាឬអត់ ថ្នាំពេទ្យមិនមែនជាអ្នកសម្រេចនោះឡើយ គឺព្រះអង្គទេដែលជាអ្នកសម្រេច។ ដូចនេះ យើងមិនតែងតែអាចទុកចិត្តលើថ្នាំពេទ្យ តែយើងអាចទុកចិត្តព្រះអង្គជានិច្ច។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក២០ ស្តេចដាវីឌបានរកឃើញការកម្សាន្តចិត្ត នៅក្នុងភាពដែលអាចទុកចិត្តបានរបស់ព្រះអង្គ។ កាលពួកអ៊ីស្រាអែលមានកងទ័ពដ៏ខ្លាំងពូកែ ពួកគេដឹងថា ចំណុចខ្លាំងបំផុតរបស់ពួកគេ ជាការទុកចិត្តលើព្រះនាមព្រះអង្គ(ខ.៧)។ ពួកគេបានទុកចិត្តលើព្រះនាមព្រះអង្គ គឺទុកចិត្តថា ព្រះអង្គជានរណា មានចារិកលក្ខណៈដែលមិនចេះប្រែប្រួល និងមិនដែលខាននឹងធ្វើតាមព្រះបន្ទូលសន្យា។ ពួកគេបានប្រកាន់ខ្ជាប់តាមសេចក្តីពិតដែលថា ព្រះដែលមានអំណាចគ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់ នឹងស្តាប់ឮពួកគេអធិស្ឋាន ហើយរំដោះពួកគេ ឲ្យរួចផុតពីខ្មាំងសត្រូវ(ខ.៦)។ ព្រះទ្រង់អាចប្រើធនធានក្នុងលោកិយនេះ ដើម្បីជួយយើង…
Read article
ការកម្សាន្តចិត្ត ក្នុងសម្លេងខ្សិបៗ
យ៉ូប ២៦:៧-១៤ យើងឮនិយាយពីទ្រង់ ជាសំឡេងខ្សាវៗយ៉ាងណាទៅ។ យ៉ូប ២៦:១៤ ជញ្ជាំងខ្សឹប ក្នុងស្ថានីយរថភ្លើងគ្រេន ស៊ែនត្រូល ក្នុងទីក្រុងញូយ៉ក គឺជាទីកន្លែងស្ងប់ស្ងាត់មួយ ក្នុងតំបន់ដ៏អ៊ូអរ។ កន្លែងពិសេសនេះអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សទំនាក់ទំនងគ្នាដោយសម្លេងខ្សឹបៗ ចម្ងាយប្រហែល១០ម៉ែត្រពីគ្នា។ ពេលដែលមនុស្សម្នាក់ឈរនៅជើងសរសេរដែលទ្រពិដានមានរាងកោងមូលទៅលើ ហើយនិយាយខ្សឹបៗដាក់ជញ្ជាំងនៅជាប់សរសរនោះ រលកសម្លេងរបស់គាត់នឹងរត់ឡើងទៅលើ តាមពិដានថ្មដែលមានរាងកោងនោះ ទៅរកអ្នកស្តាប់ម្នាក់ទៀត នៅសសរម្ខាងទៀត។ លោកយ៉ូបបានឮសម្លេងខ្សឹប ពេលដែលជីវិតគាត់មានពេញដោយសម្លេងរំខាន និងសោកនាដកម្ម នៃការបាត់បង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង(យ៉ូប ១:១៣-១៩ ២:៧)។ មិត្តភក្តិគាត់បានបញ្ចេញយោបល់ឮៗ ឲ្យគាត់ស្តាប់ ហើយសេចក្តីអំពល់បានឈ្លានពានចូលក្នុងផ្នែកនីមួយៗនៃជីវិតគាត់។ តែភាពអស្ចារ្យនៃធម្មជាតិ បាននិយាយមកកាន់គាត់យ៉ាងស្រទន់ អំពីព្រះចេស្ដារបស់ព្រះអម្ចាស់។ សម្រស់នៃផ្ទៃមេឃ អាថ៌កំបាំងនៃផែនដី ដែលមានក្នុងលំហអាកាស និងស្ថេរភាពនៃជើងមេឃ បានរំឭកលោកយ៉ូបថា ពិភពលោក ស្ថិតក្នុងព្រះហស្តព្រះអង្គ(២៦:៧-១១)។ សូម្បីតែទឹកសមុទ្រដែលកក្រើករំពើក និងសម្លេងផ្គរលាន់ក៏បាននាំឲ្យគាត់ពោលថា “មើល ការទាំងនេះគ្រាន់តែជាកិច្ចខាងក្រៅរបស់ទ្រង់ទេ ហើយយើងឮនិយាយពីទ្រង់ ជាសំឡេងខ្សាវៗយ៉ាងណាទៅ”(ខ.១៤)។ បើសិនជាភាពអស្ចារ្យនៃពិភពលោក គឺតំណាងឲ្យសមត្ថភាពតែមួយភាគតូចរបស់ព្រះអង្គ នោះយើងអាចដឹងច្បាស់ថា ព្រះអង្គមានអំណាចលើសពីលទ្ធភាពដែលយើងអាចយល់បាន។ ក្នុងពេលដែលជីវិតមានភាពខ្ទេចខ្ទាំ ការគិតអំពីភាពអស្ចារ្យនៃព្រះចេស្ដាព្រះអង្គ អាចនាំមកនូវការកម្សាន្តចិត្តយើង ឲ្យមានសង្ឃឹមឡើង។ ព្រះទ្រង់អាចធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង រាប់បញ្ចូលទាំងការអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើ…
Read article
ជំនាញខាងអាណិត
រ៉ូម ១២:៩-២១ ខាងឯសេចក្តីស្រឡាញ់ជាបងជាប្អូន នោះចូរមានចិត្តថ្នមគ្នាទៅវិញទៅមកចុះ … ចូរអរសប្បាយ ដោយមានសង្ឃឹម ចូរអត់ធន់ក្នុងសេចក្តីទុក្ខលំបាក ចូរឲ្យខ្ជាប់ខ្ជួនក្នុងសេចក្តីអធិស្ឋាន។ រ៉ូម ១២:១០-១២ ក្នុងសៀវភៅដែលអ្នកស្រីខាត់ធ័រីន ជាអ្នកក្រុងសេអ៊ីណា(Catherine of Sienna) បាននិពន្ធ កាលពីសតវត្សរ៍ទី១៤ គាត់បានសរសេរថា “មូលហេតុដែលអ្នកយំនៅពេលយប់ នៅពេលខ្លះ គឺដោយសារបន្លាបានចូលក្នុងជើងអ្នក។ ក្នុងពិភពលោក មានអ្នកខ្លះអាចដកបន្លានោះចេញ។ ហើយពួកគេបានរៀនជំនាញដកបន្លានោះ ពីព្រះអម្ចាស់”។ ក្នុងមួយជីវិតអ្នកស្រីខាត់ធើរីន គាត់បានប្តូរផ្តាច់ ចំពោះការរៀន “ជំនាញ”នោះ ហើយគេនៅនឹកចាំអំពីគាត់រហូតមកដល់ពេលសព្វថ្ងៃ ដោយសារគេបានកត់សំគាល់ឃើញថា គាត់មានចិត្តអាណិតអាសូរចំពោះអ្នកដទៃ ដែលកំពុងមានការឈឺចាប់។ ការឈឺចាប់នោះ ប្រៀបដូចជាបន្លាដែលចូលក្នុងជើងយ៉ាងជ្រៅ ត្រូវការភាពទន់ភ្លន់ និងជំនាញ ដើម្បីដកបន្លានោះចេញ។ បញ្ហានេះបានក្រើនរំឭកយើងយ៉ាងច្បាស់ថា របួសក្នុងចិត្តយើងមានភាពស្មុគស្មាញ និងធ្ងន់ធ្ងរប៉ុណ្ណា បានជាយើងចាំបាច់ត្រូវវះកាត់កាន់តែជ្រៅ ដើម្បីបង្កើតឲ្យមានការអាណិតពិតប្រាកដ ចំពោះអ្នកដទៃ និងខ្លួនយើង។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានរៀបរាប់ ការប្រៀបធៀបនេះបានរំឭកយើងថា ការស្រឡាញ់អ្នកដទៃ មិនគ្រាន់តែទាមទារឲ្យយើងមានបំណងល្អ និងចិត្តដែលចង់ឲ្យគេជាសះស្បើយប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏តម្រូវឲ្យ “ប្ដេជ្ញាចិត្ត ឬថ្មមចិត្តចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក”(រ៉ូម ១២:១០) និង…
Read article
ធ្វើការបម្រើ ដើម្បីព្រះអង្គ
ជនគណនា ៣:៥-៩ ត្រូវឲ្យគេរក្សាអស់ទាំងប្រដាប់ប្រដា នៃត្រសាលជំនុំ ព្រមទាំងបញ្ញើរបស់ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលផង ដើម្បីនឹងធ្វើការងារ ដែលត្រូវខាងរោងឧបោសថ។ ជនគណនា ៣:៨ ពេលដែលក្សត្រីអេលីហ្សាប៊ែត(Elizabeth) នៃចក្រភពអង់គ្លេសបានសោយទិវង្គត នៅខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០២២ ទាហានរាប់ពាន់នាក់បានដើរក្បួនជាជួរ ដើម្បីដង្ហែព្រះសព។ តួនាទីរបស់ពួកគេម្នាក់ៗស្ទើរតែគ្មានអ្វីគួរឲ្យកត់សម្គាល់ ក្នុងចំណោមហ្វូងមនុស្សដ៏ច្រើនសន្ធឹក តែមនុស្សជាច្រើនបានមើលឃើញការចូលរួមរបស់ទាហានទាំងនោះ ជាកិត្តិយសដ៏ធំបំផុតសម្រាប់ពួកគេ។ ទាហានម្នាក់បាននិយាយថា “វាជាឱកាស សម្រាប់ឲ្យពួកគាត់បំពេញភារៈកិច្ចចុងក្រោយ សម្រាប់ក្សត្រីអេលីហ្សាប៊ែត”។ សម្រាប់គាត់ កិច្ចការនេះសំខាន់ មិនមែនដោយសារអ្វីដែលគាត់កំពុងធ្វើនោះទេ តែដោយសារមនុស្សដែលគាត់បានធ្វើកិច្ចការនោះជូន។ ពួកលេវីដែលបានទទួលការចាត់តាំង ឲ្យចាត់ចែងការតុបតែងលម្អរោងឧបោសថ ក៏មានគោលដៅស្រដៀងនេះផងដែរ។ កូនចៅរបស់គ្រួសារគើសុន កេហាត់ និងម្រ៉ារី មិនមានតួនាទីដូចពួកសង្ឃនោះទេ តែមានតួនាទីដែលហាក់ដូចជាសាមញ្ញ ដូចជា ការលាងសម្អាតគ្រឿងសង្ហារឹម ជើងចង្កៀង វាំងនន បង្គោល ត្រសាល និងខ្សែពួរជាដើម(ជនគណនា ៣:២៥-២៦,២៨,៣១,៣៦-៣៧)។ តែការងាររបស់ពួកគេបានទទួលការចាត់តាំងយ៉ាងជាក់លាក់ពីព្រះអម្ចាស់ “ឲ្យធ្វើការងារផ្នែករោងឧបោសថ”(ខ.៨) ហើយបានកត់ទុកក្នុងព្រះគម្ពីរ ដើម្បីឲ្យមនុស្សជំនាន់ក្រោយបានដឹង។ រឿងនេះបានលើកទឹកចិត្តយើងណាស់។ សព្វថ្ងៃនេះ កិច្ចការជាច្រើនដែលយើងធ្វើ នៅកន្លែងធ្វើការ នៅផ្ទះ ឬនៅព្រះវិហារក្តី ប្រហែលហាក់ដូចជាមិនសំខាន់ ចំពោះលោកិយដែលឲ្យតម្លៃមកលើមុខតំណែង…
Read article