October 2017

You are here:
ត្រូវ​ជួសជុស ឬ​​ផ្លាស់​ប្ដូរ

មាន​ពេល​មួយ ខ្ញុំ​ត្រូវ​ជួស​ជុស​រឹម​បង្អួច​ផ្ទះ​របស់​ខ្ញុំ។ ខ្ញុំ​បាន​កោស រួច​ខាត់​ថ្នាំ​របស់​រឹម​បង្អួច​ទាំង​នោះ ហើយ​បៀក​កាវ​លាយ​ជា​មួយ​កំទេច​ឈើ នៅ​ត្រង់​ស្នាម​ប្រេះ មុន​នឹង​ចាប់​ផ្តើម​លាប​ថ្នាំ​ថ្មី​ពី​លើ។ ​ខ្ញុំ​បាន​ខិត​ខំ​ធ្វើ​អស់​ពី​លទ្ធ​ភាព ដោយ​លាប​ថ្នាំ​ទ្រនាប់ ហើយ​លាប​ថ្នាំ​ថ្លៃ​ៗ​ពី​លើរឹម​ទាំង​អស់​នោះហើយ ឃើញ​ថា រឹម​បង្អួច​នោះ ហាក់​ដូច​ជា​ស្អាត​គួរ​សម​ដែរ។ ប៉ុន្តែ វា​មើល​ទៅ​មិន​​ស្អាត​ដូច​ថ្មី​ទេ។ មាន​វិធី​មួយ ដើម្បី​ធ្វើ​ឲ្យ​រឹម​បង្អួច​មើល​ទៅ​ដូច​ថ្មី គឺ​ត្រូវ​ផ្លាស់​ប្ដូរ​រឹម​ចាស់​ៗ​ចោល។ រឹម​បង្អួច​ដែល​បាន​ខូច​ដោយ​សារ​អាកាស​ធាតុ អាច​ប្រែ​ជា​មាន​សម្រស់ “ស្អាត​គួរ​សម” ដោយ​សារ​ការ​ជួស​ជុល ដូច​នេះ ខ្ញុំ​មិន​ចាំ​បាច់​ផ្លាស់​រឹម​ចាស់​ចោល​ក៏​បាន។ ប៉ុន្តែ បើ​ចិត្ត​គំនិត​របស់​យើង​ ដែល​ត្រូវ​បាន​បំផ្លាញ ដោយ​សារ​អំពើ​បាប​ហើយ នោះ​ការ​ខិត​ខំ​ជួស​ជុល​ចិត្ត​នោះ​ឡើង​វិញ​តែ​ម្យ៉ាង គឺ​មិន​គ្រប់​គ្រាន់​ឡើយ។ ព្រះ​ទ្រង់​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ  ​ឲ្យ​យើង​បាន​កើត​ជា​ថ្មី​តែ​ម្តង ដើម្បី​ឲ្យ​អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់​បាន​ប្រែ​ជា​ថ្មី​ឡើង(២កូរិនថូស ៥:១៧)។ នោះ​ហើយ​ជា លក្ខណៈ​ពិសេស​នៃ​សេចក្តី​សង្រ្គោះ ​ដែល​មនុស្ស​អាច​ទទួល​បាន​ដោយ​សេចក្តី​ជំនឿ​ លើ​ព្រះ​យេស៊ូវ​គ្រីស្ទ។ ទ្រង់​បាន​សុគត​នៅ​លើ​ឈើ​ឆ្កាង ធ្វើជា​យញ្ញបូជា ជំនួសអំពើបាបរបស់​យើង ហើយ​បាន​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ពី​សុគត​ឡើង​វិញ ​ដើម្បី​សម្តែង​ឲ្យ​ឃើញ​ព្រះ​ចេស្ដា​របស់​ទ្រង់ ដែល​បាន​ឈ្នះ​អំពើ​បាប និង​សេចក្តី​ស្លាប់។ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ទត​មក​ឃើញ​ថា យើង​បាន“កើត​ជា​ថ្មី” បន្ទាប់​ពី​យើង​បាន​ប្រែ​ចិត្ត​ទទួល​ជឿ​ព្រះ​គ្រីស្ទ(២កូរិនថូស ៥:១៧) ហើយ​ជីវិត​ចាស់​របស់​យើង ត្រូវ​បាន​ជំនួស​ដោយ “ជីវិតថ្មី” (កិច្ចការ ៥:២០)។ ដូច​នេះ…

Read article
ព្យុះ​នៃជីវិត

ព្រះគម្ពីរ​ម៉ាកុស បាន​ចែង​អំពី​ព្យុះ​កំណាច​មួយ។ មាន​ពេល​មួយ ពួក​សិស្ស​បាន​ជិះ​ទូកជា​មួយ​ព្រះយេស៊ូវ​ ​ឆ្លង​សមុទ្រ​កាលីឡេ​ទៅ​ត្រើយ​ម្ខាង។ ស្រាប់​តែ​មាន “ខ្យល់​ព្យុះ​បក់​ខ្លាំង” ធ្វើ​ឲ្យ​ពួក​គេ​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​បាត់​បង់​ជីវិត ទោះ​ក្នុង​ចំណោម​ពួក​គេ មាន​អ្នក​ខ្លះ​ជា​អ្នក​នេសាទ​ត្រី​ក៏​ដោយ(ម៉ាកុស ៤:៣៧-៣៨)។ តើ​ព្រះ​មិន​ខ្វល់​អំពី​គ្រោះ​ភ័យ​របស់​ពួក​គេ​ទេ​ឬ? តើ​ពួក​គេ​មិន​មែន​ជា​សិស្ស​ដែល​ទ្រង់​បាន​ជ្រើស​រើស​ដោយ​ផ្ទាល់​ដៃ​ទេ​ឬ? តើ​ពួក​គេ​មិន​បាន​ស្តាប់​បង្គាប់​តាម​ទ្រង់ ដោយ​ធ្វើ​ដំណើរ​ជា​មួយ​ទ្រង់​ទៅ​ត្រើយ​ម្ខាង​ហើយ​ទេ​ឬ?(ខ.៣៥) ចុះ​តើ​ហេតុ​អ្វី ​បាន​ជា​ពួក​គេ​ត្រូវ​ជួប​ខ្យល់​ព្យុះ​ដ៏​កំណាច​នេះ? គ្មាន​អ្នក​ណា​អាច​ជៀស​ផុត​ពី​ខ្យល់​ព្យុះ​នៃ​ជីវិត​ឡើយ។ ពី​ដំបូង​ពួក​សិស្ស​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​ខ្យល់​ព្យុះ ក្រោយ​មក ពួក​គេ​មានការ​កោត​ខ្លាច​ព្រះ​យេស៊ូវ​ជាង​ខ្យល់​ព្យុះ ដូច្នេះ ព្យុះ​ដែល​យើង​ជួប​ប្រទះ ក៏​អាច​នាំ​ឲ្យ​យើង​ស្គាល់​ព្រះ​កាន់​តែ​ជ្រាល​ជ្រៅ​ថែម​ទៀត​ផង​ដែរ។ ពួក​សិស្ស​ក៏​បាន​ឆ្ងល់​ថា តើ​លោក​ជា​នរណា បាន​ជា​សូម្បី​តែខ្យល់​ព្យុះ និង​ទឹក​រលក​ក៏​ស្ដាប់​បង្គាប់​លោក​ដែរ!(ម៉ាកុស ៤:៤១)។ តាម​រយៈ​ទុក្ខ​លំបាក​របស់​យើង យើង​អាច​រៀន​បាន​ថា គ្មាន​ខ្យល់​ព្យុះ​ណា​ដែល​ធំ រហូត​អាច​រារាំង​ព្រះ មិន​ឲ្យ​សម្រេច​បំណង​ព្រះ​ហឫ​ទ័យ​របស់​ទ្រង់​បាន​ឡើយ(៥:១)។ យើង​ប្រហែល​ជា​មិន​យល់ ពី​មូល​ហេតុ​ដែល​ព្រះ​អនុញ្ញាត​ ឲ្យ​មាន​ទុក្ខ​លំបាក​ចូល​មក​ក្នុង​ជីវិត​របស់​យើង​ទេ ប៉ុន្តែ ​យើង​អរ​ព្រះគុណ​ទ្រង់ ដែល​ការ​លំបាក​ទាំង​នោះ អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​ស្គាល់​ទ្រង់​កាន់​តែ​ច្បាស់​ ថា​ទ្រង់​ជា​នរណា។ យើង​រស់​នៅ​ដើម្បី​បម្រើ​ព្រះ ព្រោះ​ទ្រង់​បាន​ការពារ​ជីវិត​​របស់​យើង។-ALBERT LEE

Read article
កុំប៉ះពាល់​របងនោះ​ឲ្យ​សោះ

កាល​នៅ​ពី​ក្មេង ខ្ញុំ​បាន​ទៅ​លេង​យាយ​ទួត​របស់​ខ្ញុំ ​ជា​មួយ​ឪពុក​ម្ដាយ​ខ្ញុំ។ គាត់​រស់​នៅ​ក្បែរ​​ចម្ការ​មួយ។ ទីធ្លា​ផ្ទះ​គាត់ ​មាន​ព័ទ្ធ​ទៅ​ដោយ​របង ដែល​មាន​ដាក់​ខ្សែ​ភ្លើង ដែល​បង្កា​កុំ​ឲ្យ​សត្វ​គោ​ចូល​មក​ស៊ីស្មៅ​នៅ​ក្នុង​ទីធ្លា​ផ្ទះ​គាត់។ នៅ​ពេល​ខ្ញុំ​សុំ​ឪពុក​ម្ដាយ​ទៅ​លេង​នៅ​ខាង​ក្រៅ ពួក​គាត់​ក៏​បាន​យល់​ព្រម ប៉ុន្តែ បាន​ហាម​ខ្ញុំ កុំ​ឲ្យ​ប៉ះពាល់​ខ្សែ​ភ្លើង​នៅ​តាម​របង​ផ្ទះ​ ប្រយ័ត្ន​ឆក់។ គួរ​ឲ្យ​សោក​ស្ដាយ ខ្ញុំ​មិន​បាន​ខ្វល់​អំពី​បម្រាម​របស់​ពួក​គាត់​ឡើយ ហើយ​ខ្ញុំ​បាន​យក​ម្រាម​ដៃទៅ​ប៉ះ​ខ្សែ​ភ្លើង​នៅ​លើ​របង​នោះ ហើយ​ក៏​ត្រូវ​ចរន្ត​អគី្គ​សនី​ឆក់ ដោយ​កម្លាំង​ល្មម​នឹង​ផ្ដល់​មេរៀន ​ឲ្យ​​សត្វ​គោ​រាង​ចាល​បាន​ ហើយ​ខ្ញុំ​ក៏​រាង​ចាល​ដែរ។ ពេល​នោះ​ទើប​ខ្ញុំដឹង​ថា ឪពុក​ម្ដាយ​ខ្ញុំ​បាន​ហាម​ខ្ញុំ គឺព្រោះ​តែ​ពួក​គាត់​ស្រឡាញ់​ខ្ញុំ ហើយ​ក៏​មិន​ចង់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ទទួល​ការ​ឈឺ​ចាប់​ឡើយ។ នៅ​ពេល​ដែល​ព្រះ​ទត​ឃើញ​ពួក​អ៊ីស្រាអែល​នៅ​ក្នុង​ទីក្រុង​យេរូសាឡិម កាល​ពី​សម័យ​បុរាណ​សូន​ឆ្លាក់​រូប​ព្រះ ហើយ​នាំ​គ្នា​ថ្វាយ​បង្គំ​រូប​ទាំង​នោះ ព្រះ​អង្គ “បាន​ផ្ញើ​ព្រះ​រាជ​សារ​របស់​ទ្រង់​ទៅ​ឯ​គេ ម្ដង​ជា​ពីរ​ដង ពីព្រោះ​ព្រះ​អង្គ​មាន​សេចក្តី​អាណិត​អាសូរ​ដល់​រាស្រ្ត​របស់​ទ្រង់” (២របាក្សត្រ ៣៦:១៥)។ ព្រះ​ទ្រង់​មាន​បន្ទូល​​តាម​រយៈ​លោក​ហោរា​យេរេមា ប៉ុន្តែ ​ពួក​បណ្ដាជន​បាន​តប​ទៅ​វិញថា “យើង​នឹង​នៅតែបន្តធ្វើ​តាម​ផែនការ​របស់​យើងដដែល” (យេរេមា ១៨:១២)។ ដោយ​ព្រោះ​តែ​ការ​នេះ ទើប​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​បណ្ដោយ​ឲ្យ​ស្ដេច​នេប៊ូក្នេ​សារ បំផ្លាញ​ទី​ក្រុង​យេរូសាឡិម ហើយ​ចាប់​យក​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ទៅ​ធ្វើ​ជា​ឈ្លើយ​សឹក។ ប្រហែល​នៅ​ថ្ងៃ​នេះ ទ្រង់​កំពុង​ដាស់​តឿន​អ្នក ​អំពី​អំពើ​បាប​មួយ​ចំនួន​ នៅ​ក្នុង​ជីវិត​របស់​អ្នក។ បើសិន​ជា​ដូច្នោះ​មែន នោះ​ចូរ​ប្រែ​ចិត្ត​ចេញ​ពី​អំពើ​បាប​នោះ។ នេះ​ជា​ភស្ដុ​តាង​ដែល​បង្ហាញ​ពី​ការ​អាណិត ដែល​ទ្រង់​មាន​ចំពោះ​យើង (ហេព្រើរ ១២:៥-៦)។ ទ្រង់​ទត​ឃើញ​អ្វី​ដែល​នៅ​ខាង​មុខ…

Read article
តើខ្ញុំផ្ចង់​ចិត្តលើអ្វី?

កាល​ពី​ដើម​ខែ​កញ្ញា ឆ្នាំ​២០១១ ភ្លើយ​ឆេះ​ព្រៃ​ដ៏​សាហាវ​មួយ ​បាន​បំផ្លាញ​ផ្ទះ​សម្បែង​អស់​៦០០​ខ្នង នៅ​ក្នុង​ទីក្រុង​បាសស្ត្រុប (Bastrop) និង​តំបន់​ជិត​ខាង​ ក្នុង​ភូមិ​ភាគ​កណ្តាល​នៃ​រដ្ឋ​តិច​សាស់។ ពីរ​បី​សប្តាហ៍​ក្រោយ​មក ការសែត អាមើរីខិន ស្តេត​ស៍មិន នៃ​ទី​ក្រុង​អូស្ទីន ​បាន​ចេញ​ផ្សាយ​ពត៌​មាន ក្រោម​ចំណង​ជើង​ទំព័រ​មុខ​ថា “មនុស្ស​ដែល​បាន​បាត់​បង់​ច្រើន​ជាង​គេ​​បំផុត បែរ​ជា​ផ្ដោត​សំខាន់​លើ​អ្វី​ដែល​មិន​បាន​បាត់​បង់”។ អត្ថ​បទ​នេះ​បាន​ពណ៌​នា​ អំពី​អំណោយ​សប្បុរស​ធម៌​ដែល​សហគមន៍​​បាន​ឧបត្ថម្ភ ព្រម​ទាំង​បាន​រៀប​រាប់​ថា អ្នក​ទទួល​ជំនួយ​ទាំង​នោះ បាន​ដឹង​ថា អ្នក​ជិត​ខាង មិត្ត​ភក្តិ និង​សហគមន៍ មាន​តម្លៃ​ខ្ពស់​ជាង​របស់​របរ​ដែល​ពួក​គេ​បាន​បាត់​បង់​ឆ្ងាយ​ណាស់។ អ្នក​និពន្ធ​ព្រះគម្ពីរ​ហេព្រើរ ​បាន​រំឭក​ដល់​ពួក​អ្នក​ដើរ​តាម​ព្រះ​យេស៊ូវ នៅ​សតវត្សរ៍​ទី​មួយ ឲ្យ​នឹក​ចាំ​អំពី​ការ​រង​ទុក្ខ​លំបាក ដោយ​​សារ​ការ​បៀត​បៀន​  ក្នុង​ជីវិត​នៃ​សេចក្តី​ជំនឿ​របស់​ពួក​គេ​  កាល​ពី​ដើម។ ពួក​គេ​បាន​ឈរ​យ៉ាង​មាំ​មួន ​នៅ​ចំពោះ​មុខ​នៃ​ការ​ប្រមាថ​មាក់​ងាយ និង​ការ​គៀប​សង្កត់ ប៉ុន្តែ នៅ​តែ​បាន​ឈរ​ប្រកៀក​ស្មា​គ្នា​ ជា​មួយ​នឹង​អ្នក​ជឿ​ឯទៀត​យ៉ាង​ក្លាហាន(ហេព្រើរ ១០:៣២-៣៣)។ គឺ​ដូច​ដែល​មាន​សេចក្តី​ចែង​ថា “ដ្បិត​អ្នក​រាល់​គ្នា​មាន​ចិត្ត​អាណិត​អា​សូរ ដល់​ពួក​អ្នក​ដែល​ជាប់​ចំណង ក៏​ទ្រាំ​ឲ្យ​មនុស្ស​ប្លន់​យក​របស់​ទ្រព្យ​ខ្លួន​ដោយ​អំណរ ដោយ​ដឹង​ថា ខ្លួន​មាន​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ ដែល​ប្រសើរ​ជាង ហើយ​ក៏​នៅ​ជាប់​លាប់​ផង នៅ​ឯ​ស្ថាន​សួគ៌” (ខ.៣៤)។ ពួក​គេ​មិន​បាន​ផ្ចង់​ចិត្ត​លើ​អ្វី​ដែល​ពួកគេ​បាន​បាត់​បង់​នោះ​ឡើយ តែបាន​ផ្តោត​ទៅ​លើ​របស់​ទ្រព្យ​ដ៏​អស់​កល្ប​ជា​និច្ច ដែល​គ្មានអ្នក​ណា​អាច​នឹង​ដក​យក​ពី​ពួក​គេ​បាន​ឡើយ​។ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ប្រាប់​ពួក​សិស្ស​របស់​ទ្រង់​ថា “ពី​ព្រោះ​សម្បត្តិ​ទ្រព្យ​របស់​អ្នក​ស្ថិត​នៅ​កន្លែង​ណា…

Read article
អ្នកបានអស់ឱកាសហើយ

ថ្ងៃ​មួយ ខ្ញុំ​បាន​ស្តាប់​ឮ​ការ​ជជែក​គ្នា ដ៏​គួរ​ឲ្យ​សោក​ស្តាយ។ មាន​មនុស្ស​ពីរ​នាក់​ដែល​ជឿ​ព្រះ​យេស៊ូវ​គ្រីស្ទ កំពុង​ជជែក​តទល់​គ្នា​អំពី​រឿង​មួយ ដែល​ពួក​គេ​មាន​ការ​ខ្វែង​គំនិត​គ្នា។ ម្នាក់​ដែល​មាន​វ័យ​ចាស់​ជាង​ ​ហាក់​ដូច​ជា​អួត​ក្អេង​ក្អាង ខណៈ​ដែល​គាត់​ប្រើ​បទ​គម្ពីរ​ជា​អាវុធ ដើម្បី​កាប់​កញ្ច្រាំ​អ្វី​ដែល​គាត់​យល់​ថា  ជា​ចំណុច​ខុស  នៅ​ក្នុង​ជីវិត​របស់​បុរស​ម្នាក់​ទៀត  ដែល​មាន​វ័យ​ក្មេង​ជាង។ បុរស​ដែល​ក្មេង​ជាង​ហាក់​ដូច​ជា​នឿយ​ណាយ​ ចំពោះ​ការ​បង្រៀន​បែប​នេះ ហើយ​ក៏​នឿយ​ណាយ​ចំពោះ​បុរស​វ័យ​ចាស់​ជាង ព្រម​ទាំង​មាន​ការ​ធ្លាក់​ទឹក​ចិត្ត​ផង​ដែរ។ ​នៅ​ពេល​ដែល​ការ​ជជែក​គ្នា​ឈាន​ដល់​ទី​បញ្ចប់ បុរស​មាន​វ័យ​ចាស់​ជាង​បាន​បញ្ចេញ​មតិ​​ អំពី​ឫក​ពា​របស់​បុរស​វ័យ​ក្មេង​ជាង ​ដែល​ហាក់​ដូច​ជា​មិន​ចាប់​អារម្មណ៍​ចំពោះ​ការ​ណែ​នាំ​របស់​គាត់។ គាត់​ចាប់​ផ្ដើម​និយាយ​ថា “ពី​ដើម ឯង​ធ្លាប់​តែ​ចូល​ចិត្ត​ទទួល​ការ​ណែ​នាំ​ណាស់។ តែ​ពេល​នេះ​ ខ្ញុំ​មិន​ដឹង​ថា​ឯង​ចង់​យ៉ាង​ម៉េច​ទៅ​វិញ​ទេ។” បុរស​ក្មេង​ជាង​បាន​តប​វិញ​ថា “អ្នក​មិន​បាន​ស្វែង​រក​ឱកាស​បង្ហាញ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ ចំពោះ​ខ្ញុំ​ទេ។ ចាប់​តាំង​ពី​ពេល​ដែល​អ្នក​បាន​ស្គាល់​ខ្ញុំ​មក អ្នក​គិត​តែ​ពី​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ពី​កំហុស​របស់​ខ្ញុំ។ អ្នក​សួរ​ថា ​តើ​ខ្ញុំ​ចង់​យ៉ាង​ម៉េច? គឺ​ខ្ញុំ​ចង់​ឃើញ​ព្រះយេស៊ូវ​នៅ​ក្នុង​អ្នក  និង​តាម​រយៈ​អ្នក។” ខ្ញុំ​ក៏​បាន​គិត​ថា បើ​ពាក្យ​នេះ​ត្រូវ​បាន​គេ​និយាយ​មក​កាន់​ខ្ញុំ​វិញ នោះ​ខ្ញុំ​ច្បាស់​ជា​បាក់​មុខ រក​និយាយ​អ្វី​មិន​ចេញ​ទេ។ ខណៈ​ពេល​នោះ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ដឹង​ថា ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​កំពុង​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ថា មាន​មនុស្ស​ជា​ច្រើន ដែល​ខ្ញុំ​មិន​បាន​ប្រើ​ឱកាស ដើម្បី​បង្ហាញ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ចំពោះ​ពួក​គេ​ទេ។ ហើយ​ខ្ញុំ​បាន​ដឹង​ថា កាល​ពី​មុន មាន​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ដែល​មិន​បាន​មើល​ឃើញ​ព្រះ​យេស៊ូវ​គង់​នៅ​ក្នុង​ខ្ញុំ។ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​បង្រៀន​យើង​ថា យើង​ត្រូវ​ធ្វើ​អ្វី​ៗ​គ្រប់​យ៉ាង ដោយ​សារ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ជំរុញ​ចិត្ត​យើង(១កូរិនថូស ១៣:១-៤)។ នៅ​ពេល​ក្រោយ សូម​យើង​កុំ​ភ្លេច​ឆក់​ឱកាស បង្ហាញ​សេចក្តី​​ស្រឡាញ់​ដល់​អ្នក​ដទៃ​ឡើយ។-RANDY…

Read article
កត់ទុក​ក្នុងចិត្ត​របស់​ខ្ញុំ

ខ្ញុំមានទម្លាប់​អានទស្សនាវដ្ដីឌីជីថល តាមទូរស័ព្ទ ឬកំព្យូទ័រ ហើយខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍ល្អ ដោយដឹងថា ខ្ញុំបានចូលរួមការកាត់បន្ថយការកាប់ដើមឈើរដើម្បីផលិតក្រដាស។ លើសពីនោះទៅទៀត ខ្ញុំ​មិនចាំបាច់​រង់ចាំ​គេយកសៀវភៅទស្សនាវដ្ដី មកដាក់ប្រអប់សំបុត្រមុខផ្ទះខ្ញុំទៀតទេ។ ទោះបីជា​យ៉ាង​ណាក៏ដោយ ខ្ញុំ​ពិតជា​នឹកទស្សនាវដ្ដី​ដែលផលិតពីក្រដាស់ ព្រោះ​ខ្ញុំចូលចិត្ត​បើកសន្លឹករបស់វាដោយដៃខ្ញុំផ្ទាល់ ហើយខ្ញុំ​អាចយកកន្ត្រៃមកកាត់យកសន្លឹក ដែលមានរូបមន្ត​ធ្វើម្ហូបដែល​ខ្ញុំចូលចិត្ត។ ខ្ញុំក៏មាន​ព្រះគម្ពីរ​ឌីជីថល នៅក្នុងទូរស័ព្ទរបស់ខ្ញុំផងដែរ​។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​នៅតែ​មាន​ព្រះគម្ពីរ​បោះពុម្ព​ពី​ក្រដាស ដែលខ្ញុំចូលចិត្ត គឺព្រះគម្ពីរ​មួយក្បាល​ដែល​ខ្ញុំ​បានគូសពណ៌ចំណាំនៅលើទំព័រ និង​បានអាន​ច្រើន​លើក​ច្រើន​សារមកហើយ។ យើង​មិនដឹងថា តើអនាគត​នៃ​ព្រះគម្ពីរ​​ដែលបោះពុម្ភពីក្រដាស នឹងទៅជាយ៉ាងណាទេ តែមានការមួយ​ដែលយើងអាចដឹងច្បាស់នោះគឺថា កន្លែង​ល្អបំផុត​សម្រាប់​ដាក់​ព្រះបន្ទូល​របស់​ព្រះ​ មិនមែននៅលើ​ទូរស័ព្ទ​ដៃរបស់​យើង ឬនៅលើម៉ាស៊ីន​អេឡិចត្រូនិចសម្រាប់អាន ឬក៏នៅក្នុងក្រដាស់សៀវភៅ​នោះឡើយ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ១១៩ បានចែងអំពី ការទុកដាក់ព្រះបន្ទូលព្រះ​នៅ​ក្នុងចិត្តរបស់​យើង។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា​ “ទូល​បង្គំ​បាន​កំណត់​ចាំ​ព្រះ​បន្ទូល​ទ្រង់​ទុក​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត”(ទំនុកដំកើង ១១៩:១១)។ គ្មាន​អ្វី​អាចប្រៀបស្មើ​នឹង​ការពិចារណា​ព្រះបន្ទូល​របស់​ព្រះ និង​ការរៀន​ឲ្យ​ស្គាល់ទ្រង់​កាន់តែច្បាស់ ព្រមទាំង​ការ​យក​ព្រះបន្ទូល​របស់ព្រះមកអនុវត្ត​នៅក្នុងជីវិត​ប្រចាំថ្ងៃ​របស់​យើង​នោះឡើយ។ កន្លែង​ល្អបំផុត​សម្រាប់​ព្រះបន្ទូល​របស់ទ្រង់ គឺស្ថិត​នៅ​ក្នុង​ជម្រៅ​ដួងចិត្តរបស់យើង។ យើង​ប្រហែលជា​មានការដោះសារ​ជាច្រើន  សម្រាប់​ការ​​ខកខាន​មិន​បានអាន​ព្រះគម្ពីរ  និងជញ្ជឹងគិត ឬ ទន្ទេញឲ្យចាំមាត់ ប៉ុន្តែ យើង​ត្រូវការ​ព្រះបន្ទូល​របស់ព្រះ។ ខ្ញុំសូមអធិស្ឋាន ​សូម​ព្រះអង្គជួយ​យើង ​​ឲ្យអាច​រក្សាទុក​ព្រះបន្ទូល​ទ្រង់​ នៅ​ក្នុង​កន្លែង​ដែល​ល្អបំផុត គឺ​នៅ​ក្នុងចិត្ត​របស់​យើង។-KEILA OCHOA

Read article
នៅពីក្រោយឆាក

មាន​ពេល​មួយ ព្រះ​វិហារ​របស់​ខ្ញុំ បាន​ធ្វើ​កម្ម​វិធី​ឈោង​ចាប់​ទ្រង់​ទ្រាយ​ធំ  ក្នុង​គោល​ដៅ​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ​ឲ្យ​បាន​ឮ​សុះ​សាយ​ក្នុង​ទីក្រុង។ ក្រុម​ការងារ​របស់​យើង​ដែល​បាន​រៀប​ចំ ​និង​ដឹក​នាំ​ព្រឹត្តិ​ការណ៍​ឈោង​ចាប់​នោះ​ រួម​មាន​ ក្រុម​តន្រ្តី​យុវជន​របស់​យើង ក្រុម​ប្រឹក្សា​យោបល់​ផ្លូវ​ចិត្ត និង​អ្នក​ដឹក​នាំ​ព្រះ​វិហារ។ នៅ​ចុង​បញ្ចប់​នៃ​កម្ម​វិធី ពេល​ដែល​ពួក​គេ​ឡើង​មក​ឈរ​តម្រៀប​គ្នា ​ នៅ​លើ​ឆាក យើង​ក៏​បាន​ទះ​ដៃ​អប​អរ​សាទរ​ពួក​គេ ដោយ​ចិត្ត​រំភើប​រីក​រាយ និង​ថ្លែង​អំណរ​គុណ​ពួក​គេ សម្រាប់​ការ​ប្រឹង​ប្រែង​ធ្វើ​ការ​។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ក្នុង​ក្រុម​ការងារ​នោះ មាន​បុរស​ម្នាក់​ ដែល​មិន​សូវ​មាន​គេ​កត់​សម្គាល់​ប៉ុន្មាន​ទេ ប៉ុន្តែ​អ្នក​នោះ​គឺ​ជា​​ប្រធាន​ក្រុម។ នៅ​ពេល​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​គាត់​ ប្រហែល​ជា​ពីរ​បី​ថ្ងៃ​ក្រោយ​មក ខ្ញុំ​ក៏​បាន​អរ​គុណ និង​អប​អរ​សាទរ​គាត់ ​សម្រាប់​ការងារ​​របស់​គាត់ ហើយ​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ប្រាប់​គាត់​ថា “យើង​មិន​សូវ​ឃើញ​អ្នក​​សោះ​ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​កម្ម​វិធី កំពុង​ដំណើរ​ការ។” គាត់​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​ថា “ខ្ញុំ​ចូល​ចិត្ត​ធ្វើ​ការ​នៅ​ពី​ក្រោយ​ឆាក”។ គាត់​មិន​ខ្វល់​ពី​ការ​ស្វែង​រក​មុខ​មាត់ សម្រាប់​ខ្លួន​ឯង​ឡើយ ទោះ​គាត់​បាន​ខិត​ខំ​ធ្វើ​ការ​ច្រើន​ប៉ុណ្ណា​ក៏​ដោយ។ គាត់​ចង់​ឲ្យ​អ្នក​ផ្សេង​បាន​ទទួល​ការ​សរសើរ សម្រាប់​កិច្ចការ​ដែល​ពួក​គេ​បាន​ខិត​ខំ​ធ្វើ។ ភាព​ស្ងាត់​ស្ងៀម​របស់​គាត់ បាន​បង្រៀន​ខ្ញុំ​ជា​ច្រើន។ ការ​នេះ​បាន​រំឭក​ខ្ញុំ​ថា ពេល​ខ្ញុំ​កំពុង​ធ្វើ​ការ​បម្រើ​ព្រះ​អម្ចាស់ នោះ​ខ្ញុំ​មិន​ត្រូវ​ស្វែង​រក​មុខ​មាត់​ ឬ​ចង់​ឲ្យ​គេ​ទទួល​ស្គាល់​នោះ​ឡើយ។ ខ្ញុំ​នៅ​តែ​អាច​ថ្វាយ​ព្រះ​កិត្តិ​នាម​ដល់​ព្រះ ទោះ​គេ​សរសើរ​ខ្ញុំ​ដោយ​បើក​ចំហរ ឬ​មិន​សរសើរ​ក៏​ដោយ។ ចិត្ត​ដែល​យក​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ជា​ទី​មួយ អាច​ទប់​ស្កាត់​កុំ​ឲ្យ​មាន​ការ​ច្រណែន​ខុស​ទំនង ឬ​ការ​ប្រកួត​ប្រជែង​​ដែល​គ្មាន​ប្រយោជន៍។ ព្រះយេស៊ូវ​ដែល​ “ខ្ពស់​លើស​ទាំង​អស់” (យ៉ូហាន ៣:៣១)…

Read article
ត្រឡប់ជា​មើលមិនឃើញ

នៅតំបន់​ដែល​ខ្ញុំ​រស់​នៅ រដូវ​នេះ​គឺ​ជា​ពេល​ដែល​កូន​រុក្ខ​ជាតិ​តូច​ៗ​ជា​ច្រើន ពុះ​ពារ​ជម្នះ​ការ​ស្លាប់ ដោយ​សង្ងំ​រស់​នៅ​ក្រោម​ដី​សិន ទំរាំ​ដល់​ពេល​​​ដែល​វា​អាច​ចេញ​ពន្លក​សារ​ជា​ថ្មី។ មុន​ពេល​ព្រឹល​ធ្លាក់ ហើយ​ដី​កក​អស់ រុក្ខ​ជាតិ​ទាំង​នោះ​រុះ​រោយ​ផ្កា​ដ៏​ស្រស់​ស្អាត​របស់​ខ្លួន​អស់ ​ហើយ​ដក​ថយ​មក​ទី​កន្លែង​មួយ​ដែល​វា​អាច​សម្រាក ហើយ​សន្សំ​កម្លាំង​ទុក​សម្រាប់​រដូវ​ដែល​វា​អាច​លូត​លាស់។ មើល​ទៅ​ពួក​វា​ដូច​ជា​ងាប់​អស់​ហើយ តែ​ពួក​វា​មិន​ស្លាប់​ទេ តាម​ពិត​ពួក​វា​កំពុង​តែ​ស្ថិត​ក្នុង​ជីវិត​ក្រាំង។ កាល​ណា​ព្រិល​រលាយ​បាត់​អស់​ ហើយ​ដី​ក៏​លែង​កក​ទៀត នោះ​ពួក​វា​នឹង​ងើបក្បាល​ចេញ​ពន្លក​ឡើង​វិញ ដើម្បី​ស្វាគមន៍​ព្រះ​អាទិករ​របស់​ខ្លួន ដោយ​ពណ៌​ដ៏​ស្រស់​ត្រកាល និង​ក្លិន​ប្រអូប​ឈ្ងុយ​ឈ្ងប់​ផង​ដែរ។ ជួន​កាល រដូវ​កាល​នៃ​ជីវិត តម្រូវ​ឲ្យ​យើង​ឈាន​ចូល​ដំណាក់​កាល​នៃ​ជីវិត​ក្រាំង។ យើង​មិន​ស្លាប់​ទេ ប៉ុន្តែ ​យើង​អាច​មាន​អារម្មណ៍​ថា គេ​មើល​យើង​មិន​ឃើញ ឬមិន​អើ​ពើរ​ចំពោះ​យើង។ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ដូច​នេះ យើង​អាច​មាន​អារម្មណ៍​ថា​ខ្លួន​យើង​គ្មាន​ប្រយោជន៍ ហើយ​យើង​អាច​ងឿង​ឆ្ងល់​ថា តើ​ព្រះ​នឹង​ប្រើ​យើង​ម្ដង​ទៀត​ដែរ​ឬ​ទេ។ ប៉ុន្តែ​ ពេល​បែប​នេះ​ គឺ​សម្រាប់ ការពារ និង​រៀប​ចំ​ខ្លួន​យើង​​ប៉ុណ្ណោះ​។ នៅ​ពេល​ដែល​ព្រះ​កំណត់​បាន​មក​ដល់ ហើយ​ក៏​មាន​លក្ខ​ខ័ណ្ឌ​ប្រកប​ល្អ​ផង​ដែរ​នោះ ព្រះ​ទ្រង់​នឹង​ហៅ​យើង​សារ​ជា​ថ្មី​ម្ដង​ទៀត ឲ្យ​មក​បម្រើ​ទ្រង់ និង​ថ្វាយ​បង្គំ​ទ្រង់​វិញ។ លោក​ម៉ូសេ​ធ្លាប់​ឆ្លង​កាត់​បទ​ពិសោធន៍​បែប​នេះ អស់​មួយ​រយៈ​ពេល។ ក្រោយ​ពី​បាន​សម្លាប់​សាសន៍​អេស៊ីព្ទ​ម្នាក់​ដែល​វាយ​ធ្វើ​បាប​សាសន៍​ហេព្រើរ លោក​ម៉ូសេ​បាន​រត់​គេច​ខ្លួន​ទៅ​ស្រុក​ឆ្ងាយ គឺ​ជា​ស្រុក​ម៉ាឌាន (និក្ខមនំ ២:១១-២២)។ ទីនោះ ព្រះ​បាន​ការពារ​គាត់ ហើយ​បាន​រៀប​ចំ​គាត់ ​សម្រាប់​កិច្ចការ​ធំ​បំផុត​ក្នុង​ជីវិត​របស់​គាត់​(និក្ខមនំ ៣:១០)។ ដូច្នេះ   សូម​មាន​ទឹក​ចិត្ត​ឡើង។ …

Read article
សម្រាប់បញ្ហាមួយនេះ ខ្ញុំមានព្រះយេស៊ូវ

នៅក្នុង​ជីវិត​របស់​យើង កម្រ​មាន​ពេល​ដែល​យើង​មិន​មាន​បញ្ហា ប៉ុន្តែ ​ជួន​កាល ការ​វាយ​​ប្រហារ​របស់​បញ្ហា​មក​លើ​យើង មាន​លក្ខណៈ​គួរ​ឲ្យ​ខ្លាច​ណាស់។ អ្នក​ស្រី រ៉ូស​(Rose) បាន​មើល​ឃើញ​ក្រុម​គ្រួសារ​របស់​នាង​ទាំង​មូល ​ត្រូវ​គេ​កាប់​សម្លាប់​ លើក​លែង​កូន​ស្រី​តូច​ៗ​ពីរ​នាក់​របស់​នាង​ប៉ុណ្ណោះ នៅ​ក្នុង​របប​ប្រល័យ​ពូជ​សាសន៍​របស់​ប្រទេស​រ៉ូវុនដា ​ក្នុង​ឆ្នាំ ១៩៩៤។ ឥឡូវ​នេះ អ្នក​ស្រី​គឺ​ជា​ស្រ្ដី​មេម៉ាយ​ម្នាក់ ​ក្នុង​ចំណោម​ស្រ្តី​មេម៉ាយ​ជា​ច្រើន ដែល​​មាន​ប្រាក់​តិច​តួច។ ប៉ុន្តែ នាង​តាំង​ចិត្ត​មិន​ព្រម​ចុះ​ចាញ់​ឡើយ។ នាង​បាន​យក​ក្មេង​កំព្រា​ពីរ​នាក់​មក​ចិញ្ចឹម ហើយ​ទុក​ចិត្ត​ព្រះ សម្រាប់​ការ​ផ្គត់​ផ្គង់​គ្រួសារ​របស់​នាងទាំង​មូល    ​ដែល​មាន​គ្នា​ប្រាំ​នាក់។ នាង​ធ្វើ​ការ​បក​ប្រែ​សៀវភៅ​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ ទៅ​ជា​ភាសា​នៃ​ប្រជា​ជន​នៅ​ក្នុង​តំបន់​នោះ ហើយ​ជួយ​រៀប​ចំ​សន្និ​បាត​ប្រចាំ​ឆ្នាំ​សម្រាប់​ស្រ្តី​មេម៉ាយ​ផ្សេង​ទៀត​។ អ្នក​ស្រី រ៉ូស​បាន​យំ ខណៈ​ពេល​ដែល​នាង​និយាយ​ប្រាប់​ខ្ញុំ អំពី​រឿង​រ៉ាវ​របស់​នាង។ ប៉ុន្តែ រាល់​បញ្ហា​និមួយ​ៗ​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​របស់​នាង គឺ​នាង​មាន​ដំណោះ​ស្រាយ​ដ៏​សាមញ្ញ​មួយ។ ដំណោះ​ស្រាយ​នោះ គឺ​នាង​មាន​ព្រះ​យេស៊ូវ។ ព្រះ​ទ្រង់​ជ្រាប​ច្បាស់ អំពី​អ្វី​ដែល​អ្នក​កំពុង​ជួប​ប្រទះ​នៅ​ថ្ងៃ​នេះ។ លោក​អេសាយ​បាន​រំឭក​យើង​ថា ព្រះ​ទ្រង់​ស្គាល់​យើង​យ៉ាង​ជិត​ដឹត​បំផុត ហាក់​ដូច​ជា​ឈ្មោះ​របស់​យើង​បាន​កត់​ទុក​ នៅ​លើ​បាត​នៃ​ព្រះ​ហស្ត​ទ្រង់​​អញ្ចឹង(អេសាយ ៤៩:១៦)។ ពេល​ខ្លះ យើង​ប្រហែល​ជា​មិន​បាន​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់ ចំពោះ​តម្រូវ​ការ​របស់​អ្នក​ឯទៀត​ឡើយ សូម្បី​តែ​អ្នក​ដែល​ជិត​ស្និទ្ធ​នឹង​យើង​បំផុត​ក៏​ដោយ ប៉ុន្តែ ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​ទ្រង់​ជ្រាប​អំពី​ភាព​លម្អិតនៃ​ជីវិត​របស់​យើង គ្មាន​កន្លែង​ចន្លោះ។ ហើយ​ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​ព្រះ​វិញ្ញាណ​របស់​ទ្រង់ ដើម្បី​ដឹក​នាំ​ កម្សាន្ត​ចិត្ត​ និង​ចម្រើន​កម្លាំង​យើង។ សូម​គិត​អំពី​បញ្ហា​ទាំង​ប៉ុន្មាន…

Read article
អំណរនៅក្នុងព្រះវត្តមានទ្រង់

ក្នុង​គោល​ជំនឿ​របស់​ពួក​ជំនុំ​វែសមីនស្ទ័រ គេ​ជឿ​ថា “គោល​បំណង​ធំ​បំផុត​ដែល​ព្រះ​បាន​បង្កើតមនុស្ស​មក គឺ​ដើម្បី​ថ្វាយ​សិរី​រុង​រឿង​ដល់​ទ្រង់ ហើយ​មាន​អំណរ​ជា​មួយ​ទ្រង់​ជា​រៀង​រហូត”។ ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​បរិសុទ្ធ មាន​បទ​គម្ពីរ​ជា​ច្រើន​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត ​ឲ្យ​យើង​មាន​ភាព​កតញ្ញូ​ពេញ​ដោយ​​សេចក្តី​អំណរ និង​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ពេញ​ចិត្ត ​ចំពោះ​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​នៅ។ ពេល​យើង​គោរព​ប្រតិ​បត្តិ​ដល់​ព្រះ នោះ​យើង​ក៏​កំពុង​សរសើរ​ដំកើង​ទ្រង់​ថា ទ្រង់​ជា​ប្រភព​ដែល​បង្ហូរ​ចេញ​នូវ​សេចក្តី​ល្អ​សប្បុរស​គ្រប់​យ៉ាង។ ពេល​ដែល​យើង​សរសើរ​ព្រះ​ចេញ​ពី​ចិត្ត​របស់​យើង នោះ​យើង​នឹង​បាន​ដឹង​ច្បាស់​ថា ខ្លួន​ឯង​មាន​សេចក្តី​អំណរ​ជាទី​បំផុត ​គឺ​ត្រូវ​តាម​គោល​បំណង​ដែល​ទ្រង់​បាន​បង្កើត​យើង​មក។ ដែល​ថ្ងៃ​រៀប​លិច​ដ៏​ស្រស់​ស្អាត ឬ​ទេស​ភាព​វាល​ស្មៅ​ដ៏​សុខ​សាន្ត​ បាន​បង្ហាញ​អំពី​ព្រះ​តេជា​នុភាព​របស់​ព្រះ​អាទិករ​ ជា​យ៉ាង​ណា នោះ​ការ​ថ្វាយ​បង្គំ​ក៏​បាន​នាំ​យើង​ ឲ្យ​ប្រកប​ស្និទ្ធ​ស្នាល​ខាង​ឯវិញ្ញាណ​ជា​មួយ​ទ្រង់​យ៉ាង​ដូច្នោះ​ដែរ។ បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង​បាន​ពោល​ថា “​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ទ្រង់​ធំ​ប្រសើរ គឺ​គួរ​សរសើរ​យ៉ាង​ក្រៃ​លែង . . . ព្រះ​យេហូវ៉ា​ទ្រង់​គង់​នៅ​ជិត​នឹង​អស់​អ្នក​ដែល​អំពាវ​នាវ​ដល់​ទ្រង់” (ទំនុកដំកើង ១៤៥:៣,១៨)។ ព្រះ​ទ្រង់​មិន​ត្រូវ​ការ​ការ​សរសើរ​របស់​យើង​ទេ ប៉ុន្តែ​ យើង​វិញ​ទេ​ដែល​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​សរសើរ​ដំកើង​ទ្រង់។ ពេល​យើង​អរសប្បាយ​នៅ​ក្នុង​ព្រះ​វត្ត​មាន​ទ្រង់ នោះ​យើង​នឹង​បាន​ឆ្អែត​ដោយ​សេចក្តី​អំណរ ចំពោះ​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​របស់​ទ្រង់​ដែល​ឥត​ព្រំ​ដែន ព្រម​ទាំង​បាន​អរ​សប្បាយ​ចំពោះ​ព្រះ​អង្គ ​ដែល​បាន​យាង​មក​ដើម្បី​ជួយ​សង្រ្គោះ និង​ស្អាង​យើង​ឡើង។ អ្នក​និពន្ធ​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង​ក៏​បាន​ថ្លែង​ផង​ដែរ​ថា “ទ្រង់​នឹង​បង្ហាញ​ឲ្យ​ទូល​បង្គំ​ឃើញ​ផ្លូវ​ជីវិត​វិញ នៅ​ចំពោះ​ទ្រង់​មាន​សេចក្ដី​អំណរ​ដ៏​ពោរ​ពេញ នៅ​ព្រះ​ហស្ត​ស្ដាំ​ទ្រង់​មាន​សេចក្ដី​អរ​សប្បាយ​ជា​ដរាប​ត​ទៅ”(១៦:១១)។-DENNIS FISHER

Read article