មានពេលមួយ គេបានធ្វើពិធីអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់ការបកប្រែព្រះគម្ពីរ ទៅជាភាសាក្នុងតំបន់នៅទ្វីបអាហ្វ្រិក។ នៅពេលនោះ គេក៏បានយកព្រះគម្ពីរនោះមកបង្ហាញ ហើយក៏បានជូនព្រះគម្ពីរមួយក្បាល ដល់មេភូមិប្រចាំតំបន់នោះ។ គាត់ក៏បានអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដោយលើកព្រះគម្ពីរឡើងទៅលើ ហើយប្រកាសថា “ពេលនេះ យើងដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ក៏ចេះភាសារបស់យើងដែរ! យើងអាចអានព្រះគម្ពីរ ជាភាសាកំណើតរបស់យើងហើយ”។
ព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ចេះគ្រប់ភាសាទាំងអស់ ទោះភាសារបស់យើងជាភាសាអ្វីក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ យើងមានអារម្មណ៍ថា យើងមិនអាចបង្ហាញចេញនូវការស្រេកឃ្លានរកទ្រង់ ដែលមានក្នុងជម្រៅដ៏ជ្រៅបំផុតនៃចិត្តយើងទេ។ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យអធិស្ឋាន ទោះយើងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាក៏ដោយ។ គាត់បាននិយាយអំពីលោកិយ ដែលមានពេញដោយទុក្ខវេទនា និងអំពីទុក្ខលំបាករបស់យើង គឺដូចដែលគាត់បានពិពណ៌នាថា “ដ្បិតយើងដឹងថា ជីវិតទាំងឡាយក៏ថ្ងូរ ហើយឈឺចាប់ជាមួយគ្នា ដរាបដល់គ្រាឥឡូវនេះ”(រ៉ូម ៨:២២) ហើយគាត់បានប្រៀបធៀបការនេះ ទៅនឹងកិច្ចការដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានធ្វើជំនួសយើង។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ក៏ជួយសេចក្តីកំសោយរបស់យើងបែបដូច្នោះដែរ ដ្បិតយើងមិនដឹងជាគួរអធិស្ឋានសូមអ្វីទេ តែព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ជួយអង្វរជំនួសយើង ដោយដំងូរដែលរកថ្លែងពុំបានវិញ”(ខ.២៦)។
ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះ ស្គាល់យើងដល់ជម្រៅដែលជ្រៅបំផុតរបស់ចិត្តយើង។ ទ្រង់ជ្រាបអំពីការស្រេកឃ្លាន និងភាសានៃចិត្តរបស់យើង ក៏ដូចជាពាក្យដែលយើងមិននិយាយចេញមក ហើយទ្រង់ជួយយើង ពេលយើងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះវរបិតា។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដឹកនាំយើង ឲ្យមានការផ្លាស់ប្រែ ឲ្យមានរូបភាពដូចព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះ(ខ.២៩)។
ព្រះវរបិតានៃយើងស្គាល់ភាសារបស់យើង ហើយមានបន្ទូលមកកាន់យើង តាមរយៈព្រះបន្ទូលទ្រង់។ ពេលដែលយើងគិតថា ការអធិស្ឋានរបស់យើងខ្សោយពេក ឬខ្លីពេក ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ នឹងជួយយើង ដោយទូលអង្វរជួសយើង។ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងនិយាយទៅកាន់ទ្រង់ ដោយការអធិស្ឋាន។—LAWRENCE DARMANI
