December 2018

You are here:
ចូរកុំខ្លាចឡើយ

នៅ​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ ស្ទើរ​តែ​គ្រប់​ពេល ដែល​ទេវតា​បង្ហាញ​ខ្លួន ឲ្យ​មនុស្ស​ឃើញ ពាក្យ​ទី​មួយ ដែល​ទេវតា​មាន​បន្ទូល​នោះ គឺ “ចូរ​កុំ​ខ្លាចឡើយ!” ពេល​ដែល​ទេវតា ឬ​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ យាង​ចុះ​មក​ទំនាក់​ទំនង​ជា​មួយ​មនុស្ស តាម​ធម្មតា អ្នក​ដែល​បាន​ឃើញព្រឹត្តិ​ការណ៍​នេះ ក៏​បាន​ក្រាប​នៅ​លើ​ដី ដោយ​ការ​ភ័យ​ខ្លាច។ ប៉ុន្តែ កណ្ឌ​គម្ពីរ​លូកា​បាន​ចែង​អំពី​សម័យ​មួយ ដែល​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​បានបង្ហាញ​ព្រះ​អង្គ​ទ្រង់ តាម​របៀប​ម្យ៉ាង ដែល​មិន​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​គេ​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច។ កាល​នោះ ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​បាន​យាង​ចុះ​មក​រក​មនុស្ស ដោយ​យក​កំណើត​ជា​ទារក នៅ​ក្នុង​ក្រោល​សត្វ ហើយ​ក៏​បាន​ផ្ទំ​នៅ​ក្នុង​ស្នូក​សត្វ ដោយ​មាន​ព្រះ​នាម​ថា យេស៊ូវ ដែល​តាម​រយៈមធ្យោបាយ​នេះ មនុស្ស​មិន​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច ចំពោះ​ទ្រង់​ឡើយ។  តើ​ទារក​មាន​ចំណុច​អ្វី​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ភ័យ​ខ្លាច​ដែរ​ឬ​ទេ​? កាល​ព្រះ​យេស៊ូវ​កំពុង​មាន​ព្រះ​ជន្ម​នៅ​លើ​ផែនដី ទ្រង់​ជា​ព្រះ ហើយ​ក៏​ជា​មនុស្ស​ផង​ដែរ។ ក្នុង​នាម​ជា​ព្រះ ទ្រង់​អាច​ធ្វើ​ការ​អស្ចារ្យ ​អត់​ទោស​បាប ឈ្នះ​សេចក្តី​ស្លាប់​ ហើយ​ថ្លែង​ទំនាយ​អំពី​ពេល​អនាគត។ ប៉ុន្តែ សាសន៍​យូដា​ធ្លាប់​តែ​ដឹង​ថា ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​បានបង្ហាញ​ព្រះ​អង្គ​ទ្រង់ ដោយ​ពពក​ដែល​ភ្លឺ​ចិញ្ចាច ឬ​សរសេរ​ភ្លើង ដូច​នេះ ព្រះ​វត្ត​មាន​របស់​ព្រះយេស៊ូវ​ក៏​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ពួក​គេ​មាន​ការ​ភ័ន្ត​ច្រឡំ។ ពួក​គេ​ឆ្ងល់​ថា តើ​ទារក​ដែល​បាន​ប្រសូត្រ​នៅ​ភូមិ​បេថ្លេហិម និង​ជា​កូន​ប្រុស​របស់​ជាង​ឈើ ជា​អ្នក​ស្រុក​ណាសារ៉ែត អាច​ក្លាយ​ជា​ព្រះ​មែស៊ី​ដោយ​របៀប​ណា? ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ព្រះ​យក​កំណើត​ជា​មនុស្ស? មាន​ចម្លើយ​ជា​ច្រើន​សម្រាប់​សំណួរ​នេះ ដែល​ក្នុង​នោះ មាន​ចម្លើយ​មួយ…

Read article
ដើរតាមការដឹកនាំ

មាន​ពេល​មួយ យន្ត​ហោះ​ចម្បាំង​បី​គ្រឿង​បាន​ហោះ​ពី​លើ​ដំបូល​ផ្ទះ​របស់​ខ្ញុំ ដោយ​បញ្ចេញ​សម្លេង​លាន់​រំពង។ យន្ត​ហោះ​ទាំងនោះ​បាន​ហោះ​ទន្ទឹម​គ្នា​ធ្វើ​ជា​ក្បួន ដែល​មើល​ទៅ ដូច​យន្ត​ហោះ​តែ​មួយ។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​និយាយ​ប្រាប់​ស្វាមី​របស់​ខ្ញុំ​ថា “អស្ចារ្យ​ណាស់” គាត់​ក៏​តប​ថា “មែន​ហើយ​គួរ​ឲ្យ​ស្ងប់​ស្ងែង​ណាស់”។ យើង​រស់​នៅ​ក្បែរ​បន្ទាយ​ទ័ព​អាកាស​ ដូច​នេះ ទិដ្ឋ​ភាព​បែប​នេះ គឺ​មិន​មាន​អ្វី​ចម្លែក​ទេ។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ពេល​យន្ត​ហោះ​ចម្បាំង​ទាំង​នោះ​ហោះ​រំលង​ផ្ទះ​ខ្ញុំ​ម្តង​ៗ ខ្ញុំ​តែង​តែ​សួរ​ខ្លួន​ឯង​ថា តើ​ធ្វើ​ដូច​ម្តេច ឲ្យ​ពួកគេ​អាច​ហោះ​ហើរ​ជិត​គ្នា​យ៉ាង​នេះ ដោយ​មិន​បាត់​បង់​ម្ចាស់​ការ ឬ​ការ​គ្រប់​គ្រង​យន្ត​ហោះ?  ក្រោយ​មក ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ដឹង​ច្បាស់​ថា មូល​ហេតុ​ដែល​ពួក​គេ​អាច​ធ្វើ​ដូច​នេះ​បាន គឺ​ដោយ​សារ​ការ​បន្ទាប​ខ្លួន។ អ្នក​បើក​បរ​យន្ត​ហោះ​ទាំង​ពីរ ដែល​ហោះ​សងខាង មាន​ការ​ជឿ​ទុក​ចិត្ត​ថា អ្នក​បើក​យន្ត​ហោះ​ដែល​នៅ​កណ្តាល និង​នាំ​មុខ​គេ កំពុង​តែ​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​មុខ​ ដោយ​ល្បឿន​ និង​គន្លង​ដ៏​ត្រឹមត្រូវ បាន​ជា​ពួក​គេ​លះ​បង់​បំណង​ចិត្ត​របស់​ខ្លួន​ឯង ដោយ​ព្រម​ទៅ​តាម​ទិស​ដៅ​ផ្សេង ឬ​ចោទ​សួរ អំពី​ទិស​ដៅ​របស់​អ្នក​ដឹក​នាំ​ខ្លួន​ឡើយ។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ ពួក​គេ​បាន​ហោះ​ហើរ ក្នុង​ក្បួន ហើយ​ហោះ​តាម​យន្ត​ហោះ​ដែល​នៅ​កណ្តាល និង​នៅ​ខាង​មុខ​យ៉ាង​ប្រកិត។ តើ​ការ​ធ្វើ​ដូច​នេះ បាន​លទ្ធ​ផល​អ្វី? ជា​ការ​ពិត​ណាស់ ​ពួកគេ​បង្កើត​បាន​ក្រុម​ដ៏​ខ្លាំង​ពូកែ​មួយ។ អ្នក​ដើរ​តាម​ព្រះ​យេស៊ូវ ក៏​មាន​លក្ខណៈ​មិន​ខុស​ពី​អ្នក​បើក​យន្ត​ហោះ​ជា​ក្រុម​នោះ​ឡើយ។ ព្រះ​អង្គ​បាន​មាន​បន្ទូល​ថា “បើ​អ្នក​ណា​ចង់​មក​តាម​ខ្ញុំ ត្រូវ​ឲ្យ​អ្នក​នោះ​លះ​កាត់​ចិត្ត​ខ្លួន​ឯង ទាំង​ផ្ទុក​ឈើ​ឆ្កាង​ខ្លួន​រាល់​តែ​ថ្ងៃ ហើយ​មក​តាម​ខ្ញុំ​ចុះ”(លូកា ៩:២៣)។ ការ​ដើរ​តាម​ទ្រង់…

Read article
សំបុត្រនៅថ្ងៃណូអែល

រៀង​រាល់​ពេល​រដូវ​កាល​នៃ​បុណ្យ​ណូអែល​មក​ដល់ មិត្ត​ភក្តិ​របស់​ខ្ញុំ​តែង​តែ​សរសេរ​សំបុត្រ​ដ៏​វែង​មួយ​ច្បាប់ ផ្ញើ​ភរិយា​របស់​គាត់ ដោយ​និយាយ​រំឭក​អំពី​ពេល​កន្លង​ទៅ ហើយ​នឹក​ស្រមៃ​អំពី​ពេល​អនាគត។ គាត់​តែង​តែ​សរសេរ​ប្រាប់​ភរិយា​គាត់​ថា គាត់​ស្រឡាញ់​នាង​ខ្លាំង​ប៉ុណ្ណា ហើយ​ហេតុ​អ្វី​គាត់​ស្រឡាញ់​នាង។ គាត់​ក៏​បាន​សរសេរ​សំបុត្រ​ទៅ​កាន់​កូន​ស្រី​គាត់​ម្នាក់​ៗ​ផង​ដែរ។ ពាក្យ​សម្តី​នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​គាត់ បាន​ធ្វើ​ជា​អំណោយ​ថ្ងៃ​ណូអែល​ដែល​មិន​អាច​ភ្លេច​បាន។​ យើង​ក៏​អាច​និយាយ​ផង​ដែរ​ថា ព្រះ​យេស៊ូវ​គឺ​ជា​សំបុត្រ​ថ្ងៃ​ណូអែល​ដំបូង​បំផុត ព្រោះ​ទ្រង់​ជា​ព្រះ​បន្ទូល​ដែល​បាន​យក​កំណើត​ជាមនុស្ស​។ បទ​គម្ពីរ​ដំណឹង​ល្អ​យ៉ូហាន​បាន​និយាយ​សង្កត់​ធ្ងន់​ អំពី​សេចក្តី​ពិត​នេះ​ថា “កាល​ដើម​ដំបូង​មាន​ព្រះបន្ទូល ព្រះបន្ទូល​ក៏​គង់​នៅ​ជា​មួយនឹង​ព្រះ ហើយ​ព្រះបន្ទូល​នោះ​ឯង​ជា​ព្រះ”(យ៉ូហាន ១:១)។ នៅ​សម័យ​ដើម ក្នុង​ភាសា​ក្រិក ពាក្យ “ឡូហ្គូស” ប្រែ​មក​ថា ព្រះ​បន្ទូល​ព្រះ។ ព្រះ​បន្ទូល ដែល​ជា​ព្រះ​រាជ​បុត្រា​តែ​មួយ​របស់​ព្រះ​វរបិតា “បាន​ត្រឡប់​ជា​សាច់​ឈាម ហើយ​បាន​ស្នាក់​នៅជា​មួយ​នឹង​យើង​រាល់​គ្នា”(ខ.១៤)។ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​បើក​បង្ហាញ​ព្រះ​អង្គ​ទ្រង់​យ៉ាង​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ តាម​រយៈ​ព្រះ​យេស៊ូវ ដែល​ជា​ព្រះ​បន្ទូល​របស់​ព្រះ។ ទេវវិទូ​ទំាង​ឡាយ​បាន​ព្យាយាម​ស្វែង​យល់​អំពី​អាថ៌​កំបាំង​ដ៏​មាន​ន័យ​នេះ អស់​ជា​ច្រើន​សតវត្សរ៍​មក​ហើយ។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏ដោយ យើង​អាច​ដឹង​ច្បាស់​ថា ព្រះ​យេស៊ូវ​ជា​ព្រះ​បន្ទូល​នៃ​ព្រះ ដែល​បាន​នាំ​ពន្លឺ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ពិភព​លោក​ដ៏​ងងឹត(ខ.៩)។​ កាល​បើ​យើង​ជឿ​ទ្រង់ នោះ​យើង​បាន​ក្លាយ​ជា​កូន​ស្ងួន​ភ្ញា​របស់​ព្រះ ដែល​ជា​អំណោយ​ដ៏​វិសេស​(ខ.១២)។ ព្រះយេស៊ូវ​ជា​សំបុត្រ​នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ផ្ញើ​មក​យើង។​ ទ្រង់​បាន​យាង​មក និង​បាន​គង់​នៅ​ក្នុង​ចំណោម​យើង​។ នោះ​ហើយ ជា​អំណោយ​ដ៏​អស្ចារ្យ​នៃ​ថ្ងៃ​ណូអែល។—AMY BOUCHER PYE

Read article
ការភ្ញាក់ពីគេងដ៏អស្ចារ្យ

ខ្ញុំ​បាន​សន្សំ​ទុក​នូវ​អនុស្សាវរីយ៍ ដែល​ខ្ញុំ​ធ្លាប់​មាន នៅ​ក្នុង​ការ​ជួប​ជុំ​គ្នា​ជា​មួយ​ក្រុម​គ្រួសារ​របស់​មិត្ត​ភក្តិ​ខ្ញុំ កាល​កូន​ប្រុស​ខ្ញុំ​នៅ​តូច។ កាល​នោះ មនុស្ស​ធំ​បាន​ជជែក​គ្នា​ដល់​យប់ ខណៈ​ពេល​ដែល​កូន​ៗ​របស់​យើង បាន​គេង​លក់​នៅ​លើ​សាឡុង ឬ​កៅ​អី ដោយ​សារ​ពួក​គេ​អស់​កម្លាំង​នឹង​ការ​រត់​លេង​កាល​ពី​ថ្ងៃ។ ពេល​យើង​ដល់​ពេល​ត្រូវ​បែក​គ្នា ខ្ញុំ​ក៏​បាន​បី​កូន​ប្រុស​ខ្ញុំ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​នាក់ ចូល​ទៅ​ក្នុង​ឡាន ឲ្យ​ពួក​គេ​ផ្អែក​នៅ​លើ​កៅអី​ឡាន ហើយ​នាំ​ពួក​គេ​ទៅ​ផ្ទះ។ ពេល​យើង​មក​ដល់​ផ្ទះ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​លើក​ពួក​គេ​បី​ម្តង​ទៀត ចូល​ទៅ​ក្នុង​ផ្ទះ ហើយ​ក៏​បាន​ផ្តេក​ពួក​គេ​នៅ​លើ​គ្រែ ​រួចថើប​ពួក​គេ ដោយ​ពាក្យ​ថា “រាត្រី​សួស្តី” ហើយ​បិទ​ភ្លើង។​ ដល់​ពេល​ព្រឹក​ឡើង ពួក​គេ​ក៏​បាន​ភ្ញាក់​ឡើង ដោយ​មិន​ដឹង​ថា ខ្លួន​បាន​មក​ដល់​ផ្ទះ​តាំង​ពី​ពេល​ណា។ អនុស្សាវរីយ៍​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ស្រមៃ អំពី​ពេល​យប់ ដែល​យើង “គេង​លក់​ក្នុង​ព្រះយេស៊ូវ”(១ថែស្សាឡូនិច ៤:១៤)។ ពេលនោះ យើង​នឹង​បាន​ដេក​លក់ … ហើយ​ភ្ញាក់​ដឹង​ខ្លួន​ឡើង នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​ដ៏​អស់​កល្ប​របស់​យើង ដែល​ជា​ផ្ទះ​ដែល​មិន​មាន​ភាព​នឿយ​ហត់ ដែល​យើង​ជួប​ប្រទះ​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ កាល​នៅ​លើ​ផែន​ដី។ កាល​ពី​ពេល​កន្លង​ទៅ ខ្ញុំ​បាន​អាន​ចំ​ខគម្ពីរ​មួយ ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​សញ្ញា​ចាស់ ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល ដែល​ជា​សេចក្តី​បញ្ចប់​នៃ​បទ​គម្ពីរ​ចោទិយកថា ដែល​បាន​ចែង​ថា “ម៉ូសេ​ជា​បាវ​បំរើ​ផង​ព្រះយេហូវ៉ា លោក​ស្លាប់​នៅ​ទី​នោះ​ក្នុង​ស្រុក​ម៉ូអាប់​ទៅ តាម​ព្រះបន្ទូល​នៃ​ព្រះយេហូវ៉ា”(៣៤:៥)។ តាម​ព្រះ​គម្ពីរ​ដើម​ជា​ភាសា​ហេព្រើរ គេ​បាន​បក​ប្រែ​តាម​ន័យ​ត្រង់​ថា “លោក​ម៉ូសេ​បាន​ស្លាប់ … ដោយ​ព្រះ​ឱស​នៃ​ព្រះ​អម្ចាស់” ដែល​ឃ្លា​នេះ…

Read article
ប្រែពីភាពអាម៉ាស់ ទៅជាមានកិត្តិយស

ពេល​នោះ​ជា​ពេល ដែល​ក្រុម​គ្រួសារ​ទាំង​ឡាយ​ជួប​ជុំ​គ្នា ដើម្បី​អបអរ​រដូវ​កាល​ដ៏​រីក​រាយ ប្រចាំ​ឆ្នាំ។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណាក៏​ដោយ ក្នុង​ចំណោម​យើង មាន​អ្នក​ខ្លះ​បាន​បារម្ភ​ខ្លាច​ជួប​សាច់​ញាតិ​ណា​មួយ ដែល​ចូល​ចិត្ត​សួរ​សំណួរ ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​នៅ​លីវ ឬ​អ្នក​មិន​ទាន់​មាន​កូន មាន​អារម្មណ៍​ថា​ខ្លួន​កំពុង​តែ​មាន​បញ្ហា​ខុស​ទាស់​អ្វី​មួយ។ ចូរ​យើង​នឹក​ស្រមៃ​អំពី​ទុក្ខ​លំបាក​របស់​នាង​អេលីសាបិត ដែល​នៅ​តែ​មិន​មាន​កូន ទោះ​នាង​បាន​រៀបការ​អស់​ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ​ហើយក្តី។ ក្នុង​វប្បធម៌​របស់​នាង គេ​គិត​ថា បញ្ហា​នេះ គឺ​ជា​សញ្ញា​បង្ហាញ​ថា ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​បាន​បង្ខាំង​ផ្ទៃ​នាង​ហើយ(មើល ១សំាយ៉ូអែល ១:៥-៦) ហើយ​គេ​អាច​ចាត់​ទុក​បញ្ហា​នេះ ជា​រឿង​ដ៏​គួរ​ឲ្យ​ខ្មាស់​អៀន។ ដូច​នេះ អ្នក​ជិត​ខាង និង​សាច់​ញាតិ​របស់​អេលីសាបិត អាច​សង្ស័យ​ថា នាង​កំពុង​តែ​រស់​នៅ​ក្នុង​អំពើ​បាប ទោះ​ជា​នាង​កំពុង​រស់​នៅ ដោយ​សេចក្តី​សុចរិត​ក៏​ដោយ(លូកា ១:៦)។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ នាង​អេលីសាបិត និង​ស្វាមី​របស់​នាង​បាន​បន្ត​បម្រើ​ព្រះ​អម្ចាស់ ដោយ​ចិត្ត​ស្មោះ​ត្រង់។ បន្ទាប់​មក ពេល​ដែល​អ្នក​ទំាង​ពីរ​មាន​អាយុ​ចាស់​ហើយ ការ​អស្ចារ្យ​ក៏​បាន​កើត​ឡើង។ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ស្តាប់​ឮ​ការ​អធិស្ឋាន​របស់​នាង(ខ.១៣)។ ទ្រង់​ចូល​ចិត្ត​បង្ហាញ​ថា ទ្រង់​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​នឹង​ប្រទាន​ពរ​ដល់​យើង(ខ.២៥)។ ហើយ​ទោះ​ទ្រង់​ហាក់​ដូច​ជា​ពន្យា​ពេល​ក៏​ដោយ ក៏​ទ្រង់​តែង​តែ​ឆ្លើយ​តប តាម​ពេល​វេលា​ដ៏​ត្រឹម​ត្រូវ​ជា​និច្ច ហើយ​ប្រាជ្ញា​របស់​ទ្រង់​ តែង​តែ​មាន​ភាព​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ។ ព្រះ​ជាម្ចាស់​ក៏បាន​ប្រទាន​អំណោយ​ដ៏​ពិសេស ដល់​នាង​អេលីសាបិត និង​ស្វាមី​របស់​នាង ដែល​អំណោយ​នោះ គឺ​ជា​កូន​ប្រុស​ម្នាក់ ដែល​ក្រោយ​មក ក៏​បាន​ធ្វើ​ជា​អ្នក​រៀប​ចំ​ផ្លូវ ថ្វាយ​ព្រះ​មែស៊ី(អេសាយ ៤០:៣-៥)។…

Read article
កញ្ចក់ និងអ្នកដែលបានស្តាប់ឮ

ពេល​ខ្ញុំ​ចេញ​ពី​សណ្ឋាគារ​មួយ នៅ​ទីក្រុង​ខាំផាឡា ប្រទេស​យូហ្កាន់ដា អ្នក​ទទួល​ភ្ញៀវ ដែល​បាន​មក​ទទួល​ខ្ញុំ ឲ្យ​ទៅ​ចូល​រួមសិក្ខា​សាលា បាន​មើល​មុខ​ខ្ញុំ ហើយ​ញញឹម​សើច​ស្ញាញ​ដាក់​ខ្ញុំ។ ​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​សួរ​គាត់​ថា​ “តើ​មាន​រឿង​អី​ដែល​គួរ​ឲ្យ​អស់​សំណើច​ឬ?” នាង​ក៏​បាន​សើច ហើយ​សួរ​ខ្ញុំ​ថា​ “តើ​លោក​បាន​សិត​សក់​ហើយ​ឬ​នៅ?”​ ពេល​នោះ​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ដល់​វេន​ត្រូវ​សើច​ម្តង ព្រោះ​ខ្ញុំពិត​ជា​បាន​ភ្លេច​សិត​សក់​មែន។ មុន​នោះ ខ្ញុំ​បាន​ឆ្លុះ​កញ្ចក់​មើល​រូប​ខ្លួន​ឯង ក្នុង​បន្ទប់​សណ្ឋាគារ ប៉ុន្តែ ហេតុអ្វី​បាន​ជា​ខ្ញុំ​មិន​បាន​ចាប់​អារម្មណ៍ ចំពោះ​អ្វី​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ក្នុង​កញ្ចក់? រឿង​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចំា អំពី​ការ​បង្រៀន​របស់​សាវ័ក​យ៉ាកុប អំពី​ការ​ឆ្លុះ​កញ្ចក់​ក្នុង​ន័យ​ធៀប ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​ទទួល​ប្រយោជន៍​កាន់​តែ​ច្រើន ពី​ការ​សិក្សា​ព្រះ​គម្ពីរ។ យើង​ឆ្លុះ​កញ្ចក់ ដើម្បី​ពិនិត្យ​មើល​ខ្លួន​ឯង ឲ្យ​ដឹង​ថា មាន​កន្លែង​ណា​ដែល​ត្រូវ​កែ​លម្អ ដូច​ជាសក់​ដែល​ត្រូវ​សិត មុខ​ដែល​ត្រូវ​លុប អាវ​ដែល​ត្រូវ​ដាក់​លេវ​ឲ្យ​ត្រឹម​ត្រូវ​ជាដើម។ ព្រះ​គម្ពីរ​មាន​លក្ខណៈ​ដូច​កញ្ចក់ ដែល​ជួយ​ឲ្យ​យើង​ពិនិត្យ​មើល​ចរិយា​សម្បត្តិ អាកប្ប​កិរិយា និង​ការ​គិត​របស់​យើង​(យ៉ាកុប ១:២៣-២៤)។ ការ​ឆ្លុះ​មើល​ខ្លួន​ឯង​នេះ ជួយ​ឲ្យជីវិត​យើង អាច​កែ​ប្រែ ឲ្យ​ស្រប​តាម​គោលការណ៍ ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​បើក​បង្ហាញ​ដល់​យើង។ យើង​ត្រូវ “ទប់​អណ្តាត”របស់​យើង (ខ.២៦) និង “ថែរក្សា​ក្មេង​កំព្រា និង​ស្ត្រី​មេម៉ាយ”(ខ.២៧)។ យើង​ត្រូវ​ស្តាប់​តាម​ការ​ដឹក​នាំ​របស់​ព្រះ​វិញ្ញាណ​របស់​ព្រះ ដែល​គង់​នៅ​ក្នុង​យើង ហើយ​រក្សា​ខ្លួន “មិន​ឲ្យ​ប្រឡាក់​ដោយ​លោកីយ៍​នេះ​ឡើយ”(ខ.២៧)។ ពេល​ដែល​យើង​ពិនិត្យ​មើល​ក្នុង​ក្រឹត្យ​វិន័យ​ដ៏​គ្រប់​លក្ខណ៍ គឺ​ជា​​…

Read article
ផ្ទាំងគំនូរដ៏មានន័យ

មាន​ពេល​មួយ ខ្ញុំ​បាន​ទៅ​អង្គុយ​នៅ​ទីធ្លា​នៃ​ព្រះ​វិហារ​វីស៊ីថេសិន ក្នុង​ក្រុង​អេន​ ខារេម ប្រទេស​អ៊ីស្រាអែល។ ពេល​នោះ​ ខ្ញុំ​មាន​ចិត្ត​ស្ងើច​សរសើរ ចំពោះ​សម្រស់​នៃ​ផ្ទាំង​គំនូរ​៦៧​ផ្ទាំង ដែល​កើត​ពី​ការ​ផ្គុំ​កញ្ចក់​ពណ៌​តូច​ៗ​ចូល​គ្នា​បង្កើត​ជា​រូប​ភាព ហើយ​នៅ​ក្នុងផ្ទំាង​គំនូរ​ទាំង​នោះ មាន​បទ​គម្ពីរ លូកា ១:៤៦-៥៥ ដែល​គេ​បាន​សរសេរ ជា​ច្រើន​ភាសា។ តាម​ទំនៀម​ទំលាប់ គេ​បាន​ហៅ​បទគម្ពីរ​នេះ​ថា មែក​នីហ្វ៊ីខាត ជា​ពាក្យ​ក្នុង​ភាសា​ឡាតាំង ដែល​មាន​ន័យ​ថា “លើក​ដំកើង”។ បទ​គម្ពីរ​នេះ​បាន​ចែង​អំពី​ការ​ឆ្លើយ​តប របស់​នាង​ម៉ារា ចំពោះ​ការ​ប្រកាស​ថា នាង​នឹង​ក្លាយ​ជា​មាតា​នៃ​ព្រះ​មែស៊ី។ គេ​បាន​ចារ​ពី​លើ​រូប​គំនូរ​នីមួយ​ៗ ដោយ​ពាក្យ​ពេចន៍​របស់​នាង​ម៉ារា ដែល​បាន​ថ្លែង​ថា “ព្រលឹង​ខ្ញុំ​លើក​ដំកើង​ព្រះអម្ចាស់ វិញ្ញាណ​ខ្ញុំ​ក៏​រីករាយ​នឹង​ព្រះ​ដ៏​ជា​ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ​នៃ​ខ្ញុំ … ពី​ព្រោះ​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះចេស្តា ទ្រង់​បាន​ប្រោស​សេចក្តី​យ៉ាង​ល្អ​វិសេស​ដល់​ខ្ញុំ”(ខ.៤៦-៤៩)។ ក្នុង​ផ្ទាំង​គំនូរ​នីមួយ​ៗ ក៏​មាន​បទ​ចម្រៀង​ទំនុក​ដំកើង ដែល​បាន​ដក​ស្រង់​ពី​ព្រះ​គម្ពីរ ជា​បទ​ចម្រៀង​សរសើរ​ដំកើង ដែល​ក្នុង​នោះ នាង​ម៉ារា​បាន​រៀប​រាប់ អំពី​សេចក្តី​ស្មោះ​ត្រង់ ដែល​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ មាន​ចំពោះ​នាង និង​ចំពោះ​ប្រជា​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល។​ ក្នុង​នាម​ជា​អ្នក​ទទួល​ព្រះ​គុណ​របស់​ព្រះ ដោយ​ការ​ដឹង​គុណ នាង​ម៉ារា​បាន​អរ​សប្បាយ ចំពោះ​សេចក្តី​សង្រ្គោះ ដែល​នាង​បាន​ទទួល(ខ.៤៧)។ នាង​បាន​ទទួល​ស្គាល់​ថា ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​មាន​សេចក្តី​មេត្តា​ករុណា ចំពោះ​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល អស់​ជា​ច្រើន​ជំនាន់(ខ.៥០)។ នាង​ក៏​បាន​រំឭក អំពី​ការ​ដែល​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​បាន​ថែរក្សា​រាស្រ្ត​អ៊ីស្រាអែល បាន​ជា​នាង​សរសើរ​ដំកើង​ព្រះ​អង្គ…

Read article
បទចម្រៀងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ នៅនគរស្ថានសួគ៌

កាល​ពី​ឆ្នាំ ១៩៣៦ លោក​ប៊ីលី ហៀល(Billy Hill) ដែល​ជា​អ្នក​និពន្ធ​បទ​ចម្រៀង បាន​ចេញ​បទ​ចម្រៀង​ដ៏​ល្បី​ល្បាញ​មួយ​បទ ក្រោម​ចំណង​ជើង​ថា “សិរីល្អ​នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់”។ មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន ប្រជា​ជាតិ​មួយ​ក៏​បាន​បន្លឺ​សម្លេង​ច្រៀង អំពី​ក្តី​អំណរ នៅ​ក្នុង​ការ​ធ្វើ​នូវ​កិច្ចការ​ដ៏​តូច​មួយ ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ចំពោះ​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក។ ៥០​ឆ្នាំ​ក្រោយ​មក លោក​ភីធ័រ សេតេរ៉ា(Peter Cetera) ដែល​ជា​អ្នក​និពន្ធ​ទំនុក​ច្រៀង ក៏​បាន​និពន្ធ​បទ​ចម្រៀង​ដែល​មាន​ភាព​រ៉ូមិន​ទិក​ជាង​នេះ​ទៀត ក្រោម​ចំណង​ជើង​ដែល​ស្រដៀង​គ្នា។ ក្នុង​បទ​ចម្រៀង​នេះ គាត់​ស្រមៃ អំពី​មនុស្ស​ពីរ​នាក់​រស់​នៅ​ជា​មួយ​គ្នា និង​រៀន​សូត្រ​ជា​មួយ​គ្នា ដើម្បី​សិរីល្អ​នៃ​សេច​ក្តី​ស្រឡាញ់។ កណ្ឌ​គម្ពីរ​វិវរណៈ ដែល​ជា​កណ្ឌ​ចុង​ក្រោយ​នៃ​ព្រះ​គម្ពីរ​បរិសុទ្ធ បាន​ពិពណ៌​នា អំពី​បទ​ចម្រៀង​នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ថ្មី​មួយ ដែល​ថ្ងៃ​មួយ គ្រប់​គ្នា​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌ និង​នៅ​លើ​ផែន​ដី​នឹង​បន្លឺ​សម្លេង​ច្រៀង(វិវរណៈ ៥:៩,១៣)។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ភ្លេង​ក៏​ចាប់​ផ្តើម​លេង ដោយ​ចង្វាក់​នៃ​ការ​សោក​សង្រេង។ លោក​យ៉ូហាន ដែល​ជា​អ្នក​អត្ថា​ធិប្បាយ​ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​នេះ ក៏​បាន​យំ ដោយមិន​ឃើញ​មាន​នរណា​អាច​បើក​ក្រាំង​នោះ​បាន(ខ.៣-៤)។ ប៉ុន្តែ អារម្មណ៍​របស់​គាត់​ក៏​បាន​ភ្លឺ​ស្វាង ហើយ​ភ្លេង​ក៏​បាន​លាន់​ឡើងកាន់​តែ​ខ្លាំង​(ខ.១២-១៣) ខណៈ​ពេល​ដែល​លោក​យ៉ូហាន បាន​ស្គាល់​សិរីល្អ និង​រឿង​ដ៏​ពិត​នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់។​ មិន​យូរប៉ុន្មាន គាត់​ក៏​បាន​ឮ​ជីវិត​ទំាង​អស់​សរសើរ​ដំកើង​ព្រះ ដែល​ទ្រង់​ជា​ស្តេច​សិង្ហ​នៃ​ពូជ​អំបូរ​យូដា(ខ.៥) ហើយ​រាស្រ្ត​របស់​ទ្រង់​បាន​ថ្វាយ​ចិត្ត​ដាច់​ដល់​ទ្រង់ ដោយ​ទ្រង់​បាន​លះ​បង់​ព្រះ​ជន្ម​ទ្រង់​ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ ដូច​កូន​ចៀម ដើម្បី​ជួយ​សង្រ្គោះ​យើង(ខ.១៣)។ ក្នុង​ទំនុក​ច្រៀង​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​ប៉ះ​ពាល់​ចិត្ត​បំផុត…

Read article
ដើមណូអែល នៃក្តីសង្ឃឹមចំពោះព្រះរាជបុត្រតូច

បន្ទាប់​ពី​ខ្ញុំ​បាន​យក​អំពូល​ភ្លើង​ជា​ច្រើន​ខ្សែ មក​ព័ទ្ធ​ជុំវិញ​ដើម​ណូអែល ខ្ញុំ​ក៏​បាន​យក​បូពណ៌​ផ្កា​ឈូក និង​ពណ៌​ខៀវ មក​ចង​នឹង​មែក​វា ហើយ​ដាក់​ឈ្មោះ​ឲ្យ​ដើម​នោះ​ថា ដើម​ណូអែល “នៃ​ក្តី​សង្ឃឹម ចំពោះ​ព្រះ​រាជ​បុត្រ​តូច”។ ខ្ញុំ និង​ស្វាមី​ខ្ញុំ​បាន​រង់​ចំា​ទទួលកូន​ចិញ្ចឹម​ម្នាក់ ជាង​បួន​ឆ្នាំ​មក​ហើយ។ ពិត​ណាស់ យើង​រំពឹង​ថា ព្រះ​ទ្រង់​នឹង​ប្រទាន​ពរ​យើង នៅ​ថ្ងៃ​ណូអែល! រៀង​រាល់​ពេល​ព្រឹក ខ្ញុំ​បាន​មក​អធិស្ឋាន នៅ​ក្បែរ​ដើម​ណូអែល​នោះ ដោយ​រំឭក​ខ្លួន​ឯង អំពី​សេចក្តី​សប្បុរ​របស់​ព្រះ​អម្ចាស់។ នៅថ្ងៃ​ទី​២១ ធ្នូ យើង​ក៏​បាន​ទទួល​ដំណឹង​ថា យើង​នឹង​មិន​បាន​ទទួល​កូន​ចិញ្ចឹម​នៅ​ថ្ងៃ​ណូអែល​ឆ្នាំ​នោះ​ទេ។ ​ខ្ញុំ​មាន​ការ​បាក់​ទឹក​ចិត្ត​យ៉ាង​ខ្លាំង។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ដើរ​ទៅ​ឈប់​នៅ​ពី​មុខ​ដើម​ណូអែល​នោះ ដែល​ជា​និមិត្ត​រូប​នៃ​ការ​ផ្គត់​ផ្គង់​របស់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់។ តើ​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់នៅ​តែ​ស្មោះ​ត្រង់​ឬ​ទេ? តើ​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​អ្វី​ខុស​ឬ? នៅ​ពេល​ខ្លះ ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​មិន​ទាន់​ឆ្លើយ​តប​ចំពោះ​ការ​ទូល​សូម​របស់​យើង ព្រោះ​ទ្រង់​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​នឹង​បង្រៀន ឬ​លត់​ដំ​យើង ​ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់។ នៅ​ពេល​ខ្លះ​ទៀត ព្រះ​ទ្រង់​ពន្យា​ពេល​ការ​ឆ្លើយ​តប​របស់​ទ្រង់ ដើម្បី​ជួយ​ឲ្យ​យើង​មាន​ការ​ទុក​ចិត្ត​ជា​ថ្មី ​ចំពោះ​ទ្រង់។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​បរិទេវ ហោរា​យេរេមា​បាន​ពិពណ៌នា អំពី​ការ​ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​កែ​តម្រង់​ប្រជា​ជន​អ៊ីស្រាអែល។ ការ​នោះពិត​ជា​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​ឈឺ​ចាប់​ណាស់ បាន​ជា​គាត់​ពោល​ថា “ទ្រង់​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​តួ​ព្រួញ​ពី​បំពង់​ទ្រង់​ទំលុះ​ថ្លើម​ខ្ញុំ”(៣:១៣)។ ក្នុង​ពេល​ដ៏ពិបាក​នោះ លោក​យេរេមា ក៏​បាន​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ​ការ​ទុក​ចិត្ត ចំពោះ​សេចក្តី​ស្មោះ​ត្រង់​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់។ គឺ​ដូច​ដែល​គាត់​ថ្លែង​ថា “សេចក្តី​មេត្តា​ករុណា​របស់​ទ្រង់ នោះ​មិន​ចេះ​ផុត​ឡើយ សេចក្តី​ទាំង​នោះ ចេះ​តែ​ថ្មី​ឡើង​រាល់​តែ​ព្រឹក​ជា​និច្ច សេចក្តី​ស្មោះ​ត្រង់​របស់​ទ្រង់​ធំ​ណាស់(ខ.២២-២៣)។…

Read article
គ្មានអាថ៌កំបាំងអ្វីទេ

មិត្ត​រួម​ការងារ​របស់​ខ្ញុំ​ម្នាក់ បាន​សារ​ភាព​ថា គាត់​មិន​បាន​រស់​នៅ តាម​បំណង​ព្រះ​ទ័យ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ទេ។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ស្តាប់​គាត់រៀប​រាប់ អំពី​ការ​រស់​នៅ​របស់​គាត់ ដែល​មាន​ភាព​ស្រណុក​ស្រួល និង​គិត​ប្រយោជន៍​ផ្ទាល់​ខ្លួន​ច្រើន តែ​វា​នៅ​តែ​មិន​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​ស្កប់​ចិត្ត។ គាត់​ថា គាត់​បាន​ព្យាយាម​ធ្វើ​ខ្លួន​ឲ្យ​ល្អ ហើយ​ថែម​ទាំង​ខំ​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​ចំពោះ​អ្នក​ដទៃ តែ​នៅ​តែ​មិន​អាច​ធ្វើ​បាន។ គាត់​ថា អ្វី​ៗ​ដែល​គាត់​ចង់​ធ្វើ ហាក់​ដូច​ជា​ធ្វើ​មិន​កើត ហើយ​ការ​អ្វី​ដែល​គាត់​ចង់​ឈប់​ធ្វើ បែរ​ជា​នៅ​តែ​បន្ត​ធ្វើ​ទៀត។ ដោយសារ​គាត់​ឃើញ​ជីវិត​ខ្ញុំ​ខុស​ប្លែក​ពី​គាត់ គាត់​ក៏​បាន​សួរ​ខ្ញុំ ដោយ​ស្មោះ​ត្រង់​ថា “តើ​អ្នក​មាន​អាថ៌​កំបាំង​អ្វី?” ​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​ប្រាប់​គាត់​ថា “ខ្ញុំ​គ្មាន​អាថ៌​កំបាំង​អ្វី​ទេ។ ខ្ញុំ​ក៏​គ្មាន​លទ្ធភាព​រស់​នៅ ឲ្យ​ត្រូវ​តាម​បំណង​ព្រះ​ទ័យ​ព្រះ គឺ​មិន​ខុស​ពី​អ្នក​ឡើយ ហេតុនេះ​ហើយ​បាន​ជា​យើង​ត្រូវ​ការ​ព្រះ​យេស៊ូវ”។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ដក​ព្រះ​គម្ពីរ​ចេញ​មក ហើយ​បើក​ឲ្យ​គាត់​មើល​ពាក្យ​ដែល​គាត់​បាន​ដក​ស្រង់ ពី​ការ​បង្រៀន​របស់​សាវ័ក​ប៉ុល ក្នុង​បទ​គម្ពីរ រ៉ូម ៧:១៥។ បទ​គម្ពីរ​នេះ​មាន​អត្ថន័យ​ជា​ពិសេស ដែល​ត្រូវ​នឹង​ជីវិត​របស់​អ្នក​ដែល​កំពុង​ស្វែង​រក​ព្រះ ក៏​ដូច​ជា​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ ដែល​ព្យាយាម​ធ្វើ​ខ្លួន​ឲ្យ​ល្អ ឲ្យ​ព្រះ​ទ្រង់​សព្វ​ព្រះទ័យ តែ​នៅ​តែ​បរា​ជ័យ។ បទ​គម្ពីរ​នេះ​ប្រហែល​ជា​ត្រូវ​នឹង​ជីវិត​របស់​អ្នក​ផង​ដែរ។ បើ​ដូច្នោះ​មែន អ្នក​ត្រូវ​ដឹង​ថា សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​ប្រកាស​ថា ព្រះ​យេស៊ូវ​ជា​អ្នក​ផ្ចុង​ផ្តើម​នៃ​សេចក្តី​សង្រ្គោះ និង​ការ​ផ្លាស់​ប្រែ​របស់​យើង ដែល​កើត​មាន​បន្ទាប់​ពី​យើង​បាន​ទទួល​សេចក្តី​សង្រ្គោះ​(៧:២៥-៨:២)។ ព្រះយេស៊ូវ​បាន​សម្រេច​ព្រះ​រាជ​កិច្ច​របស់​ទ្រង់ ដើម្បី​រំដោះ​យើង​ឲ្យ​រួច​ពី​អំពើ​បាប​ហើយ បាន​ជា​យើង​មិន​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​ខំ​ប្រឹង​ធ្វើ​ការ​ល្អ ដើម្បី​រំដោះ​ខ្លួន​ឯង​ឲ្យ​រួច​ពី​បាប​ឡើយ។ បាប​គឺ​ជា​រនាំង​នៅ​ចន្លោះ​យើង​នឹង​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ ដែល​ព្រះ​អង្គ​បាន​ដក​ចេញ ដោយ​មិន​ផ្អែក​ទៅ​លើ​ការ​ប្រព្រឹត្ត​របស់​យើង។ ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​ឲ្យ​យើង​រាល់​គ្នា…

Read article