Pohfang Chia

You are here:
កុំ​ឲ្យ​ណាយ​ចិត្ត​ឡើយ

កាឡាទី ៦:៧-១០ កុំ​ឲ្យ​យើង​ណាយ​ចិត្ត​នឹង​ធ្វើ​ការ​ល្អ​ឡើយ ដ្បិត​បើ​មិន​រសាយ​ចិត្ត​ទេ នោះ​ដល់​កំណត់ យើង​នឹង​ច្រូត​បាន​ហើយ​។ កាឡាទី ៦:៩ បន្ទាប់​ពី​សុភ័ក្រ្ត​មាន​ការងារ​ថ្មី បាន​រយៈ​ពេល៩ខែ គាត់​មាន​អារម្មណ៍​ថា​នឿយ​ហត់​យ៉ាង​ខ្លាំង​។ ក្នុង​នាម​គាត់​ជា​អ្នកជឿ​ព្រះយេស៊ូវ គាត់​បាន​ព្យាយាម​ដើរ​តាម​គោលការណ៍​របស់​ព្រះ តាម​របៀប​ដែល​គាត់​ដោះ​ស្រាយ​បញ្ហា និង​ធ្វើ​ការងារ​។ ប៉ុន្តែ គាត់​មាន​បញ្ហា​ជាមួយ​មនុស្ស​នៅ​កន្លែង​ធ្វើ​ការ​មិន​ចេះ​ចប់​មិន​ចេះ​ហើយ ហើយ​ការងារ​គាត់​ហាក់​ដូចជា​មាន​ការ​រីកចម្រើន​តិចតួច​ណាស់​។ គាត់​មាន​អារម្មណ៍​ថា ចង់​បោះបង់ចោល​ការ​តស៊ូ​។ អ្នក​ប្រហែល​កំពុង​មាន​អារម្មណ៍​ហត់នឿយ ដូច​សុភ័ក្រ្ត​ផង​ដែរ​។ អ្នក​ដឹង​ថា មាន​ការ​ល្អ​អ្វី​ខ្លះ ដែល​អ្នក​គួរតែ​ធ្វើ តែ​អ្នក​មាន​អារម្មណ៍​ថា ហត់នឿយ​យ៉ាង​ខ្លាំង នៅ​ក្នុង​ការ​បន្ត​ធ្វើ​ការ​ល្អ​។ ចូរ​មាន​សង្ឃឹម​ឡើង​។ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​យើង​ថា “កុំ​ឲ្យ​យើង​ណាយ​ចិត្ត​នឹង​ធ្វើ​ការ​ល្អ​ឡើយ ដ្បិត​បើ​មិន​រសាយ​ចិត្ត​ទេ នោះ​ដល់​កំណត់ យើង​នឹង​ច្រូត​បាន​ហើយ”(កាឡាទី ៦:៩)។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​នេះ គាត់​បាន​ពាក្យ​ប្រៀប​ប្រដូច​អំពី​កសិករ ព្រោះ​កសិករ​ណា​ក៏​ដឹង​ដែរ​ថា ការ​សាប​ព្រោះ​គ្រាប់ពូជ​តែងតែ​មាន​ការ​ពិបាក​។ ការ​សាប​ព្រោះ “ខាង​ឯ​ព្រះ​វិញ្ញាណ”(ខ.៨) ក៏​ជា​ការ​ពិបាក​ដែរ​។ អ្នកជឿ​ព្រះយេស៊ូវ ដែល​ព្យាយាម​ដើរ​តាម​ការ​ដឹកនាំ​របស់​ព្រះ​វិញ្ញាណ ហើយ​រស់នៅ​ក្នុង​ជីវិត​ដែល​ថ្វាយ​ព្រះ​កិត្តិនាម​ដល់​ព្រះអង្គ អាច​មាន​ការ​ហត់​នឿយ និង​បាក់​ទឹក​ចិត្ត​។ ប៉ុន្តែ ដរាបណា​យើង​តោង​ឲ្យ​ជាប់​ព្រះបន្ទូល​សន្យា​របស់​ព្រះអង្គ យើង​នឹង​បាន​ច្រូត​កាត់​។ យើង​នឹង “ច្រូត​កាត់​បាន​ជីវិត​អស់​កល្ប”(ខ.៨ និង​មើល​យ៉ូហាន ១៧:៣) និង​ផល​នៃ​ព្រះពរ​របស់​ព្រះ…

Read article
ហេតុ​អ្វី​ទូល​បង្គំ​លំបាក​យ៉ាង​នេះ?

ទំនុក​ដំកើង ១៣ ឱ​ព្រះយេហូវ៉ា​អើយ តើ​ទ្រង់​នឹង​ភ្លេច​ទូល​បង្គំ​ដល់​កាលណា​ទៀត តើ​ដល់​អស់​កល្ប​ឬ​អី? ទំនុក​ដំកើង ១៣:១ លោក​ជីម(Jim) បាន​តយុទ្ធ​នឹង​ជំងឺ​ខូច​កោ​សិកា​ប្រសាទ​បញ្ជា ជាង១ឆ្នាំ​ហើយ​។ កោ​សិកា​ប្រសាទ​ក្នុង​សាច់ដុំ​របស់​គាត់​កំពុង​តែ​ខូច ហើយ​សាច់ដុំ​របស់​គាត់​ក៏​បាន​រួញ​ស្វិត​។ គាត់​បាន​បាត់បង់​សមត្ថភាព​បញ្ជា​ផ្នែក​តូចៗ​នៃ​អវយវៈ​របស់​គាត់ ក៏​ដូចជា​បាត់​សមត្ថភាព​គ្រប់​គ្រង​ដៃជើង​របស់​គាត់​។ គាត់​មិន​អាច​ដាក់​ឡេវអាវ ឬ​ចង​ខ្សែ​ស្បែកជើង​ដោយ​ខ្លួនឯង​បាន​ទៀត​ទេ ហើយក៏​មិន​អាច​ប្រើ​ចង្កឹះ​បរិភោគ​អាហារ​បាន​ដែរ​។ លោក​ជីម​បាន​ស៊ូ​ទ្រាំ​នឹង​ស្ថានភាព​ដ៏​លំបាក​នេះ ហើយ​ក៏​បាន​ចោទ​ជា​សំណួរ​ថា ហេតុ​អ្វី​ព្រះ​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​រឿង​នេះ​កើត​ឡើង? ហេតុ​អ្វី​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ជួប​ការ​លំបាក​យ៉ាង​នេះ? ប៉ុន្តែ មាន​បង​ប្អូន​រួម​ជំនឿ​ក្នុង​ព្រះគ្រីស្ទ​ជា​ច្រើន​ បាន​មក​ចំណាយ​ពេល​ជាមួយ​គាត់ ហើយ​ក៏​បាន​ទូល​ថ្វាយ​សំណួរ​របស់​ពួកគេ​ដល់​ព្រះអង្គ​ផង​ដែរ​។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ជំពូក១៣ ស្តេច​ដាវីឌ​បាន​បន្លឺ​សម្លេង​ថា “ឱ​ព្រះយេហូវ៉ា​អើយ តើ​ទ្រង់​នឹង​ភ្លេច​ទូល​បង្គំ​ដល់​កាលណា​ទៀត? តើ​ដល់​អស់​កល្ប​ឬ​អី? តើ​នឹង​លាក់​ព្រះ​ភក្ត្រ​ទ្រង់​ ចំពោះ​ទូល​បង្គំ​ដល់​កាលណា? តើ​ត្រូវ​ឲ្យ​ទូល​បង្គំ​ពិគ្រោះ​នៅតែ​ក្នុង​ខ្លួន​ដល់​កាលណា ដោយ​មាន​ចិត្ត​ព្រួយ​វាល់​ព្រឹក​វាល់​ល្ងាច​ដូច្នេះ?”(ខ.១-២)។ យើង​ក៏​អាច​នាំ​ការ​ភាន់​ភាំង និង​សំណួរ​យើង​ថ្វាយ​ដល់​ព្រះអង្គ​ផង​ដែរ​។ ព្រះអង្គ​ជ្រាប​អំពី​ចិត្ត​របស់​យើង ពេលណា​យើង​ស្រែក​រក​ព្រះ​អង្គ​ថា “តើ​ដល់​ពេលណា?” ហើយ “ហេតុ​អ្វី ព្រះ​អង្គ​អើយ?” ព្រះអង្គ​បាន​ប្រទាន​ចម្លើយ​មានន័យ​បំផុត ដល់​យើង ក្នុង​ព្រះយេស៊ូវ និង​ក្នុង​ជ័យ​ជម្នះ​ដែល​ព្រះអង្គ​មាន មក​លើ​បាប និង​សេចក្តី​ស្លាប់​។ ពេលណា​យើង​គិត​ដល់​ឈើ​ឆ្កាង និង​ផ្នូរ​របស់​ព្រះយេស៊ូវ​ដែល​នៅ​ទ​ទេរ យើង​អាច​រក​ឃើញ​ទំនុក​ចិត្ត នៅ​ក្នុង “សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដ៏​ស្ថិត​ស្ថេរ” របស់​ព្រះអម្ចាស់(ខ.៥)…

Read article
ការចែកចាយ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ និងបើកចំហ

សូមអាន យ៉ាកុប ៥:១៣-២០ ចូរ​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​លន់តួ​ទោស​នឹង​គ្នា ហើយ​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​គ្នា​ទៅវិញ​ទៅមក ដើម្បី​ឲ្យ​បានជា​ចុះ​។ យ៉ាកុប ៥:១៦ មាន​ពេល​មួយ​មិត្ត​ភក្តិ​ខ្ញុំ​ម្នាក់​បាន​ផ្ញើ​សារ​មក​ខ្ញុំ ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​ទាំង​អស់​គ្នា នៅ​ក្នុង​ក្រុម​តូច អនុវត្ត​តាម​ការ​បង្រៀន​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ យ៉ាកុប ៥:១៦ សម្រាប់​ខែ​នេះ ដោយ​បង្កើត​បរិយាកាស ដែល​មាន​ការ​ទុកចិត្ត​គ្នា​ទៅវិញ​ទៅមក និង​លាក់​ការ​សម្ងាត់ ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​អាច​ចែក​ចាយ​អំពី​បញ្ហា​ក្នុង​ជីវិត​យើង ក្នុង​ក្រុម ហើយ​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​គ្នា​ទៅវិញ​ទៅមក​។ ភ្លាមៗ​នោះ ខ្ញុំ​មិន​ដឹង​ថា ត្រូវ​ឆ្លើយ​តប​សារ​គាត់​ដូច​ម្តេច​ទេ​។ សមាជិក​ក្រុម​តូច​របស់​យើង បាន​ស្គាល់​គ្នា​អស់​ពេល​ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ​ហើយ តែ​យើង​មិន​ដែល​បាន​ចែក​ចាយ អំពី​ការ​ឈឺ​ចាប់ និង​បញ្ហា​ដល់​គ្នា​ទៅវិញ​ទៅមក ដោយ​បើក​ចំហ​ទេ​។ សរុប​មក យើង​នៅ​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច មិន​ហ៊ាន​បើក​ចំហ​នៅឡើយ​ទេ​។ ប៉ុន្តែ តាម​ពិត យើង​ទាំង​អស់​គ្នា សុទ្ធតែ​ជា​មនុស្ស​មាន​បាប ហើយ​យើង​សុទ្ធតែ​មាន​បញ្ហា​។ យើង​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​ការ​ព្រះយេស៊ូវ​។ ការ​ជជែក​គ្នា​ដោយ​ចិត្ត​ស្មោះ​ត្រង់ អំពី​ព្រះគុណ​ដ៏​អស្ចារ្យ​របស់​ព្រះអង្គ និង​អំពី​ការ​ពឹង​ផ្អែក​របស់​យើង ទៅលើ​ព្រះគ្រីស្ទ គឺ​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​យើង ឲ្យ​បន្ត​ទុកចិត្ត​ព្រះអង្គ​។ ដោយសារ​យើង​មាន​ព្រះយេស៊ូវ​ក្នុង​ជីវិត​យើង នោះ​យើង​អាច​ឈប់​ធ្វើពុត​ជា​មនុស្ស​ដែល​គ្មាន​បញ្ហា​ក្នុង​ជីវិត​។ ដូច​នេះ ខ្ញុំ​ក៏បាន​យល់​ព្រម​អនុវត្ត​តាម​បទ​គម្ពីរ​នេះ នៅ​ក្នុង​ក្រុម​តូច​យើង​។ ពី​ដំបូង យើង​មាន​ការ​ខ្មាស​អៀន ក្នុង​ការ​ចែក​ចាយ​។ ប៉ុន្តែ ពេល​ដែល​មាន​គ្នា​យើង​ម្នាក់​ចាប់​ផ្តើម​ចែក​ចាយ…

Read article
ស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់អ្នក

គឺ​ត្រូវឲ្យ​ស្រឡាញ់​អ្នកជិតខាង​ដូច​ខ្លួនឯង​វិញ។ លេវី​វិន័យ ១៩:១៨ មាន​ល្បែង​កម្សាន្ត​ដ៏​សប្បាយរីករាយ​មួយ ដែលគេ​បាន​លេង​ក្នុង​ក្រុម​យុវជន តែ​យើង​បាន​រៀនសូត្រ​នូវ​មេរៀន​មួយ ដែល​ក្នុង​នោះ ជាជាង​ផ្លាស់​ប្តូរ​អ្នកជិតខាង​របស់​យើង យើង​រៀន​ស្រឡាញ់​អ្នកជិតខាង​ដែល​យើង​មាន​វិញ។ ក្នុង​ល្បែង​កម្សាន្ត​នេះ គេ​ឲ្យ​អ្នកចូលរួម​ទាំងអស់​អង្គុយ​ជាប់គ្នា បង្កើត​ជា​រង្វង់​ធំ​មួយ លើកលែងតែ​ម្នាក់ ដែល​ត្រូវ​ឈរ​នៅ​កណ្តាល​រង្វង់​នោះ។ អ្នក​ឈរ​ក៏បាន​សួរ​អ្នក​អង្គុយ​ម្នាក់​ថា “តើ​អ្នក​ស្រឡាញ់​អ្នកជិតខាង​របស់​អ្នក​ទេ?” អ្នក​ដែល​កំពុង​អង្គុយ​នោះ អាច​ឆ្លើយ​បាន​ពីរ​យ៉ាង​ថា បាទ ឬទេ។ គាត់​ត្រូវ​សម្រេចចិត្ត​ថា គាត់​នឹង​ផ្លាស់​ប្តូរ​អ្នកជិតខាង​របស់​គាត់ ជាមួយ​អ្នក​ម្នាក់ទៀត​ឬ​អត់។ ក្នុង​ជីវិត​ពិត តើ​យើង​មិន​ចង់​ជ្រើសរើស​យក​តែ​អ្នកជិតខាង​ដែល​យើង​ចូលចិត្ត​ទេ​ឬ? ជាពិសេស នៅពេល​ដែល​យើង​មាន​មិត្ត​រួមការ​ងារ​ដែល​មិន​ចុះសម្រុង​ជាមួយ​យើង ឬ​អ្នក​រស់នៅ​ជាប់​ផ្ទះ​យើង ដែល​ចូលចិត្ត​ចាក់​សម្លេង​ធុង​បាស​ឮៗ ខុសពេល​ខុសវេលា។ ទោះជាយ៉ាងណា​ក៏ដោយ យើង​ចាំបាច់​ត្រូវ​រៀន​រស់នៅ ឬ​ធ្វើ​ការ​ជាមួយ​អ្នកជិតខាង ដែល​ពិបាក​រស់នៅ​ក្បែរ ឬ​ពិបាក​ធ្វើ​ការ​ជាមួយ។ កាល​ពួក​អ៊ីស្រាអែល​ផ្លាស់​ចូល​ទៅ​រស់នៅ​ក្នុងទឹក​ដី​សន្យា ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​ពួក​គេ​នូវ​សេចក្តី​បង្គាប់​ដ៏​សំខាន់​មួយ ឲ្យ​រស់នៅ​ជា​រាស្រ្ត ដែល​ជា​កម្មសិទ្ធិ​របស់​ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គ​បាន​បង្គាប់​ពួក​គេ “ឲ្យ​ស្រឡាញ់​អ្នកជិតខាង​ដូច​ខ្លួនឯង”(លេវី​វិន័យ ១៩:១៨) ដែល​រាប់បញ្ចូល​ទាំង​ការ​មិន​និយាយដើម ឬ​មិន​និយាយបង្ខូច​គេ មិន​កេង​ចំណេញ​ពី​អ្នកជិតខាង ហើយ​ទៅ​ប្រឈមមុខ​ដោះស្រាយ​ដោយ​ផ្ទាល់ ពេល​យើង​មាន​បញ្ហា​ដែល​ត្រូវ​ដោះស្រាយ​ជាមួយ​ពួក​គេ(ខ.៩-១៨)។ ការ​ស្រឡាញ់​មនុស្ស​គ្រប់គ្នា មិនមែន​ជា​ការ​ងាយ​ទេ តែ​យើង​អាច​ប្រព្រឹត្ត​ចំពោះ​អ្នកដទៃ ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ តាមដែល​ព្រះយេស៊ូវ​ធ្វើ​ការ នៅក្នុង និង​តាម​រយៈ​យើង។ ព្រះ​ទ្រង់​នឹង​បំពេញ​យើង…

Read article
ចិត្តដែលដឹងគុណ

តើ​ឃើញ​មានតែ​សាសន៍​ដទៃ១នេះ វិល​មក​សរសើរ​ដល់​ព្រះ​ទេ​ឬ? លូកា ១៧:១៨ មាន​ពេល​មួយ លោក​ហ៊ែនស៊ល ផាចមឹន(Hansle Parchment) ស្ថិត​ក្នុង​ស្ថានភាព​ទាល់ច្រក។ គាត់​បាន​ឡើងជិះ​ឡានក្រុង ទៅ​ចូលរួម​ប្រកួត​វគ្គ​ពាក់​កណ្តាល​ផ្តាច់​ព្រាត់ ក្នុង​ការប្រកួត​កីឡា​អូ​ឡាំ​ពិច នៅ​ទីក្រុង​តូក្យូ តែ​បាន​ទៅដល់​ទីកន្លែង​ខុស។ តែ​អរព្រះគុណ​ព្រះអង្គ​គាត់​បាន​ជួប​កញ្ញា​ទ្រីចាណា ស្តូកូ​វិច(Trijana Stojkovic) ជា​អ្នក​ស្ម័គ្រចិត្ត​ជួយ​អ្នកចូលរួម​ការប្រកួត នៅ​ថ្ងៃ​នោះ។ នាង​ក៏បាន​ឲ្យ​លុយ​គាត់​ខ្លះ ដើម្បី​ជិះឡាន​តាក់ស៊ី។ លោក​ផាចមឹន ក៏បាន​ទៅដល់​កន្លែង​ប្រកួត​ទាន់ពេល ហើយ​ទីបំផុត គាត់​ទទួល​បាន​មេដាយមាស ក្នុង​ការប្រកួត​រត់​ផ្លោះ​ឧបសគ្គ​ចម្ងាយ១១០ម៉ែត្រ។ ក្រោយមក គាត់​ក៏បាន​ត្រឡប់ទៅ​រក​កញ្ញា​ស្តូកូ​វិចវិញ ហើយក៏​បាន​អរគុណ​នាង ដែល​បាន​បង្ហាញ​ចិត្តសប្បុរស​ចំពោះ​គាត់។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​លូកា​ជំពូក១៧ យើង​ឃើញថា សាសន៍​សាម៉ារី​ដែល​កើត​ឃ្លង់ បាន​វិលត្រឡប់​មក​អរ​ព្រះគុណ​ព្រះយេស៊ូវ​ បន្ទាប់ពី​ព្រះអង្គ​បាន​ប្រោស​គាត់​ឲ្យ​ជា(ខ.១៥-១៦)។ ព្រះយេស៊ូវ​បាន​យាង​ចូល​ភូមិ​មួយ ហើយក៏​បាន​ជួប​មនុស្ស​កើត​ឃ្លង់១០នាក់។ ពួក​គេ​សុទ្ធតែ​បាន​សូមឲ្យ​ព្រះអង្គ​ប្រោស​ពួក​គេ​ឲ្យ​ជា ហើយក៏​បាន​ទទួលការ​ប្រោស​ឲ្យ​ជា​ពី​ព្រះអង្គ ដោយ​ព្រះគុណ និង​ព្រះ​ចេស្តា​។ ពួក​គេ​ទាំង១០នាក់​មានការ​សប្បាយចិត្ត ដែល​បាន​ទទួលការ​ប្រោស​ឲ្យ​ជា។ មានតែ​ម្នាក់​ទេ​ដែល​បាន​ត្រឡប់​មក​ព្រះយេស៊ូវ​វិញ ដើម្បី​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ​ការ​ដឹងគុណ។ គាត់​ក៏បាន “វិលមកវិញ ទាំង​សរសើរ​ដំកើង​ព្រះ ដោយ​សំឡេង​ជា​ខ្លាំង គាត់​ទំលាក់​ខ្លួន​ផ្កាប់មុខ នៅ​ទៀប​ព្រះបាទ​ព្រះយេស៊ូវ​ ទាំង​អរព្រះគុណ​ដល់​ទ្រង់​ផង”(ខ.១៥-១៦)។ ជា​រៀងរាល់ថ្ងៃ យើង​បាន​ដកពិសោធន៍​នឹង​ព្រះពរ​ព្រះ តាមរបៀប​ជាច្រើន។…

Read article
តែងតែឆក់ឱកាសផ្សាយដំណឹងល្អ

ចូរ​ឲ្យ​អ្នកធ្វើការ​ជា​គ្រូ​ផ្សាយដំណឹង​ល្អ​ចុះ ព្រមទាំង​បំពេញការងារ​របស់​ខ្លួន​គ្រប់ជំពូក​ផង។ ២ធីម៉ូថេ ៤:៥ កាល​ស៊ីន យី(Shin Yi)កំពុង​រង់ចាំ​ថ្ងៃ​ចូល​រៀន​នៅ​សកលវិទ្យាល័យ ក្នុង​វ័យ​​២០ឆ្នាំ នាង​បានសម្រេច​ចិត្ត​លះបង់​ពេល៣ខែ ក្នុងអំឡុងពេល​ឈប់សម្រាក​នោះ ដើម្បី​ធ្វើការ​បម្រើ​ព្រះ ក្នុង​អង្គការ​បេសកកម្ម​យុវជន​មួយ។ ការសម្រេច​ចិត្ត​នេះ​ហាក់ដូចជា​មិនទំនង ដោយសារ​បំរាម​ក្នុង​ពេល​ដែល​ជំងឺ​កូ​វីដ១៩កំពុង​រាតត្បាត បាន​រារាំង​មិន​ឲ្យ​មានការ​ជួបជុំ​ដោយ​ផ្ទាល់។ តែ​មិនយូរ​ប៉ុន្មាន ស៊ីន យី ក៏បាន​ប្រើ​វិធី​សាស្រ្ត​មួយទៀត ដើម្បី​ធ្វើការ។ នាង​ថា “យើង​មិន​អាច​ជួប​សិស្សសាលា នៅ​តាមផ្លូវ ក្នុង​ផ្សា​ទំនើប ឬ​កន្លែង​លក់​អាហារ ដូច​រាល់​ដង តែ​យើង​អាច​បន្ត​ទំនាក់ទំនង​ជាមួយ​សិស្ស​ដែល​ជា​គ្រីស្ទបរិស័ទ តាម​ប្រព័ន្ធ​ហ្ស៊ូម ដើម្បី​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​គ្នា​ទៅវិញទៅមក និង​ជួប​អ្នក​មិន​ជឿ​ព្រះ តាម​ទូរស័ព្ទ​ជាដើម”។ ស៊ីន យី​បាន​ធ្វើការ​អ្វី ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​លើកទឹកចិត្ត​លោក​ធីម៉ូថេ​ឲ្យ​ធ្វើ គឺ​ធ្វើ​ការ​ជា​គ្រូ​ផ្សាយដំណឹង​ល្អ(២ធីម៉ូថេ ៤:៥)។ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​ដាស់តឿន​គាត់​ថា មនុស្ស​នឹង​ស្វែងរក​គ្រូ​ដែល​បង្រៀន​តែ​សេចក្តី​អ្វី ដែល​ពួក​គេ​ចង់​ស្តាប់ តែ​មិនមែន​សេចក្តី​អ្វី​ដែល​ពួក​គេ​ត្រូវការ​ស្តាប់​នោះ​ទេ(ខ.៣-៤)។ តែ​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​បង្រៀន​លោក​ធីម៉ូថេ​ថា “ចូរ​អ្នក​ផ្សាយ​ព្រះបន្ទូល​ចុះ ហើយ​ទទូច​ជំរុញ​ផង ទោះ​ត្រូវពេល ឬ​ខុស​ក្តី ចូរ​រំឭក​គេ​ឲ្យដឹង​ខ្លួន ព្រមទាំង​បន្ទោស ហើយ​កំឡា​ចិត្ត​គេ ដោយចិត្ត​អត់ធ្មត់ និង​សេចក្តី​ប្រៀនប្រដៅ​គ្រប់យ៉ាង”(ខ.២)។ ទោះ​ព្រះ​ទ្រង់​មិន​ហៅ​មនុស្ស​គ្រប់គ្នា ឲ្យ​ធ្វើជា​គ្រូ​ផ្សាយដំណឹង​ល្អ ឬ​គ្រូ​អធិប្បាយ​ក៏ដោយ ក៏​យើង​ម្នាក់​ៗ អាច​មាន​ចំណែក…

Read article
អរព្រះគុណព្រះ នៅពេលដែលថ្ងៃច័ន្ទមកដល់

គ្មានអ្វី​វិសេស​ដល់​មនុស្សជា​ជាង​ការ​ស៊ី​ហើយ​ផឹក​ទេ ព្រមទាំង​ឲ្យ​ចិត្តបាន​រីករាយ​សប្បាយ ដោយ​ផល​នៃ​ការដែល​ខ្លួន​បាន​ធ្វើ​ផង។ សាស្តា ២:២៤ ខ្ញុំ​ធ្លាប់​មាន​ការ​ភ័យខ្លាច ចំពោះ​ថ្ងៃច័ន្ទ។ ជួនកាល ពេលណា​ខ្ញុំ​ចុះពី​រថភ្លើង ដើរទៅ​កន្លែង​ធ្វើការ ខ្ញុំ​ក៏បាន​អង្គុយ​នៅ​ស្ថានីយ​រថភ្លើង ដោយ​ព្យាយាម​ពន្យារពេល​យ៉ាងហោចណាស់​ឲ្យបាន​ពីរបី​នាទី មុននឹង​ដើរទៅ​រក​អាគា​ការិយាល័យ។ បេះដូង​ខ្ញុំ​ក៏បាន​ដើរ​ញាប់ ខណៈ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​មានការ​ព្រួយបារម្ភ​ខ្លាច​មិនបាន​បញ្ចប់​កិច្ចការ ឲ្យបាន​មុន​ថ្ងៃ​ផុតកំណត់ និង​មិន​ចង់​ជួប​ចៅហ្វាយនាយ​ដែល​មានការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​អារម្មណ៍​ឆាប់រហ័ស។ អ្នកខ្លះ​អាច​មានការ​ពិបាក នៅក្នុង​ការ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​សប្តាហ៍​មួយទៀត ដែល​មានការ​ព្រួយបារម្ភ​ច្រើន។ យើង​ប្រហែល​មាន​អារម្មណ៍​ថា ពិបាក​ពេក ឬ​គេ​មិន​ឲ្យ​តម្លៃ​យើង នៅ​កន្លែង​ធ្វើ​ការ។ ស្តេច​សាឡូម៉ូន​បាន​ពិពណ៌នា អំពី​ការ​លំបាក​នៃ​ការងារ យ៉ាងដូច​នេះ​ថា “ដ្បិត​ក្នុង​អស់ទាំង​ការដែល​មនុស្ស​ធ្វើ និង​សេចក្តី​ដែល​ចិត្ត​ខំ​បង្កើត គឺជា​ការនឿយហត់​ដែល​ខ្លួន​ខំធ្វើ​នៅ​ក្រោម​ថ្ងៃ នោះ​តើមាន​ផល​អ្វីខ្លះ? ពីព្រោះ​អស់ទាំង​ថ្ងៃ​នៃ​អ្នកនោះ​មាន​សុទ្ធតែ​សេចក្តី​ទុក្ខ​ព្រួយ ហើយ​កិច្ច​ធុរៈ​របស់​គេ​សុទ្ធតែ​លំបាក​ទទេ”(សាស្តា ២:២២-២៣)។ បទ​គម្ពីរ​នេះ​មិនបាន​ប្រាប់​យើង អំពី​ការងារ​ដែល​មានការ​ពិបាក​តិច​ជាង ឬ​មាន​រង្វាន់​ច្រើនជាង​នោះ​ទេ តែ​បាន​បង្រៀន​យើង ឲ្យ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ផ្នត់គំនិត​របស់​យើង(ខ.២៤)។ ទោះ​ការងារ​យើង​មានការ​ពិបាក​យ៉ាងណាក៏ដោយ បទ​គម្ពីរ​សាស្តា​បាន​លើកទឹកចិត្ត​យើង ឲ្យ “រក​ឃើញ​ការ​ស្កប់ចិត្ត” នៅក្នុង​ការងារ​នោះ ដោយ​ជំនួយ​មក​ពី​ព្រះ(ខ.២៤)។ ការ​ស្កប់ចិត្ត​នោះ​ប្រហែល​កើតមាន ពេលណា​ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​ជួយ​យើង ឲ្យ​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ​ចារិក​លក្ខណៈ​ដូច​ព្រះគ្រីស្ទ។ ឬនៅ​ពេល​ដែល​យើង​បានឮ​នរណា​ម្នាក់​បាន​ទទួល​ព្រះពរ តាមរយៈ​កិច្ចការ​របស់​យើង។ ឬក៏​នៅពេល​ដែល​យើង​នឹក​ចាំ អំពី​ប្រាជ្ញា ដែល​ព្រះ​ទ្រង់ប្រទាន ដើម្បី​ប្រឈមមុខ​ដាក់​ស្ថានភាព​ដ៏​ពិបាក​ជាដើម។ ទោះ​ការងារ​យើង​មានការ​ពិបាក…

Read article
សេរីភាពពិតប្រាកដ

  កុំ​ឲ្យ​អ្នក​ណា​ស្វែង​រក​តែ​ប្រយោជន៍​ផ្ទាល់​ខ្លួន​ឡើយ ត្រូវ​រក​ដល់​អ្នក​ដទៃ​វិញ។ ១កូរិនថូស ១០:២៤ កាល​មេលលីង(Meiling) កំពុង​អាន​សៀវភៅ​នៅ​លើ​រថភ្លើង គាត់​បាន​ជក់​ចិត្ត​នឹង​ការ​គូស​ចំណាំ​ពី​លើ​បន្ទាត់​អក្សរ និង​ការ​សរសេរ​នៅ​លើ​គែម​ទំព័រ​សៀវភៅ​អាន​នោះ។ តែ​​ពេល​ដែល​គាត់​បានឃើញ​​ស្ត្រី​ដែល​អង្គុយ​នៅ​ក្បែរ​គាត់​ស្តី​ឲ្យ​កូន នោះ​គាត់​ក៏​ឈប់​គូស​ចំណាំ​នៅ​លើ​សៀវភៅ​ទៀត។ ស្ត្រី​ជា​ម្តាយ​នោះ​កំពុង​តែ​ស្តី​ប្រដៅ​កូន​តូច​ ដែល​កំពុង​គូស​ក្រវេមក្រវាម ពី​លើ​សៀវភៅ​ដែល​បាន​ខ្ចី​ពី​បណ្ណាល័យ។ មេលលីង​ក៏​បាន​ប្រញាប់​ដាក់​ប៊ិច​ចុះ ដោយ​មិន​ចង់​ឲ្យ​ក្មេង​តូច​នោះ​បន្ត​ធ្វើ​តាម​គាត់ ដោយ​ការ​យល់​ច្រឡំ ហើយ​មិន​ស្តាប់​តាម​ការ​ប្រៀន​ប្រដៅ​របស់​ម្តាយ​ខ្លួន​ទៀត​ឡើយ។ គាត់​ដឹង​ថា ក្មេង​តូច​នោះ​មិន​យល់​អំពី​ភាព​ខុស​គ្នា រវាង​ការ​ធ្វើ​ឲ្យ​ខូច​សៀវភៅ​ខ្ចី​ពី​បណ្ណាគារ និង​ការ​គូស​ចំណាំ​ពី​លើ​សៀវភៅ​អាន ដែល​ជា​កម្មសិទ្ធិ​របស់​គាត់​នោះ​ឡើយ។ សកម្មភាព​របស់​មេលលីង​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ អំពី​ការ​បង្រៀន​របស់​សាវ័ក​ប៉ុល ក្នុង​បទ​គម្ពីរ ១កូរិនថូស ១០:២៣-២៤ ដែល​ចែង​ថា “មាន​ច្បាប់​ធ្វើ​គ្រប់​ការ​ទាំង​អស់ តែ​គ្រប់​ទាំង​ការ​គ្មាន​ប្រយោជន៍​ទេ មាន​ច្បាប់​ធ្វើ​គ្រប់​ការ​ទាំង​អស់ តែ​គ្រប់​ទាំង​ការ​មិន​ស្អាង​ចិត្ត​ឡើង​ទេ កុំ​ឲ្យ​អ្នក​ណា​ស្វែង​រក​តែ​ប្រយោជន៍​ផ្ទាល់​ខ្លួន​ឡើយ ត្រូវ​រក​ដល់​អ្នក​ដទៃ​វិញ”។ អ្នក​ជឿ​ព្រះ​យេស៊ូវ ក្នុង​ពួក​ជំនុំ​ដ៏​ក្មេង​វ័យ នៅ​ទីក្រុង​កូរិនថូស បាន​យល់​ឃើញ​ថា ពួកគេ​អាច​ប្រើ​សេរីភាព​ក្នុង​ព្រះគ្រីស្ទ ជា​ឱកាស​ស្វែង​រក​ប្រយោជន៍​ផ្ទាល់​ខ្លួន។ តែ​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​បង្រៀន​ពួក​គេ​ថា ពួកគេ​គួរ​តែ​គិត​ថា សេរីភាព​នោះ គឺ​ជា​ឱកាស​ដើម្បី​ស្អាង និង​ស្វែង​រក​ប្រយោជន៍​អ្នក​ដទៃ។ សេរីភាព​ពិត​ប្រាកដ គឺ​មិនមែន​ជា​ការ​មាន​សិទ្ធិ​ធ្វើ​អ្វី​តាម​ចិត្ត​នោះ​ទេ តែ​សម្រាប់​ធ្វើ​អ្វី​ដែល​ពួក​គេ​គួរ​ធ្វើ ថ្វាយ​ដល់​ព្រះ។​ កាល​ណា​យើង​ប្រើ​សេរីភាព​របស់​យើង ដើម្បី​ស្អាង​អ្នក​ដទៃ​ឡើង ជា​ជាង​បម្រើ​ប្រយោជន៍​ខ្លួន​ឯង នោះ​មាន​ន័យថា យើង​កំពុង​តែ​ដើរ​តាម​គំរូ​ព្រះ​យេស៊ូវ។​—Poh…

Read article
ហាងកាហ្វេទ្វារចង្អៀត

ចូរ​ខំ​ប្រឹង​យ៉ាង​អស់​ពី​ចិត្ត ឲ្យ​បាន​ចូល​ទៅ​តាម​ទ្វារ​ចង្អៀត។ លូកា ១៣:២៤ នំ​ក្រូសង់ មីគាវ សម្ល​ការី​សាច់​ជ្រូក និង​អាហារ​ឈ្ងុយ​ឆ្ងាញ់​គ្រប់​ប្រភេទ កំពុង​រង់​ចាំ អ្នក​ដែល​រក​ឃើញ និង​បាន​ចូល​ទៅ​ដល់​ខាង​ក្នុង​ហាង​កាហ្វេ​ទ្វារ​ចង្អៀត។ ហាង​កាហ្វេ​នេះ​មាន​ទីតាំង នៅ​ទីក្រុង​តៃណាន ប្រទេស​តៃវ៉ាន់។ ហាង​នេះ​មាន​ច្រក​ចូល​តាម​ផ្លូវ​ដឿងហែម​តូច​ចង្អៀត​មួយ ដែល​មាន​ទទឹង​ប្រហែល​៤០​សង់ទីម៉ែត្រ គឺ​ល្មម​នឹង​ឲ្យ​មនុស្ស​ដែល​មាន​មាឌ​មធ្យម ប្រជ្រៀត​ខ្លួន​ចូល​តាម​ច្រក​ទ្វារ​នោះ​បាន! តែ​ទោះ​ជា​មាន​បញ្ហា​ប្រឈម​មួយ​នេះ​ក៏ដោយ ក៏​ហាង​កាហ្វេ​ដ៏​ពិសេស​មួយ​នេះ បាន​ទាក់​ទាញ​មនុស្ស​ជា​ច្រើន ចូល​ទិញ​អាហារ និង​ភេសជ្ជៈ​ដ៏​ឆ្ងាញ់​ពិសារ។ តើ​ទ្វារ​ចង្អៀត​ដែល​បាន​ពិពណ៌នា នៅ​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ លូកា ១៣:២២-៣០ មាន​លក្ខណៈ​ដូច​នេះ​ដែរ​ទេ? មាន​ពេល​មួយ គេ​បាន​សួរ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ថា “តើ​មនុស្ស​ដែល​បាន​សង្គ្រោះ មាន​គ្នា​តែ​បន្តិច​ទេ​ឬ​អី?”(ខ.២៣)។ ព្រះ​អង្គ​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​ថា “ចូរ​ខំ​ប្រឹង​យ៉ាង​អស់​ពី​ចិត្ត ឲ្យ​បាន​ចូល​ទៅ​តាម​ទ្វារ​ចង្អៀត ដ្បិត​ខ្ញុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា នឹង​មាន​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ខំ​ប្រឹង​រក​ចូល​ដែរ តែ​ចូល​មិន​បាន​ទេ”(ខ.២៤)។ ព្រះ​អង្គ​បាន​ប្រើ​ពាក្យ​ប្រៀប​ប្រដូច​នេះ ក៏​ដើម្បី​ជំរុញ​ពួក​សាសន៍​យូដា កុំ​ឲ្យ​ធ្វើ​ការ​សន្និដ្ឋាន​ខុស។ មាន​ពួក​សាសន៍​យូដា​ជា​ច្រើន​ជឿ​ថា ពួកគេ​នឹង​បាន​ចូល​នគរ​ព្រះ ព្រោះ​ពួក​គេ​ជា​កូន​ចៅ​ជំនាន់​ក្រោយ​របស់​លោក​អ័ប្រាហាំ ឬ​ពួក​គេ​បាន​កាន់​តាម​ក្រឹត្យ​វិន័យ។ ប៉ុន្តែ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ជំរុញ​ពួក​គេ ឲ្យ​ខំ​ចូល​តាម​ទ្វារ​ចង្អៀត​នោះ “មុន​ពេល​ម្ចាស់​ផ្ទះ​បិទ​ទ្វារ”(ខ.២៥)។ ប្រវត្តិ​គ្រួសារ ឬ​ការ​ប្រព្រឹត្ត​ល្អ​របស់​យើង មិន​អាច​ជួយ​យើង​ឲ្យ​ជា​នឹង​ព្រះ​នោះ​ឡើយ។ មាន​តែ​ជំនឿ​លើ​ព្រះយេស៊ូវ​ប៉ុណ្ណោះ ដែល​អាច​ជួយ​សង្រ្គោះ​យើង ឲ្យ​រួច​ពី​បាប…

Read article
ពេលដែលត្រូវបដិសេធជំនួយ

កុំ​ឲ្យ​ទឹម​នឹម​ស្រៀក ជា​១​នឹង​មនុស្ស​មិន​ជឿ​ឡើយ។ ២កូរិនថូស ៦:១៤ សាលា​រៀន​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ សម្រាប់​កុមារ​ដែល​មាន​ជំងឺ​អូទីហ្សិម នៅ​ប្រទេស​ឥណ្ឌា បាន​ទទួល​អំណោយ​ធំ ពី​ក្រុមហ៊ុន​មួយ។ បន្ទាប់​ពី​បាន​ពិនិត្យ​មើល​ឃើញ​ថា ក្រុម​ហ៊ុន​នោះ​មិន​មាន​លក្ខខ័ណ្ឌ​អ្វី​ទេ ពួក​គេ​ក៏​បាន​ទទួល​អំណោយ​នោះ។ ប៉ុន្តែ​ ក្រោយ​មក ក្រុមហ៊ុន​នោះ​ក៏​បាន​ស្នើ​សាលា​នោះ ឲ្យ​ខ្លួន​មាន​តំណាង នៅ​ក្នុង​ក្រុម​ប្រឹក្សា​របស់​សាលា។ នាយក​សាលា​ក៏​បាន​ប្រគល់​លុយ​ជំនួយ​ទៅ​ក្រុម​ហ៊ុន​នោះ​វិញ។ នាង​បាន​បដិសេធ​មិន​ឲ្យ​គេ​បន្ថែម​បន្ថយ​តម្លៃ​របស់​សាលា។ នាង​បាន​និយាយ​ថា “ការ​ទទួល​ប្រាក់​ជំនួយ មិន​សំខាន់​ជាង​ការ​ធ្វើ​ការងារ​បម្រើ​ព្រះ តាម​របៀប​របស់​ព្រះ​នោះ​ឡើយ”។ មាន​ហេតុ​ផល​ជា​ច្រើន ដែល​យើង​អាច​បដិសេធ​មិន​ទទួល​ជំនួយ​គេ ហើយ​នេះ​ក៏​ជា​មូល​ហេតុ​មួយ​ផង​ដែរ។ យើង​ឃើញ​ថា រឿង​ដូចនេះ​ក៏​បាន​កើត​ឡើង​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​ផង​ដែរ។ ពេល​ដែល​ជន​ជាតិ​យូដា​ដែល​បាន​និរទេស វិល​ត្រឡប់​មក​ទីក្រុង​យេរូសាឡិម​វិញ ស្តេច​ស៊ីរូស​ក៏​បាន​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ពួក​គេ​សាង​សង់​ព្រះ​វិហារ​ឡើង​វិញ​(អែសរ៉ា ៣)។ ​មាន​ពេល​មួយ ​ប្រទេស​ជិត​ខាង​ស្នើ​ពួក​គេ​ថា “សូម​ឲ្យ​យើង​រាល់​គ្នា​ស្អាង​ជា​មួយ​នឹង​អ្នក​រាល់​គ្នា​ផង ដ្បិត​យើង​ក៏​ស្វែង​រក​តាម​ព្រះ នៃ​អ្នក​រាល់​គ្នា ដូច​ជា​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដែរ”(អែសរ៉ា ៤:២)។ ពេល​នោះ​ពួក​អ្នក​ដឹក​នាំ​របស់​ពួក​គេ​ក៏​បាន​បដិសេធ។ ពួកគេ​បាន​សន្និដ្ឋាន​ថា ការ​ទទួល​យក​ជំនួយ​នោះ អាច​នាំ​ឲ្យ​មាន​ផល​ប៉ះពាល់​មក​លើ​ភាព​ត្រឹម​ត្រូវ នៃ​គម្រោង​សាង​សង់​ព្រះ​វិហារ ហើយ​ការ​ថ្វាយ​បង្គំ​រូប​ព្រះ អាច​ជ្រៀត​ចូល​មក​ក្នុង​សហគមន៍​របស់​ពួក​គេ ព្រោះ​ជាតិ​សាសន៍​ជិត​ខាង​របស់​ពួក​គេ​ថ្វាយ​បង្គំ​រូប​ព្រះ។ ពួក​អ៊ីស្រាអែល​បាន​ធ្វើ​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ដ៏​ត្រឹម​ត្រូវ ព្រោះ “ជាតិ​សាសន៍​ជិត​ខាង”របស់​ពួក​គេ បាន​ព្យាយាម​អស់​ពី​លទ្ធភាព ដើម្បី​រារាំង​ការ​សាង​សង់​នោះ។ ដោយ​មាន​ជំនួយ​មក​ពី​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ និង​ការ​ប្រឹក្សា​យោបល់​ប្រកប​ដោយ​ប្រាជ្ញា មក​ពី​អ្នក​ជឿ​ព្រះយេស៊ូវ…

Read article