Pohfang Chia

You are here:
ប្រាជ្ញាចាស់បុរាណ

កាល​ពី​ឆ្នាំ ២០១០ មាន​កាសែត​ក្នុង​ស្រុក​មួយ នៅ​ប្រទេស​សឹង្ហ​បូរី បាន​ចុះផ្សា​យអំ​ពី​របាយ​ការណ៍​ពិសេស ដែល​និយាយ​អំពី​មេរៀន​ជីវិត ដែល​ចែក​ចាយ​ដោយ​ពល​រដ្ឋ​វ័យ​ចំណាស់​ប្រាំ​បីនា​ក់។ របាយ​ការណ៍​នោះ​​បាន​ចាប់​ផ្តើម​ដោយ​ពាក្យ​ថា “ការ​មាន​វ័យ​កាន់​តែចាស់ នាំ​ឲ្យ​មាន​ការ​ពុះ​ពារ នៅ​ក្នុង​គំនិត និង​រូប​កាយ តែ​ទន្ទឹម​នឹង​នោះ វា​ក៏​នាំ​ឲ្យ​មា​​ន​ការ​ចម្រើន​ឡើង នៅ​ក្នុង​ផ្នែក​ដទៃ​ទៀត​ផង​ដែរ។ គឺ​ការ​ចម្រើ​នឡើ​ង​នៃ​ចំណេះ​ដឹ​ង​ផ្នែក​អារម្មណ៍ និង​សង្គម ដែល​ជា​លក្ខ​ណៈ​សម្បត្តិ ដែល​អ្នក​វិទ្យា​សាស្រ្ត​កំពុង​តែ​ចា​ប់​ផ្តើម ឲ្យ​និយម​ន័យ​ថា វា​ជា​ប្រាជ្ញា … គឺ​ប្រាជ្ញា​របស់​មនុស្ស​ចាស់”។ ជា​ការ​ពិត​ណាស់ មនុស្ស​ចាស់​ដែល​មា​នប្រា​ជ្ញា មាន​ការ​ជា​ច្រើន​ដែល​អាច​បង្រៀន​យើង អំពី​ជីវិត។ ប៉ុន្តែ ព្រះ​គម្ពីរ​បាន​ចែង​អំពី​ស្តេច​មួយ​អង្គ​ដែល​ទើប​ឡើង​សោយ​រាជ ដែល​មិន​បាន​ទទួល​ស្គាល់​ប្រាជ្ញា​របស់​មនុស្ស​ចាស់។ ស្តេច​សាឡូម៉ូន​ទើប​តែ​សុគត ហើយ​បទ​គម្ពី​រ​១ពង្សាវតាក្សត្រ ១២:៣ បានចែ​ង​ថា “ពួក​ជំនុំ​អ៊ីស្រា​អែល​ទាំង​អស់ ក៏បាន​មក​គាល់​ស្តេច​រេហូ​បោម” ដោយ​ថ្វាយ​ញ្ញតិ​មួយ​ដល់​ទ្រង់។ ពួក​គេ​បាន​សូម​ឲ្យ​ស្តេច​ថ្មី​មួយ​អង្គ​នេះ ឲ្យ​សម្រាល​បន្ទុក​នៃ​កា​រងារ និង​ពន្ត​អាករ​ដ៏​ធ្ងន់ ដែលស្តេច​សាឡូម៉ូន ដែល​ជា​បិតា​ទ្រង់ បាន​តម្រូវ​ដល់ពួកគេ។ ហើយ​ពួក​គេនឹ​ង​តប​ស្នង​ស្តេចរេហូបោម​វិញ ដោយ​បម្រើ​ទ្រង់ ដោយ​ភក្តី​ភាព។ ពី​ដំបូង​ស្តេច​ដ៏​ក្មេង​វ័​យ​អង្គ​នេះ បាន​ស្វែង​រក​ការ​ប្រឹក្សា​ពី​ពួក​ចាស់​ទុំ(ខ.៦)។ ប៉ុន្តែ  ទ្រង់​ក៏​បាន​បដិសេធ​ការ​ប្រឹក្សា​របស់​ពួក​គេ ហើយ​បែរ​ជា​ទទួល​ការ​ប្រឹក្សាដ៏​ល្ងង់​ខ្លៅ ពី​ពួក​យុវ​ជន ដែល​បាន​ធំធាត់​ជា​មួយ​ទ្រង់​វិញ(ខ.៨)។ ទ្រង់​បាន​ដាក់​បន្ទុ​ក​ទៅ​លើ​ប្រជា​រាស្រ្ត​កាន់​តែ​ធ្ងន់​ជាង​មុន។ ភាព​តុក​ក្រហល់​របស់ទ្រ​ង់…

Read article
ចូរជឿខ្ញុំ

បន្ទាប់​ពី​បាន​បញ្ចប់​ការ​សិក្សា​នៅ​មហា​វិទ្យា​ល័យ ខ្ញុំ​ក៏​រក​បាន​ការងារ​ដែល​មាន​ប្រាក់​ខែ​ទាប។ ខ្ញុំ​មិន​សូវ​មាន​លុយ ហើយ​ជួន​កាល ពេល​ខ្ញុំ​ញាំ​អាហារ​ថ្ងៃ​ត្រង់​ហើយ ខ្ញុំ​ក៏​គ្មាន​លុយ​គ្រប់​គ្រាន់ ដើម្បី​ទិញ​អាហារ​ពេល​ល្ងាច។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ខ្ញុំ​បាន​រៀន​ទុក​ចិ​ត្តព្រះ សម្រាប់​ការ​ផ្គត់​ផ្គង់​របស់​ទ្រង់ប្រ​ចាំ​ថ្ងៃ ។ ការ​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចំា អំពី​បទ​ពិសោធន៍​ដែល​ហោរា​អេលីយ៉ា​ធ្លាប់​ជួប​ប្រទះ។ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​គាត់​កំពុង​ធ្វើ​ការ​បម្រើ​ព្រះ ក្នុង​នាម​ជា​ហោរា​របស់​ទ្រង់ គា​ត់បាន​រៀន​ទុក​ចិត្ត​ការ​ផ្គត់​ផ្គង់​របស់​ព្រះ​ប្រ​ចាំ​ថ្ងៃ។ បន្ទាប់​ពី​លោក​អេលីយ៉ា​បាន​ប្រកាស់​អំពី​ការ​ជំ​នុំ​ជម្រះ​របស់​ព្រះ ដោយ​ឲ្យ​ពួក​អ៊ីស្រា​អែល​ជួប​គ្រោះ​រាំង​ស្ងួត មិន​ទាន់​បាន​យូរ​ប៉ុន្មា​នផង ព្រះ​ទ្រ​ង់ក៏​បាន​បញ្ជូន​គាត់ ទៅ​កន្លែ​ង​មួយ ដែល​គ្មាន​មនុស្ស​រស់​នៅ គឺ​នៅ​ជ្រោះ​កេរីត ដែល​នៅ​ទី​នោះ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ប្រើ​សត្វ​ក្អែក ឲ្យ​ពាំ​អាហារ​មក​ឲ្យ​លោក​អេលីយ៉ា​ជា​​រៀ​ង​រាល់​ថ្ងៃ ហើយ​ក៏​បាន​ប្រទាន​ឲ្យគាត់​មាន​ទឹក​ជ្រោះ​ផឹក​ផង​(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៧:១-៤)។ ប៉ុន្តែ ភាព​រាំង​ស្ងួត​ក៏​បាន​កើត​ឡើង​មែន។ ទឹក​ជ្រោះ​ក៏បា​ន​ប្រែ​ក្លាយ​ជា​ទឹក​អូរ​ដ៏​តូច​មួយ ហើយ​យូរ​ៗ​ទៅ នៅ​ស​ល់​តែចង្អូរ​ទឹ​កហូរដ៏​តូច។ នៅ​ពេល​ដែល​ទឹ​កជ្រោះ​នោះ​រីង​ស្ងួត​អស់ ព្រះ​អម្ចាស់​ក៏​បាន​មាន​បន្ទូល​ប្រាប់​គាត់​ថា “ចូរ​​ក្រោក​​ឡើង ទៅ​ឯ​សារិបតា ជា​ទី​ក្រុង​របស់​ពួក​ស៊ីដូន​អាស្រ័យ​នៅ​ទី​នោះ​វិញ​ចុះ អញ​បាន​បង្គាប់​ស្រី​មេម៉ាយ​ម្នាក់​នៅ​ទី​នោះ ឲ្យ​ចិញ្ចឹម​ឯង”(ខ.៩)។ ស្រុក​សារិបតា មាន​ទីតាំង​នៅ​ក្នុង​នគរ​ស៊ីដូន ដែល​ប្រជា​ជន​នៅ​ទីនោះ ជា​ខ្មាំង​សត្រូវ​របស់​ពួក​អ៊ីស្រា​អែល។ តើ​មាន​នរណាផ្ត​ល់​ជម្រ​កឲ្យ​លោក​អេលីយ៉ា​នៅ​ទីនោះ​ឬ​ទេ? ហើយ​តើ​ស្រ្តី​មេម៉ាយ​ក្រី​ក្រ មាន​អាហារ​សម្រាប់​រំលែក​ឲ្យ​គាត់​ដែរ​ឬ​ទេ? មនុស្ស​ភាគ​ច្រើន​សុខ​ចិត្ត​ឲ្យ​ព្រះ​ទ្រង់​ផ្គត់​ផ្គង់​ជា​បរិបូរ ឲ្យ​បាន​រយៈ​ពេល​យូរ មុន​ពេល​ធន​ធាន​របស់​ខ្លួន​រីង​ស្ងួត​អត់ ជាជាង​សូម​ឲ្យ​ទ្រង់​ប្រទាន​ឲ្យ​ខ្លួន​មានធន​ធាន​ល្មម តែ​នឹង​រស់​នៅ​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ។ ប៉ុន្តែ ព្រះ​វរបិតា​នៃ​យើង​បាន​ខ្សិប​ថា ចូរ​ទុក​ចិត្ត​ខ្ញុំ​ចុះ…

Read article
ការចូលក្នុងចំណោមគេ

លោក​លី(Lee) ជា​បុគ្គលិក​ធនាគា ដែល​ឧស្សាហ៍​ព្យាយាម និង​អាច​ទុក​ចិត្ត​បាន។ ប៉ុន្តែ គាត់​ច្រើន​តែ​មាន​ការ​ពិបាក ក្នុង​ការ​ចូល​ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​មិន​ជឿ​ព្រះ នៅ​កន្លែង​ធ្វើ​ការ។ គាត់​បាន​បង្ហាញ​ពី​អារម្មណ៍​របស់​គាត់ ដូច​ជា នៅ​ពេល​ដែល​គាត់​ប្រញាប់​ចាក​ចេញ​ពី​បន្ទប់​សម្រាក ដែល​មាន​មនុស្ស​កំពុង​ជជែក​គ្នា  ដោយ​ប្រើ​ពាក្យ​មិន​សមរម្យ។ នៅ​ក្នុង​ការ​សិក្សា​ព្រះ​គម្ពីរ គាត់​ក៏​បាន​ចែក​ចាយ​ពី​អារម្មណ៍​របស់​គាត់ ដល់​មិត្ត​ភក្តិ​គាត់​ថា “ខ្ញុំ​ខ្លាច​បាត់​បង់​ឱកាស​ឡើង​ឋានៈ ​ដោយ​សារ​ខ្ញុំ​មិន​អាច​ចូល​ក្នុង​ចំណោម​គេ​ចុះ”។ អ្នក​ជឿ​ព្រះ​ នៅ​សម័យ​ហោរា​ម៉ាឡាគី ក៏​បាន​ជួប​ប្រទះ​បញ្ហា​ស្រដៀង​នឹង​លោក​លី​ផង​ដែរ។ ពួក​គេ​បាន​វិល​ត្រឡប់​ពីការ​និរទេស ហើយ​ព្រះ​វិហារ​ក៏​បាន​សាង​សង់​ឡើង​វិញ​ហើយ តែ​ពួក​គេ​នៅ​តែ​មាន​ការ​សង្ស័យ ចំពោះ​ផែន​ការ​ដែល​ព្រះទ្រង់​មាន​សម្រាប់​ពេល​អនាគត​របស់​ពួក​គេ។ ពួក​អ៊ីស្រាអែល​ខ្លះ​បាន​និយាយ​ថា “ការ​ដែល​ខំ​គោរព​តាម​ព្រះ នោះ​ឥត​អំពើ​ទេ ហើយ​ដែល​យើង​បាន​រក្សា​បញ្ញើ​របស់​ព្រះយេហូវ៉ា​នៃ​ពួក​ពលបរិវារ ព្រម​ទាំង​ដើរ​នៅ​ចំពោះ​ទ្រង់​ដោយ​កាន់​ទុក្ខ​ដូច្នេះ តើ​មាន​ប្រយោជន៍​អ្វី? ឥឡូវ​នេះ យើង​រាប់​មនុស្ស​ឆ្មើងឆ្មៃ ទុក​ជា​សប្បាយ​ហើយ អើ ពួក​អ្នក​ដែល​ប្រព្រឹត្ត​ការ​អាក្រក់​បាន​តាំង​ឡើង អើ គេ​ល្បងល​ព្រះ ហើយ​ក៏​រួច​ផង”(ម៉ាឡាគី ៣:១៤-១៥)។ តើ​ធ្វើ​ដូច​ម្តេច ឲ្យ​យើង​អាច​ឈរ​ឲ្យ​មាំមួន​ថ្វាយ​ព្រះ ក្នុង​សង្គម ដែល​ប្រាប់​យើង​ថា យើង​នឹង​បាត់​បង់​ឱកាស បើ​សិន​ជា​យើង​មិន​ចូល​ក្នុង​ចំណោម​គេ​ឲ្យ​ចុះ​ទេ​នោះ? យ៉ាង​ណា​មិញ ពួក​អ្នក​ដែល​ស្មោះ​ត្រង់​នឹង​ព្រះ​អម្ចាស់ នៅ​សម័យ​លោក​ម៉ាឡាគី ក៏​បាន​ឆ្លើយ​តប  ចំពោះ​បញ្ហា​នេះ ដោយ​ជួប​ប្រជុំ​គ្នា ជា​មួយ​អ្នក​ជឿ​ដែល​មាន​ចិត្ត​ដូច​គ្នា ដើម្បី​លើក​ទឹក​ចិត្ត​គ្នា ទៅ​វិញ​ទៅ​មក។…

Read article
មិនព្រងើយកន្តើយ

បន្ទប់​ទំាង​មូល​បាន​រំលេច​ទៅ​ដោយ​ពណ៌​ចម្រុះ​ដ៏​ស្រស់​ស្អាត​ជា​ច្រើន ខណៈ​ពេល​ដែល​ស្រ្តី​ស្លៀក​សំពត់​សារី​កំពុង​ញាប់​ដៃ​ញាប់​ជើង នៅ​ក្នុង​សកម្ម​ភាព​ចុង​ក្រោយ​នៃ​កម្ម​វិធី​រ៉ៃអង្គាស​ប្រាក់។ ពី​ដើម ស្រ្តី​មួយ​ក្រុម​នេះ​មាន​ដើម​កំណើត​នៅ​ប្រទេស​ឥណ្ឌា ហើយ​ក៏​បាន​មក​រស់​នៅ​ក្នុង​សហរដ្ឋ​អាមេរិក។ ប៉ុន្តែ ពួក​គេ​នៅ​តែ​មាន​ការ​ខ្វល់​ខ្វាយ​ពី​ប្រទេស​កំណើត​របស់​ខ្លួន។ ពេល​ពួក​គេ​ដឹង​អំពី​ស្ថានភាព​របស់​សាលា​រៀន​មួយ​កន្លែង ដែល​គេ​បើក​សម្រាប់​ក្មេង​កើត​ជម្ងឺ​ខ្សោយ​បញ្ញា នៅ​ប្រទេស​ឥណ្ឌា ពួក​គេ​មិន​គ្រាន់​តែ​បាន​ដឹង​អំពី​តម្រូវ​ការ​របស់​សាលា​រៀន​នោះ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ តែ​ពួក​គេ​ថែម​ទាំង​បាន​ទុក​ដាក់​ដំណឹង​នេះ​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត ហើយ​ក៏​បាន​ធ្វើ​ការ​ឆ្លើយ​តប។​ លោក​នេហេមា​មាន​មុខ​នាទី​ដ៏​ស្រណុក​ស្រួល​ជា​អ្នក​ថ្វាយ​ពែង​ដល់​ស្តេច និង​បាន​ទទួល​ការ​ទុក​ចិត្ត​ពី​បុរស​ដែល​មាន​អំណាច​បំផុត​នៅ​សម័យ​នោះ តែ​ការ​ទាំង​អស់​នេះ​មិន​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​ភ្លេច​ខ្វល់​ពី​ជន​រួម​ជាតិ​របស់​គាត់​ឡើយ។ គាត់​បាន​ទៅ​ជួប​អ្នក​ដែល​មក​ពី​ទីក្រុង​យេរូសាឡិម ដើម្បី​សាក​សួរ​អំពី​ស្ថាន​ភាព​នៃប្រជា​ជន​ដែល​កំពុង​រស់​នៅ​ទីនោះ(នេហេមា ១:២)។ គាត់​ក៏​បាន​ដឹង​ថា “ពួក​អ្នក​ដែល​ត្រូវ​ដឹកនាំ​ទៅ​ជា​ឈ្លើយ ដែល​សល់​នៅ​ក្នុង​ខេត្ត​នោះ គេ​មាន​សេចក្តី​វេទនា ហើយ​ត្រូវ​សេចក្តី​ត្មះតិះដៀល​ជា​ខ្លាំង ចំណែក​កំផែង​នៃ​ក្រុង​យេរូសាឡិម ក៏​បាក់​បែក ហើយ​ទ្វារ​បាន​ឆេះ​អស់​ផង”(ខ.៣)។ លោក​នេហេមា​មាន​ការ​ឈឺ​ចាប់​ក្នុង​ចិត្ត​យ៉ាង​ខ្លាំង។ គាត់​ក៏​បាន​ទួញ​សោក អធិស្ឋាន​តម ទូល​សូម​ឲ្យ​ព្រះ​ទ្រង់​ជួយ​ដល់​ប្រជា​ជន​គាត់ ដែល​កំពុង​រស់​នៅ​ក្នុង​ស្ថាន​ភាព​ដ៏​អាក្រក់​នេះ(ខ.៤)។ ព្រះ​ទ្រង់​ក៏បាន​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​លោក​នេហេមា​វិល​ត្រឡប់ ទៅ​ក្រុង​យេរូសាឡិម​វិញ ដើម្បី​ដឹក​នាំ​ការ​សាង​សង់​កំផែង​ក្រុង​ឡើង​វិញ​(២:១-៨)។ លោក​នេហេមា​ក៏​បាន​សម្រេច​នូវ​កិច្ចការ​ដ៏​ធំ​នេះ ​សម្រាប់​ប្រជា​ជន​គាត់ ព្រោះ​គាត់​បាន​ទូល​សូម​ដល់​ព្រះ​ដ៏​ធំ​ប្រសើរ ឲ្យ​ធ្វើ​ការ​ដ៏​ធំ ហើយ​ក៏​បាន​ពឹង​ផ្អែក​លើ​ទ្រង់​ផង។ សូម​ព្រះ​ទ្រង់​បើក​ភ្នែក​យើង ឲ្យ​មើល​ឃើញ​សេចក្តី​ត្រូវ​ការ​របស់​អ្នក​ដែល​នៅ​ជុំ​វិញ​យើង ហើយ​សូម​ទ្រង់​ជួយ​យើង ឲ្យ​ក្លាយ​ជា​អ្នក​ដោះ​ស្រាយ​បញ្ហា​ដោយ​ចិត្ត​អាណិត និង​មាន​ភាព​ប៉ិន​ប្រសប់ ដើម្បី​ធ្វើ​ជា​ព្រះ​ពរ​ដល់​អ្នក​ដទៃ។-Poh Fang Chia

Read article
ការស្រេកឃ្លានរកព្រះ

លោក​អាប៉ូឡាពី (A-poe-la-pi) ជា​សមាជិក​ពួក​ចាស់​ទុំ នៃ​កុល​សម្ព័ន្ធ​អាខា ដែល​រស់​នៅ​តំបន់​ជួរភ្នំ នៃ​ខេត្ត​យូណាន ប្រទេស​ចិន។ ពេល​យើង​បាន​ទៅ​សួរ​សុខ​ទុក្ខ​គាត់ ​ក្នុង​ដំណើរ​បេសក​កម្ម​កាល​ពី​ពេល​ថ្មី​ៗ​នេះ គាត់​បាន​ប្រាប់​យើង​ថា ពេល​មាន​ភ្លៀង​ធ្លាក់​ខ្លាំង គាត់​នឹក​កាល​យើង​រៀន​ព្រះ​គម្ពីរ​ប្រចាំ​សប្តាហ៍​ជា​មួយ​គ្នា។ ដូច​នេះ គាត់​ក៏​បាន​សុំ​ឲ្យ​យើង ចែក​ចាយ​ព្រះ​បន្ទូល​ព្រះ​ដល់​គាត់​ទៀត។ លោក​អាប៉ូឡាពី មិន​ចេះ​អក្សរ​ទេ ដូច​នេះ ការ​ជួប​ប្រជុំ​រៀន​ព្រះ​គម្ពីរ​ប្រចាំ​សប្តាហ៍ មាន​សារៈ​សំខាន់​ចំពោះ​គាត់​ណាស់។ ពេល​យើង​អាន​ព្រះ​គម្ពីរ​ឲ្យ​គាត់​ស្តាប់​ គាត់​បាន​ស្តាប់​ដោយ​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់។ ភាព​ឆេះ​ឆួល​របស់​គាត់ បាន​រំឭក​ខ្ញុំ​ថា ពេល​យើង​ស្តាប់​រឿង​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​ដោយ​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់ គឺ​មាន​ន័យ​ថា យើង​កំពុង​ថ្វាយ​ការ​គោរព​ចំពោះ​ទ្រង់។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ចោទិយក​ថា ជំពូក​៤ លោក​ម៉ូសេ​បាន​ជំរុញ​ពួក​អ៊ីស្រាអែល ឲ្យ​ប្រុង​ត្រចៀក​ស្តាប់ យ៉ាង​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន ចំពោះ​ច្បាប់ និង​បញ្ញត្តិ ដែល​ទ្រង់​បាន​បង្រៀន​ពួក​គេ​(ខ.១)។ គាត់​បាន​រំឭក​ពួក​គេថា ប្រភព និង​ការ​បណ្តាល​ចិត្ត នៃ​ការ​បង្រៀន​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ គឺ​សុទ្ធ​តែ​មក​ពី​ព្រះ ដែល​បាន​មាន​បន្ទូល​មក​កាន់​ពួក​គេ ដោយ “ភ្លើង” ​នៅ​ភ្នំ​ស៊ីណៃ(ខ.១២)។ លោក​ម៉ូសេ​ប្រាប់​ពួក​គេ​ថា “ទ្រង់​បាន​មាន​ព្រះបន្ទូល​ប្រាប់​ដល់​ឯង​រាល់​គ្នា​ពី​សេចក្តី​សញ្ញា​របស់​ទ្រង់ ដែល​ទ្រង់​បាន​បង្គាប់​ឲ្យ​ឯង​រាល់​គ្នា​ប្រព្រឹត្ត​តាម គឺ​ជា​ក្រឹត្យ​ទាំង​១០​ប្រការ ហើយ​ទ្រង់​ក៏​ចារឹក​កត់​ក្រឹត្យ​ទាំង​នោះ ចុះ​ទៅ​បន្ទះ​ថ្ម​២​ផ្ទាំង”(ខ.១៣)។ សូម​យើង​ទទួល​ការ​លើក​ទឹក​ចិត្ត ឲ្យ​មាន​ចិត្ត​ស្រេក​ឃ្លាន​ចង់​ស្តាប់​ព្រះ​បន្ទូល​ព្រះ បន្ទាប់​ពី​យើង​បាន​ស្តាប់​ទី​បន្ទាល់​របស់​លោក​អាប៉ូឡាពី។ គឺ​ដូច​ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​រំឭក​យើង ក្នុង​បទ​គម្ពីរ…

Read article
ពន្លឺដ៏ស្រទន់

អ្នក​ស្រី​វ៉ាង ហ្សាវយីង(Wang Xiaoying) រស់​នៅ​ក្នុង​តំបន់​ដាច់​ស្រយ៉ាល​មួយ ក្នុង​ខេត្ត​យូណាន ប្រទេស​ចិន។ ស្វាមី​របស់​គាត់​មាន​បញ្ហា​សុខ​ភាព ​មិន​អាច​ទៅ​ស៊ី​ឈ្នួល​នៅ​តាម​ស្រែ​ចំការ​បាន ធ្វើ​ឲ្យ​ក្រុម​គ្រួសារ​គាត់​មាន​ការ​ពិបាក​យ៉ាង​ខ្លាំង។ ម្តាយ​ក្មេក​របស់​គាត់​ក៏​បាន​បន្ទោស​គាត់​ថា គាត់​មាន​ការ​ពិបាក​ច្រើន​ដូចនេះ គឺ​បណ្តាល​មក​ពី​គាត់​ជឿ​ព្រះ។ អ្នក​ស្រី​ហ្សាវយីង​ត្រូវ​ម្តាយ​ក្មេក​គាត់​ធ្វើ​ទុក្ខ​បៀត​បៀន​ជា​ច្រើន ហើយ​បាន​ជំរុញ​ឲ្យ​គាត់​វិល​ត្រឡប់​ទៅ​រក​ជំនឿ​សាសនា​របស់​ប្រពៃណី​ជន​ជាតិ​ចិន ដែល​សែន​ព្រេន​ដល់​បុព្វ​បុរស។ តែ​ដោយ​សារ​ស្វាមី​របស់​អ្នក​ស្រី​ហ្សាវ​យីង បាន​សង្កេត​ឃើញគាត់​មាន​ជីវិត​ផ្លាស់​ប្រែ ស្វាមី​គាត់​ក៏​បាន​ប្រាប់​ម្តាយ​ខ្លួន​ថា “ម៉ែ បើ​គ្រាន់​តែ​ឲ្យ​ហ្សាវ​យីង ជឿ​ព្រះ​តែ​ម្នាក់​ឯង នោះ​គឺ​មិន​គ្រប់​គ្រាន់​ទេ។ យើង​ក៏​គួរ​តែ​ទទួល​ជឿ​ព្រះ​អង្គផង​ដែរ!” ដោយ​សារ​គាត់​បាន​ឃើញ​ការ​ផ្លាស់​ប្រែ​ដ៏​គួរ​ឲ្យ​កត់​សំគាល់ នៅ​ក្នុង​ជីវិត​ភរិយា​គាត់ ​នោះ​គាត់​ក៏​បាន​បើក​ចិត្ត​ពិចារណា​អំពី​ដំណឹង​ល្អ​នៃ​ព្រះ​យេស៊ូវ។ តាម​ធម្មតា មនុស្ស​ចាប់​អារម្មណ៍​នឹង​របៀប​នៃ​ការ​រស់​នៅ​របស់​យើង ជា​ជាង​ស្តាប់​យើង​និយាយ។ ការ​ធ្វើ​បន្ទាល់​ដ៏​ល្អ​បំផុត គឺ​រាប់​បញ្ចូល​ការ​បញ្ចេញ​អាកប្ប​កិរិយ៉ា​ល្អ​ៗ បូក​រួម​ជា​មួយ​ពាក្យ​សម្តី​ដែល​ត្រឹម​ត្រូវ ដែល​ឆ្លុះ​បញ្ចាំង​ឲ្យ​គេ​ឃើញ​ការ​ផ្លាស់​ប្រែ ដែល​ព្រះ​គ្រីស្ទ​បាន​ប្រទាន​ក្នុង​ជីវិត​យើង។ សូម​យើង​ស្វែង​យល់​អំពី​ការ​បង្រៀន​របស់​សាវ័ក​ពេត្រុស អំពី​របៀប​ដែលយើង​អាច​នាំ​លោកិយ​ដែល​ទាស់​ប្រឆាំង​នឹង​ព្រះ ឲ្យ​ស្គាល់​ព្រះ​យេស៊ូវ។​ គាត់​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ឲ្យ “មាន​ចិត្ត​ឆេះ​ឆួល នៅ​ក្នុង​ការ​ប្រព្រឹត្ត​ការ​ល្អ”(១ពេត្រុស ៣:១៣) និង​ឲ្យ​រស់​នៅ​ដោយ​ស្តាប់​បង្គាប់​ព្រះ​គ្រីស្ទ មាន​បញ្ញា​ចិត្ត​ជ្រះ​ថ្លា និង​ឲ្យ​ប្រុង​ប្រៀប​ជានិច្ច ដោយ​សុភាព ហើយ​កោតខ្លាច ដើម្បី​នឹង​តប​ឆ្លើយ​ដល់​អ្នក​ណា​ដែល​សួរ​ពី​ហេតុ​នៃ​សេចក្តី​សង្ឃឹម​របស់​យើង(ខ.១៥)។ បើ​យើង​បាន​អនុវត្ត​ដូច​នេះ យើង​នឹង​គ្មាន​ហេតុ​ផល ដែល​ត្រូវ​ភ័យ​ខ្លាច ពេល​អ្នក​ដទៃ​ធ្វើ​បាប ឬ​និយាយ​បង្ខូច​យើង ដោយ​សារ​ជំនឿ​របស់​យើង​ឡើយ។ ទោះ​យើង​ស្ថិត​ក្នុង​ស្ថាន​ភាព​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ចូរ​ឲ្យ​ពន្លឺ​របស់​យើង…

Read article
មិនមែនជាអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវព្រួយបារម្ភ

មាន​បុរស​ម្នាក់​ចេះ​តែ​ខ្វល់​ខ្វាយ​អំពី​បញ្ហា​គ្រប់​យ៉ាង។ ថ្ងៃ​មួយ មិត្ត​ភក្ដិ​របស់​គាត់​បាន​ឮ​គាត់​ហួច​យ៉ាង​សប្បាយ ហើយ​មើល​ទៅ​គាត់​ហាក់​ដូច​ជា​មាន​ភាព​ល្ហែរ​ល្ហើយ គួរ​ឲ្យ​កត់​សម្គាល់​។  ពួក​គេ​ក៏​បាន​សួរ​គាត់ ដោយ​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​ថា “តើ​មាន​រឿង​អ្វី​កើត​ឡើង​ហ្នឹង?” គាត់​បាន​ឆ្លើយ​ថា “ខ្ញុំ​ជួល​មនុស្ស​ម្នាក់ ​ឲ្យ​ខ្វល់​ខ្វាយ​ជំនួស​ខ្ញុំ​ហើយ។” ពួក​គេ​បាន​សួរ​ទៀត​ថា “តើ​អ្នក​បាន​ជួល​គាត់ ក្នុង​តម្លៃ​ប៉ុន្មាន?” គាត់​បាន​តប​មក​វិញ​ថា “ពីរ​ពាន់​ដុល្លារ​ក្នុង​មួយ​សប្តាហ៍។” ពួក​គេ​បន្ត​សួរ​ថា “ហើយ តើ​អ្នក​មាន​លទ្ធ​ភាព​បង់​ថ្លៃ​ឈ្នួល​ឲ្យ​គាត់​អត់?” គាត់​ក៏​បាន​ប្រាប់​ពួក​គេ​ថា “​ខ្ញុំ​គ្មាន​លទ្ធ​ភាព​រក​លុយ​បង់​ឲ្យ​គាត់​ទេ ប៉ុន្តែ នេះ​ហើយ​ជា​បញ្ហា​ដែល​គាត់​ត្រូវ​ព្រួយ​បារម្ភ​នោះ”។ នៅ​ក្នុង​ជីវិត​ពិត ​វិធី​ដ៏​គួរ​ឲ្យ​អស់​សំណើច​នេះ មិន​អាច​ដោះ​ស្រាយ​បញ្ហា​នៃ​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​បាន​ទេ ប៉ុន្តែ ​ក្នុង​នាម​ជា​កូន​ព្រះ យើង​អាច​ផ្ទេរ​អស់​ទាំង​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​របស់​យើង ដល់​ព្រះ​នៃ​យើង ​ដែល​ទ្រង់​គ្រប់​គ្រង​លើ​អ្វី​ៗ​គ្រប់​យ៉ាង ​ជា​ពិសេស សូម្បី​តែ​ក្នុង​ពេល​ដែល​យើង​មាន​អារម្មណ៍​ថា វា​មិន​អាច​ទៅ​រួច​ក៏​ដោយ។ លោក​ហោរា​អេសាយ​រំឭក​យើង​ថា ព្រះ​ទ្រង់​នាំ​អស់​ទាំង​ហ្វូង​ផ្កាយ​ចេញ​មក​តាម​ចំនួន​ ហើយទ្រង់​ក៏​ហៅ​របស់ទាំង​នោះ​តាម​ឈ្មោះ​រៀង​រាល់​តួ (អេសាយ ៤០:២៥-២៦)។ ដោយ​ព្រោះ “ព្រះ​ចេស្តា​ដ៏​ធំ​របស់​ទ្រង់ ហើយ​ដោយ​ព្រោះ​តេជានុភាព​ដ៏​ខ្លាំង​ក្លា​របស់ទ្រង់” នោះ​គ្មាន​ផ្កាយ​ណា​ដែល​ទ្រង់​មិន​ស្គាល់​នោះ​ឡើយ(ខ.២៦)។ ហើយ​ដូច​ដែល​ព្រះ​អង្គ​ស្គាល់​អស់ទាំង​ផ្កាយ​តាម​ឈ្មោះ​រៀង​រាល់​តួ នោះ​ទ្រង់​ក៏​ស្គាល់​យើង​រាល់​គ្នា​ ផ្ទាល់​ខ្លួនម្នាក់​ៗ​ផង​ដែរ។ យើង​ម្នាក់​ៗ​សុទ្ធ​តែ​ស្ថិត​ក្រោម​ការ​ថែទាំ​ដ៏​ដិត​ដល់​របស់​ទ្រង់(ខ.២៧)។ ប្រសិន​បើ​យើង​ចេះ​តែ​មាន​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ នោះ​យើង​អាច​ផ្ទេរ​អស់​ទាំង​សេចក្តី​ខ្វល់​ខ្វាយ​នោះ ទៅ​លើ​ព្រះ​អម្ចាស់​បាន។ ព្រះ​អង្គ​មិន​ដែល​ល្វើយ ឬ​នឿយ​ហត់​ខ្លាំង​ពេក ដល់​ថ្នាក់​មិន​ចាប់​អារម្មណ៍​នឹង​យើង​នោះ​ឡើយ។ ព្រះ​អង្គ​មាន​អស់​ទាំង​ប្រាជ្ញា និង​គ្រប់​ទាំង​ព្រះ​ចេស្ដា…

Read article
ភ្លៀងនៃការអស្ចារ្យ

ការរ​ស់​នៅ​មាន​ការ​លំបាក សម្រាប់​អ្នក​ភូមិ​ទាំង​ឡាយ​ ដែល​រស់​នៅ​តំបន់​ភ្នំ ក្នុង​ខេត្ត​យូណាន​​នៃ​ប្រទេស​ចិន។ ប្រភព​អាហារ​ជា​ចម្បង​របស់​ពួកគេ​ គឺមាន​ពោត និង​ស្រូវ។ ប៉ុន្តែ នៅខែ​ ឧសភា​ឆ្នាំ​២០១២ មាន​គ្រោះ​រាំង​ស្ងួត​ដ៏​ធ្ងន់​ធ្ងរ​មួយ​បាន​វាយ​ប្រហារ​តំបន់​នោះ ហើយ​ដំណាំ​ទាំង​ឡាយ​ត្រូវ​ក្រៀម​ស្វិត។ មនុស្ស​គ្រប់​គ្នា​មាន​ការ​ខ្វល់​ខ្វាយ ហើយ​គេ​ក៏​បាន​ប្រារព្ធ​ធ្វើ​ពិធី​ផ្សេង​ៗ ​តាម​អបីយ​ជំនឿ ដើម្បី​បញ្ឈប់​គ្រោះ​រាំង​ស្ងួត​នោះ។ ទោះ​ពួក​គេ​ព្យាយាម​បុណ្យ​ស្រន់​យ៉ាង​ណា ក៏​មិន​ឃើញ​មាន​ភ្លៀង​ធ្លាក់​មក បាន​ជា​អ្នក​ភូមិ​ក៏​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​ស្តី​បន្ទោស​ឲ្យ​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ប្រាំ​នាក់ ​នៅ​ក្នុងភូមិ​នោះ​ថា ពួក​គេ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​វិញ្ញាណ​ដូនតា​ខឹង​សម្បារ។ គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ទាំង​ប្រាំ​នាក់​នោះ​បាន​ជួប​ជុំ​គ្នា​អធិស្ឋាន។ មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន មេឃ​ក៏​ប្រែ​ជា​ងងឹត ហើយ​ផ្គរ​លាន់​ក៏​បន្លឺ​ឡើង។ ភ្លៀង​មួយ​មេ​ធំ​បាន​បង្អុរ​ធ្លាក់​ចុះ​មក ចាប់​តាំង​ពី​ថ្ងៃ​រសៀល​រហូត​ដល់​ពេញ​មួយ​យប់។ ដំណាំ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ក៏ត្រូវ​បាន​ស្រោច​ស្រង់! ទោះ​បី​ជា​អ្នក​ភូមិ​ភាគ​ច្រើន​មិន​ជឿ​ថា ​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​បង្អុរ​ភ្លៀង​ឲ្យ​ធ្លាក់​ចុះ​មក​ក្ដី ក៏​មាន​អ្នក​ដទៃ​ទៀត​បាន​ជឿ​ថា​ ទ្រង់​ពិត​ជា​បាន​ប្រទាន​ទឹក​ភ្លៀង​មែន ហើយ​ក៏​មាន​ចិត្ត​ចង់​ស្វែង​យល់​បន្ថែម​អំពី​ព្រះយេស៊ូវ។ នៅ​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ ១ពង្សាវតាក្សត្រ ជំពូក១៧ និង១៨ យើង​ឃើញ​ថា ​មាន​គ្រោះ​រាំង​ស្ងួត​ដ៏​ធ្ងន់​ធ្ងរ​មួយ​នៅ​ក្នុង​ស្រុក​អ៊ីស្រាអែល។ ប៉ុន្តែ​ ក្នុង​ករណី​នោះ យើង​ដឹង​ថា គ្រោះ​រាំង​ស្ងួត​នោះ​គឺ​ជា​ការ​ជំនុំ​ជំរះ​របស់​ព្រះ មក​លើ​រាស្រ្ត​របស់​ទ្រង់(១៧:១)។ កាល​នោះ ពួក​គេ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​នាំ​គ្នា​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ​បាល ដែល​ជា​ព្រះ​របស់​ពួក​សាសន៍​កាណាន ដោយ​មាន​ជំនឿ​ថា ​ព្រះ​មួយ​អង្គ​នេះ​អាច​ចាត់​ឲ្យ​មាន​ភ្លៀង​ស្រោច​ស្រប់​ផល​ដំណាំ​របស់​ពួក​គេ។ ក្រោយ​មក ព្រះ​ទ្រង់​ក៏​បាន​ប្រើ​លោក​អេលីយ៉ា​ដែល​ជា​ហោរា​របស់​ទ្រង់ ឲ្យ​បង្ហាញ​ឲ្យ​មនុស្ស​គ្រប់​គ្នា​បាន​ដឹង​ច្បាស់​ថា ព្រះ​អង្គ​គឺ​ជា​ព្រះ​ពិត​តែ​១​អង្គ​គត់ ដែល​អាច​សម្រេច ថា​តើ​ភ្លៀង​ត្រូវ​ធ្លាក់​នៅ​ពេល​ណា។…

Read article
តើព្រះទ្រង់ខ្វល់ពីខ្ញុំទេ?

ពេល​មាន​គ្រោះ​ថ្នាក់​ចរាចរណ៍​កើត​ឡើង ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​អ្នក​បើកបរ​ដែល​មាន​ជាតិ​ស្រវឹង ​បាន​រត់គេច​ខ្លួន​ដោយ​សុវត្ថិ​ភាព ខណៈ​ពេល​ដែល​ជន​រង​គ្រោះ​មាន​របួស​ធ្ងន់? ហេតុ​អ្វី​មនុស្ស​អាក្រក់​មាន​ភាព​សំបូរ​សប្បាយ តែ​មនុស្ស​ល្អ​ត្រូវ​រង​ទុក្ខ? តើ​មាន​ពេល​ប៉ុន្មាន​ដង​ហើយ ដែល​អ្នក​គិត​លែង​យល់ អំពី​រឿង​រ៉ាវ​ដែល​បាន​កើត​ឡើង​ក្នុង​ជីវិត​អ្នក ហើយ​អ្នក​ក៏​បាន​ស្រែក​ឡើងថា “តើ​ព្រះ​ទ្រង់​ខ្វល់​ពី​ខ្ញុំទេ?” លោក​ហាបាគុក ក៏​ធ្លាប់​សួរ​សំណួរ​មួយ​នេះ​ផង​ដែរ ពេល​ដែល​គាត់​ឃើញ​ស្ថាន​ភាព​ដ៏​លំបាក ក្នុង​ស្រុក​យូដា ដោយ​អំពើ​ទុច្ច​រិត និង​ភាព​អយុត្តិ​ធម៌ កំពុង​តែចម្រើន​ឡើង​យ៉ាង​ខ្លាំង(ហាបាគុក ១:១-៤)។ ពេល​គាត់​មាន​អារម្មណ៍​ច្របូក​ច្របល់ គាត់​ក៏​បាន​សួរ​ព្រះ​ថា ពេល​ណា​ទើប​ទ្រង់​ដោះ​ស្រាយ​បញ្ហា​នេះ​។ ពេល​នោះ ការ​ឆ្លើយ​តប​របស់​ព្រះ​គ្មាន​អ្វីដែល​ពិបាក​យល់​ឡើយ។  ព្រះ​ទ្រង់​មាន​បន្ទូល​ថា ទ្រង់​នឹង​ប្រើ​សាសន៍​ខាល់​ដេ ដើម្បី​កែ​តម្រង់​សាសន៍​យូដា។ គេ​ឮ​ល្បី​ថា សាសន៍​ខាល់​ដេ​មាន​ភាព​សាហាវ​ព្រៃ​ផ្សៃ(ខ.៧)។​ ពួក​គេ​ពូកែ​ខាង​ប្រើ​ហឹង្សា​(ខ.៩) ហើយ​ពួក​គេ​ថ្វាយ​បង្គំ​អំណាច​ទ័ព និង​ព្រះ​ក្លែង​ក្លាយ​របស់​ពួក​គេ​តែ​ប៉ុណ្ណោះ(ខ.១០-១១)។ នៅ​ពេល​ដែល​យើង​មិន​យល់​អំពី​ផ្លូវ​របស់​ព្រះ យើង​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​ទុក​ចិត្ត​លើ​លក្ខណៈ​សម្បត្តិ​របស់​ទ្រង់ ដែល​មិន​ចេះ​ប្រែ​ប្រួល។ លោក​ហាបាគុក​បាន​ធ្វើ​ដូច​នេះ​ឯង។ គឺ​គាត់​ជឿ​ថា ព្រះ​ទ្រង់​ជា​ព្រះ​នៃ​យុត្តិ​ធម៌ សេចក្តី​មេត្តា និង​សេចក្តី​ពិត​(ទំនុកដំកើង ៨៩:១៤)។ នៅ​ពេល​នោះ គាត់​បាន​រៀន​មើល​ទៅ​ស្ថាន​ភាព​របស់​គាត់ ដោយ​យល់​ដល់​លក្ខណៈ​សម្បត្តិរបស់ព្រះ ជា​ជាង​មើល​ទៅ​លក្ខណៈ​សម្បត្តិ​របស់​ព្រះ ផ្អែក​ទៅ​លើ​ស្ថាន​ភាព​របស់​គាត់។ ទីបញ្ចប់ គាត់ក៏បានសន្និដ្ឋានថា “ព្រះយេហូវ៉ា គឺ​ជា​ព្រះអម្ចាស់​ទ្រង់​ជា​កំឡាំង​ខ្ញុំ ទ្រង់​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​ជើង​នៃ​ខ្ញុំ​បាន​លឿន ដូច​ជា​ជើង​ឈ្លូស ហើយ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ដើរ​នៅ​លើ​ទី​ខ្ពស់​របស់​ខ្ញុំ”(ហាបាគុក ៣:១៩)។-Poh Fang…

Read article
អំណាចរបស់មនុស្ស

ពេល​បុរស​ម្នាក់​កំពុង​ឡើង​ជិះ​រថ​ភ្លើង ក្នុង​ក្រុង​ភើត ប្រទេស​អូស្រ្តាលី គាត់​ក៏​បាន​រអិល​ជើង ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ចន្លោះ​រវាង​ទូរថភ្លើង និង​កម្រាល​ឥដ្ឋ​របស់​ស្ថានីយ ជាប់​ដក​មិន​រួច។ ពេល​នោះ មាន​អ្នក​ដំណើរ​រាប់​សិប​នាក់​បាន​ប្រញាប់​មក​ជួយ​គាត់។ ពួក​គេ​ក៏​បាន​ប្រើ​កម្លាំង​សាមគ្គី​រួម​គ្នា​រុញ​រថ​ភ្លើង ឲ្យ​ផ្អៀង​ទៅ​ម្ខាង ដើម្បី​ឲ្យ​បុរស​នោះ​អាច​ដក​ជើង​ចេញ​ពី​ប្រលោះ​នោះ​បាន​ ដោយ​សុវត្ថិ​ភាព។​ លោក​ដាវីឌ ហាញន៍(David Hynes) ដែល​ជា​អ្នក​នាំ​ពាក្យ​របស់​សេវា​កម្ម​រថ​ភ្លើង បាន​មាន​ប្រសាសន៍ នៅ​ក្នុង​ការ​សំភាស​ថា “ពួក​គេ​ម្នាក់​ៗ​បាន​ចូល​រួម​ក្នុង​ការ​ជួយ​សង្រ្គោះ​គាត់ ដោយ​គ្មាន​ការ​ស្ទាក់​ស្ទើរ។ គឺ​ដោយ​សារ​អំណាច​នៃ​ការ​សាមគ្គី​របស់​មនុស្ស ដែល​មនុស្ស​ម្នាក់​ត្រូវ​បាន​ជួយ​សង្រ្គោះ​ឲ្យ​រួច​ពី​គ្រោះ​ថ្នាក់ ដែល​អាច​បណ្តាល​ឲ្យ​មាន​របួស​ធ្ងន់”។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​អេភេសូរ ជំពូក៤ យើង​ឃើញ​ថា ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ប្រើ​អំណាច​នៃ​ការ​រួប​រួម​របស់​មនុស្ស ដើម្បី​កសាង​មហា​គ្រួសារ​របស់​ទ្រង់។ ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​ឲ្យ​យើង​ម្នាក់​ៗ មាន​អំណោយ​ទាន​ដ៏​ពិសេស នៃ​ព្រះ​គុណ​ទ្រង់(ខ.៧) សម្រាប់​បំពេញ​គោល​បំណង​ដ៏ជាក់​លាក់​មួយ ដើម្បី​ឲ្យ “​រូបកាយ​ទាំង​មូល​បាន​ផ្គុំ ហើយ​ភ្ជាប់​គ្នា​មក​អំពី​ទ្រង់ ដោយសារ​គ្រប់​ទាំង​សន្លាក់​ដែល​ផ្គត់ផ្គង់​ឲ្យ តាម​ខ្នាត​ការ​ងារ​របស់​អវយវៈ​និមួយៗ នោះ​រូបកាយ​បាន​បង្កើន​ឡើង ដើម្បី​នឹង​ស្អាង​ខ្លួន ក្នុង​សេចក្តី​ស្រឡាញ់”(ខ.១៦)។ មនុស្ស​ម្នាក់​ៗ មាន​កិច្ចការ​ដែល​ត្រូវ​ធ្វើ ក្នុង​មហា​គ្រួសារ​របស់​ព្រះ គឺ​គ្មាន​អ្នក​ឈរ​មើល​ទេ។ ក្នុង​មហា​គ្រួសារ​នៃ​ព្រះ   យើង​យំ  យើង​សើច​ជា​មួយ​គ្នា។  យើង​ជួយ​សម្រាល​បន្ទុក​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក។ យើង​អធិស្ឋាន​ឲ្យ ហើយ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​គ្នា។ យើង​លើក​ទឹក​ចិត្ត ហើយ​ជួយ​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក ឲ្យ​ងាក​ចេញ​ពី​អំពើ​បាប។ ឱ​ព្រះ​វរ​បិតា…

Read article