ឥរិយាបថនៃការបន្ទាបខ្លួន
ខ្ញុំបានទូលដល់ព្រះយេហូវ៉ាថា “ទ្រង់ជាព្រះអម្ចាស់នៃទូលបង្គំ ក្រៅពីទ្រង់ ទូលបង្គំរកសេចក្តីល្អមិនបានឡើយ”។ ទំនុកដំកើង១៦:២ មុនពេលអ្នកស្រីជែន(Jan) ចេញទៅចែកចាយក្នុងក្រុម ស្វាមីគាត់តែងតែលើកទឹកចិត្តគាត់ដោយក្តីស្រឡាញ់ ឲ្យក្រពាត់ដៃទៅក្រោយ។ ពេលដែលគាត់ចែកចាយ អំពីរឿងដែលសំខាន់ ឬព្យាយាមគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍ គាត់ក៏បានប្រើឥរិយាបថនេះ ព្រោះវាបានជួយឲ្យគាត់បើកចិត្ត ទទួលការបង្រៀន និងស្តាប់យោបល់អ្នកដទៃ។ គាត់បានប្រើឥរិយាបថនេះ ដើម្បីរំឭកខ្លួនគាត់ ឲ្យស្រឡាញ់មនុស្សនៅមុខគាត់ និងបន្ទាបខ្លួន ព្រមទាំងបើកចិត្តឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដឹកនាំ។ ការយល់ដឹងរបស់អ្នកស្រីជែន អំពីការបន្ទាបខ្លួន បានចាក់ឫសនៅក្នុងការសង្កេតរបស់ស្តេចដាវីឌ ដែលបានទទួលស្គាល់ថា សេចក្តីល្អទាំងអស់សុទ្ធតែមកពីព្រះ។ គឺដូចដែលស្តេចដាវីឌបានទូលដល់ព្រះថា “ទ្រង់ជាព្រះអម្ចាស់នៃទូលបង្គំ ក្រៅពីទ្រង់ ទូលបង្គំរកសេចក្តីល្អមិនបានឡើយ”(ទំនុកដំកើង ១៦:២)។ ទ្រង់បានរៀនទុកចិត្តព្រះ ហើយស្វែងរកយោបល់របស់ព្រះអង្គ បានជាទ្រង់អធិស្ឋានថា “ចិត្តក៏បង្គាប់ដល់ទូលបង្គំនៅវេលាយប់ដែរ”(ខ.៧)។ ទ្រង់ជ្រាបថា ដោយសារព្រះគង់នៅក្បែរទ្រង់ នោះទ្រង់នឹងមិនរង្គោះរង្គើឡើយ(ខ.៨)។ ទ្រង់មិនចាំបាច់ត្រូវអួតបំប៉ោងនោះឡើយ ព្រោះទ្រង់បានទុកចិត្តព្រះដ៏មានចេស្តា ដែលស្រឡាញ់ទ្រង់។ ខណៈពេលដែលយើងមើលទៅព្រះ រៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយទូលសូមទ្រង់ឲ្យជួយយើង ពេលណាយើងមានអារម្មណ៍នឿយណាយ ឬប្រទានយើងនូវពាក្យសម្តីសម្រាប់និយាយ ពេលណាយើងពិបាកនិយាយ នោះយើងនឹងបានឃើញព្រះអង្គធ្វើការក្នុងជីវិតយើង។ យើងនឹងបានធ្វើជាដៃគូរបស់ព្រះ ហើយយើងនឹងបានដឹងថា បើយើងធ្វើបានល្អ នោះគឺដោយសារព្រះទ្រង់បានជួយយើងឲ្យរីកចម្រើន។ យើងអាចមើលទៅអ្នកដទៃដោយក្តីស្រឡាញ់ នៅសង្គមលោកខាងលិច ការក្រពាត់ដៃទៅក្រោយ…
Read article