ខ្ញុំបានឮជួងណូអែល
ឱព្រលឹងអញអើយ ហេតុអ្វីបានជាត្រូវបង្អោន ហើយរសាប់រសល់នៅក្នុងខ្លួនដូច្នេះ ចូរសង្ឃឹមដល់ព្រះចុះ។ ទំនុកដំកើង ៤៣:៥ បទចម្រៀង “ខ្ញុំឮសម្លេងជួង នៅថ្ងៃណូអែល” ត្រូវបាននិពន្ធឡើង ផ្អែកទៅលើបទកំណាព្យ ដែលលោកហេនរី វ៉ាដវើត ឡងហ្វេឡូ (Henry Wadsworth Longfellow) បាននិពន្ធ នៅឆ្នាំ១៨៦៣។ បទចម្រៀងនេះជាបទចម្រៀងថ្ងៃណូអែល ដែលពិតជាមានលក្ខណៈចម្លែក។ បទចម្រៀងនេះមិនបានរៀបរាប់អំពីក្តីអំណរនៅថ្ងៃណូអែល ដូចការរំពឹងគិតនោះទេ តែផ្ទុយទៅវិញ មានលក្ខណៈជាបទទំនួញ ដែលប្រែសម្រួលមកមានន័យថា “ខ្ញុំឈ្ងោកមុខដោយអស់សង្ឃឹម ខ្ញុំថា គ្មានសន្តិភាពនៅលើផែនដីទេ ព្រោះសេចក្តីសម្អប់ជន់ជោរខ្លាំងណាស់ ហើយបានចំអកឲ្យបទចម្រៀង អំពីសន្តិភាពនៅលើផែនដី និងបំណងព្រះទ័យដ៏ល្អ ដែលព្រះទ្រង់មានសម្រាប់មនុស្សទាំងឡាយ”។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បទទំនួញនេះបានបោះជំហានទៅមុខចូលក្នុងក្តីសង្ឃឹម ដោយធានាយើងយ៉ាងដូចនេះថា “ព្រះទ្រង់មិនស្លាប់ទេ ហើយក៏មិនផ្ទំលក់ផង។ ការអាក្រក់នឹងបរាជ័យ អំពើល្អនឹងឈ្នះ ដោយសន្តិភាពនៅលើផែនដី នេះជាបំណងព្រះទ័យដ៏ល្អ ដែលព្រះទ្រង់មានសម្រាប់មនុស្ស”។ យើងអាចរកឃើញគំរូនៃសេចក្តីសង្ឃឹម ចេញពីទំនួញ នៅក្នុងបទទំនុកដំកើងបែបទំនួញនៃព្រះគម្ពីរ។ ជាក់ស្តែង បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៤៣ ចាប់ផ្តើមដោយអ្នកនិពន្ធពោលទំនួញ អំពីខ្មាំងសត្រូវ ដែលវាយប្រហារគាត់(ខ.១) និងអំពីព្រះរបស់គាត់ ដែលហាក់ដូចជាបានភ្លេចគាត់ហើយ(ខ.២)។…
Read article