Bill Crowder

You are here:
ចែកចាយ​ជំនឿ​របស់​អ្នក

កិច្ចការ ១៦:១-១០ សូម​អញ្ជើញ​ឆ្លង​មក​ជួយ​យើង​ខ្ញុំ ដែល​នៅ​ស្រុក​ម៉ាសេដូន​នេះ​ផង​។ កិច្ចការ ១៦:៩ កាលពី​ឆ្នាំ១៧០១ ព្រះវិហារ​នៃ​ប្រទេស​អង់គ្លេស បាន​ផ្តល់​ដង្វាយ​ឧបត្ថម្ភ​ដល់​សមាគមន៍​ផ្សព្វផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ ដើម្បី​បញ្ជូន​បេសកជន ឲ្យ​ចេញ​ទៅ​ទូ​ទាំង​ពិភពលោក​។ បាវចនា​ដែល​ពួកគេ​បាន​ជ្រើសរើស​នោះ​គឺ transiens adiuva nos ជា​ភាសាឡាតាំង​មានន័យថា “សូម​ឆ្លង​មក​ជួយ​យើង​ខ្ញុំ​ផង!” នេះ​ជា​ពាក្យ​អំពាវនាវ​របស់​ទូត​ព្រះគ្រីស្ទ​ជា​អ្នក​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ តាំងពី​សតវត្សរ៍ទី១ ដោយ​អ្នក​ដើរ​តាម​ព្រះយេស៊ូវ​បាន​នាំ​ព្រះ​រាជសារ​នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ និង​ការ​អត់​ទោស​របស់​ព្រះអង្គ ទៅ​កាន់​លោកិយ ដែល​កំពុង​ស្រេក​ឃ្លាន​សេចក្តី​សង្គ្រោះ​។ ពាក្យ “សូម​ឆ្លង​មក​ជួយ​យើង​ខ្ញុំ​ផង!” មាន​ប្រភព​មកពី “ការ​អំពាវនាវ​របស់​ពួក​ជំនុំ​នៅ​ស្រុក​ម៉ាសេដូន” ដូច​បាន​ពិពណ៌នា ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​កិច្ចការ ជំពូក១៦​។ កាល​នោះ សាវ័ក​ប៉ុល និង​ក្រុម​ការងារ​របស់​គាត់​ទើបតែ​ធ្វើ​ដំណើរ​មកដល់​ទីក្រុង​ត្រូអាស នៅ​តាម​បណ្តោយ​ឆ្នេរ​ខាងលិច នៃ​តំបន់​អាស៊ី​តូច(សព្វថ្ងៃ​ជា​ប្រទេស​ទួរគី ខ.៨)។ នៅ​ទីនោះ មាន​យប់​មួយ “ប៉ុល​បាន​ឃើញ​ក្នុង​ការ​ជាក់​ស្តែង ជា​មនុស្ស​ពី​ស្រុក​ម៉ាសេដូន​ម្នាក់ ឈរ​អង្វរ​គាត់​ថា សូម​អញ្ជើញ​ឆ្លង​មក​ជួយ​យើង​ខ្ញុំ ដែល​នៅ​ស្រុក​ម៉ាសេដូន​នេះ​ផង”(ខ.៩)។ បន្ទាប់​ពី​បាន​ទទួល​ការ​បើក​សម្ដែង​នេះ​ហើយ សាវ័ក​ប៉ុល និង​គូរ​កន​របស់​គាត់​ក៏បាន “រក​ឱកាស​នឹង​ទៅ​ឯ​ស្រុក​ម៉ាសេដូន​ភ្លាម”​(ខ.១០)។ ពួកគេ​បាន​យល់​អំពី​សារៈសំខាន់​នៃ​ការ​អំពាវនាវ​នោះ​។ មិនមែន​មនុស្ស​ទាំង​អស់​សុទ្ធតែ​បាន​ទទួល​ការ​ត្រាស់ហៅ​ឲ្យ​ឆ្លង​សមុទ្រ​នោះ​ទេ ប៉ុន្តែ យើង​អាច​ជួយ​ទ្រទ្រង់​អ្នក​ដែល​បាន​ទទួល​ការ​ត្រាស់ហៅ​នោះ ដោយ​ការ​អធិស្ឋាន និង​ដង្វាយ​ឧបត្ថម្ភ​។ ហើយ​យើង​ម្នាក់ៗ​សុទ្ធតែ​អាច​ប្រាប់​អ្នក​ដទៃ អំពី​ដំណឹង​ល្អ​របស់​ព្រះយេស៊ូវ…

Read article
ព្រះ​អង្គ​ឆ្លើយតប តាម​ព្រះទ័យ​ប្រកបដោយ​ប្រាជ្ញា

ទំនុក​ដំកើង ១៣ ឱ​ព្រះយេហូវ៉ា​អើយ តើ​ទ្រង់​នឹង​ភ្លេច​ទូល​បង្គំ​ដល់​កាលណា​ទៀត តើ​ដល់​អស់​កល្ប​ឬអី? ទំនុក​ដំកើង ១៣:១ ចក្រភព​អង់គ្លេស​ជា​ទឹកដី ដែល​មាន​ការ​ផ្សព្វ​ផ្សាយ​ប្រវត្តិ​សាស្រ្ត​ដ៏​សំបូរ​បែប​។ ទោះ​អ្នក​ទៅ​ដល់​កន្លែងណា​ក៏ដោយ អ្នក​នឹង​ឃើញ​ផ្លាក​ដែលគេ​សរសេរ​អក្សរ ដើម្បី​ផ្តល់​កិត្តិយស​ដល់​បុគ្គល​ល្បីៗ​ក្នុង​ប្រវត្តិ​សាស្រ្ត ឬ​ដើម្បី​រំឭក​ទី​កន្លែង​ប្រវត្តិ​សាស្រ្ត ដែល​ធ្លាប់​មាន​ព្រឹត្តិការណ៍​សំខាន់ៗ​កើត​ឡើង​។ ប៉ុន្តែ ក្នុង​ចំណោម​ផ្លាក​សញ្ញា​ទាំង​នោះ មាន​ផ្លាក​សញ្ញា​មួយ​ដែល​មាន​លក្ខណៈ​ចម្លែក​។ នៅ​ទីក្រុង​ស៊ែនវិច ប្រទេស​អង់គ្លេស នៅ​ក្បែរ​ភោជនដ្ឋាន​អាហារ​ពេល​ព្រឹក គេ​ឃើញ​មាន​ផ្លាក​សញ្ញា​មួយ ដែល​មាន​អក្សរ​ចារ​ពី​លើ​ថា “នៅ​ទី​កន្លែង​នេះ កាលពី​ថ្ងៃទី៥ ខែ​កញ្ញា ឆ្នាំ១៧៨២ មិន​មាន​ព្រឹត្តិការណ៍​អ្វី​កើត​ឡើង​ទេ”។ ជួនកាល យើង​មាន​អារម្មណ៍​ថា គ្មាន​អ្វី​កើត​ឡើង​សោះ បន្ទាប់ពី​យើង​បាន​អធិស្ឋាន​។ យើង​អធិស្ឋាន​ហើយ អធិស្ឋាន​ទៀត ដោយ​ទូល​សូម​អ្វីមួយ ពី​ព្រះវរបិតា​របស់​យើង ដោយ​រំពឹង​ថា ព្រះ​អង្គ​ឆ្លើយតប ក្នុង​ពេល​ឥឡូវ​នេះ​។ ស្តេច​ដាវីឌ ក៏បាន​បង្ហាញ​ភាព​នឿយណាយ​ដូច​នេះ​ផង​ដែរ នៅពេល​ដែល​ទ្រង់​អធិស្ឋាន​ថា “ឱ​ព្រះយេហូវ៉ា​អើយ តើ​ទ្រង់​នឹង​ភ្លេច​ទូល​បង្គំ​ដល់​កាលណា​ទៀត តើ​ដល់​អស់​កល្ប​ឬ​អី តើ​នឹង​លាក់​ព្រះ​ភក្ត្រ​ទ្រង់​ចំពោះ ទូល​បង្គំ​ដល់​កាលណា”(ទំនុក​ដំកើង ១៣:១) ។ យើង​ក៏​ងាយ​នឹង​គិត​ដូច​ទ្រង់​ផង​ដែរ​ថា ព្រះ​អម្ចាស់​អើយ តើ​ពេល​ណា ​ព្រះ​អង្គ​ឆ្លើយតប? ទោះជា​យ៉ាងណា​ក៏ដោយ ព្រះ​នៃ​យើង​មិន​គ្រាន់តែ​មាន​ប្រាជ្ញា​ដ៏​ឥត​ខ្ចោះ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ តែ​ក៏បាន​រៀបចំ​ពេល​វេលា​យ៉ាង​ត្រឹម​ត្រូវ​។…

Read article
សម្រេច​ចិត្ត​ដើរ​តាម​ព្រះ

លោកុប្បត្ដិ ៤១-៤២ និង ម៉ាថាយ ១២:១-២៣ យ៉ូស្វេ ២៤:១៤-១៨ នោះ​ចូរ​រើស​យក​ព្រះ​ណា ដែល​ឯង​ចង់​គោរព​ប្រតិបត្តិ​តាម​នៅ​ថ្ងៃ​នេះ​ចុះ … តែ​ឯ​អញ និង​ពួក​គ្រួ​អញ យើង​ទាំង​អស់​គ្នា​នឹង​គោរព​ប្រតិបត្តិ​ដល់​ព្រះយេហូវ៉ា​តែមួយ​ប៉ុណ្ណោះ​។ យ៉ូស្វេ ២៤:១៥ នៅ​ក្នុង​ការ​ចេញ​ផ្សាយ​របស់​កាសែត​មួយ​នៅ​ប្រទេស​អង់គ្លេស គេ​បាន​អះ​អាង​ថា “ជា​មធ្យម មនុស្ស​ធ្វើ​ការ​សម្រេច​ចិត្ត ចំនួន ៧៧៣៦១៨ដង ក្នុង​មួយ​ជីវិត​។ ហើយ​ក្នុង​ចំណោម​នោះ យើង​នឹង​មាន​ការ​ស្តាយ​ក្រោយ ចំពោះ​ការ​សម្រេច​ចិត្ត ចំនួន១៤៣២៦២ដង”។ ខ្ញុំ​មិន​ដឹង​ថា កាសែត​នេះ​បាន​តួលេខ​នេះ​ពី​ណា​មក​ទេ ប៉ុន្តែ យើង​អាច​ដឹង​ច្បាស់​ថា យើង​ម្នាក់ៗ​បាន​ធ្វើ​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​រាប់​មិន​អស់ ក្នុង​ជីវិត​យើង​។ ពេល​យើង​គិត​អំពី​ចំនួន​នៃ​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ដ៏​ច្រើន​លើស​លប់​នេះ យើង​ប្រហែល​មាន​អារម្មណ៍​ថា​លែង​ចង់​ធ្វើ​អ្វី​ទៀត ជា​ពិសេស​នៅពេល​យើង​ពិចារណា អំពី​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ទាំង​អស់​របស់​យើង សុទ្ធតែ​មាន​លទ្ធផល ហើយ​លទ្ធផល​ខ្លះ​សំខាន់​ជាង​លទ្ធផល​ផ្សេង​ទៀត​។ បន្ទាប់ពី​ពួក​អ៊ីស្រាអែល​រស់នៅ​វិលវល់​ក្នុង​វាល​រហោស្ថាន​អស់​៤០​ឆ្នាំ ពួកគេ​ក៏បាន​ទៅដល់​កន្លែង ដែល​ពួកគេ​ត្រូវ​ឆ្លង​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ទឹកដី​ថ្មី​។ ក្រោយមក បន្ទាប់​ពី​បាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ទឹកដី​នោះ លោក​យ៉ូស្វេ ជា​អ្នក​ដឹកនាំ​របស់​ពួកគេ ក៏បាន​ប្រាប់​ពួកគេ​ធ្វើ​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​កោត​ខ្លាច​ព្រះអម្ចាស់ ហើយ​បម្រើ​ព្រះអង្គ ដោយ​ចិត្ត​ស្មោះ​ត្រង់​។ គាត់​ក៏បាន​បង្គាប់​ពួកគេ​ឲ្យ​បោះបង់ចោល​ព្រះ​ក្លែងក្លាយ ដែល​ពួក​ឰយុកោ​របស់​ពួកគេ​បាន​ថ្វាយបង្គំ(យ៉ូស្វេ ២៤:១៤)។ គាត់​ក៏បាន​ប្រាប់​ពួក​គេ​ថា “ចូរ​រើស​យក​ព្រះ​ណា ដែល​ឯង​ចង់​គោរព​ប្រតិបត្តិ​តាម​នៅ​ថ្ងៃ​នេះ​ចុះ ……

Read article
ព្រះបន្ទូល​សន្យា​អំពី​ការ​ប្រសូត​របស់​ព្រះគ្រីស្ទ

លូកា ២:១-៧ តែឯង ឱបេថ្លេហិម-អេ​ប្រាតាអើយ … នឹង​មាន​ម្នាក់​កើត​ចេញ​ពី​ឯង​មក​ឲ្យ​អញ អ្នក​នោះ​ត្រូវ​ឡើងជា​អ្នក​គ្រប់​គ្រង​លើ​អ៊ីស្រាអែល​។ មីកា ៥:១ កាល​ពី​ខែ​វិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៦២ អ្នក​វិទ្យាសាស្ត្រ​ផ្នែក​រូប​វិទ្យា​ឈ្មោះ ចន ដាប់ប៊លយូ ម៉ូចលី(John W. Mauchly) មាន​ប្រសាសន៍​ថា “យើង​គ្មាន​ហេតុផល​ដែល​ត្រូវ​សន្និដ្ឋាន​ថា ក្មេងៗ​នឹង​មិន​អាច​ចេះ​ប្រើ​កុំព្យូទ័រ​ផ្ទាល់​ខ្លួន​យ៉ាង​ស្ទាត់​ជំនាញ​នោះ​ឡើយ”។ ការ​ព្យាករណ៍​របស់​លោក​ម៉ូចលី​ហាក់​ដូចជា​មាន​លក្ខណៈ​គួរ​ឲ្យ​កត់​សំគាល់​ណាស់ នៅ​សម័យ​នោះ តែ​វា​បាន​ក្លាយ​ជា​ការ​ពិត ក្នុង​ពេល​បច្ចុប្បន្ន​។ សព្វថ្ងៃ​នេះ ការ​ប្រើ​ប្រាស់​កុំព្យូទ័រ ឬ​ឧបករណ៍​យួរដៃ ស្ថិត​ក្នុង​ចំណោម​ជំនាញ​ដំបូង​បំផុត ដែល​ក្មេងៗ​រៀន​។ រឿង​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ឃើញ​បទ​ទំនាយ​ជា​ច្រើន ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ ដែល​បាន​ទាយ​អំពី​ការ​យាង​មក​ចាប់​កំណើត​របស់​ព្រះគ្រីស្ទ​។ ជា​បទ​ទំនាយ​ដែល​បាន​សម្រេច និង​សំខាន់​ជាង​ការ​ព្យាករណ៍​របស់​អ្នក​វិទ្យាសាស្ត្រ​ទៅទៀត​។ ឧទាហរណ៍ បទ​គម្ពីរ​មីកា ៥:២ បាន​ប្រកាស​ថា “តែឯង ឱ​បេថ្លេហិម-អេ​ប្រាតា​អើយ ឯង​ដែល​តូច​នៅ​ក្នុង​ពួក​យូដា​ទាំង​ពាន់ៗ នឹង​មាន​ម្នាក់​កើត​ចេញ​ពី​ឯង​មក​ឲ្យ​អញ អ្នក​នោះ​ត្រូវ​ឡើងជា​អ្នក​គ្រប់​គ្រង​លើ​អ៊ីស្រាអែល ដើម​កំណើត​របស់​អ្នក​នោះ​បាន​ចាប់​តាំងពី​បុរាណ គឺ​ពី​អស់​កល្ប​រៀងមក”។ ព្រះវរបិតា​បាន​ចាត់​ព្រះយេស៊ូវ ឲ្យ​យាង​មក​ចាប់​កំណើត ក្នុង​ភូមិ​បេថ្លេហិម ជា​ភូមិ​តូច​មួយ ក្នុង​ទឹកដី​អ៊ីស្រាអែល ក្នុង​ជំនួរ​វង្ស​របស់​ស្តេច​ដាវីឌ(មើល​លូកា ២:៤-៧)។ ព្រះ​គម្ពីរ​ក៏បាន​ថ្លែង​ទំនាយ​យ៉ាង​ត្រឹម​ត្រូវ អំពី​ការ​យាង​មក​ជា​លើក​ទីមួយ​របស់​ព្រះយេស៊ូវ ហើយក៏​បាន​សន្យា​ថា…

Read article
សក្តិសមនឹងទទួលការសរសើរគ្រប់យ៉ាង

ទំនុក​ដំកើង ១៨:១-៦ ឱ​ព្រះយេហូវ៉ា​ដ៏​ជា​កំឡាំង​នៃ​ទូល​បង្គំ​អើយ ទូល​បង្គំ​ស្រឡាញ់​ទ្រង់​។ ទំនុក​ដំកើង ១៨:១ មនុស្ស​ជា​ច្រើន​បាន​ចាត់​ទុក​លោក ហ្វឺរេនតេ(Ferrante) និង លោក ថេឈើរ(Teicher) ជា​ដៃគូ​លេង​ព្យាណូ​ដែល​អស្ចារ្យ​បំផុត ក្នុង​ប្រវត្តិ​សាស្រ្ត​។ អ្នក​ទាំង​ពីរ​បាន​រួបរួម​គ្នា​លេង​ភ្លេង​យ៉ាង​រលូន បង្កើត​បានជា​តន្ត្រី​ពីរោះ​ក្រៃ​លែង បានជា​គេ​ពិពណ៌នា​ថា អ្នក​ទាំង​ពីរ​លេង​ភ្លេង ដោយ​ប្រើ​ដៃ​បួន តែ​គំនិត​តែមួយ​។ ពេល​គេ​ឮ​ភ្លេង​ដែល​អ្នក​ទាំង​ពីរ​បាន​ប្រគំ គេ​អាច​ចាប់​ផ្តើម​យល់​អំពី​ទំហំ​នៃ​ការ​ប្រឹង​ប្រែង​របស់​ពួកគេ ដែល​បាន​បង្កើត​ស្នាដៃ​សិល្បៈ​ដ៏​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ​យ៉ាង​នេះ​។ ប៉ុន្តែ ជាង​នេះ​ទៅទៀត ពួកគេ​ស្រឡាញ់​អ្វី​ដែល​ពួកគេ​កំពុង​ធ្វើ​។ តាម​ពិត សូម្បីតែ​បន្ទាប់ពី​ពួកគេ​បាន​ចូល​និវត្តន៍​នៅ​ឆ្នាំ ១៩៨៩ ពួកគេ​បាន​ចូល​ហាង​លក់​ព្យាណូ​ក្នុង​តំបន់ ហើយ​ក៏​បាន​ប្រគំ​តន្ត្រី ដោយ​មិន​បាន​ព្រៀង​ទុក​។ សរុប​មក ពួកគេ​គ្រាន់តែ​ចូល​ចិត្ត​និពន្ធ​បទ​ភ្លេង​ប៉ុណ្ណោះ​។ ស្តេច​ដាវីឌ​ក៏​ចូល​ចិត្ត​និពន្ធ​បទ​ភ្លេង​ផង​ដែរ តែ​ទ្រង់​បាន​ធ្វើ​ការ​ជា​ដៃ​គូរ​ជាមួយ​ព្រះអម្ចាស់ ដើម្បី​ឲ្យ​បទ​ចម្រៀង​ទ្រង់​មាន​គោលបំណង​កាន់តែ​ខ្ពស់​ឡើង​។ បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង​ដែល​ទ្រង់​បាន​និពន្ធ បាន​ឆ្លុះ​បញ្ចាំង​អំពី​ជីវិត​របស់​ទ្រង់ ដែល​ពេញ​ដោយ​ទុក្ខ​លំបាក និង​បំណង​ព្រះទ័យ​របស់​ទ្រង់​ដែល​ចង់​រស់នៅ​ដោយ​ការ​ពឹង​ផ្អែកលើ​ព្រះអង្គ កាន់តែ​ជ្រាល​ជ្រៅ ។ តែ​ក្នុង​ពេល​ដែល​ទ្រង់​បាន​ប្រព្រឹត្ត​ខុស និង​មាន​ចំណុច​ខ្វះខាត ការ​សរសើរ​ដំកើង​របស់​ទ្រង់​បាន​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ “សំនៀង​ខាង​វិញ្ញាណ​ដ៏​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ” ដោយ​ទ្រង់​បាន​ទទួល​ស្គាល់​ភាព​ធំ​ប្រសើរ និង​សេចក្តី​ល្អ​របស់​ព្រះអម្ចាស់ សូម្បីតែ​ក្នុង​ពេល​ដែល​ងងឹត​បំផុត​។ នៅ​ពី​ក្រោយ​ការ​សរសើរ​ដំកើង​របស់​ស្តេច​ដាវីឌ គឺ​មាន​ពេញ​ដោយ​ក្តី​ស្រឡាញ់ គឺ​ដូច​ដែល​ទ្រង់​បាន​ពោល ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ១៨:១ ថា…

Read article
បានត្រៀមខ្លួនទៅរស់នៅជាមួយព្រះអង្គ

ភីលីព ១:២១-៣០ ខ្ញុំ​មាន​សេចក្តី​បណ្តាល​ទាំង​សងខាង ក៏​មាន​ចិត្ត​ចង់​ចេញទៅ​នៅ​ជាមួយនឹង​ព្រះគ្រីស្ទ ដែល​ល្អជា​ជាង​នោះ​ផង តែបើ​ខ្ញុំ​នៅ​ក្នុង​សាច់ឈាម​ត​ទៅទៀត នោះ​មាន​ប្រយោជន៍​ដល់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ជាជាង​។ ភីលីព ១:២៣-២៤ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​នៃ​ការ​រីក​រាលដាល​របស់​វីរុស​កូរ៉ូណា មនុស្ស​ជា​ច្រើន​បាន​បាត់បង់​មនុស្ស​ជាទី​ស្រឡាញ់​។ នៅ​ថ្ងៃទី២៧ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២០ ក្រុម​គ្រួសារ​របស់​ខ្ញុំ​ក៏​មាន​ទុក្ខ​ជា​ទំងន់​ផង​ដែរ នៅពេល​ដែល​អ្នក​ស្រី ប៊ី ក្រោឌ័រ ជា​ម្តាយ​​ខ្ញុំ បាន​លាចាក​លោក នៅ​អាយុ៩៥ឆ្នាំ ទោះ​មិនមែន​ដោយសារ​ជំងឺកូវីដ១៩ក៏ដោយ​។ ពេល​នោះ យើង​មិន​អាច​ជួបជុំ​គ្នា ដើម្បី​កាន់​ទុក្ខ ចំពោះ​ការ​ស្លាប់​របស់​គាត់ ឬ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​គ្នា​ទៅវិញ​ទៅមក គឺ​មិន​ខុសពី​ក្រុម​គ្រួសារ​ជា​ច្រើន​ទៀត​ឡើយ​។ ផ្ទុយ​ទៅវិញ យើង​បាន​ប្រើ​មធ្យោបាយ​ផ្សេង​ទៀត ដើម្បី​រួម​គ្នា​អបអរ​ឥទ្ធិពល​នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​គាត់ ហើយ​យើង​ក៏​បាន​រក​ឃើញ​ការ​កម្សាន្ត​ចិត្ត​ដ៏​មានន័យ ពី​ពាក្យ​ផ្តាំ​ផ្ញើ​របស់​គាត់ ដែល​បាន​បន្ត​រំឭក​យើង​ថា បើ​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ហៅ​គាត់​ទៅ​នៅ​ជាមួយ​ព្រះអង្គ នោះ​គាត់​បាន​ត្រៀម​ខ្លួន​ជា​ស្រេច ហើយក៏​មាន​ចិត្ត​អន្ទះសារ​​ចង់ទៅ​នៅ​ជាមួយ​ព្រះអង្គ​ផង​ដែរ​។ ក្តី​សង្ឃឹម​ដែល​មាន​ទំនុក​ចិត្ត​នេះ គឺ​បាន​បង្ហាញ​ចេញ​មក​ជា​ញឹក​ញាប់ នៅ​ក្នុង​របៀប​នៃ​ការ​រស់នៅ​របស់​ម្តាយ​ខ្ញុំ ក៏​ដូចជា​ក្នុង​របៀប​ដែល​គាត់​ប្រឈម​មុខ​ដាក់​សេចក្តី​ស្លាប់​។ កាល​សាវ័ក​ប៉ុល​កំពុង​ប្រឈម​មុខ​ដាក់​សេចក្តី​ស្លាប់ គាត់​ក៏បាន​សរសេរ​ក្នុង​សំបុត្រ​របស់​គាត់​ថា “ដ្បិត​ឯ​ខ្ញុំ ដែល​ខ្ញុំ​រស់នៅ នោះ​គឺ​សំរាប់​ព្រះគ្រីស្ទ​ទេ ហើយ​ដែល​ស្លាប់​ទៅ នោះ​ជា​កំរៃ​វិញ … ខ្ញុំ​មាន​សេចក្តី​បណ្តាល​ទាំង​សងខាង ក៏​មាន​ចិត្ត​ចង់​ចេញទៅ​នៅ​ជាមួយនឹង​ព្រះគ្រីស្ទ ដែល​ល្អជា​ជាង​នោះ​ផង តែបើ​ខ្ញុំ​នៅ​ក្នុង​សាច់​ឈាម​ត​ទៅទៀត នោះ​មាន​ប្រយោជន៍​ដល់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ជាជាង” (ភីលីព…

Read article
ហេតុផលដែលនាំឲ្យមានការភ័យខ្លាច

សូមអាន : ទំនុក​ដំកើង ១១៨:១-៧ ព្រះយេហូវ៉ា​ទ្រង់​កាន់​ខាង​ខ្ញុំៗ​នឹង​មិន​ខ្លាច​អ្វី​ឡើយ​។ តើ​មនុស្ស​អាច​នឹង​ធ្វើ​អ្វី​ដល់​ខ្ញុំ​បាន? ទំនុក​ដំកើង ១១៨:៦ កាលពី​ក្មេង ទី​ធ្លា​សាលា គឺជា​កន្លែង​ដែល​ក្មេង​ទំនើង​ចូល​ចិត្ត​ធ្វើ​ទុក្ខ​បុក​ម្នេញ​ក្មេង​ដទៃ​ទៀត ហើយ​ក្មេងៗ​ដូច​ខ្ញុំ​ត្រូវ​គេ​ធ្វើបាប ដោយ​យើង​ប្រឆាំង​តិចតួច​បំផុត​ចំពោះ​ពួកគេ។ ខណៈ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​ឈ្ងោក​មុខ នៅ​ចំពោះ​មុខ​ពួកគេ រឿង​ក៏​ប្រែ​ជា​កាន់តែ​អាក្រក់ ដោយ​ពួក​គេច​ម្អក​ឲ្យ​យើង​ថា “តើ​ឯង​ខ្លាច​ទេ? ឯង​ខ្លាច​យើង​ហើយ មែនទេ? គ្មាន​នរណា​ជួយ​ឯង​ទេ”។ តាម​ពិត ភាគ​ច្រើន​ខ្ញុំ​ពិតជា​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​មែន ហើយ​ដោយ​មាន​ហេតុផល​ដ៏​ល្អ​។ ខ្ញុំ​ត្រូវ​គេ​វាយ​ដុំ​កាលពី​មុន បានជា​ខ្ញុំ​ដឹង​ថា ខ្ញុំ​មិន​ចង់​ត្រូវ​គេ​វាយ​ដុំ​ទៀត​ទេ​។ ហេតុ​នេះ​ហើយ តើ​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ធ្វើ​ដូច​ម្តេច ហើយ​តើ​ខ្ញុំ​អាច​ទុកចិត្ត​នរណា ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច? បើសិន​ជា​អ្នក​មាន​អាយុ៨ឆ្នាំ ហើយ​ត្រូវ​ក្មេង​ដែល​ធំជាង និង​ខ្លាំង​ជាង ធ្វើបាប​អ្នក នោះ​កា​រ​ភ័យ​ខ្លាច​នោះ ជា​រឿង​សម​ហេតុផល​។ កាល​ស្តេច​ដាវីឌ​ប្រឈម​មុខ​ដាក់​ការ​វាយ​ប្រហារ ទ្រង់​បាន​ឆ្លើយតប ដោយ​ទំនុក​ចិត្ត ជាជាង​ដោយ​ការ​ភ័យ​ខ្លាច ព្រោះ​ទ្រង់​ជ្រាប​ថា ទ្រង់​មិន​បាន​ប្រឈម​មុខ​ដាក់​ការ​គំរាម​កំហែង តែ​ម្នាក់ឯង​ឡើយ​។ គឺ​ដូច​ដែល​ទ្រង់​​ពោល​ឡើង​ថា “ព្រះយេហូវ៉ា​ទ្រង់​កាន់​ខាង​ខ្ញុំៗ​នឹង​មិន​ខ្លាច​អ្វី​ឡើយ តើ​មនុស្ស​អាច​នឹង​ធ្វើ​អ្វី​ដល់​ខ្ញុំ​បាន?”(ទំនុក​ដំកើង ១១៨:៦)។ កាលពី​ក្មេង ខ្ញុំ​មិន​ច្បាស់​ថា ខ្ញុំ​អាច​យល់​អំពី​កំរិត​នៃ​ការ​ទុកចិត្ត​របស់​ស្តេច​ដាវីឌ​នោះ​ឡើយ​។ តែ​ទោះជា​យ៉ាងណា​ក៏ដោយ ពេល​ខ្ញុំ​ធំ​ពេញវ័យ ខ្ញុំ​បាន​រៀន​សូត្រ​ច្រើន ពី​ការ​ដើរ​ជាមួយ​ព្រះគ្រីស្ទ​អស់​ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ…

Read article
ទោះយើងជានរណាក៏ដោយ?

សូមអាន រ៉ូម ៥:៦-១០ តែឯ​ព្រះ ទ្រង់​សំដែង​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ទ្រង់ ដល់​យើង​រាល់​គ្នា​ឲ្យ​ឃើញ​ច្បាស់ ដោយ​ព្រះគ្រីស្ទ​បាន​សុគត​ជំនួស​យើង​រាល់​គ្នា នោះ​គឺ​ក្នុង​កាលដែល​យើង​នៅ​មាន​បាប​នៅ​ឡើយ​ផង​។ រ៉ូម ៥:៨ លោក​រ៉ូបឺត ថដ លីនខិន(Robert Todd Lincoln) បាន​រស់នៅ ក្រោម​ស្រមោល​របស់​ឪពុក​គាត់ គឺ​លោក​ប្រធានាធិបតី​អាមេរិក អ័ប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln)។ បន្ទាប់ពី​ឪពុក​គាត់​បាន​ស្លាប់​ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ​ហើយ អត្ត​សញ្ញាណ​របស់​លោក​រ៉ូបឺត ត្រូវ​បាន​គ្រប​ដណ្តប់​យ៉ាង​លើស​លប់ ទៅ​ដោយ​ភាព​ល្បី​ល្បាញ​របស់​ឪពុក​គាត់​។ មិត្ត​ភក្តិ​របស់​គាត់ ឈ្មោះ នី​កូឡាស មួរេយ បាត់ល័រ(Nicholas Murray Butler) បាន​សរសេរ​ថា លោក​រ៉ូបឺត​ច្រើនតែ​និយាយ​ថា គេ​បាន​តែងតាំង​គាត់​ឲ្យ​ធ្វើ​ជា​រដ្ឋ​មន្រ្តី​ក្រសួង​ការពារ​ជាតិ ហើយ​ក្រោយមក គេ​តែងតាំង​គាត់​ជា ឯក​អគ្គ​រាជទូត​អាមេរិក​ប្រចាំ​ចក្រភព​អង់គ្លេស ហើយក៏​បាន​ឲ្យ​គាត់​ធ្វើ​ជា​ប្រធាន​ក្រុម​ហ៊ុន​ភូល​មិន​។ តែ​គាត់​ថា គេ​បាន​ប្រគល់​មុខ​នាទី​ទាំង​អស់​នេះ​ឲ្យ​គាត់ ដោយសារ​គាត់​ជា​កូន​របស់​លោក​អ័ប្រាហាំ លីនខិន​ប៉ុណ្ណោះ មិនមែន​ដោយសារ​សមត្ថភាព​របស់​គាត់​នោះ​ទេ។ មិនមែន​មាន​តែ​កូន​ជន​ល្បី​ឈ្មោះ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ ដែល​ជួប​រឿង​ដែល​គួរ​ឲ្យ​នឿយណាយ​ដូច​នេះ​។ យើង​រាល់​គ្នា​សុទ្ធតែ​ធ្លាប់​មាន​អារម្មណ៍​ថា គេ​មិន​ឲ្យ​តម្លៃ​យើង ដោយសារ​គេ​ដឹង​ថា យើង​ជា​នរណា​។ តែ​យើង​អាច​ដឹង​ច្បាស់​ថា យើង​មាន​តម្លៃ ដោយសារ​ព្រះ​ទ្រង់​ស្រឡាញ់​យើង​។ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​ទទួល​ស្គាល់​ថា យើង​ជា​នរណា​កាល​យើង​នៅ​រស់​ក្នុង​អំពើបាប…

Read article
ស្វែងរកកន្លែងស្ងប់ស្ងាត់

តែ​ទ្រង់​ថយចេញ​ទៅ​ឯ​ទីស្ងាត់ ដើម្បី​អធិស្ឋាន​វិញ។ លូកា ៥:១៦ ក្រុង​គ្រី​ន ប៊ែង ក្នុង​ភាគ​ខាងលិច​នៃ​រដ្ឋ​វើ​ជី​នា ជា​សហគមន៍​តូច​មួយ ក្នុង​តំបន់​ជួរភ្នំ​អាផាឡាជាន ដែល​មាន​ថ្ម​ធំៗ​ច្រើន។ ក្រុង​មួយ​នេះ​មាន​លក្ខណៈ​ដូច​ក្រុង​តូចៗ​រាប់​សិប​ទៀត ក្នុង​តំបន់​នោះ តែ​ខុសប្លែក​ខ្លាំង​បំផុត នៅត្រង់​ចំណុច​ដែល​ថា ប្រជាជន​ទាំង១៤២នាក់ ក្នុង​ទីក្រុង​នេះ មិន​មាន​អ៊ីនធឺណិត​ប្រើ​ទេ។ មូលហេតុ​គឺ​ដោយសារ​សេ​វា​អ៊ីនធឺណិត​វ៉ាយហ្វា​យ ឬ​អង់តែន​ទូរស័ព្ទ អាច​នាំឲ្យមាន​ការ​រំខាន​ដល់​មន្ទីរ​សង្កេត​មើល​ផ្កាយ​គ្រីនប៊ែង ដែល​មាន​កែវ​យឺត​មើល​ផ្កាយ ដែល​តែងតែ​ពិនិត្យមើល​ផ្ទៃមេឃ​ជានិច្ច។ ហេតុនេះ​ហើយ ក្រុង​គ្រីន​ប៊ែង​ស្ថិត​ក្នុងចំណោម​ទីកន្លែង​ដែល​មាន​ភាព​ស្ងប់ស្ងាត់​បំផុត​ខាង​ផ្នែក​បច្ចេកវិទ្យា ក្នុង​តំបន់​អាមេរិក​ខាងជើង។ ជួនកាល ភាព​ស្ងប់ស្ងាត់​ជា​បរិ​យា​កាល​ដែល​អំណោយផល​បំផុត ដល់​ការ​រីក​ចម្រើន​ឈាន​ទៅ​មុខ ជាពិសេស ក្នុង​ការ​ប្រកប​ទាក់ទង​របស់​យើង​ជាមួយ​ព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូវ​បាន​ធ្វើជា​គំរូ​នៃ​ការ​ប្រកប​ជាមួយ​ព្រះវរបិតា ដោយ​យាង​ទៅ​កន្លែង​ស្ងប់ស្ងាត់​តែ​អង្គ​ឯង ដើម្បី​អធិស្ឋាន។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ លូកា ៥:១៦ យើង​ឃើញថា “ទ្រង់​ថយចេញ​ទៅ​ឯ​ទីស្ងាត់ ដើម្បី​អធិស្ឋាន”។ ព្រះយេស៊ូវ​បាន​អនុវត្ត​ដូចនេះ​ជា​ញឹកញាប់ ធ្វើជា​គំរូ​ដ៏​ល្អឥតខ្ចោះ​សម្រាប់​យើង។ បើ​ព្រះ​អាទិករ​នៃ​ចក្រវាល បាន​ជ្រាប​ច្បាស់​ថា ព្រះអង្គ​ត្រូវ​ប្រកប​ជាមួយ​ព្រះវរបិតា នោះ​យើង​ត្រូវ​ចំណាយពេល​ជាមួយ​ព្រះ​អង្គ​ច្រើន​ជាង​អម្បាលម៉ាន​ទៀត។ ការ​ទៅ​កន្លែង​ស្ងប់ស្ងាត់ ដើម្បី​មាន​ភាព​ស្រស់ថ្លា​ឡើងវិញ ក្នុង​ព្រះ​វត្ត​មាន​ព្រះ ជួយ​ឲ្យ​យើង​អាច​បន្តដំណើរ​ទៅមុខ​ទៀត ដោយ​កម្លាំង​ដែល​ព្រះអង្គ​ប្រទាន​ជាថ្មី។ តើ​អ្នក​អាច​ចំណាយ​ពេល​ស្ងាត់​ស្ងៀម​ជាមួយ​ព្រះអម្ចាស់ នៅកន្លែង​ណាខ្លះ ក្នុង​ពេល​សព្វថ្ងៃ​នេះ?—BILL CROWDER តើ​មាន​កត្តា​អ្វីខ្លះ…

Read article
នឹកចាំអំពីការលះបង់របស់ព្រះយេស៊ូវ

ដ្បិត​រាល់វេលា​ណា ដែល​អ្នករាល់គ្នា​បរិភោគ​នំបុ័ង​នេះ ហើយ​ផឹក​ពី​ពែង​នេះ នោះ​ឈ្មោះថា​សំដែង​ពី​សេចក្តី​សុគត​របស់​ផង​ព្រះអម្ចាស់ ដរាបដល់​ទ្រង់​យាង​មក។ ១កូរិនថូស ១១:២៦ បន្ទាប់ពី​កម្មវិធី​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះ នៅពេល​ព្រឹក​ថ្ងៃអាទិត្យ មិត្តភក្ដិ​ខ្ញុំ​នៅ​ទីក្រុង​មូស្គូ​បាន​នាំ​ខ្ញុំ​ទៅ​ញាំ​អាហារ​ថ្ងៃត្រង់ ក្នុង​ភោជនីយដ្ឋាន​មួយ នៅ​ក្រៅ​វិមាន​គ្រិមលីន។ ពេល​យើង​ទៅដល់ យើង​សង្កេតឃើញ​គូ​ស្វាមីភរិយា​ថ្មី​ជាច្រើន​គូរ ដែល ស្លៀកពាក់​ឈុត​អាពាហ៍​ពិពាហ៍ បាន​ដើរទៅ​រក​ផ្នូរ​របស់​ទាហាន​ដែលគេ​មិន​ស្គាល់ឈ្មោះ នៅ​ក្រៅ​កំផែង​វិមាន​គ្រិមលីន។ សុភមង្គល​នៅ​ថ្ងៃ​អាពាហ៍​ពិពាហ៍​របស់​ពួក​គេ ក៏បាន​រាប់បញ្ចូល​ការ​នឹក​ចាំ អំពី​ការ​លះបង់​របស់​អ្នកដទៃ ដែល​បាន​ជួយ​ឲ្យ​ពួក​គេ​មាន​ថ្ងៃ​នោះ។ នេះ​ជា​ទិដ្ឋភាព​ដែល​មានន័យ​ណាស់ ខណៈ​ពេល​ដែល​គូ​ស្វាមីភរិយា​ទាំងនោះ​បាន​ថតរូប នៅ​ក្បែរ​កន្លែង​រំឭក​របស់​ជន​ពលី មុន​ពេល​ពួក​គេ​ដាក់​បាច់​ផ្កា​អាពាហ៍​ពិពាហ៍ នៅ​លើ​ខឿន​នៃ​ទីកន្លែង​នោះ។ យើង​ម្នាក់​ៗ​សុទ្ធតែ​មានហេតុ​ផល​ដែល​ត្រូវ​អរព្រះគុណ​ព្រះ ដោយសារ​អ្នកដទៃ​ដែល​បាន​ធ្វើការ​លះបង់ ដើម្បី​នាំមក​នូវ​អ្វីៗ​ដែល​យើង​មាន​សព្វថ្ងៃ។ ការ​លះបង់​ទាំងនោះ​សុទ្ធតែ​សំខាន់ តែ​មិនមែន​ជា​ការ​លះបង់​ដែល​សំខាន់​បំផុត​នោះ​ឡើយ។ ទាល់តែ​យើង​បាន​យល់​អំពី​ការ​លះបង់​របស់​ព្រះយេស៊ូវ​នៅ​លើ​ឈើឆ្កាង ទើប​យើង​អាច​ដឹង​ថា ជីវិត​របស់​យើង​បាន​ជាប់ជំពាក់​ព្រះគុណ​របស់​ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ​ច្រើន​ប៉ុណ្ណា។ ពេលណា​យើង​ប្រារព្ធ​ពិធី​លៀង​ព្រះអម្ចាស់ យើង​ត្រូវ​នឹក​ចាំ អំពី​ការ​លះបង់​របស់​ព្រះយេស៊ូវ​ ដែល​មាន​ចំណិត​នំប៉័ង និង​ទឹក​ទំពាំងបាយជូរ​ជា​តំណាង។ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​បង្រៀន​ថា “ដ្បិត​រាល់វេលា​ណា ដែល​អ្នករាល់គ្នា​បរិភោគ​នំបុ័ង​នេះ ហើយ​ផឹក​ពី​ពែង​នេះ នោះ​ឈ្មោះថា​សំដែង​ពី​សេចក្តី​សុគត​របស់​ផង​ព្រះអម្ចាស់ ដរាបដល់​ទ្រង់​យាង​មក”(១កូរិនថូស ១១:២៦)។ សូមឲ្យ​ពិធី​លៀង​ព្រះអម្ចាស់​ក្រើន​រំឭក​យើង ឲ្យ​រស់នៅ ដោយ​ការ​នឹក​ចាំ និង​ការ​ដឹងគុណ ចំពោះ​ការ​គ្រប់យ៉ាង​ដែល​ព្រះយេស៊ូវ​បាន​ធ្វើ​នៅក្នុង និង​ដើម្បី​យើង។—BILL CROWDER ពេល​អ្នក​ប្រារព្ធ​ពិធី​លៀង​ព្រះអម្ចាស់…

Read article