Bill Crowder

You are here:
ផ្លូវនៃទឹកភ្នែក

មាន​សោក​នាដ​កម្ម ដ៏​ធ្ងន់​ធ្ងរ​មួយ​បាន​កើត​ឡើង ក្នុង​ប្រវត្តិសា​ស្រ្តនៃ​ស​ហរដ្ឋ​អាមេរិក ពេល​ដែល​​កុល​សម្ព័ន្ធ​​ដើម​របស់​អាមេរិក​រាប់​ពាន់​នាក់ ត្រូវ​បាន​រដ្ឋា​ភិបាល​អាមេ​រិក​បង្ខំ​ឲ្យ​ចាក​ចេ​ញ​ពីទី​លំ​នៅក្នុង​​ដើម​​សតវត្សរ៍​​​ទី១៩។ កាលពី​មុន ពួក​កុល​សម្ព័ន្ធដើមរ​បស់​អា​មេរិក​ទាំង​នោះ បាន​ចុះសន្ធិ​ស​ញ្ញា និង​បាន​ជួយ​ធ្វើ​ស​ង្គ្រាម​ជាមួ​យ​ពួកជ​ន​ជាតិ​ស្បែកស​រ ដែល​កំពុ​ងមា​ន​ចំនួ​ន​ប្រជា​ជន​កើន​ឡើង​យ៉ាងឆាប់​រហ័ស ប៉ុន្តែ ក្រោយ​មក ពួក​គេ​បែ​រ​ជាត្រូ​វ​ពួក​ស្បែក​សរ​បណ្តេញ​ចេញ​ពី​ទឹក​ដី​បុព្វបុ​រស​រប​ស់ពួ​ក​គេទៅ​វិ​ញ។ ក្នុង​រដូវ​រងា នៃ​ឆ្នាំ១​៨៣៨​ គេ​បាន​បង្ខំពួក​កុល​សម្ព័ន្ធ ចេរូគី(Cherokee)​ រាប់​ពាន់​នាក់ ឲ្យ​ដើរ​ជា​ក្រុម ក្នុង​​​ដំណើរ​ដ៏សាហាវ​ព្រៃ​ផ្សៃ ដែល​មាន​ចម្ងាយ​ជាង​ ១៦០០ គីឡូម៉ែត្រ ឆ្ពោះ​ទៅទិ​សខាង​លិច ដែល​ក្រោយ​មក គេ​ក៏​បាន​ហៅព្រឹត្តិ​ការណ៍​នេះថា​ “ផ្លូវនៃ​ទឹ​ក​ភ្នែក”។ អំពើ​​អយុត្តិ​ធម៌​នេះ បាន​​បណ្តាល​​ឲ្យ​មនុស្ស​រាប់​ពា​ន់​នាក់​បាត់​ប​ង់​ជីវិត ដែល​ក្នុង​ចំណោម​នោះ មាន​ពួក​​គេ​ជា​ច្រើន​នា​ក់​មាន​សម្លៀក​បំពាក់ ស្បែក​ជើង ឬ​ស្បៀង​អាហារ​តែ​បន្តិ​ច​បន្តួច ឬ​ពុំ​មាន​ទាល់​តែ​សោះ សម្រា​ប់​កា​រ​ធ្វើដំ​ណើរ​ក្នុងរដូវរងារ​ដ៏វេទនា​ដូច​នោះ​។ ពិភព​លោក​យើង​សព្វ​ថ្ងៃ​ នៅ​តែ​បន្ត​មាន​ពេញ​ទៅ​ដោយ ភាព​អយុត្តិធម៌ ទុក្ខ​វេទនា និង​ការ​ជាច្រើ​ន​ទៀត ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​ឈឺ​ក្បា​ល។ ហើយ​មាន​ម​នុស្ស​ជា​ច្រើ​ន បា​​នមា​នអា​រម្មណ៍​ថា ​ជីវិត​របស់​ខ្លួន​ប្រៀបបា​ននឹ​ង​ការ​ធ្វើ​ដំ​ណើរ​តាម​ផ្លូ​វ​នៃ​ទឹក​ភ្នែក គឺ​ទឹក​ភ្នែ​ក​ដែល​ស្រក់​ ដោយ​គ្មាន​នរណា​ដឹង ហើយ​ការ​សោក​សង្រេង​ដែល​គ្មាន​ការ​កម្សាន្ត​ចិត្ត។ ប៉ុន្តែ​ សូម​ចាំថា​ ព្រះ​អ​ម្ចាស់​នៃ​យើងទ្រ​ង់​ទត​ឃើញយើង​ស្រក់​ទឹ​កភ្នែ​ក ហើយ​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​នឹង​កម្សាន្ត​ចិត្ត​ដែល​នឿយ​ព្រួយ​របស់​យើង​(២កូរិនថូស ១:៣-៥)។ ទ្រង់​ក៏​បាន​ប្រកាស​អំ​ពីសេ​ច​ក្តី​សង្ឃឹម សម្រាប់​ពេល​អនាគត ដែល​នឹ​ងមិ​ន​ប្រឡាក់​ដោយ​អំ​ពើ​បាប…

Read article
ទៅ! ទៅ!

ពេលខ្ញុំ​កំពុង​ឈប់​នៅ​ត្រង់​ចំណុច​ភ្លើង​ស្តុប ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​រថយន្ត​មួយ​គ្រឿង ដែល​កំពុង​ឈប់​នៅ​ម្ខាងផ្លូវ​ទៀត កំពុង​​ស្ទាក់​ស្ទើរ​មិន​ហ៊ាន​បើក​ទៅ​មុខ ខណៈ​ពេល​​ដែល​ភ្លឿងស​ញ្ញា​ចរា​ចរណ៍ បាន​ប្តូរ​ទៅ​ជា​ពណ៌​បៃ​តង​ហើយ​នោះ។ បន្ទាប់​មក ស្រាប់​តែ​មាន​សម្លេង​ស្រែក​គំហក​ដាក់​គាត់​ថា “ទៅ! ទៅ! ឆាប់​ឡើង ម៉េច មិន​ទៅ!”។ អ្នក​បើក​បររូប​នោះ ហាក់​ដូច​ជា​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច ដោយ​សារ​សម្លេង​គំហក​ទាំង​កំហឹង​នោះ ហើយ​គាត់​ហាក់​ដូច​ជា​មាន​ការ​ភ័ន្ត​ភំាំង​បន្តិច ដោយ​មិន​ដឹង​ថា សម្លេង​នោះ​បាន​ចេញ​ម​ក​ពី​ណាទេ​។ ក្រោយម​ក ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ឃើញ​ឡាន​មួយ ដែល​ឈប់​នៅពី​ក្រោយ​គាត់ មាន​មេ​ក្រូ​មួយ ដែល​​​សម្រាប់ស្រែក​គំហក​ដាក់​អ្នក​បើក​បរ​ដទៃ​ទៀត! ទី​បំផុត អ្នក​បើក​បរ​ដែល​មាន​ការ​ស្ទាក់​ស្ទើរ​នោះ ក៏​បាន​តាំងអា​រម្មណ៍ ហើយ​បើក​ឡាន​ទៅ​មុខ។ ខ្ញុំ​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​យ៉ាង​ខ្លាំង ពេ​ល​ឃើញ​អ្នក​បើក​បរ​ដែល​មាន​កំហឹង​នោះ មាន​ការ​ទ្រ​គោះបោះ​បោ​ក ដោយ​គ្មាន​ការ​អត់​ធ្មត់​យ៉ាង​ដូច​នោះ។ ជួន​កាល មាន​អ្នក​ខ្លះយ​ល់ថា​ ព្រះក៏​មាន​លក្ខណៈ​ដូច​នេះផ​ង​ដែរ គឺ​មាន​ព្រះ​ទ័យ​ក្តៅក្រហាយ មិន​ចេះអ​ត់ធ្ម​ត់ ហើយ​បាន​ត្រៀម​ខ្លួន​ស្រែក​គំហក​ដាក់​ពួក​គេ​ តាម​រយៈ​ម​ហាស​ម្លេង​នៃ​ស្ថាន​ដ៏​ខ្ពស់។ ពួក​គេខ្លា​ចព្រះ​តា​មចា​ប់កំ​ហុស​របស់​ពួក​គេ ហើយ​ដាក់​ទោស​ពួក​គេ ឲ្យ​តែ​ពួក​គេ​បាន​ធ្វើ​អ្វី​មួយ​ខុស។ តាម​ពិត ទោះ​បី​ជាយើ​ងបា​ន​ដើរ​ផ្លូវ​ខុស​យ៉ាង​ណាក៏​ដោយ​ ក៏​ព្រះទ្រង់​នៅ​តែប្រ​ព្រឹត្ត​ចំពោះយើង​រាល់​គ្នា ដែល​ជា​កូន​របស់​ទ្រង់ ដោ​យ​ព្រះទ័​យ​អត់​ធ្មត់ និង​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ជា​និច្ច។ ត្រង់​​ចំណុច​នេះ សាវ័ក​ប៉ុល​ក៏​ចង់​ឲ្យ​ពួក​ជំនុំនៅ​ក្រុង​ថែស្សាឡូ​និច មាន​ការ​យល់​ដឹង​ដូច​នេះ ​ ហើយ​អធិ​ស្ឋាន​ដល់​ព្រះ បានជាគាត់ប្រាប់ពួក​គេ​ថា “សូម​ឲ្យ​ព្រះអម្ចាស់​ដំរង់​ចិត្ត​អ្នក​រាល់​គ្នា…

Read article
បណ្ណាល័យចល័ត

កាលនៅ​ពី​ក្មេង ខ្ញុំ​បាន​កម្សាន្ត​សប្បាយ នឹង​ការ​អានសៀវភៅ នៅ​ក្នុង​បណ្ណា​ល័យ​ចល័ត ដែល​​មក​ដល់​តំបន់​ខ្ញុំ​ជា​រៀង​រាល់​សប្តាហ៍ នា​​រដូវ​​ក្តៅ​​​​ដ៏​យូរ។ កាល​នោះ គេ​មិនទា​ន់ផ​លិត​ឧបករណ៍​អេឡិ​ចត្រូ​​និក​តូច​ៗ សម្រាប់​ដាក់​​តាម​ខ្លួន និង​មិន​ទាន់​មាន​គ្រឿ​ងរំខា​​ន ដូច​នៅ​​សម័យ​នេះ​ទេ។ បណ្តា​ល័យ​​ចល័​ត​​នោះ គឺ​​​ជា​ឡាន​ក្រុ​ង​​មួយ​​គ្រឿង ដែល​ដឹក​​ជញ្ជូន​​សៀ​វ​ភៅជា​ច្រើន​ក្បាល​ចេញពីបណ្ណា​ល័យ​ភូមិ​ភាគ មកកា​ន់​តំបន់​ជិត​ខាង ដើម្បី​ឲ្យ​អ្នក​ដែល​គ្មាន​លទ្ធ​ភាព​ធ្វើដំ​ណើរ​ផ្លូវ​ឆ្ងាយ អាច​អាន​​សៀវ​ភៅដែល​​គេ​​បាន​តម្រៀប​​ជា​​ស្រេច​ ក្នុង​ឡា​ន​ក្រុង​នោះ។ ដូច​នេះ ខ្ញុំ​អាច​ចំណាយពេ​ល​ជា​ច្រើន​ថ្ងៃ ដើម្បី​អាន​សៀវ​ភៅ ក្នុង​រដូវ​ក្តៅ​នោះ។ បើ​​គ្មានបណ្តា​ល័យ​ចល័ត​នៅ​សម័យ​នោះ​ទេ ​ខ្ញុំក៏មិ​ន​បាន​អាន​សៀវភៅ​​ទាំង​នោះដែ​រ។ រហូត​មក​ដល់​ថ្ងៃ​នេះ ខ្ញុំ​នៅ​តែ​អរ​ព្រះគុណ​ព្រះ​ ដែល​បានបណ្តាល​ចិត្ត​ខ្ញុំ​ឲ្យ​​ចូល​ចិត្ត​ការ​អាន​សៀ​វភៅ តាម​រយៈ​បណ្តា​ល័យ​ចល័ត​នោះ។ អ្នក​​ប្រាជ្ញ​​ព្រះ​​គម្ពីរ​មួ​យ​​ចំនួន បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា​​សាវ័ក​ប៉ុល​ស្រ​ឡាញ់កា​រអាន​សៀវ​ភៅ​ណា​ស់ ហើយ​បាន​រៀន​សូត្រ​ពី​សៀវភៅ​រ​បស់គា​ត់ រហូត​ដល់​ចុ​ង​ប​ញ្ចប់នៃ​ជីវិត​គាត់​។ ក្នុ​ង​សំបុត្រ​ចុង​ក្រោ​យ​របស់​គាត់ គាត់​បាន​សរសេរ​ថា “ដល់​​កា​ល​​ណា​​អ្នក​ទៅ​ឯ​ខ្ញុំ នោះ​សូម​យក​អាវ​ធំ ដែល​ខ្ញុំ​ផ្ញើ​ទុក​នឹង​អ្នក​កាប៉ុស នៅ​ក្រុង​ទ្រអាស​ទៅ​ផង និង​សៀវភៅ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ដែរ តែ​សូម​យក​ក្រាំង​ស្បែក​ជា​ដើម”(២ធីម៉ូថេ ៤:១៣)។ ត្រង់​ចំណុច​នេះ សៀវ​ភៅ និង​ក្រាំង​ស្បែក​ទាំង​នោះ​អាច​ជា​ព្រះ​គម្ពីរ​សញ្ញា​ចាស់ និង​សៀវ​ភៅ​ដែល​គាត់​បាន​សរ​សេរ​ដោយផ្ទាល់ដៃ។ ខ្ញុំ​ជឿ​ជាក់​ថា មូល​ហេតុ​ដែល​លោក​ប៉ុល​ស្វែង​រក​ចំណេះ​ដឹង គឺមិន​គ្រាន់​តែ​ដើម្បី​ឲ្យ​មាន​ប្រា​ជ្ញា ឬ​មាន​ការ​កម្សាន្ត​សប្បាយ​ប៉ុណ្ណោះឡើ​យ ប៉ុន្តែ គឺដើម្បីឲ្យ​ស្គាល់​ព្រះ​គ្រីស្ទ​កាន់​តែ​ច្បាស់។ គោល​ដៅរ​បស់​គាត់​ គឺ“ដើម្បី​​​ឲ្យគា​ត់​​បាន​​ស្គាល់​ទ្រង់ និង​​​​ព្រះចេ​ស្តា​​នៃ​​ដំណើរ​​ដែ​ល​ទ្រង់​​រ​ស់​​ឡើង​វិញ ហើយ​​និង​​សេចក្តី​​ប្រកប​​ក្នុ​ង​​ការ​​រង​​ទុក្ខ​​របស់​​ទ្រង់…

Read article
ទៅមិនដល់

មាន​ព្រឹត្តិ​ការណ៍​ដ៏​ល្បី​មួយ ក្នុង​ទសវត្សរ៍ ឆ្នាំ១៩៧០ នៅ​សហ​រដ្ឋ​អាមេរិក​ គឺព្រឹ​ត្តិកា​រណ៍​បង្ហោះ​​ម៉ូតូផ្លោង​​ជ្រលង​ភ្នំ​ពី​ចុង​ម្ខា​​ង​​ទៅ​ចុង​ម្ខាង​។ នៅ​ថ្ងៃទី​៨ ខែ​កញ្ញា ​ឆ្នាំ​១៩​៧៤ ព្រឹត្តិ​ការណ៍​ដ៏​ល្បីល្បា​ញ​នេះ​ បានឈា​ន​ដល់​ចំណុច​ខ្ពស់​(និង​ទាប​)របស់​ខ្លួន។ មាន​ទស្សនិក​ជន​រាប់​ពាន់នា​ក់​បាន​ម​ក​ជួប​ជុំ​គ្នា​ជុំវិញ​ជ្រលង​ទន្លេ​ពស់ នៅ​រដ្ឋអ៊ីដាហូ​(Idaho)​ ដើម្បី​មើល ថា​តើលោ​កអ៊ី​វែល នីវែល(Evel Knievel) អាចបើ​ក​ម៉ូតូ​រ៉ុក​កែត​ផ្លោះ​ជ្រលង​ទន្លេនោះ​ឬទេ ដែល​កាល​នោះ គាត់បាន​​បើក​ឡើង​តាម​ផ្លូវ​ចោទ ដែល​គេ​បាន​រៀ​ប​ចំ​ជាពិ​សេស​សម្រាប់​ឲ្យគា​ត់​បើក “ផ្លោង​ទៅ​លើមេឃ”។ ចុង​បញ្ចប់​គាត់​មិ​ន​ទទួល​បាន​ជោគ​ជ័យ​ឡើយ។ លោក​អ៊ីវែល​អាច​បង្ហោះម៉ូ​តូ​ឆ្លង​ជ្រ​លង​នោះ​ បាន​តែ​មួយ​ផ្នែក​ប៉ុណ្ណោះ ហើយ​គា​ត់ក៏​ទ​ម្លាក់​ខ្លួន​តា​ម​ឆ័ត្រ​យោង​រ​ប​ស់​គាត់ រហូត​ដល់​បា​ត​ជ្រលង​ដ៏​ជ្រៅ។ អ្នក​ទស្សនា​ខ្លះ​បាន​សួ​រ​ថា “តើ​គាត់​បា​ន​ឆ្លង​កា​ត់​ជ្រ​លង​ទ​ន្លេ​នោះ បាន​ចម្ងាយ​ប៉ុន្មាន?” ​ប៉ុន្តែ ​ដែល​គាត់​ឆ្លង​បាន​ចម្ងាយ​ប៉ុន្មាន​នោះ គឺមិ​ន​សំខា​ន់​ទេ។ អ្វី​ដែ​ល​សំខាន់​នោះ គឺ​គាត់​មិន​​បាន​ឆ្លង​ផុត ទៅដ​ល់​ត្រើយ​ម្ខាងទៀ​ត​ឡើយ ដូច្នោះ គា​ត់មិ​ន​បា​ន​ទៅដ​ល់​គោ​លដៅ​របស់​គាត់​ទេ។ យ៉ាង​ណាមិ​ញ​ យើង​អា​ចប្រៀ​ប​ប្រ​ដូច​រឿ​ង​នេះ​ ទៅនឹ​ង​ការ​ខំ​ប្រឹ​ង​ឆ្លង​ឲ្យផុ​ត​​​ជ្រលង​នៃ​អំពើ​បាប ​ដោយ​ខ្លួ​ន​ឯង។ ព្រះ​គម្ពី​របា​ន​ចែ​ងអំ​ពី​អំ​ពើបា​ប ក្នុង​បទ​គ​ម្ពីរ រ៉ូម ៣:២៣ ដែល​ក្នុង​នោះ​លោក​ប៉ុល​បាន​ប្រកាស​ថា “ពី​ព្រោះ​​គ្រប់​​គ្នា​​បាន​ធ្វើ​បាប ហើយ​ខ្វះ​មិន​ដល់​សិរីល្អនៃ​ព្រះ”។ ​គ្មាន​នរណាម្នា​ក់​អា​ច​ឆ្ល​ង​ទៅដ​​ល់ព្រះ ដោយ​ពឹង​ផ្អែ​ក​លើក​ម្លាំ​ងខ្លួ​ន​ឯ​ង​បា​ន​ឡើយ ហេតុ​នេះ​ហើយ​បានជា​​ព្រះស​ង្រ្គោះបា​ន​យាង​ម​ក​​សុគត​ជំនួ​ស​យើង ដើម្បី​ធ្វើ​ជា​ស្ពាន​ឲ្យយើ​ង​ឆ្លង​ទៅ​ឯ​ព្រះ​វរបិតា​។ ព្រះ​គ្រីស្ទ​បានយា​ងម​ក​ប្រ​សូត្រ​ជាម​នុស្ស​ដែ​លគ្មា​ន​បា​ប ហើយ​គ្រប់​លក្ខណ៍​តាម​ខ្នាត​គំរូ​របស់​ព្រះ បន្ទាប់មក…

Read article
ស្មោះត្រង់រហូតដល់ស្លាប់

ក្នុង​ហាង​ពិពណ៌​រូប​ភាពវ៉​កឃ័រ(Walker Art Gallery) ក្នុងទី​ក្រុង​លីវើ​ភូល(Liver pool) នៃច​ក្រភ​ព​អង់​គ្លេស គេបា​នដា​ក់តាំ​ង​ផ្ទាំងគំ​នូ​រមួ​យ​ផ្ទាំង​ ដែល​ក្នុង​នោះ ​មាន​​រូ​ប​​ទាហាន​រ៉ូម៉ាំ​ង​​ម្នាក់​កំ​ពុ​ងឈ​រ​យា​មយ៉ា​ង​ស្មោះស្ម័​គ្រ ក្នុង​​ក្រុ​ង ​​ប៉ុម​ពេយ​(Pompeii)​ ដែល​ជាក្រុ​ងចា​ស់បុរាណ​មួយ នៃ​ចក្រភព​រ៉ូម៉ាំង។ វិចិត្រ​ករ​បាន​គូរ​គំនូរ​មួយ​ផ្ទាំ​ងនេះ​ ដោយ​ផ្អែក​ទៅលើកំ​ណាយ​វត្ថុ​បុរាណ​ នៅទី​ក្រុង​ប៉ុម​ពេយ ដែល​គេ​បាន​រក​ឃើ​ញ​សា​កស​​​ពទាហា​ន​រ៉ូ​ម៉ាំង​ម្នា​ក់ ដែល​ត្រូវ​ផេះ​ភ្នំ​ភ្លើង​រំព័ទ្ធ​ខ្លួន​ជិត នៅពេ​ល​ដែល​គាត់​កំពុ​ង​ឈ​រ​ឈាម ក្នុង​ឯក​សណ្ឋា​ន​ទាហា​ន​យ៉ា​ង​ពេញ​​លេញ។ នៅឆ្នាំ​៧៩​នៃ​គ្រីស្ទ​សករាជ ភ្នំភ្លើ​ង​វេស៊ូ​វាស(Vesuvius) បាន​ផ្ទុះឡើ​ង ជាហេតុ​បណ្តាល​ឲ្យ​ប្រជាជ​ន និង​វប្ប​ធម៌​នៃ​ទី​ក្រុ​ងប៉ុម​​ពេយ ត្រូវ​បាន​គ្រប​ដ​ណ្តប់​ដោយ​ក​ម្អែល និង​ផេះ​ភ្នំភ្លើ​ង។ ផ្ទាំង​គំនូរ​មួយ​ផ្ទាំង​នេះ ដែល​មាន​ចំណ​ង​ជើ​ងថា ស្មោះស្ម័គ្រលុះក្ស័យ គឺ​ជាបន្ទាល់​បញ្ចាក់​ពី​ការ​ចាំ​យាម​រ​បស់​ទា​ហាន​រូប​នេះ ទោះបី​ជា​អ្វី​ៗ​គ្រ​ប់​យ៉ា​ង​រប​ស់​គាត់ កំពុង​ទទួ​លរ​ង​​ការបំផ្លា​ញ ​ដោយ​សា​រ​កំដៅ​ដ៏​កាច​សាហាវ​ក៏ដោយ។ នៅ​សតវត្សរ៍​ទី១​ នៅទី​ក្រុ​ង​ស្មីន៉ា​មាន​ពួកជំ​នុំ​ដំ​បូង​មួ​យ​កន្លែ​ងបា​នទ​ទួល​រ​ង​ការបៀត​​បៀន​ ដោ​យសា​រ​ជំនឿ​លើ​ព្រះ​គ្រី​ស្ទ ហើយពួ​ក​គេ​​ត្រូវ​សម្រេ​ច​ចិត្ត​ ថាតើ​ត្រូ​វ​ស្មោះស្ម័​គ្រ​ចំពោះ​ទ្រង់ ​រហូត​ដល់​ស្លាប់​ឬយ៉ា​ងណា​។ ព្រះអ​ម្ចាស់​រប​ស់ពួ​ក​គេក៏​បា​ន​ក​ត់ស​ម្គា​ល់ឃើ​ញ​ថា ពួក​គេ​ពិ​ត​ជា​មាន​ការ​​ប្តូរ​ប្តេ​ជ្ញខា​ង​វិ​ញ្ញា​ណមែ​ន(វិវរណៈ ២:៩)។ ហើយ​សម្រាប់​ការ​រ​ង​ទុ​ក្ខដែ​ល​នឹង​កើ​ត​មាន ​ទ្រង់បា​នលើ​ក​ទឹក​ចិ​ត្ត​ពួ​កគេ​ថា​ “កុំ​​​ឲ្យ​ឯង​ខ្លាច​សេចក្តី​ដែល​ឯង​ត្រូវ​រង​ទុក្ខ​នោះ​ឡើយ មើល អារក្ស​វា​រៀប​នឹង​បោះ​ពួក​ឯង​ខ្លះ​ទៅ​ក្នុង​គុក​ហើយ ដើម្បី​នឹង​ល្បង​ល​មើល​ឯង … ដូច្នេះ ចូរ​នៅ​ជា​ស្មោះត្រង់​ដរាប​ដល់​ស្លាប់​ចុះ នោះ​អញ​នឹង​ឲ្យ​មកុដ​នៃ​ជីវិត​ដល់​ឯង”(ខ.១០)។ ព្រះ​អម្ចា​ស់ទ្រ​ង់​ជ្រាប​អំ​ពីកា​រ​លំបាក ដែល​យើង​កំពុ​ង​ឆ្លង​កាត់…

Read article
ការត្រាសហៅឲ្យភ្ញាក់ខ្លួនឡើង

នា​ពេល​ព្រឹក​ព្រ​លឹម​ថ្ងៃ​មួយ ក្នុង​សរទ​រដូវ ខណៈ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​កំពុ​ង​បើក​ឡាន​ទៅ​ធ្វើ​ការ ទាំង​នៅ​ងងឹត​នៅ​ឡើយ ខ្ញុំ​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​យ៉ាង​ខ្លាំង ពេល​មាន​វត្ថុ​ពណ៌​ត្នោត​មក​នៅ​ខាង​មុខ​ឡា​ន ហើយ​ខ្ញុំ​ក៏ឮ​ស​ម្លេង​រប​ស់​អ្វី​ម្យ៉ាង​មក​ទង្គិច​នឹង​ឡាន​របស់​ខ្ញុំ។ ពេល​នោះ ខ្ញុំ​ក៏បា​ន​ដឹង​​ថា ឡាន​របស់​ខ្ញុំ​បាន​បើក​ប៉ះ​សត្វ​ក្តាន់​មួយ​ក្បាល ក្នុង​​ល្បឿន១១២​គីឡូ​មែត​ក្នុង​១​ម៉ោង។ វា​គ្រាន់​តែ​ជា​ការ​បើក​កៀរ​សត្វ​ក្តាន់ តែ​ឡាន​ខ្ញុំ​មិ​ន​មាន​ការ​ខូច​ខាត​ឡើយ(ហើយ​ខ្ញុំ​យល់​ថា ​សត្វ​ក្តាន់​នោះ​ ក៏​មិន​មាន​គ្រោះថ្នា​ក់​អ្វី​ដែរ) ប៉ុន្តែ ហេតុ​ការណ៍​នេះ ពិត​ជា​បាន​ពញ្ញាក់​ស្មារ​តី​ខ្ញុំ​មែន។ ខ្ញុំ​មា​ន​ទម្លាប់​បើក​បរ​ទៅ​ធ្វើ​ការ តាម​ធម្ម​តា “ដោយ​មិន​សូវ​ខ្វល់​ពី​អ្វី​ច្រើន​ទេ” ប៉ុន្តែ ហេតុ​ការណ៍​ដ៏​ភ្ញាក់​ផ្អើល​នេះ ពិត​ជា​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ភ្ញាក់​ខ្លួន។ ឥឡូ​វ​នេះ ខ្ញុំ​​​​មាន​ស្មារតី​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន​ជានិច្ច​ក្នុង​ការ​បើក​បរ។ វា​បាន​ដាស់ស​តិរ​បស់​ខ្ញុំ​ ទោះខ្ញុំមិ​ន​ចង់​ឲ្យ​រឿង​នេះ​​កើត​ឡើង​ក៏​ដោយ។ លោក​សាវក​ពេត្រុស​បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​យើង នូវ​ការ​ដាស់​ឲ្យ​ភ្ញាក់​ខ្លួន​ប្រភេទ​មួយ​ទៀត គឺ​ការ​ដាស់​តឿន ឲ្យ​ប្រុង​ប្រ​យ័ត្ន​ចំពោះ​អ្វី​ដែល​យើង​មិន​ចូល​ចិត្ត តែ​ការ​ដាស់​តឿន​នេះ​មាន​ភាព​ចាំបាច់​ចំ​ពោះ​យើងណាស់​។ លោកបា​ន​ក្រើ​ន​រំឭក​យើង ​ឲ្យ​មា​ន​ការ​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន ចំពោះ​សង្រ្គាម​ខាង​វិញ្ញាណ ដែល​យើង​ត្រូវ​តតាំង​ជាមួយ​សត្រូវ​ដ៏​មាន​អំណាច បាន​ជា​គាត់​ដាស់​តឿន​យើង​​ថា “ចូរ​​ឲ្យ​​ដឹង​ខ្លួន ហើយ​ចាំ​​យាម​ចុះ ព្រោះ​អារក្ស​ដែល​ជា​ខ្មាំងសត្រូវ​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា វា​តែង​ដើរ​ក្រវែលទាំង​​គ្រហឹម​ដូច​ជា​សិង្ហ ដើម្បី​នឹង​រក​អ្នក​ណា​ដែល​វា​នឹង​ត្របាក់​លេប​បាន”(១ពេត្រុស ៥:៨)។ នេះ​គឺ​ជាកា​រ​ត្រាស់​ហៅ ឲ្យ​ភ្ញាក់​ខ្លួន​ឡើង ហើយ​មើល​ឃើញ​គ្រោះ​ថ្នាក់​ដែល​នៅខា​ង​មុខ ព្រម​ទាំង​ប្រុង​ប្រៀប​ជា​ស្រេច​សម្រាប់​ការ​វាយ​ប្រហារ​របស់​វា។ ទា​ល់​តែ​យើង​បាន​ដឹ​ង​អំ​ពីគ្រោះ​​ថ្នាក់ ដែល​យើង​ត្រូវ​ប្រឈម​មុខ​ជារៀង​​រាល់​ថ្ងៃ ទើប​យើង​ដឹង​ថា ​ខ្លួន​ត្រូ​វ​ស្វែ​ងរ​ក​ជំ​នួយ​ពី​ព្រះ​។ ហើយ​លុះ​ត្រាតែ​យើ​ង​មាន​ការ​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន ទើប​យើង​ពឹង​ផ្អែក​ទៅលើ​កម្លាំ​ង​​នៃ​ព្រះ​អម្ចាស់នៃ​យើង ដែលទ្រ​ង់​មាន​អំណាច​អស្ចារ្យ​ជា​ង​ខ្មាំង​សត្រូវ​ខាង​វិញ្ញាណ​របស់​យើង។–Bill…

Read article
ការធ្វើអ្វីឲ្យផ្លាស់ប្រែ

រឿងរបស់អេលីសាបិត គឺជារឿង​ដែលធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ចិត្ត​ណាស់។ ក្រោយពីទទួលរងការប្រមាថយ៉ាងខ្លាំង នៅ​រដ្ឋម៉ាសាឈូសិត(Massachusetts) នាងក៏បានជិះ​ឡានក្រុង ទៅកាន់រដ្ឋញូជើរស៊ី(New Jersey) ដើម្បីគេចពីភាពអាម៉ាសរបស់នាង។ នាង​ចេះតែយំ​ខ្សឹកខ្សួលមិនឈប់សោះ បានជានាងស្ទើរតែមិនដឹងថាឡានក្រុងបានឈប់ នៅតាមចំណតតាមផ្លូវទេ។ មានអ្នកដំណើរម្នាក់អង្គុយពីក្រោយនាង ដែលមិនធ្លាប់ស្គាល់គ្នាសោះ​ បានងើបចេញពីកៅអី បម្រុងនឹង​ចុះ​ពីឡានក្រុង តែគាត់ក៏បានឈប់ ហើយបែរ​ក្រោយ រួចដើរមកកាន់​អេលីសាបិត​។ គាត់​បាន​ឃើញ​នាង​កំពុង​សម្រក់​ទឹក​ភ្នែក ហើយក៏បានហុច​ព្រះ​គម្ពីរ​របស់ខ្លួនទៅនាង ដោយប្រាប់នាងថា នាង​ប្រហែល​ជា​ត្រូវ​ការ​ព្រះគម្ពីរ​​មួយ​ក្បាល​នោះ។ គាត់គិតត្រូវ ព្រោះនាងមិនត្រឹមតែត្រូវការព្រះគម្ពីរប៉ុណ្ណោះទេ តែនាង​ថែមទាំងត្រូវការព្រះគ្រីស្ទ​​ ​ដែល​មានចែងក្នុងព្រះ​គម្ពីរផងដែរ។ អេលីសាបិត​ក៏បានទទួលជឿទ្រង់ ដោយ​សារតែបុរសម្នាក់ដែលមិនស្គាល់គ្នា បានបង្ហាញចេញនូវចិត្តក្តួលអាណិត តាមរយៈការជូនអំណោយដល់នាង។ ព្រះយេស៊ូវ​ជាគំរូនៃការមានចិត្តក្តួល​អាណិត ដែលយើងត្រូវយកតម្រាប់តាម។ បទគម្ពីរម៉ាថាយ ជំពូក៩ បានចែងថា “កាលទ្រង់ឃើញហ្វូងមនុស្សហើយ នោះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យក្តួលអាណិតដល់គេ ដ្បិតគេល្វើយ​ ហើយខ្ចាត់ខ្ចាយ ដូចហ្វូងចៀម​ដែលឥតអ្នកគង្វាល”(ខ.៣៦)។ ព្រះអម្ចាស់មិនគ្រាន់តែ​បានកត់​សំគាល់ អំ​ពីទុក្ខលំបាក និងការឈឺចាប់​របស់មនុស្សដែលខ្ទេចខ្ទាំប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ​ ទ្រង់ថែមទាំង​បាន​ឆ្លើយ​តប ចំពោះបញ្ហានេះ ដោយបង្គាប់ពួកសិស្សទ្រង់ ឲ្យអធិស្ឋានទូលសូមឲ្យព្រះវរបិតាចាត់​អ្នកបម្រើទ្រង់ ឲ្យទៅឆ្លើយតបចំពោះការឈឺចាប់ និងសេចក្តីត្រូវការរបស់លោកិយ​ ដែលកំពុងវិនាស(ខ.៣៨)។ ខណៈពេលដែលយើង​យកតម្រាប់តាមព្រះគ្រីស្ទ នោះការមានចិត្តក្តួលអាណិត​ដល់មនុស្ស​ ដែល​ដូចជាចៀមឥតមានអ្នកគង្វាល អាចជំរុញឲ្យ​យើងនាំអ្នកដទៃ…

Read article
កុំឲ្យលើស កុំឲ្យខ្វះ

ថ្មី​ៗ​​នេះ ខ្ញុំ​បាន​អាន​អត្ថ​បទ​មួយ ដែល​និយាយ​អំពី​​ការ​ដែល​មនុស្ស​ងាយ​ប្រើ​ព្រះ​បន្ទូល​ តាម​របៀ​ប​ខុ​សឆ្គ​ង។ យើង​​ប្រហែល​​​ជា​ព្យាយា​ម​កាត់​ស្រាយ​បទ​គម្ពីរ ​ឲ្យ​ស្រប​តាម​ទស្សនៈរ​ប​ស់យើ​ង ជា​ជាង​​​​ប​ក​ស្រាយប​ទគ​ម្ពី​រ​​នោះ តាមបំ​ណង​ព្រះ​ហឫ​ទ័យ​ព្រះ។ អ្នក​ខ្លះ​​បា​នប្រើ​​​ព្រះគ​ម្ពីរ ដើម្បី​ការពា​រ​រឿង​អ្វីមួ​យ ខណៈ​ពេល​ដែល​អ្ន​ក​ដទៃ​​បា​​​នប្រើ​ព្រះ​​​គម្ពីរ​​ដើម្បី​​វា​យ​ប្រហារម​កលើ​រឿង​នោះទៅ​​វិញ។ ភាគី​ទាំង​​សង​ខាង​សុទ្ធ​តែ​ដក​ស្រង់​បទ​គម្ពីរ ដើម្បី​គាំ​ទ្រ​​ទស្សនៈ​​រៀង​ៗ​​ខ្លួន ​ប៉ុន្តែ ​អ្នក​ទាំង​ពី​រ​មិន​អាច​ត្រូ​វទាំ​ង​ពីរ​​នា​ក់​​បាន​ឡើយ។ ពេល​យើង​ប្រើ​​​ព្រះ​​បន្ទូល យើង​ចាំបា​ច់​ត្រូវ​ប្តេជ្ញា​ចិត្ត​ថា​ ​យើង​នឹ​ង​មិ​នប​ន្ថែម​ប​ន្ថយ​អត្ថ​ន័យ ដ៏ពិ​ត​នៃ​បទ​គ​ម្ពីរ ដែល​យើង​កំពុង​ប្រើ​នោះ​ឡើយ។ បើ​សិន​ជា​យើង​ប្រើ​ព្រះ​បន្ទូល មិន​បាន​ត្រឹម​ត្រូវ នោះ​មាន​ន័យ​ថា​ យើង​ក៏​បាន​កា​ត់ស្រា​​យ​ព្រះ​បន្ទូល​ខុស ដែល​ទី​បំផុត យើង​អាច​​ឈាន​ទៅ​រក​ការបង្រៀន​ខុស អំ​ពី​ល​ក្ខណៈ​សម្បត្តិ​របស់​​ព្រះ​។ ហេតុ​នេះ​ហើយ បាន​ជា​សាវ័ក​ប៉ុល​​បា​នលើ​កទឹ​ក​ចិត្តដល់​លោក​​ធីម៉ូថេ​ថា “ចូរ​ខំ​ប្រឹង​នឹង​ថ្វា​យ​ខ្លួន​ដ​ល់​ព្រះ ទុក​ជា​​មនុស្ស​​ដែ​ល​បា​នល្បង​ល​ជា​ប់​ហើយ​ ជា​អ្នក​ធ្វើកា​រ ដែល​មិន​ត្រូវ​ខ្មាស​ឡើយ ដោយ​កាត់ស្រា​យ​​ព្រះ​ប​ន្ទូល​​នៃ​សេ​ចក្តី​ពិត​យ៉ា​ងត្រឹ​ម​ត្រូ​វ”(២ធីម៉ូថេ ២:១៥)។ គន្លឹះ​ជា​អាទិ​ភាព ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​អាច​ក្លា​យជា​អ្ន​ក​បម្រើ ដែល​មិន​ត្រូវ​ខ្មាស និង​​អាច​ទទួល​យក​បាន គឺ​យើង​ត្រូវ​តែប​​ក​​ស្រាយ(ឬ“កាត់​ស្រាយ”) ព្រះ​បន្ទូ​ល​​រ​ប​ស់​ព្រះ​ឲ្យបាន​ត្រឹម​​ត្រូវ។ នៅ​ពេល​យើង​សិ​ក្សា​ព្រះប​ន្ទូ​ល យើង​ត្រូវពឹ​ង​ផ្អែក​លើ​​​ព្រះ​​វិញ្ញាណ ដែល​ទ្រង់​ជាអ្ន​ក​បណ្តាល​ឲ្យ​គេ​តែង​ព្រះគ​​ម្ពីរ ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​ទទួ​ល​​បាន​ចំ​ណេះ​ដឹង និ​ង​ប្រាជ្ញា។ យើង​អាច​ប្រើ​ពាក្យ​សម្តី និង​ការ​ប្រព្រឹត្ត​​របស់​យើង ជា​ឱកាស ដើម្បី​បក​ស្រា​យ​ព្រះ​បន្ទូល​​ តាម​របៀ​ប​ដែល​ពិ​តជា​​អាច​ឆ្លុះប​ញ្ចាំង ឲ្យ​គេស្គា​ល់​បំណង​ព្រះ​ហ​ឫ​ទ័យ​។ នេះ​​​ជា​​ឯ​កសិ​ទ្ធិ​​អស្ចារ្យ​បំផុតមួ​យ ក្នុង​ចំណោ​ម​ឯក​សិ​ទ្ធិដ៏​អ​ស្ចារ្យ​​ទាំ​ងឡា​យ​ នៃ​ជី​វិត​គ្រី​ស្ទប​រិស័ទ។—Bill…

Read article
ដើមស្លឹករញ្ជួយ

ខណៈ​ដែល​ខ្ញុំ​​​កំពុង​​​ធ្វើដំ​ណើរ​ទៅ​លេង​ នៅ​ឧប​ទ្វីប​ខាង​លើនៃ​រ​ដ្ឋ​មីឈីហ្គិន(Michigan) ខ្ញុំ​​ក៏​បាន​ចាប់​អារម្មណ៍​​​​​លើដើ​ម​​ឈើពី​រ​ដើម។ ថ្វី​បើ​​ស្លឹក​ឈើ​​​នៃដើមដទៃទៀត​ដែល​នៅ​ជុំ​វិញ​មិន​កំរើក​​ក៏​ដោយ ​ក៏ស្លឹកនៃដើមឈើទាំង​នេះ​​បែរ​ជា​បក់រវិចៗ ដោយ​គ្រាន់​តែ​​មាន​ខ្យល់​​បក់​តិច​ៗ​ប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំ​​ក៏​ចង្អុល​ប្រាប់​​ភរិយា​របស់​​ខ្ញុំ ហើយ​​នាង​​ប្រាប់​ខ្ញុំថា ដើម​ឈើនោះ ឈ្មោះ​ដើម​ស្លឹក​រញ្ជួយ។ ខ្ញុំ​​​មាន​ការ​ភ្ញា​ក់​ផ្អើល ចំពោះ​ទិដ្ឋ​ភាព​នៃ​ស្លឹក​ឈើ ដែ​ល​កំពុង​តែ​ញ័រ​​បែ​ប​នោះ។ ខណៈ​​ដែល​​ដើ​មឈើ​ដទៃ​ទៀត មើល​ទៅ​​ហាក់​ដូចជា​នៅ​​ស្ងៀម ហើយ​នៅ​ទ្រឹង ស្លឹក​​​ឈើ​​ទាំងនោះ​បែរ​ជាកម្រើក ទោះ​ខ្យល់​គ្រាន់​តែ​បក់​​រហៀក​ៗ​​តិ​ចៗ​ប៉ុណ្ណោះ​។ ពេល​ខ្លះ ខ្ញុំ​​មាន​អារ​ម្មណ៍​​​ថា ខ្លួនឯ​ង​ដូច​ជា​​ដើម​ស្លឹករញ្ជួយ​នោះដែរ​។ មនុស្ស​ដែល​នៅ​ជុំវិ​ញ​ខ្ញុំ​ ហាក់​ដូ​ចជា​​រស់​​នៅក្នុ​ង​​ជីវិត ដោយ​គ្មាន​ប​ញ្ហា និង​ឥត​ក្តី​បារម្ភ​សោះ មើល​ទៅ​ដូច​ជា​​នឹ​ងនរ ហើយ​សុខ​ស្រួល​ ខណៈពេល​ដែ​ល​​ខ្ញុំ​​គ្មាន​ចិត្ត​ស្ងប់ ដោយ​សារ​បញ្ហាដ៏​តូ​ចបំ​ផុត។ ខ្ញុំ​មើ​ល​ទៅអ្នក​ដ​ទៃ ហើយ​ស្ងើច​សរសើរ​​ ចំពោះ​​ភាព​ស្ងប់​សុខ​​របស់​​ពួក​គេ ហើយ​​ទន្ទឹម​នឹង​នោះ ខ្ញុំ​ក៏​ឆ្ងល់​ផង​ដែរ ថា​ហេតុ​អ្វី​​បា​នជា​​ជីវិត​​របស់​ខ្ញុំងា​យ​​នឹង​រញ្ជួយ​ម្ល៉េះ។ តែ​ខ្ញុំ​អរ​ព្រះគុណ​ព្រះ​អ​ម្ចាស់ ដែលបា​ន​រំឭក​ខ្ញុំ​តាម​រយៈ​​ប​ទគ​ម្ពីរ​ថា យើង​អាច​រកឃើញ​ភាព​ស្ងប់​សុខ​ដ៏​ពិត និង​ថិត​ថេរ ​​នៅ​ក្នុង​​ព្រះ​វត្ត​មាន​នៃ​​ព្រះ។ សាវ័ក​ប៉ុ​ល​​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “សូម​​ឲ្យ​ព្រះ​អម្ចាស់ ដែលទ្រង់ផ្ដល់​សេចក្តីសុខសាន្ត ទ្រង់ប្រទាន​ឲ្យអ្នករាល់គ្នា​មានសេចក្តីសុខសាន្តជានិច្ច។ សូមឲ្យ​ព្រះអម្ចាស់​ទ្រង់គង់​ជាមួយ​នឹងអ្នករាល់គ្នា​ទាំង​អស់”(២ថែស្សាឡូនីច ៣:១៦)។ ព្រះ​​ទ្រង់​​មិ​នត្រឹ​មតែ​ប្រទា​ន​មក​នូវ​សេចក្តីសុ​ខសា​ន្តប៉ុ​ណ្ណោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​​ព្រះ​អង្គ​ទ្រង់​ផ្ទាល់​​​គឺជា​​ព្រះ​​អម្ចា​ស់នៃ​សេច​ក្តីសុ​ខសា​ន្ត​​តែ​ម្តង។ នៅ​ពេល​យើង​ជួប​ការ​រំខាន និង​ភាព​មិនស្ង​ប់​​សុខ​នៅក្នុ​ងជី​វិត នោះ​​យើ​ងចាំ​បាច់​ត្រូ​វដឹ​ងថា ​សេចក្តីសុ​ខ​សាន្ត​ដ៏ពិ​ត គឺ​មាន​នៅ​ក្នុង​ព្រះនៃ​សេច​ក្តីសុ​ខ​សាន្ត​។ — ​…

Read article
ការធ្វើដំណើរម្នាក់ឯង

ថ្ងៃទី ២០ និង២១ ខែឧសភា ឆ្នាំ ១៩២៧ គឺជាថ្ងៃជាប្រវត្តិសាស្រ្ត នៅក្នុងវិស័យអាកាសចរណ៍ ពេលដែលលោកឆាល លីនបឺក(Charles Lindbergh) បានបើកយន្តហោះតែម្នាក់ឯង ឆ្លងកាត់មហាសមុទ្រអាត្លង់ទិច ដោយគ្មានការឈប់សម្រាកតាមផ្លូវ។ កាលពីមុន ធ្លាប់មានអ្នកផ្សេងបើកយន្តហោះកាត់មហាសមុទ្រអាត្លង់ទិចដែរ ប៉ុន្តែ គ្មាននរណាធ្លាប់បើកបរតែម្នាក់ឯង ដូចគាត់ទេ។ ដូចនេះ លោកលីនបឺកបានសម្រេចជោគជ័យជាប្រវត្តិសាស្រ្ត នៅពេលដែលគាត់ចុះចត នៅអាកាសយាន្តដ្ឋាន ឡឺ ប៊ូហ្គេត(Le Bourget Field) នៅទីក្រុងប៉ារីស មានមនុស្សរាប់ពាន់នាក់ បានទះដៃអបអរសាទរ ការធ្វើដំណើរដ៏ជោគជ័យរបស់គាត់។​ ហើយពេលដែលគាត់ត្រឡប់ទៅសហរដ្ឋអាមេរិកវិញ គេក៏បានផ្តល់កិត្តយសឲ្យគាត់ ដោយការដើរដង្ហែរជាក្បួន និងឲ្យរង្វាន់គាត់ សម្រាប់សេចក្តីក្លាហាន និងការមានម្ចាស់ការ។ ទោះបីជាលោកលីនបឺកអាចមានគ្រោះថ្នាក់ នៅក្នុងការបើកបរយន្តហោះតែម្នាក់ឯងក៏ដោយ ក៏ការរស់នៅ ក្នុងលោកិយដែលពេញដោយអំពើបាប អាចមានគ្រោះថ្នាក់ជាងនេះទៅទៀត។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ត្រង់ចំណុចនេះ​ អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ អាចមានការលើកទឹកចិត្ត និងការកម្សាន្តចិត្ត ព្រោះយើងមិនចាំបាច់ត្រូវ “ធ្វើដំណើរតែម្នាក់ឯង” ឡើយ។ នៅពេលយប់ មុនពេលគេយកទ្រង់ទៅឆ្កាង ព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថា ទ្រង់នឹងមិនបោះបង់ចោលយើងឡើយ ហើយទ្រង់នឹងចាត់ព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ឲ្យចុះមក…

Read article