Bill Crowder

You are here:
មិនមែនដើរ ដោយមើលឃើញ

ដ្បិត​យើងខ្ញុំ​ដើរ​ដោយ​ជំនឿ មិនមែន​ដោយ​មើលឃើញ​ទេ។ ២កូរិនថូស ៥:៧ សត្វ​ឈ្លូស​អ៊ី​មផា​ឡា ស្ថិត​ក្នុង​អំបូរ​ឈ្លូស ដែល​អាច​លោត​បាន​កម្ពស់៣ម៉ែត្រ និង​ចម្ងាយ៩ម៉ែត្រ។ នេះ​ជា​សមត្ថភាព​ដែល​មិន​គួរឲ្យ​ជឿ ហើយក៏​មាន​សារៈសំខាន់​ចំពោះ​ការរស់រាន​របស់​ពួក​វា ក្នុង​តំបន់​ព្រៃ​នៅ​ទ្វីប​អាហ្វ្រិក។ តែ​នៅក្នុង​សួនសត្វ​ជាច្រើន ដែលគេ​ចិញ្ចឹម​សត្វ​ឈ្លូស​អ៊ី​មផា​ឡា អ្នក​នឹង​ឃើញ​គេ​បាន​ដាក់​ពួក​វា​ក្នុង​បរិវេណ​ដែល​មាន​របង​កម្ពស់​តែ​១ម៉ែត្រ​ប៉ុណ្ណោះ។ តើ​ធ្វើ​ដូចម្តេច​ឲ្យ​របង​ដែល​ទាប​ៗ​ដូច​នេះ អាច​ការពារ​សត្វ​ដែល​ពូកែ​លោត​នេះ មិន​ឲ្យ​ចេញទៅ​ខាងក្រៅ? គេ​អាច​ធ្វើ​ដូចនេះ​បាន ដោយសារ​សត្វ​ឈ្លូស​អ៊ី​ផា​ឡា​មិនព្រម​ផ្លោះ​របង​សោះ​ឡើយ ទាល់តែ​ពួក​វា​អាច​មើលឃើញ​កន្លែង​ដែល​វា​អាច​លោត​ទៅដល់។ របង​នោះ​អាច​រារាំង​ពួក​វា​មិន​ឲ្យ​ចេញពី​បរិវេណ​នោះ​បាន ព្រោះ​របង​នោះ​បាន​បាំង​មិន​ឲ្យ​ពួក​វា​មើល​ឃើញ ដី​ដែល​នៅ​ខាងក្រៅ​បរិវេណ។ ក្នុងនាម​យើង​ជា​មនុស្ស យើង​ក៏​មិន​ខុសពី​សត្វ​ឈ្លូស​អ៊ី​មផា​ឡា​ឡើយ។ យើង​ក៏​ចង់​ដឹង​អំពី​លទ្ធផល​នៃ​រឿង​ដែល​យើង​ចង់​ធ្វើ មុននឹង​យើង​ចាប់ផ្តើម​ធ្វើ​វា។ ទោះជាយ៉ាងណា​ក៏ដោយ កា​រស់នៅ​ដោយ​ជំនឿ​កម្រ​នឹង​មានដំណើរ​ការ​ដូចនេះ​ណាស់។ កាល​សាវ័ក​ប៉ុល​សរសេរ​សំបុត្រ​ផ្ញើ​ទៅ​ពួក​ជំនុំ នៅ​ទីក្រុង​កូរិនថូស គាត់​បាន​រំឭក​ពួក​គេ​ថា “យើងខ្ញុំ​ដើរ​ដោយ​ជំនឿ មិនមែន​ដោយ​មើលឃើញ​ទេ​”(២កូរិនថូស ៥:៧)។ ព្រះយេស៊ូវ​បាន​បង្រៀន​យើង​ឲ្យ​អធិស្ឋាន​ថា “សូមឲ្យ​ព្រះហឫទ័យ​ទ្រង់​បាន​សំរេច​នៅ​ផែនដី ដូច​នៅ​ស្ថានសួគ៌​ដែរ “(ម៉ាថាយ ៦:១០)។ តែ​មិនមែន​មានន័យថា យើង​នឹង​ដឹង​លទ្ធផល​ជាមុន​នោះ​ទេ។ ការរស់នៅ​ដោយ​ជំនឿ គឺ​មានន័យថា យើង​ជឿជាក់​លើ​បំណង​ព្រះទ័យ​ដ៏​ល្អ​របស់​ព្រះអង្គ ពេលណា​បំណង​ព្រះទ័យ​ព្រះអង្គ​មាន​ភាព​អាថ៌កំបាំង។ ក្នុង​ពេល​ដែល​ជីវិត​មាន​ភាព​មិន​ច្បាស់លាស់ យើង​អាច​មានការ​ជឿ​ទុកចិត្ត​ចំពោះ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដ៏​ស្ថិតស្ថេរ​របស់​ព្រះអង្គ។ ទោះ​ជីវិត​យើង​មានរឿង​អ្វីក៏ដោយ ចូរ​យើង​សង្វាត​ឲ្យបាន​គាប់​ព្រះទ័យ​ព្រះអង្គ (២កូរិនថូស ៥:៩)។—Bill Crowder តើ​ក្នុង​ផ្នែក​ណាខ្លះ​នៃ​ជីវិត​អ្នក ដែល​ពិបាក​មើលឃើញ​ជំហាន​បន្ទាប់?…

Read article
ការចំហចិត្តទទួលការបង្រៀន

  ប្រយោជន៍​ឲ្យ​មនុស្ស​ប្រាជ្ញា​បាន​ស្តាប់ ហើយ​ចំរើន​ចំណេះ​ឡើង ឲ្យ​អ្នក​ណា​ដែល​មាន​យោបល់​បាន​ដឹង​ដល់​សេចក្តី​ទូន្មាន​មាំទាំ។ សុភាសិត ១:៥ ការ​ទទួល​ការ​រិះគន់ និង​ការ​កែ​តម្រង់ ពី​អ្នក​ដទៃ មាន​សារៈ​សំខាន់​ណាស់។ រឿង​នេះ​ក៏​អាច​កើត​ឡើង ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​និពន្ធ​ផង​ដែរ។ ហេតុនេះ​ហើយ ខ្ញុំ​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល ពេល​ដែល​បាន​ឃើញ​លោក​រីឆាត ប៊ី ហេយ(Richard B. Hays) ដែល​ជា​បណ្ឌិត និង​ទេវវិទូ បាន​សរសេរ​អត្ថបទ​មួយ ដើម្បី​កែ​សម្រួល​សំណេរ ដែល​គាត់​បាន​សរសេរ​ខុស​កាល​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​មុន។ គាត់​បាន​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ​ការ​បន្ទាប​ខ្លួន នៅ​ក្នុង​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ទស្សន: ដែល​គាត់​ធ្លាប់​មាន​កាល​ពី​អតីត​កាល ដោយ​សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ គាត់​បាន​ប្ដេជ្ញា​ចិត្ត​រៀន​សូត្រ​ពី​អ្នក​ដទៃ ពេញ​មួយ​ជីវិត។ នៅ​ក្នុង​សេចក្តី​ផ្តើម​នៃ​កណ្ឌ​គម្ពីរ​សុភាសិត ស្តេច​សាឡូម៉ូន បាន​រៀប​រាប់​ត្រួស​ៗ អំពី​គោល​បំណង នៃ​ការ​និពន្ធ​សុភាសិត​។ តែ​ទន្ទឹម​នឹង​នោះ ទ្រង់​ក៏​បាន​ជំរុញ​ផង​ដែរ​ថា ទ្រង់​បាន​និពន្ធ​សុភាសិត​ទាំង​នោះ “ប្រយោជន៍​ឲ្យ​មនុស្ស​ប្រាជ្ញា​បាន​ស្តាប់ ហើយ​ចំរើន​ចំណេះ​ឡើង ឲ្យ​អ្នក​ណា​ដែល​មាន​យោបល់​បាន​ដឹង​ដល់​សេចក្តី​ទូន្មាន​មាំទាំ”(សុភាសិត ១:៥)។ ស្តេច​សាឡូម៉ូន​បាន​ជំរុញ​ពួក​អ្នក​ប្រាជ្ញ ឲ្យ​ស្តាប់ រៀន​សូត្រ និង​បន្ត​លូត​លាស់​ផង​ដែរ។​ គឺ​មិន​ខុស​ពី​សាវ័ក​ប៉ុល ដែល​បាន​អះ​អាង​ថា ទោះ​គាត់​បាន​ដើរ​តាម​ព្រះយេស៊ូវ​អស់​រាប់​សិប​ឆ្នាំ​ហើយ​ក្តី ក៏​គាត់​នៅ​តែ​ព្យាយាម​ស្គាល់​ព្រះយេស៊ូវ​ជា​និច្ច(ភីលីព ៣:១០)។ គ្មាន​នរណា​ម្នាក់​រង​គ្រោះ ដោយសារ​ការ​បន្ត​បើក​ចំហ​ចិត្ត​ទទួល​ការ​បង្រៀន​ដ៏​ត្រឹមត្រូវ​នោះ​ឡើយ ។ ខណៈ​ពេល​ដែល​យើង​ព្យាយាម​បន្ត​លូតលាស់…

Read article
ញែកចេញ ឲ្យមានសេចក្តីសម្លូត

ចូរ​ទទួល​នឹមខ្ញុំ ហើយ​រៀន​នឹង​ខ្ញុំ​ចុះ ដ្បិត​ខ្ញុំ​ស្លូត ហើយ​មាន​ចិត្ត​សុភាព នោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​បាន​សេចក្តី​សំរាក​ដល់​ព្រលឹង។ ម៉ាថាយ ១១:២៩ កាល​ពី​ខែ​វិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៧៤២ មាន​កុប្បកម្ម​មួយ បាន​ផ្ទុះ​ឡើង នៅ​ទីក្រុង​ស្តាហ្វ៊តស៊ែរ ប្រទេស​អង់​គ្លេស ដើម្បី​តវ៉ា​ប្រឆាំង​នឹង​សារ​នៃ​ដំណឹង​ល្អ ដែល​លោក​ឆាល វេសលី(Charles Wesley) កំពុង​តែ​បង្រៀន​។ លោក​ឆាល និង​លោក​ចន ដែល​ជា​បង​ប្រុស​គាត់ ហាក់​ដូច​ជា​កំពុង​តែ​ធ្វើ​ការ​កែ​ប្រែ​ប្រពៃណី​ពួកជំនុំ​ដែល​មាន​តាំង​ពី​យូរ​មក​ហើយ ហើយ​អ្នក​ក្រុង​នោះ​ហាក់​ដូច​ជា​មិន​អាច​ទ្រាំ​ទ្រ​បាន​ទៀត​ទេ។ ពេល​ដែល​លោក​ចន វេសលី(John Wesley)  បាន​ទទួល​ដំណឹង អំពី​កុប្បកម្ម​នេះ គាត់​ក៏​ប្រញាប់​ទៅ​ទីក្រុង​ស្តាហ្វ៊តស៊ែរ ដើម្បី​ជួយ​ប្អូន​ប្រុស​គាត់។ មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន ហ្វូង​មនុស្ស​ដ៏​រញ៉េរញ៉ៃ​ក៏​បាន​លោមព័ទ្ធ​កន្លែង​ដែល​លោក​ចន កំពុង​ស្នាក់​នៅ។ គាត់​ក៏​បាន​ចេញ​ទៅ​ជួប​អ្នក​ដឹក​នាំ​ពួកគេ ដោយ​ផ្ទាល់ ដោយ​ចិត្ត​ក្លាហាន ដោយ​និយាយ​ទៅ​កាន់​ពួក​គេ ដោយ​ចិត្ត​សុភាព​យ៉ាង​ខ្លាំង បាន​ជា​អាច​បំបាត់​កំហឹង​របស់​ពួក​គេ ម្តង​ម្នាក់​ៗ។ ហ្វូង​មនុស្ស​ទាំង​នោះ​អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​ការ​ប្រឆាំង ក្លាយ​ជា​អំពើ​ហិង្សា តែ​វិញ្ញាណ​ដ៏​សុភាព និង​ស្រគត់ស្រគំ​​របស់​លោក​ចន វេសលី​ក៏​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ពួក​គេ​មាន​ចិត្ត​ស្ងប់រម្ងាប់។ តែ​វា​មិន​មែន​ជា​ភាព​សម្លូត ដែល​មាន​ក្នុង​ចិត្ត​គាត់​ពី​កំណើត​នោះ​ទេ។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ វា​បាន​កើត​ចេញ​ពី​ដួង​ព្រះទ័យ​របស់​ព្រះ​អង្គ​សង្គ្រោះ ដែល​គាត់​បាន​ដើរ​តាម យ៉ាង​ជិត​ស្និទ្ធ។ ព្រះយេស៊ូវ​មាន​បន្ទូល​ថា “ចូរ​ទទួល​នឹម​ខ្ញុំ ហើយ​រៀន​នឹង​ខ្ញុំ​ចុះ ដ្បិត​ខ្ញុំ​ស្លូត…

Read article
ព្រះនៃយើងទ្រង់ធំប្រសើរ!

អស់​ទាំង​ស្នាដៃ​នៃ​ព្រះយេហូវ៉ា​សុទ្ធ​តែ​ធំ​វិសេស គួរ​ឲ្យ​អស់​អ្នក​ណា​ដែល​ចូល​ចិត្ត​នឹង​ការ​ទាំង​នោះ បាន​ស្វែង​រក​តាម។ ទំនុកដំកើង ១១១:២ គេ​បាន​ប្រើ​ស្នាម​ម្រាមដៃ ដើម្បី​កំណត់​អត្ត​សញ្ញាណ​របស់​មនុស្ស តាំង​ពី​យូរ​មក​ហើយ ប៉ុន្តែ គេ​ក៏​អាច​ធ្វើ​ស្នាម​ម្រាម​ដៃ​ក្លែង​ក្លាយ ដោយ​ចម្លង​ស្នាម​ម្រាម​ដៃ​ពិត។ ស្រដៀង​គ្នា​នេះ​ដែរ គំរូ​ខុស​គ្នា​នៅ​ក្នុង​ប្រស្រី​ភ្នែក​មនុស្ស​ម្នាក់​ៗ ជា​ប្រភព​ដែល​អាច​ទុក​ចិត្ត​បាន ដើម្បី​កំណត់​អត្ត​សញ្ញាណ​របស់​មនុស្ស ប៉ុន្តែ ក្រោយ​មក មាន​គេ​ចម្លង​គំរូ​នៅ​ក្នុង​ប្រស្រី​ភ្នែក យក​ទៅ​ដាក់​នៅ​លើ​កញ្ចក់​សម្រាប់​ពាក់​ពី​លើ​កែវ​ភ្នែក ដើម្បី​ធ្វើ​ការ​ក្លែង​បន្លំ​ផង​ដែរ។ ការ​ប្រើ​រូបភាព ឬ​ស្លាក​ស្នាម​នៅ​លើ​រូបកាយ​មនុស្ស ដើម្បី​កំណត់​អត្ត​សញ្ញាណ​របស់​មនុស្ស អាច​បរាជ័យ។ ដូចនេះ តើ​មនុស្ស​មាន​លក្ខណៈ​ពិសេស​អ្វី​ខ្លះ ដែល​គេ​អាច​កំណត់​អត្តសញ្ញាណ​បាន? ទីបំផុត គេ​ក៏​បាន​រក​ឃើញ​ថា គំរូ​នៃ​រូបរាង​របស់​សរសៃ​ឈាម​របស់​មនុស្ស​ម្នាក់​ៗ សុទ្ធ​តែ​ពិសេស​ខុស​ៗ​គ្នា ហើយ​គេ​មិន​អាច​ក្លែង​បន្លំ​បាន​ទេ។ សរសៃ​ឈាម​ដែល​រត់​ខ្វាត់​ខ្វែង​ដូច​ផែនទី ពេញ​រូបកាយ​របស់​អ្នក គឺ​ជា​កត្តា​កំណត់​អត្ត​សញ្ញាណ​ដ៏​ពិសេស ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​ខុស​ពី​អ្នក​ដទៃ នៅ​លើ​ផែន​ដី​នេះ ដោយ​មិន​អាច​ក្លែង​បន្លំ​បាន។ ពេល​ណា​យើង​ពិចារណា អំពី​ភាព​ចាក់​ស្រេះ​នៃ​សរីរាង្គ​មនុស្ស យើង​ប្រហែល​ជា​បាន​ទទួល​ការ​បណ្តាល​ចិត្ត ឲ្យ​ចង់​ថ្វាយ​បង្គំ និង​កោត​ស្ញប់​ស្ញែង​ព្រះ​អាទិករ ដែល​បាន​បង្កើត​យើង​មក។ ស្តេច​ដាវីឌ​បាន​រំឭក​យើង ដោយ​មាន​បន្ទូល​ថា “​ស្នាដៃ​នៃ​ទ្រង់ ក៏​សុទ្ធ​តែ​អស្ចារ្យ​ទាំង​អស់ ព្រលឹង​ទូលបង្គំ​ក៏​ដឹង​ច្បាស់​ហើយ”(ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៤)។ ព្រះ​អាទិករ​សក្ដិសម​នឹង​ឲ្យ​យើង​ផ្ដោត​អារម្មណ៍​មក​លើ​ព្រះអង្គ លើស​ស្នា​ព្រះហស្ត​ព្រះអង្គ​ទៅ​ទៀត។ ខណៈ​ពេល​ដែល​យើង​សរសើរ​ដំកើង​កិច្ចការ​ដ៏​អស្ចារ្យ​ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ធ្វើ យើង​ក៏​ត្រូវ​តែ​សរសើរ​ដំកើង​ព្រះ​អង្គ​ផង​ដែរ! កិច្ចការ​ដែល​ព្រះអង្គ​ធ្វើ​សុទ្ធ​តែ​អស្ចារ្យ…

Read article
សមត្ថភាពយើងមានកំណត់

ចូរ​ផ្ទេរ​គ្រប់​ទាំង​សេចក្តី​ទុក្ខ​ព្រួយ​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ទៅ​លើ​ទ្រង់ ដ្បិត​ទ្រង់​តែង​យក​ព្រះទ័យ​ទុក​ដាក់​នឹង​អ្នក​រាល់​គ្នា។ ១ពេត្រុស ៥:៧ កាល​លោក​អ័ប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln) ក្លាយ​ជា​ប្រធានាធិតី​អាមេរិក គាត់​មាន​ភារកិច្ច​ដឹក​នាំ​ប្រទេស​ដែល​កំពុង​​បែក​បាក់។ គេ​បាន​ចាត់​ទុក​លោក​លីនខិន ជា​អ្នក​ដឹកនាំ​ដែល​មាន​ប្រាជ្ញា និង​មនុស្ស​ដែល​មាន​សីលធម៌​ខ្ពស់ តែ​ចារិក​លក្ខណៈ​មួយ​ទៀត​របស់​គាត់ ​គឺ​ការ​ចូល​ចិត្ត​ពឹង​ផ្អែក​លើ​ព្រះ ធ្វើ​ជា​ប្រភព​នៃ​អ្វី​ៗ​គ្រប់​យ៉ាង​ដែល​គាត់​មាន។ គាត់​ដឹង​ថា គាត់​មាន​សមត្ថភាព​មិន​គ្រប់​គ្រាន់ សម្រាប់​ធ្វើ​កិច្ចការ​នៅ​ចំពោះ​មុខ។ តើ​គាត់​បាន​ឆ្លើយ​តប​ដូច​ម្តេច ចំពោះ​ភាព​មិន​គ្រប់​គ្រាន់​នោះ? លោក​លីនខិន​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “មាន​ពេល​ជា​ច្រើន​ដង ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ទទួល​ការ​ជំរុញ​ចិត្ត​ឲ្យ​លត់​ជង្គង់​ចុះ ដោយសារ​ខ្ញុំ​ដឹង​ថា ក្រៅ​ពី​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ព្រះ​វត្ត​មាន​ព្រះអង្គ ខ្ញុំ​គ្មាន​កន្លែង​ផ្សេង​ដែល​ត្រូវ​ទៅ​ទេ។ ប្រាជ្ញា​របស់​ខ្ញុំ និង​អ្វី​ៗ​ដែល​ខ្ញុំ​មាន ហាក់​ដូច​ជា​មិន​គ្រប់​គ្រាន់ នៅ​ថ្ងៃ​នោះ​ទេ”។ ពេល​ណា​យើង​ជួប​បញ្ហា​ប្រឈម​ដែល​ត្រូវ​ឆ្លង​កាត់ ហើយ​យើង​ដឹង​ថា ប្រាជ្ញា ចំណេះ​ដឹង ឬ​កម្លាំង​របស់​យើង​មាន​កំណត់ នោះ​យើង​ចាំបាច់​ត្រូវ​ពឹង​ផ្អែក​ទៅ​លើ​ព្រះ​យេស៊ូវ ដូច​លោក​លីនខិន​ផង​ដែរ ដ្បិត​សមត្ថភាព​ព្រះអង្គ​គ្មាន​ដែន​កំណត់​ឡើយ។ សាវ័ក​ពេលត្រុស​ក៏​បាន​រំឭក​យើង អំពី​ការ​ដែល​គាត់​បាន​ពឹង​ផ្អែក​លើ​ព្រះអង្គ​ផង​ដែរ។ គឺ​ដូច​ដែល​គាត់​បាន​សរសេរ​ថា “​ចូរ​ផ្ទេរ​គ្រប់​ទាំង​សេចក្តី​ទុក្ខ​ព្រួយ​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ទៅ​លើ​ទ្រង់ ដ្បិត​ទ្រង់​តែង​យក​ព្រះទ័យ​ទុក​ដាក់​នឹង​អ្នក​រាល់​គ្នា”(១ពេត្រុស ៥:៧)។ ព្រះ​ទ្រង់​មាន​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ចំពោះ​កូន​ព្រះ​អង្គ ព្រម​ទាំង​មាន​គ្រប់​អំណាច​ចេស្តា គឺ​សក្តិសម​បំផុត​នឹង​ឲ្យ​យើង​ចូល​ទៅ​រក​ព្រះ​អង្គ ដោយ​ភាព​ទន់​ខ្សោយ​របស់​យើង ដោយ​ការ​អធិស្ឋាន។ យើង​ចូល​ទៅ​រក​ព្រះយេស៊ូវ ដោយ​ទទួល​ស្គាល់ នៅ​ចំពោះ​ព្រះ​អង្គ​ថា យើង​មាន​ចំណុច​ខ្វះ​ខាត តែ​ព្រះ​អង្គ​មាន​ភាព​គ្រប់​គ្រាន់​អស់​កល្ប​ជានិច្ច។ លោក​លីនខិន​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា…

Read article
មិនដែលភ្លេចកិច្ចការដែលយើងបានធ្វើ

ដ្បិត​ព្រះ​ទ្រង់​មិន​មែន​ជា​អ្នក​រមឹលគុណ ដែល​ទ្រង់​នឹង​ភ្លេច​ការ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ធ្វើ និង​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​សំដែង​ដល់​ព្រះនាម​ទ្រង់ ដោយ​បាន​បំរើ​ពួក​បរិសុទ្ធ ហើយ​ក៏​នៅ​តែ​បំរើ​ទៀត​នោះ​ទេ។ ហេព្រើរ ៦:១០ ពេល​ដែល​យើង​គិត អំពី​បេសកជន ដែល​ជា​អ្នក​ត្រួស​ត្រាយ​ផ្លូវ ក្នុង​ប្រវត្តិ​សាស្រ្ត យើង​ប្រហែល​មិន​បាន​ឮ​ឈ្មោះ លោក ចច លេលី(George Liele ឆ្នាំ១៧៥០ ដល់ ១៨២០)នោះ​ទេ។ តែ​យើង​គួរ​តែ​ស្គាល់​គាត់។ គាត់​បាន​ចាប់​កំណើត​ក្នុង​គ្រួសារ​ទាសករ។ គាត់​បាន​ទទួល​ជឿ​ព្រះយេស៊ូវ នៅ​រដ្ឋ​ចចជា ហើយ​ក៏​បាន​ទទួល​សិទ្ធិ​សេរីភាព មុន​ពេល​សង្រ្គាម​ឯករាជ្យ​អាមេរិក។ គាត់​បាន​នាំ​ព្រះ​រាជសារ​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ ទៅ​ប្រទេស​ចាម៉ៃកា ដោយ​ឈោង​ចាប់​ពួក​ទាសករ នៅ​ក្នុង​តំបន់​ចំការ ហើយ​ក៏​បាន​បម្រើ​ការ​ជា​គ្រូ​គង្វាល និង​ស្ថាបនិក នៃ​ព្រះ​វិហារ​របស់​ជន​ជាតិ​អាមេរិក ដើម​កំណើត​អាហ្វ្រិក ក្នុង​ទីក្រុង​សាវ៉ាណា រដ្ឋ​ចចជា ដែល​គេ​បាន​ចាត់​ទុក​ជា “ព្រះវិហារ​ដំបូង​នៃ​ព្រះវិហារ​បាទីស្ទ​របស់​ជន​ជាតិ​ស្បែក​ខ្មៅ”។ អ្នក​ខ្លះ​ប្រហែល​មិន​បាន​នឹក​ចាំ អំពី​ជីវិត​នៃ​ការងារ​បម្រើ​នគរ​ព្រះ​ដ៏​គួរ​ឲ្យ​កត់​សំគាល់ របស់​លោក​លេលី​ឡើយ តែ​ព្រះ​ទ្រង់​នឹង​មិន​ដែល​ភ្លេច​ការ​បម្រើ​ខាង​វិញ្ញាណ​របស់​គាត់​ឡើយ។ ព្រះអង្គ​ក៏​មិន​ភ្លេច​កិច្ចការ​ដែល​អ្នក​ធ្វើ​ថ្វាយ​ព្រះ​អង្គ​ដែរ។ កណ្ឌ​គម្ពីរ​សំបុត្រ​ហេព្រើរ​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​យើង យ៉ាង​ដូច​នេះ​ថា​ “ដ្បិត​ព្រះ​ទ្រង់​មិន​មែន​ជា​អ្នក​រមឹលគុណ ដែល​ទ្រង់​នឹង​ភ្លេច​ការ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ធ្វើ និង​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​សំដែង​ដល់​ព្រះនាម​ទ្រង់ ដោយ​បាន​បំរើ​ពួក​បរិសុទ្ធ ហើយ​ក៏​នៅ​តែ​បំរើ​ទៀត​នោះ​ទេ”(៦:១០)។  មនុស្ស​មិន​អាច​មើល​ស្រាល​ភាព​ស្មោះ​ត្រង់​របស់​ព្រះ​អង្គ​បាន​ឡើយ ព្រោះ​ព្រះ​អង្គ​ពិត​ជា​ជ្រាប និង​នឹក​ចាំ​អ្វី​ៗ​ដែល​ព្រះ​អង្គ​បាន​ធ្វើ ក្នុង​ព្រះ​នាម​ព្រះ​អង្គ។…

Read article
សេចក្តីសង្ឃឹមពិតប្រាកដ

ទ្រង់​បាន​បង្កើត​យើង​ឡើង​ជា​ថ្មី តាម​សេចក្តី​មេត្តាករុណា​ដ៏​ធំ​របស់​ទ្រង់ ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​រាល់​គ្នា​បាន​សេចក្តី​សង្ឃឹម​ដ៏​រស់ ដោយសារ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ទ្រង់​រស់​ពី​ស្លាប់​ឡើង​វិញ។ ១ពេត្រុស ១:៣ នៅ​ដើម​ទសវត្សរ៍​ឆ្នាំ១៩៦០ នៅ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក មនុស្ស​ជា​ច្រើន​បាន​រំពឹង​ថា នឹង​មាន​ពេល​អនាគត​ដ៏​ភ្លឺ​ស្វាង។ លោក​ប្រធានាធិបតី​វ័យ​ក្មេង ចន អ៊ែហ្វ ឃែននេឌី(John F. Kennedy)  បាន​បង្កើត​កម្ម​វិធី​ព្រំដែន​ថ្មី កម្មវិធី​កង​សន្តិភាព និង​កម្មវិធី​ទៅ​ស្ថាន​ព្រះ​ច័ន្ទ។ ដោយសារ​សេដ្ឋ​កិច្ច​រីក​ចម្រើន មនុស្ស​ជាច្រើន​បាន​រំពឹង​ថា ពេល​អនាគត​នឹង​មាន​ពេញ​ទៅ​ដោយ​ភាព​សប្បាយ​រីករាយ។ បន្ទាប់​មក សង្រ្គាម​វៀតណាម​ក៏​កាន់​តែ​មាន​ការ​រីក​រាល​ដាល អាមេរិក​មាន​ភាព​រំជើប​រំជួល​ក្នុង​ប្រទេស លោក​ខេននេឌី​ត្រូវ​គេ​ធ្វើ​ឃាត ហើយ​ក្តី​សង្ឃឹមថា នឹង​មាន​សង្គម​ដែល​វិជ្ជមាន​បាន​រលាយ​អស់។ ទីបំផុត គំនិត​វិជ្ជមាន​របស់​ពួក​គេ គ្រាន់​តែ​ជា​ការ​ស្រមើ​ស្រមៃ​ប៉ុណ្ណោះ។ បន្ទាប់​មក នៅ​ឆ្នាំ១៩៦៧ សៀវភៅ ដែល​ទេវវិទូ លោក​ជរហ្គិន ម៉ូលម៉ាន(Jürgen Moltmann) បាន​និពន្ធ មាន​ចំណង​ជើង​ថា ទេវសាស្រ្ត​នៃ​ក្តី​សង្ឃឹម  បាន​ចង្អុល​បង្ហាញ​ពួក​គេ​ឲ្យ​ងាក​ទៅ​រក​ចក្ខុវិស័យ​ដែល​មាន​ភាព​ច្បាស់​លាស់​ជាង។ ផ្លូវ​ដែល​ពួក​គេ​ត្រូវ​ដើរ​នោះ មិន​មែន​ជា​ផ្លូវ​នៃ​គំនិត​វិជ្ជមាន​នោះ​ទេ តែ​ជា​ផ្លូវ​នៃ​ក្តី​សង្ឃឹម។ ផ្លូវ​ទាំង​ពីរ​មិន​ដូច​គ្នា​ទេ។ លោក​ម៉ូលម៉ាន​បាន​បញ្ជាក់​ថា គំនិត​វិជ្ជមាន​មាន​ការ​ផ្តេក​ផ្តួល​ទៅ​លើ​កាលៈទេសៈ ប៉ុន្តែ ក្តី​សង្ឃឹម​បាន​ចាក់​ឫស​ចូល​ទៅ​ក្នុង​សេចក្តី​ស្មោះ​ត្រង់​របស់​ព្រះ ទោះ​យើង​ស្ថិត​ក្នុង​ស្ថានភាព​បែប​ណា​ក៏​ដោយ។ តើ​ក្តី​សង្ឃឹម​នេះ​មាន​ប្រភព​មក​ពី​ណា? សាវ័ក​ពេត្រុស​បាន​សរសេរ​ថា “សូម​សរសើរ​ដល់​ព្រះ​ដ៏​ជា​ព្រះវរបិតា​នៃ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ…

Read article
ធ្វើរបស់ប្រេះបែកឲ្យស្រស់ស្អាតឡើងវិញ

មនុស្ស​បាន​ភ្លេច​ទូលបង្គំ​បង់ ដូច​ជា​គេ​លែង​នឹក​ពី មនុស្ស​ណា​ដែល​ស្លាប់​បាត់​ហើយ។ ទំនុកដំកើង ៣១:១២ ឡាន​ក្រុង​បាន​ដឹក​យើង​ទៅ​ដល់​គោលដៅ ដែល​យើង​រំពឹង​ចង់​បាន គឺ​កន្លែង​កំណាយ​បុរាណ​វត្ថុ​វិទ្យា នៅ​ប្រទេស​អ៊ីស្រាអែល ដែល​នៅ​ទីនោះ យើង​អាច​ធ្វើ​កំណាយ​ខ្លះ​ៗ ដោយ​ផ្ទាល់​ដៃ។ ប្រធាន​នៅ​ទីតាំង​កំណាយ​នោះ បាន​ពន្យល់​ថា វត្ថុ​ដែល​យើង​អាច​រក​ឃើញ មិន​ទាន់​មាន​គេ​ប៉ះពាល់​ជា​ច្រើន​ពាន់​ឆ្នាំ​មក​ហើយ។ ពេល​យើង​ជីក​បាន​អំបែង​ក្អម​ឆ្នាំង យើង​មាន​អារម្មណ៍​ថា ដៃ​របស់​យើង​កំពុង​តែ​ប៉ះ​ប្រវត្តិ​សាស្រ្ត។ បន្ទាប់​ពី​នៅ​កន្លែង​នោះ​អស់​ពេល​យូរ​បន្តិច គេ​ក៏​បាន​នាំ​យើង​ទៅ​កន្លែង​មួយ​ទៀត ដែល​នៅ​ទីនោះ បំណែក​នីមួយ​ៗ របស់​ផើង ឬ​ថូ​ដែល​បាន​បែក​ តាំង​ពី​យូរ​មក​ហើយ ត្រូវ​គេ​យក​មក​ផ្គុំ​ចូល​គ្នា​វិញ។ ការ​ដែល​សិល្បករ​ជួស​ជុល​គ្រឿង​ស្មូន​ដែល​មាន​អាយុ​កាល​ជា​ច្រើន​សតវត្សរ៍ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចំា អំពី​ព្រះ​ដែល​ចូល​ចិត្ត​ជួស​ជុល​អ្វី​ដែល​ប្រេះ​បែក។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ៣១:១២ ស្តេច​ដាវីឌ​បាន​សរសេរ​ថា “មនុស្ស​បាន​ភ្លេច​ទូលបង្គំ​បង់ ដូច​ជា​គេ​លែង​នឹក​ពី​មនុស្ស​ណា​ដែល​ស្លាប់​បាត់​ហើយ ទូលបង្គំ​ក៏​ដូច​ជា​ឆ្នាំង​ដែល​បែក​ធ្លាយ​ដែរ”។ ស្តេច​ដាវីឌ​ច្រើន​តែ​រៀប​រាប់​អំពី​ទុក្ខ​លំបាក​របស់​ទ្រង់ ក្នុង​បទ​ទំនួញ ដូច​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង​នេះ​ជា​ដើម។ បទ​ចម្រៀង​នេះ​បាន​ពិពណ៌នា​ថា ជីវិត​ទ្រង់​ប្រេះ​បែក ដោយសារ​គ្រោះ​ថ្នាក់ ខ្មាំង​សត្រូវ និង​ភាព​អស់​សង្ឃឹម។ ដូចនេះ តើ​ទ្រង់​ងាក​ទៅ​រក​ជំនួយ នៅ​ទីណា? ក្នុង​ខ.១៦ ស្តេច​ដាវីឌ​បាន​ស្រែក​រក​ព្រះ​ថា “សូម​ឲ្យ​ព្រះភក្ត្រ​ទ្រង់​ភ្លឺ​មក​លើ​អ្នក​បំរើ​ទ្រង់ សូម​ជួយ​សង្គ្រោះ​ទូលបង្គំ ដោយ​សេចក្តី​សប្បុរស​នៃ​ទ្រង់”។ ព្រះ​ដែល​​ស្តេច​ដាវីឌ​ជឿ  នៅ​តែ​ជា​ព្រះ​ដែល​បន្ត​ជួស​ជុល​អ្វី​ដែល​ប្រេះ​បែក ក្នុង​ពេល​សព្វ​ថ្ងៃ​ផង​ដែរ។…

Read article
ចិត្តដែលដឹងគុណ

ចូរ​ព្យាយាម​ក្នុង​សេចក្តី​អធិស្ឋាន ទាំង​ចាំ​យាម​ក្នុង​សេចក្តី​នោះ​ឯង ដោយ​ពាក្យ​អរ​ព្រះគុណ។ កូល៉ុស ៤:២ លោក​សេនេកា(Seneca) ជា​ទស្សនវិទូ​ដ៏​ល្បីល្បាញ នៅ​ចក្រ​ភព​រ៉ូម៉ាំង នៅ​សម័យ​បុរាណ​(ឆ្នាំ៤ មុន​គ.ស ដល់​ឆ្នាំ៦៥​នៃ​គ.ស)។ អធិរាជនី​មែសាលីណា(Messalina) បាន​ចោទ​ប្រកាន់​គាត់ ពី​បទ​ផិត​ក្បត់។ បន្ទាប់​ពី​ព្រឹទ្ធ​សភា​នៃ​ចក្រភព​រ៉ូម​បាន​កាត់​ទោស​លោក​សេនេកា​ប្រហារ​ជីវិត អធិរាជ​ក្លូឌាស​ក៏​បាន​និរទេស​គាត់​ទៅ​កោះ​ខ័រស៊ីកា ប្រហែល​ដោយ​សារ​ទ្រង់​សង្ស័យ​ថា នោះ​ជា​ការ​ចោទ​ប្រកាន់​ខុស។ ការ​លើក​លែង​ទោស​ប្រហារ​ជីវិត​នេះ ប្រហែល​ជា​បាន​នាំ​ឲ្យ​លោក​សេនេកា គិត​ដល់​ការ​ដឹង​គុណ នៅ​ពេល​ដែល​គាត់​សរសេរ​ថា “ឃាតករ អ្នក​ដឹក​នាំ​ផ្តាច់​ការ ពួក​ចោរ ពួក​មនុស្ស​កំផិត ពួក​ចោរប្លន់ ពួក​ប្រមាថ​ទី​បរិសុទ្ធ និង​ជន​ក្បត់​ជាតិ នៅ​សម័យ​ណា​ក៏​មាន​ដែរ តែ​គ្មាន​បទ​ឧក្រិដ្ឋ​អ្វី ដែល​អាក្រក់​ជាង​ការ​រមិល​គុណ​នោះ​ឡើយ”។​ សាវ័ក​ប៉ុល ជា​អ្នក​រស់​នៅ​សម័យ​លោក​សេនេកា ប្រហែល​ជា​យល់​ស្រប​មតិ​នេះ។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​រ៉ូម ១:២១ គាត់​បាន​សរសេរ​ថា កត្​តាមួយ ក្នុង​ចំណោម​បុព្វហេតុ​ដែល​នាំ​ឲ្យ​មនុស្ស​ជាតិ​ធ្លាក់​ចុះ គឺ​ដោយសារ​ពួក​គេ​មិន​ព្រម​អរ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ។ ពេល​គាត់​សរសេរ​សំបុត្រ​ផ្ញើ​ទៅ​ពួក​ជំនុំ​នៅ​ទីក្រុង​កូល៉ុស គាត់​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ពួក​គេ​បី​ដង ឲ្យ​អរ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ។ គាត់​ថា យើង​គួរ​តែ “អរ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ ឲ្យ​កាន់​តែ​ច្រើន​ឡើង” (កូល៉ុស ២:៧)។ ពេល​ណា​យើង​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​សន្តិភាព​របស់​ព្រះ “គ្រប់​គ្រង​ចិត្ត​យើង” យើង​ត្រូវ​ឆ្លើយ​តប ដោយ​ការ​អរ​ព្រះ​គុណ(៣:១៥)។ តាម​ពិត…

Read article
ការយល់ដឹង មកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ

ពេល​ដែល​ទាហាន​បារាំង​ម្នាក់​បាន​ជីក​ដី​ខ្សាច់ នៅ​វាល​ខ្សាច់ ដើម្បី​ធ្វើ​ឲ្យ​បន្ទាយ​ទ័ព​របស់​ខ្លួន​កាន់​តែ​មាន​ភាព​រឹង​មាំ គាត់​មិន​បាន​ដឹង​ទេ​ថា គាត់​កំពុង​ធ្វើ​ការ​រុក​រក​ឃើញ​ដ៏​គួរ​ឲ្យ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​មួយ​។ ពេល​ដែល​គាត់​ជីក​ដី​បាន​មួយ​ប៉ែល​ទៀត គាត់​ក៏​បាន​ឃើញ​ថ្ម​មួយ​ផ្ទាំង។ នោះ​មិន​មែន​ជា​ថ្ម​ធម្មតា​ឡើយ។ វា​ជា​ថ្ម​រ៉ូសេតា និង​ជា​សិលា​ចារិក ដែល​កត់​ទុក​នូវ​ច្បាប់ និង​ការ​ដឹកនាំ​របស់​ស្តេច ផ្តូឡូមី ទី៤ ដែល​បាន​ចារិក​ជា​បី​ភាសា។ ផ្ទាំង​ថ្ម​នោះ​(សព្វថ្ងៃ រក្សា​ទុក​ក្នុង​សារៈ​មន្ទីរ​អង់គ្លេស) ស្ថិត​ក្នុង​ចំណោម​ការ​រុក​រក​ឃើញ ដ៏​សំខាន់​បំផុត ក្នុង​វិស័យ​បុរាណ​វត្ថុ​វិទ្យា នៃ​សតវត្សរ៍​ទី​១៩ ដោយ​គេ​សង្ឃឹម​ថា នឹង​បាន​យល់​អាថ៌​កំបាំង នៃ​អក្សរ​បុរាណ​របស់​ជនជាតិ​អេស៊ីព្ទ។ ព្រះគម្ពីរ​ប៊ីប​ក៏​បាន​បង្កប់​នូវ​អាថ៌​កំបាំង​ជា​ច្រើន​ផង​ដែរ។ ប៉ុន្តែ នៅ​ពេល​យប់ មុន​ពេល​ព្រះ​យេស៊ូវ​សុគត​នៅ​លើ​ឈើ​ឆ្កាង ព្រះ​អង្គ​បាន​សន្យា​ពួក​សិស្ស​ថា ព្រះ​អង្គ​នឹង​ចាត់​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​ឲ្យ​យាង​ចុះ​មក។ គឺ​ដូច​ដែល​ព្រះ​អង្គ​បាន​មាន​បន្ទូល​ថា “កាល​ណា​ព្រះអង្គ​នោះ គឺ​ជា​ព្រះវិញ្ញាណ​នៃ​សេចក្តី​ពិត​បាន​មក​ដល់ នោះ​ទ្រង់​នឹង​នាំ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ចូល​ក្នុង​គ្រប់​ទាំង​សេចក្តី​ពិត ដ្បិត​ទ្រង់​នឹង​មាន​ព្រះបន្ទូល មិន​មែន​ដោយ​អាង​ព្រះអង្គ​ទ្រង់​ទេ គឺ​នឹង​មាន​ព្រះបន្ទូល ចំពោះ​តែ​សេចក្តី​ណា​ដែល​ទ្រង់​ឮ ហើយ​និង​សំដែង ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ការ​ដែល​ត្រូវ​មក”(យ៉ូហាន ១៦:១៣)។ ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​ជួយ​ឲ្យ​យើង​យល់​សេចក្តី​ពិត ដែល​រាប់​បញ្ចូល​ទាំង​ការ​អាថ៌​កំបាំង​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​ប៊ីប​ផង​ដែរ។​ ព្រះ​អង្គ​មិន​បាន​សន្យា​ថា​ យើង​នឹង​យល់​អំពី​អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់ ដែល​មាន​ចែង​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​នោះ​ទេ តែ​យើង​អាច​ទុក​ចិត្ត​ថា ដោយ​ពឹង​អាង​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ នោះ​យើង​អាច​យល់​អំពី​សេចក្តី​អ្វី​ដែល​ចាំ​បាច់ ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​អាច​ដើរ​តាម​ព្រះ​យេស៊ូវ។ ព្រះ​អង្គ​នឹង​ដឹក​នាំ​យើង ចូល​ទៅ​ក្នុង​សេចក្តី​ពិត​ដ៏​សំខាន់​នេះ។​—Bill Crowder

Read article