រត់ប្រណាំង ដោយចិត្តអំណត់
ត្រូវរត់ក្នុងទីប្រណាំង ដែលនៅមុខយើង ដោយអំណត់។ ហេព្រើរ ១២:១ ខ្ញុំមិនអាចទប់ទឹកភ្នែកមិនឲ្យស្រក់ ពេលបានឃើញរូបភាពដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំឈ្មោះ អ៊ីរ៉ា(Ira) បានបង្ហោះក្នុងបណ្តាញសង្គម។ នាងបានបង្ហោះរូបនោះ ក្នុងឆ្នាំ២០២២ តែប៉ុន្មានថ្ងៃ មុនពេលនាងចាកចេញពីផ្ទះរបស់នាង នៅទីក្រុងខៀវ ជារដ្ឋធានីប្រទេសអ៊ុយក្រែន ដែលកំពុងស្ថិតក្រោមការលោមព័ទ្ធ។ ក្នុងរូបនោះ គេឃើញនាងលើកទង់ជាតិអ៊ុយក្រែន បន្ទាប់ពីនាងបានបញ្ចប់ការរត់ប្រណាំងមួយ។ ក្នុងការបង្ហោះរូបនោះ នាងបានសរសេរថា “ជីវិតរបស់យើងម្នាក់ៗ គឺជាការរត់ប្រណាំងម៉ារ៉ាតុន ដែលយើងរាល់គ្នាកំពុងតែរត់ អស់ពីលទ្ធភាព។ ចូរយើងរត់ប្រណាំងក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ឲ្យកាន់តែល្អជាងមុន ដោយមានអ្វីមួយ ដែលនៅជាប់ក្នុងចិត្តយើងជានិច្ច”។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ខ្ញុំក៏បានឃើញមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់នេះបន្តរត់ប្រណាំង តាមមធ្យោបាយជាច្រើន ខណៈពេលដែលនាងបន្តចែកចាយសំណូមពរអធិស្ឋានថ្មីៗ សម្រាប់អ្នកដែលកំពុងជួបទុក្ខលំបាកក្នុងប្រទេសនាង ហើយក៏បានចែកចាយអំពីរបៀបជួយពួកគេផងដែរ។ ពាក្យលើកទឹកចិត្តរបស់អ៊ីរ៉ា បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំបទគម្ពីរហេព្រើរ ជំពូក១២ ដែលបានត្រាស់ហៅអ្នកជឿ ឲ្យ “រត់ ដោយអំណត់”(ខ.១)។ ការត្រាស់ហៅនេះ គឺស្របតាមគំរូរបស់វីរបុរសនៃសេចក្តីជំនឿ ដែលមានចែងក្នុងជំពូក១១ ដែល “ជាស្មរបន្ទាល់១ហ្វូងធំ” (១២:១) ដែលបានរស់នៅដោយជំនឿ មានចិត្តក្លាហាន និងភាពអត់ធន់ ទោះត្រូវលះបង់ជីវិតក៏ដោយ(១១:៣៣-៣៨)។ ទោះពួកគេបានឃើញ និងស្វាគមន៍សេចក្តីសន្យារបស់ព្រះអង្គពីចម្ងាយក៏ដោយ(ខ.១៣) ក៏ពួកគេបានរស់នៅ…
Read article