2023

You are here:
ទីក្រុង​នៃ​សេចក្តី​សុចរិត

ហេព្រើរ ១៣:១៤-២១ ទ្រង់​ប្រោស​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​គ្រប់​លក្ខណ៍ … ប្រយោជន៍​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា បាន​ធ្វើ​តាម​បំណង​ព្រះហឫទ័យ​របស់​ទ្រង់​។ ហេព្រើរ ១៣:២១ នៅពេល​ល្ងាច​ថ្ងៃ​ចូល​ឆ្នាំ​ថ្មី ឆ្នាំ២០០០ ក្រុម​មន្ត្រី នៅ​ទីក្រុង​ដេត្រយ​បាន​បើក​ប្រអប់​មូល ដែល​មាន​អាយុ១រយ​ឆ្នាំ​យ៉ាង​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន​។ នៅ​ក្នុង​ប្រអប់​មូល​ធ្វើ​ពី​ទង់ដែង​នោះ មាន​លិខិត​ដែល​អ្នក​ដឹកនាំ​ទីក្រុង​ដេត្រយ ក្នុង​សម័យ​មុន​បាន​សរសេរ​ការ​ព្យាករណ៍​អំពី​ពេល​អនាគត ដោយ​បង្ហាញ​ចក្ខុ​វិស័យ​ដែល​ពួកគេ​មាន ចំពោះ​ភាព​ចម្រុង​ចម្រើន​។ ទោះជា​យ៉ាងណា​ក៏ដោយ អតីត​អភិបាល​ក្រុង​ដែល​បាន​សរសេរ​លិខិត​នោះ បាន​សរសេរ​អំពី​ប្រធានបទ​ខុសពី​នេះ​។ ជាក់​ស្តែង គាត់​បាន​សរសេរ​ថា “ក្នុង​នាម​អ្នក​ជា​ជាតិ​សាសន៍ និង​ប្រជាជន​ក្នុង​ទីក្រុង​នេះ សូម​ព្រះ​ទ្រង់​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​យើង​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ​សេចក្តី​សង្ឃឹម​មួយ ដែល​ខ្ពង់​ខ្ពស់​លើស​សេចក្តី​សង្ឃឹម​ទាំង​អស់…គឺ​សង្ឃឹមថា យើង​នឹង​បាន​ចម្រើន​ឡើង​ខាង​ឯ​សេចក្តី​សុចរិត ព្រោះ​សេចក្តី​សុចរិត​លើក​ដំកើង​ជាតិ​សាសន៍​របស់​យើង”។ លោក​អភិបាល​ក្រុង​រូប​នេះ​បាន​អធិស្ឋាន​ទូល​សូម​ឲ្យ​ពលរដ្ឋ​ទាំងឡាយ នៅពេល​អនាគត ចម្រើន​ឡើង​នៅ​ក្នុង​ភាព​សុចរិត និង​ពិត​ត្រង់​។ គាត់​ប្រហែល​ជា​យក​គំរូ​តាម​ព្រះយេស៊ូវ ដែល​បាន​ប្រទាន​ព្រះពរ​ដល់​អ្នក​ដែល​ស្រេក​ឃ្លាន​សេចក្តី​សុចរិត(ម៉ាថាយ ៥:៦)។ តែ​យើង​ក៏​ងាយ​នឹង​បាក់​ទឹក​ចិត្ត ពេល​ដែល​យើង​ពិចារណា​អំពី​ខ្នាត​គំរូ​ឥត​ខ្ចោះ​របស់​ព្រះអង្គ ដែល​យើង​មិន​អាច​ឈោង​ដល់​។ តែ​អរ​ព្រះគុណ​ព្រះអង្គ ដែល​យើង​មិន​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​ពឹង​ផ្អែក​កម្លាំង​ខ្លួនឯង ដើម្បី​ឲ្យ​មាន​ការ​លូត​លាស់​។ កណ្ឌ​គម្ពីរ​ហេព្រើរ​បាន​ចែងថា “សូម​ឲ្យ​ព្រះ​នៃ​សេចក្តី​សុខ​សាន្ត … ទ្រង់​ប្រោស​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​គ្រប់​លក្ខណ៍ ក្នុង​ការ​ល្អ​គ្រប់​ជំពូក​ដោយសារ​ព្រះ​លោហិត នៃ​សញ្ញា​ដ៏​នៅ​អស់​កល្ប​ជានិច្ច ប្រយោជន៍​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា បាន​ធ្វើ​តាម​បំណង​ព្រះហឫទ័យ​របស់​ទ្រង់ ដោយ​ទ្រង់​ធ្វើ​ការ​ក្នុង​អ្នក​រាល់​គ្នា ដែល​គាប់​ដល់​ព្រះហឫទ័យ​នៃ​ទ្រង់ ដោយសារ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ”(ហេព្រើរ ១៣:២០-២១)។ យើង​ដែល​នៅ​ជាប់​ក្នុង​ព្រះគ្រីស្ទ​បាន​បរិសុទ្ធ…

Read article
វិញ្ញាណ​ដែល​តប់​ប្រមល់ និង​ការ​អធិស្ឋាន​ដ៏​ស្មោះ​ត្រង់

យ៉ូហាន ១២:២៧-៣២ ឱ​ព្រះវរបិតា​អើយ សូម​ដំកើង​ព្រះ​នាម​ទ្រង់​ឡើង​។ យ៉ូហាន ១២:២៨ រយៈ​ពេល៣ថ្ងៃ មុន​ពេល​គ្រាប់បែក​មួយ​គ្រាប់​ផ្ទុះ​ នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​របស់​លោក​បណ្ឌិត ម៉ាទីន លូស័រ ឃីង(Martin Luther King Jr.) គាត់​បាន​ជួប​រឿង​មួយ ដែល​នាំ​ឲ្យ​គាត់​មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ដ៏​សំខាន់​អស់​មួយ​ជីវិត​។ បន្ទាប់ពី​មាន​គេ​ទូរស័ព្ទ​គំរាម​គាត់ គាត់​ក៏បាន​រិះរក​យុទ្ធ​សាស្ត្រ​ចាក​ចេញពី​ចលនា​ទាមទារ​សិទ្ធិ​ពលរដ្ឋ​។ គាត់​ក៏​បាន​អធិស្ឋាន​ថា “ទូល​បង្គំ​សូម​ប្រកាន់​គោល​ជំហរ ដើម្បី​បុព្វ​ហេតុ​ដ៏​ត្រឹម​ត្រូវ​។ តែ​ពេល​នេះ ទូល​បង្គំ​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​។ ទូល​បង្គំ​មិន​មាន​សល់​អ្វី​ទៀត​ទេ​។ ទូល​បង្គំ​បាន​ឈាន​ដល់​ចំណុច​ដែល​ទូល​បង្គំ​មិន​អាច​ប្រឈម​មុខ​ដាក់​បញ្ហា​នេះ​តែ​ម្នាក់ឯង​បានទេ”។ បន្ទាប់ពី​គាត់​បាន​អធិស្ឋាន​ចប់ សេចក្តី​ជំនឿ​ដ៏​រឹងមាំ​ក៏បាន​កើត​មាន​ក្នុង​ចិត្ត​គាត់ យ៉ាង​ស្ងាត់​ស្ងៀម​។ លោក​បណ្ឌិត​ម៉ាទីន​បាន​កត់សំ​គាល់​ថា “ភ្លាមៗ​នោះ ការ​ភ័យ​ខ្លាច​របស់​ខ្ញុំ​បាន​ចាប់​ផ្តើម​រលាយ​បាត់​។ ការ​សង្ស័យ​របស់​ខ្ញុំ​ក៏​លែង​មាន​ទៀត​។ ខ្ញុំ​បាន​ត្រៀម​ខ្លួន​ជា​ស្រេច ដើម្បី​ប្រឈម​មុខ​ដាក់​រឿង​គ្រប់​យ៉ាង”។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​យ៉ូហាន ជំពូក១២ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​អធិស្ឋាន​ថា ព្រះអង្គ​មាន​ចិត្ត​តប់​ប្រមល់(ខ.២៧)។ ព្រះ​អង្គ​បាន​បើក​បង្ហាញ​អារម្មណ៍​ពិត​ដល់​ព្រះវរបិតា ដោយ​ព្រះទ័យ​ស្មោះ​ត្រង់​។ ការ​អធិស្ឋាន​របស់​ព្រះអង្គ នៅ​តែ​យក​ព្រះវរបិតា​ជាធំ​។ “ឱ​ព្រះវរបិតា​អើយ សូម​ដំកើង​ព្រះ​នាម​ទ្រង់​ឡើង”(ខ.២៨)។ ការ​អធិស្ឋាន​របស់​ព្រះយេស៊ូវ គឺជា​ការ​ចុះ​ចូល​បំណង​ព្រះទ័យ​ព្រះវរបិតា​។ លក្ខណៈ​របស់​យើង​ជា​មនុស្ស មាន​អារម្មណ៍​ភ័យ​ខ្លាច និង​តប់​ប្រមល់​ជា​ធម្មតា ពេលណា​យើង​ត្រូវ​ធ្វើ​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ថា យើង​ត្រូវ​ថ្វាយ​ព្រះ​កិត្តិនាម​ដល់​ព្រះ ឬ​អត់ ពេលណា​យើង​ត្រូវ​ធ្វើ​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ដ៏​ពិបាក នៅ​ក្នុង​ទំនាក់​ទំនង…

Read article
ទទួល​បាន​មកុដ​នៃ​ជីវិត

យ៉ាកុប ១:១-១២ មាន​ព​រហើយ មនុស្ស​ណា​ដែល​ស៊ូ​ទ្រាំ​នឹង​សេចក្តី​ល្បួង​។ យ៉ាកុប ១:១២ លីអាឌាននេស(Lee Adianez) ជា​ក្មេង​ស្រី​អាយុ១២ឆ្នាំ មាន​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​ថា នាង​នឹង​មាន​ការ​យឺត​យ៉ាវ នៅ​ក្នុង​ការ​រត់​ប្រណាំង ចម្ងាយ៥គីឡូម៉ែត្រ​។ នៅសល់១៥នាទី​ទៀត នាង​នឹង​ត្រូវ​ចាប់​ផ្តើម​ចូល​រួម​​ការ​រត់​ប្រណាំង​ពាក់​កណ្តាល​ម៉ារ៉ាតុន(ចម្ងាយ២០គីឡូម៉ែត្រ) តែ​ការ​ថប់​បារម្ភ​របស់​នាង បាន​នាំ​ឲ្យ​នាង​ចាប់​ផ្តើម​រត់ នៅ​ក្នុង​ការ​រត់​ប្រណាំង​មួយ​ផ្សេង​ទៀត​។ លីអាឌានេស​បាន​រត់​ទាន់​អ្នក​រត់​ប្រណាំង​ដទៃ​ទៀត​។ ពេល​ដែល​នាង​រត់​បាន​ចម្ងាយ ៦គីឡូម៉ែត្រ នាង​មើល​មិន​ឃើញ​ទី ដូច​នេះ នាង​ដឹង​ថា នាង​កំពុង​ស្ថិត​ក្នុង​ការ​រត់​ប្រណាំង​ដែល​ឆ្ងាយ​ជាង និង​ពិបាក​ជាង​ការ​រំពឹង​គិត​។ នាង​មិន​បាន​បោះបង់​ការ​ប្រកួត​ឡើយ ហើយក៏​បាន​បន្ត​រត់​ទៅមុខ​ទៀត​។ នាង​ក៏បាន​ចូល​រួម​ការ​រត់​ប្រណាំង​ពាក់​កណ្តាល​ម៉ារ៉ាតុន​ដោយ​មិន​ដឹង​ខ្លួន ហើយក៏​បាន​បញ្ចប់​ការ​រត់​ប្រណាំង​ចម្ងាយ២០គីឡូម៉ែត្រ ស្ថិត​ក្នុង​លេខ​រៀង១៨៨៤ ក្នុង​ចំណោម​មនុស្ស២១១១ ដែល​បាន​រត់​ទៅ​ដល់ទី​។ ដោយសារ​ការ​ស៊ូ​ទ្រាំ នាង​អាច​រត់​ប្រណាំង​ក្នុង​ចម្ងាយ​ដ៏​ឆ្ងាយ​នេះ រហូត​ដល់ទី​។ ខណៈ​ពេល​ដែល​ពួក​ជំនុំ​ដំបូង​នៅ​សតវត្ស៍ទី១កំពុងជួប​ការ​បៀតបៀន​ខ្លាំង អ្នកជឿ​ព្រះយេស៊ូវ​ជា​ច្រើន​ចង់​បោះបង់​ការ​រត់​ប្រណាំង​ខាង​វិញ្ញាណ ថ្វាយ​ព្រះគ្រីស្ទ តែ​សាវ័ក​យ៉ាកុប​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ពួកគេ​ឲ្យ​បន្ត​រត់​ប្រណាំង​ទៀត​។ ពួកគេ​ត្រូវ​មាន​ការ​ស៊ូ​ទ្រាំ​នឹង​ការ​ល្បង​ល​សេចក្តី​ជំនឿ ព្រោះ​ទ្រង់​បាន​សន្យា​ថា នឹង​ប្រទាន​រង្វាន់២យ៉ាង​ដល់​ពួកគេ(យ៉ាកុប ១:៤,១២)។ ទីមួយ ការ​ស៊ូ​ទ្រាំ​យ៉ាង​ខ្ជាប់ខ្ជួន​នឹង​ជួយ​ឲ្យ​ពួកគេ​រត់​ទៅ​ដល់ទី ដោយ​ជួយ​ឲ្យ​ពួកគេ “បាន​គ្រប់​លក្ខណ៍ ហើយ​ពេញ​ខ្នាត​ឥត​ខ្វះ​អ្វី​ឡើយ”(ខ.៤)។ ទី២ ព្រះ​ទ្រង់​នឹង​ប្រទាន “មកុដ​នៃ​ជីវិត” ដល់​ពួកគេ គឺ​ជីវិត​នៅ​លើ​ផែនដី និង​នៅ​ក្នុង​ព្រះ​វត្ត​មាន​ព្រះ​អង្គ​ក្នុង​នគរ​ស្ថាន​សួគ៌…

Read article
បំពេញ​តម្រូវការ​អ្នក​ដទៃ

និក្ខមនំ ២២:២២-២៧ បើ​ទទួល​បញ្ចាំ​សំលៀក​បំពាក់​របស់​អ្នក​ជិត​ខាង នោះ​ត្រូវ​ប្រគល់​ទៅ​គេ​វិញ​មុន​ថ្ងៃលិច​។ និក្ខមនំ ២២:២៦ ឪពុក​របស់​ភីលីព​មាន​ជំងឺ​សរសៃ​ប្រសាទ ហើយក៏​បាន​ចាកចោល​ផ្ទះ ទៅ​រស់នៅ​ជា​ជន​អនាថា​នៅ​តាម​ចិញ្ចើម​ផ្លូវ ។ បន្ទាប់ពី​អ្នក​ស្រី​ស៊ីនឌី និង​ភីលីព​ជា​កូន​ប្រុស​ដែល​នៅ​ក្មេង បាន​ចំណាយ​ពេល​ស្វែងរក​ឪពុក​គាត់​ពេញ​មួយ​ថ្ងៃ ភីលីព​មាន​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​អំពី​សុខុមាល​ភាព​របស់​ឪពុក​គាត់​។ ភីលីព​ក៏បាន​សួរ​ម្តាយ​គាត់​ថា តើ​ឪពុក​គាត់ និង​អ្នក​ដទៃ​ទៀត​ដែល​គ្មាន​ផ្ទះ​នៅ មាន​កន្លែង​កក់​ក្តៅ​សម្រាប់​គេង​ទេ​។ ក្នុង​ការ​ឆ្លើយតប​ចំពោះ​បញ្ហា​នេះ ពួកគេ​ក៏បាន​ចាប់​ផ្តើម​ការ​ប្រឹង​ប្រែង​ប្រមូល និង​ចែក​ភួយ និង​ខោអាវ​រងា ដល់​ជន​អនាថា ក្នុង​តំបន់​ដែល​ពួកគេ​រស់នៅ​។ អស់​រយៈ​ពេល​ជិត១ទសវត្សរ៍​ហើយ ហើយ​អ្នក​ស្រី​ស៊ីនឌី​បាន​ចាត់​ទុក​កិច្ចការ​នេះ ជា​ការងារ​ប្រចាំ​ជីវិត​របស់​ខ្លួន ដោយ​បាន​ទទួល​ស្គាល់​ថា កូន​ប្រុស​របស់​គាត់ និង​ជំនឿ​ដ៏​រឹងមាំ​ដែល​គាត់​មាន​ចំពោះ​ព្រះអម្ចាស់ បាន​ដាស់តឿន​គាត់​ឲ្យ​ភ្ញាក់រឭក ចំពោះ​ទុក្ខ​លំបាក​របស់​មនុស្ស​ដែល​គ្មាន​កន្លែង​កក់​ក្តៅ​សម្រាប់​គេង​។ ព្រះ​គម្ពីរប៊ីប​បាន​បង្រៀន​យើង ឲ្យ​ឆ្លើយតប​ចំពោះ​តម្រូវការ​របស់​អ្នក​ដទៃ តាំងពី​យូរ​មក​ហើយ​។កណ្ឌ​គម្ពីរ​និក្ខមនំ ចែង​អំពី​គោលការណ៍ សម្រាប់​ការ​ប្រាស្រ័យ​ទាក់ទង​ជាមួយ​អ្នក​ដែល​ខ្វះខាត​។ ពេលណា​យើង​បាន​ទទួល​ការ​បណ្តាល​ចិត្ត ឲ្យ​បំពេញ​តម្រូវការ​អ្នក​ដទៃ យើង​មិន​ត្រូវ​ចាត់​ទុក​កិច្ចការ​នេះ​ជា​មុខរបរ​រកស៊ី ដើម្បី​រក​ប្រាក់​ចំណេញ ឬ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ផ្ទាល់​ខ្លួន​នោះ​ទេ(និក្ខមនំ ២២:២៥)។ កណ្ឌ​គម្ពីរ​និក្ខមនំ​បាន​ចែង​ថា បើ​ទទួល​បញ្ចាំ​សំលៀក​បំពាក់​របស់​អ្នក​ជិត​ខាង នោះ​ត្រូវ​ប្រគល់​ទៅ​គេ​វិញ​មុន​ថ្ងៃលិច​។ តើ​គេ​នឹង​បាន​អ្វី​ដណ្តប់​ក្នុង​កាលដែល​ទៅដេក? (ខ.២៧)។ ចូរ​យើង​ទូល​សូម​ព្រះអម្ចាស់ ឲ្យ​បើក​ភ្នែក និង​ចិត្ត​យើង ឲ្យ​ដឹង​អំពី​របៀប​កាត់​បន្ថយ​ការ​ឈឺ​ចាប់​របស់​មនុស្ស​ដែល​កំពុង​រង​ទុក្ខ​។ ទោះ​យើង​កំពុង​ព្យាយាម​បំពេញ​តម្រូវការ​មនុស្ស​ជា​ច្រើន ដូច​អ្នក​ស្រី​ស៊ីឌី និង​ភីលីព…

Read article
ប្រាជ្ញា​មកពី​ព្រះ ជួយ​សង្រ្គោះ​ជីវិត

សុភាសិត ១១:២៤-៣១ ផល​របស់​មនុស្ស​សុ​ចរិត នោះ​ជា​ដើមឈើ​នៃ​ជីវិត ហើយ​អ្នកណា​ដែល​មាន​ប្រាជ្ញា នោះ​រមែង​ចាប់​បាន​ព្រលឹង​របស់​មនុស្ស​។​សុភាសិត ១១:៣០ អ្នក​រត់​សំបុត្រ​ម្នាក់​មាន​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ បន្ទាប់​ពី​បាន​ឃើញ​សំបុត្រ​របស់​អតិថិជន​របស់​គាត់​ម្នាក់​បាន​គ​លើ​គ្នា ក្នុង​ប្រអប់​សំបុត្រ​។ អ្នក​រត់​សំបុត្រ​រូប​នោះ​បាន​ដឹង​ថា មាន​ដូន​ចាស់​ម្នាក់​រស់នៅ​ម្នាក់ឯង ហើយ​តាម​ធម្មតា​ដូន​ចាស់​ទៅ​បើក​យក​សំបុត្រ​ពី​ប្រអប់​សំបុត្រ​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ មិន​ដែល​ខាន​។ អ្នក​រត់​សំបុត្រ​ក៏បាន​ធ្វើ​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ដ៏​ឆ្លាត​វ័យ ដោយ​ទៅ​ប្រាប់​អ្នក​ជិត​ខាង​របស់​ដូន​ចាស់ អំពី​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​របស់​គាត់​។ អ្នក​ជិត​ខាង​នោះ​ក៏បាន​ទៅ​ប្រាប់​អ្នក​ជិត​ខាង​ម្នាក់​ទៀត ដែល​មាន​កូនសោ​សម្រាប់​បើក​ចូល​ផ្ទះ​ដូន​ចាស់​។ ពួកគេ​ក៏បាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​ដូច​ចាស់​ទាំង​អស់​គ្នា ហើយក៏​បាន​ឃើញ​ដូច​ចាស់​ដេកដួល​នៅ​លើ​កម្រាល​ឥដ្ឋ​។ ដូន​ចាស់​បាន​ដួល៤ថ្ងៃ​ហើយ ហើយ​មិន​អាច​ងើប​រួច ឬ​ស្រែកហៅ​ឲ្យ​គេ​ជួយ​គាត់​បាន​។ ភាព​ឆ្លាត​វ័យ ការ​ព្រួយ​បារម្ភ និង​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​របស់​អ្នក​រត់​សំបុត្រ​ទំនង​ជា​បាន​សង្គ្រោះ​ជីវិត​គាត់​នៅ​ថ្ងៃ​នោះ។ កណ្ឌ​គម្ពីរ​សុភាសិត បាន​ចែងថា “អ្នកណា​ដែល​មាន​ប្រាជ្ញា នោះ​រមែង​ចាប់​បាន​ព្រលឹង​របស់​មនុស្ស”(១១:៣០)។ ប្រាជ្ញា​ដែល​កើត​ចេញពី​ការ​ធ្វើ​អ្វី​ដែល​ត្រឹម​ត្រូវ និង​រស់នៅ​តាម​ប្រាជ្ញា​របស់​ព្រះ អាច​ធ្វើ​ជា​ព្រះពរ មិន​គ្រាន់តែ​សម្រាប់​ខ្លួន​យើង តែ​ក៏​សម្រាប់​អ្នក​ដែល​យើង​ជួប​ផង​ដែរ​។ ផល​ផ្លែ​នៃ​ការ​រស់នៅ ដែល​ថ្វាយ​ព្រះ​កិត្តិនាម​ដល់​ព្រះអង្គ និង​ការ​ដើរ​តាម​ផ្លូវ​ព្រះអង្គ អាច​​បណ្តាល​ចិត្ត​អ្នក​ដទៃ ឲ្យ​ទទួលយក​ជីវិត​ថ្មី​ក្នុង​ព្រះអង្គ​ផង​ដែរ​។ ហើយ​ផល​ផ្លែ​របស់​យើង ក៏​ជំរុញ​យើង​ឲ្យ​យក​ចិត្ត​ទុកដាក់ ចំពោះ​អ្នក​ដទៃ ហើយ​ជួយ​ទំនុក​បម្រុង​ពួកគេ​។ គឺ​ដូច​ដែល​បទ​គម្ពីរ​សុភាសិត​បាន​បង្រៀន យើង​អាច​រ​ក​ឃើញ​ប្រាជ្ញា នៅ​ក្នុង​ការ​ពឹង​ផ្អែក​ទៅលើ​ព្រះអង្គ​។ ប្រាជ្ញា​មាន​តម្លៃ “ប្រសើរ​ជាង​ត្បូង​ទទឹម ហើយ​របស់​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ដែល​មនុស្ស​នឹង​ប្រាថ្នា​ចង់​បាន នោះ​ក៏​ប្រៀប​ផ្ទឹម​ឲ្យ​ស្មើ​មិន​បាន​ផង” (៨:១១)។ ប្រាជ្ញា​ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​ប្រទាន គឺ​សម្រាប់​ដឹកនាំ​យើង…

Read article
រឿង​មិន​សប្បាយ​ចិត្ត​បន្ទាប់ពី​ថ្ងៃ​ណូអែល

លូកា ២១៥-២០ តែ​ម៉ារា នាង​រក្សា​ទុក​រឿង​ទាំង​នោះ ដោយ​រំពឹង​គិតតែ​ក្នុង​ចិត្ត​។ លូកា ២:១៩ បន្ទាប់ពី​ខ្ញុំ​នឹង​ក្រុម​គ្រួសារ​ខ្ញុំ​បាន​ប្រារព្ធ​ថ្ងៃ​ណូអែល ដោយ​អំណរ ថ្ងៃ​បន្ទាប់​យើង​ជួប​រឿង​ដែល​មិន​សប្បាយ​ចិត្ត​ជា​ច្រើន​។ យើង​បាន​ស្នាក់​នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​មិត្ត​ភក្តិ​របស់​យើង តែ​មិន​បាន​គេង​គ្រប់​គ្រាន់​។ បន្ទាប់មក ឡាន​របស់​យើង​ក៏​បាន​ខូច ខណៈ​ពេល​ដែល​យើង​កំពុង​ធ្វើ​ដំណើរ​តាម​ផ្លូវ​ត្រឡប់​មក​ផ្ទះ​វិញ​។ ហើយ​ព្រិល​ក៏បាន​ធ្លាក់​ចុះ​មក​។ យើង​ក៏​បាន​ទុក​ឡាន​ចោល ហើយ​ឡើង​ជិះ​ឡាន​តាក់​ស៊ី​បន្ត​ដំណើរ​មក​ផ្ទះ ខណៈ​ពេល​ព្រិល​នៅតែ​បន្ត​ធ្លាក់ ហើយ​យើង​មាន​អារម្មណ៍​មិន​សប្បាយ​ចិត្ត​។ មិន​មែន​តែ​យើង​ទេ ដែល​មាន​អារម្មណ៍​មិន​សប្បាយ​ចិត្ត បន្ទាប់ពី​ថ្ងៃ​ណូអែល​បាន​កន្លង​ផុត​ទៅ​។ យើង​មិន​សប្បាយ​ចិត្ត អាច​ដោយសារ​យើង​បរិភោគ​អាហារ​ច្រើន​ពេក ឬ​បទ​ចម្រៀង​ណូអែល​ស្រាប់តែ​លែង​មាន​គេ​ចាក់​ផ្សាយ​ក្នុង​វិទ្យុ​ទៀត ឬមួយ​អំណោយ​ដែល​យើង​ទិញ​សប្តាហ៍​មុន ឥឡូវ​នេះ មាន​តម្លៃថោក​ជាង​មុន​ពាក់​កណ្តាល​។ ទោះ​ដោយសារ​មូល​ហេតុ​អ្វី​ក៏ដោយ ភាព​សប្បាយ​រីករាយ​នៅ​ថ្ងៃ​ណូអែល អាច​រលាយ​បាត់​ទៅវិញ​យ៉ាង​ឆាប់​រហ័ស​។ ព្រះ​គម្ពីរ​មិន​ដែល​ប្រាប់​យើង​ថា នៅ​ក្រោយ​ពេល​ដែល​ព្រះយេស៊ូវ​បាន​ប្រសូត មាន​រឿង​អ្វី​ខ្លះ​កើត​ឡើង​នៅ​ថ្ងៃ​បន្ទាប់​។ តែ​យើង​អាច​ស្រមៃ​ថា បន្ទាប់ពី​នាង​ម៉ារា និង​លោក​យ៉ូសែប​បាន​ដើរ​ទៅ​ភូមិ​បេថ្លេហិម មិន​អាច​រក​កន្លែង​ស្នាក់​នៅ​បាន នាង​ម៉ារា​ក៏​បាន​ប្រសូត​បុត្រ​ដោយ​ការ​ឈឺ​ចាប់​ខាង​រូបកាយ ហើយ​ស្រាប់តែ​មាន​ពួក​អ្នក​គង្វាល​មក​រក​ពួកគេ ដោយ​មិន​បាន​ឲ្យ​ដំណឹង​ជាមុន(លូកា ២:៤-១៨) នាង​ម៉ារា និង​លោក​យ៉ូសែប​មុខជា​មាន​ការ​ហត់​នឿយ​ណាស់​ហើយ​។ តែ​ខ្ញុំ​អាច​ស្រមៃ​ផង​ដែរ​ថា នៅពេល​ដែល​នាង​ម៉ារា​បី​ព្រះ​ឱរស នាង​ប្រាកដ​ជា​នឹក​ចាំ​អំពី​ពេល​ដែល​ទេវតា​មក​ជួប​នាង(១:៣០-៣៣) និង​ពេល​នាង​អេលី​ហ្សាបិត​ឲ្យពរ​នាង(ខ.៤២-៤៥) ហើយ​នាង​ក៏បាន​ដឹង​អំពី​ជោគវាសនា​របស់​បុត្រ​តូច(ខ.៤៦-៥៥)។ នាង​ម៉ារា “បាន​រំពឹង​គិត” រឿង​នោះ នៅ​ក្នុង​ចិត្ត(២:១៩) ដែល​ប្រាក​ជា​បាន​កាត់​បន្ថយ​ភាព​នឿយហត់…

Read article
ព្រះបន្ទូល​សន្យា​អំពី​ការ​ប្រសូត​របស់​ព្រះគ្រីស្ទ

លូកា ២:១-៧ តែឯង ឱបេថ្លេហិម-អេ​ប្រាតាអើយ … នឹង​មាន​ម្នាក់​កើត​ចេញ​ពី​ឯង​មក​ឲ្យ​អញ អ្នក​នោះ​ត្រូវ​ឡើងជា​អ្នក​គ្រប់​គ្រង​លើ​អ៊ីស្រាអែល​។ មីកា ៥:១ កាល​ពី​ខែ​វិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៦២ អ្នក​វិទ្យាសាស្ត្រ​ផ្នែក​រូប​វិទ្យា​ឈ្មោះ ចន ដាប់ប៊លយូ ម៉ូចលី(John W. Mauchly) មាន​ប្រសាសន៍​ថា “យើង​គ្មាន​ហេតុផល​ដែល​ត្រូវ​សន្និដ្ឋាន​ថា ក្មេងៗ​នឹង​មិន​អាច​ចេះ​ប្រើ​កុំព្យូទ័រ​ផ្ទាល់​ខ្លួន​យ៉ាង​ស្ទាត់​ជំនាញ​នោះ​ឡើយ”។ ការ​ព្យាករណ៍​របស់​លោក​ម៉ូចលី​ហាក់​ដូចជា​មាន​លក្ខណៈ​គួរ​ឲ្យ​កត់​សំគាល់​ណាស់ នៅ​សម័យ​នោះ តែ​វា​បាន​ក្លាយ​ជា​ការ​ពិត ក្នុង​ពេល​បច្ចុប្បន្ន​។ សព្វថ្ងៃ​នេះ ការ​ប្រើ​ប្រាស់​កុំព្យូទ័រ ឬ​ឧបករណ៍​យួរដៃ ស្ថិត​ក្នុង​ចំណោម​ជំនាញ​ដំបូង​បំផុត ដែល​ក្មេងៗ​រៀន​។ រឿង​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ឃើញ​បទ​ទំនាយ​ជា​ច្រើន ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ ដែល​បាន​ទាយ​អំពី​ការ​យាង​មក​ចាប់​កំណើត​របស់​ព្រះគ្រីស្ទ​។ ជា​បទ​ទំនាយ​ដែល​បាន​សម្រេច និង​សំខាន់​ជាង​ការ​ព្យាករណ៍​របស់​អ្នក​វិទ្យាសាស្ត្រ​ទៅទៀត​។ ឧទាហរណ៍ បទ​គម្ពីរ​មីកា ៥:២ បាន​ប្រកាស​ថា “តែឯង ឱ​បេថ្លេហិម-អេ​ប្រាតា​អើយ ឯង​ដែល​តូច​នៅ​ក្នុង​ពួក​យូដា​ទាំង​ពាន់ៗ នឹង​មាន​ម្នាក់​កើត​ចេញ​ពី​ឯង​មក​ឲ្យ​អញ អ្នក​នោះ​ត្រូវ​ឡើងជា​អ្នក​គ្រប់​គ្រង​លើ​អ៊ីស្រាអែល ដើម​កំណើត​របស់​អ្នក​នោះ​បាន​ចាប់​តាំងពី​បុរាណ គឺ​ពី​អស់​កល្ប​រៀងមក”។ ព្រះវរបិតា​បាន​ចាត់​ព្រះយេស៊ូវ ឲ្យ​យាង​មក​ចាប់​កំណើត ក្នុង​ភូមិ​បេថ្លេហិម ជា​ភូមិ​តូច​មួយ ក្នុង​ទឹកដី​អ៊ីស្រាអែល ក្នុង​ជំនួរ​វង្ស​របស់​ស្តេច​ដាវីឌ(មើល​លូកា ២:៤-៧)។ ព្រះ​គម្ពីរ​ក៏បាន​ថ្លែង​ទំនាយ​យ៉ាង​ត្រឹម​ត្រូវ អំពី​ការ​យាង​មក​ជា​លើក​ទីមួយ​របស់​ព្រះយេស៊ូវ ហើយក៏​បាន​សន្យា​ថា…

Read article
ផ្កាយ​នៅ​ថ្ងៃ​ណូអែល

ម៉ាថាយ ២:១-៥,៧-១២ គេ​មាន​សេចក្តី​អំណរ​ជា​ខ្លាំង​ក្រៃ ដោយ​ឃើញ​ផ្កាយ​នោះ​។ ម៉ាថាយ ២:១០ កាលពី​ក្មេង​ឪពុក​ខ្ញុំ​បាន​បង្រៀន​ខ្ញុំ អំពី​របៀប​រកមើល​ផ្កាយ​ប៉ូល​ខាង​ជើង​។ គាត់​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ថា បើ​ខ្ញុំ​វង្វេង​ផ្លូវ ខ្ញុំ​អាច​រកមើល​ផ្កាយ​នោះ​នៅ​លើ​មេឃ ដើម្បី​រក​ផ្លូវ​ត្រឡប់​មក​ផ្ទះ​វិញ​។ ឪពុក​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ការ​ក្នុង​ជួរ​កងទ័ព ក្នុង​អំឡុង​សម័យ​សង្គ្រាម ហើយ​មាន​ពេល ដែល​ជីវិត​គាត់​ត្រូវ​ពឹង​ផ្អែក​ទៅលើ​សមត្ថភាព នៅ​ក្នុង​ការ​មើល​ផ្កាយ​នៅ​លើមេឃ​។ ដូច​នេះ គាត់​ចង់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ស្គាល់​ឈ្មោះ និង​ទីតាំង​របស់​ផ្កាយ​សំខាន់ៗ​មួយ​ចំនួន ឲ្យ​បាន​ច្បាស់ តែ​ដែល​សំខាន់​បំផុត​នោះ ខ្ញុំ​ត្រូវ​ចេះ​ស្វែងរក​ផ្កាយ​ប៉ូល​ខាង​ជើង​។ ការ​ស្គាល់​ទីតាំង​របស់​ផ្កាយ គឺ​មានន័យថា ខ្ញុំ​អាច​រក​ឃើញ​ទិស​ដែល​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ទៅ ទោះ​ខ្ញុំ​កំពុង​ស្ថិត​នៅ​កន្លែងណា ហើយ​អាច​រក​ឃើញ​កន្លែង​ដែល​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ទៅ​។ ព្រះ​គម្ពីរប៊ីប​បាន​ចែង​អំពី​ផ្កាយ​មួយ​ទៀត ដែល​មាន​សារៈសំខាន់​ដ៏​ពិសេស​។ ហោ​រទាំង​បី​មក​ពី​ទិស​ខាង​កើត គឺជា​អ្នក​ប្រាជ្ញ​មកពី​តំបន់ ដែល​សព្វថ្ងៃ​ជា​ប្រទេស​អ៊ីរ៉ង់ និង​អ៊ីរ៉ាក់​។ ពួកគេ​បាន​ស្វែង​រក​ទី​សំគាល់​មួយ​នៅ​លើមេឃ ដែល​នាំ​ពួក​គេ​ទៅ​រក​កន្លែង​ប្រសូត​របស់​ព្រះយេស៊ូវ ដែល​នឹង​ធ្វើ​ជា​មហាក្សត្រ សម្រាប់​រាស្រ្ត​របស់​ព្រះអម្ចាស់​។ ពួក​គេ​បាន​មក​ដល់​ទីក្រុង​យេរូសាឡិម ហើយ​សួរ​គេ​ថា “តើ​ព្រះអង្គ​ដែល​ប្រសូត​មក ធ្វើ​ជា​ស្តេច​សាសន៍​យូដា ទ្រង់​គង់​នៅ​ឯណា? ពីព្រោះ​យើង​បាន​ឃើញ​ផ្កាយ​របស់​ទ្រង់ ពី​ទិស​ខាង​កើតមក ហើយ​យើង​មក​ថ្វាយបង្គំ​ទ្រង់”(ម៉ាថាយ ២:១-២)។ ពួក​អ្នក​តារា​សាស្ត្រ​មិន​ដឹង​ថា ផ្កាយ​នៃ​ភូមិ​បេថ្លេហិម​បាន​លេច​ឡើង​នៅ​សម័យ​នោះ ដោយ​របៀបណា​ទេ តែ​ព្រះ​គម្ពីរ​បាន​បើក​សម្ដែង​ថា ព្រះ​បាន​បង្កើត​វា​មក ដើម្បី​នាំ​ផ្លូវ​មនុស្ស​ក្នុង​លោកិយ ទៅ​រក​ព្រះយេស៊ូវ ជា…

Read article
ការ​ប្រកប​គ្នា ដែល​មិន​អាច​ខ្វះ​បាន

១ថែស្សាឡូនិច ៥:១១-១៥ ចូរ​កំសាន្ត ហើយ​ស្អាង​ចិត្ត​គ្នា ទៅវិញ​ទៅមក ដូចជា​អ្នក​រាល់​គ្នា​កំពុងតែ​ធ្វើ​ហើយ​នោះ​ដែរ​។ ១ថែស្សាឡូនិច ៥:១១ ខ្ញុំ​មិន​ដឹង​ច្បាស់​ថា នរណា​ជា​អ្នក​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​ក្នុង​ការ​បិទ​ភ្លើង និង​បិទ​ទ្វារ ហើយ​ចាក់​សោ​ព្រះវិហារ បន្ទាប់ពី​កម្មវិធី​ថ្វាយបង្គំ​នៅពេល​ព្រឹក​ថ្ងៃ​អា​ទិត្យ​បាន​បញ្ចប់​។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​គ្រាន់តែ​ដឹង​ថា គាត់​នឹង​មាន​ការ​យឺត​យ៉ាវ នៅ​ក្នុង​ការ​ទៅ​ញាំ​អាហារ​ពេល​ល្ងាច​ថ្ងៃ​អា​ទិត្យ​។ មូល​ហេតុ​គឺ​ដោយសារ​មនុស្ស​ជា​ច្រើន ចូល​ចិត្ត​ជួប​ជុំ​គ្នា បន្ទាប់ពី​កម្មវិធី​ថ្វាយបង្គំ​បាន​បញ្ចប់ ហើយក៏​បាន​ជជែក​គ្នា អំពី​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​សំខាន់ៗ​ក្នុង​ជីវិត បញ្ហា​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត និង​ការ​លំបាក​ដទៃ​ទៀត ។​ល​។ ខ្ញុំ​មាន​អំណរ​ណាស់ ពេល​ដែល​បាន​ឃើញ មនុស្ស​ជា​ច្រើន​នៅតែ​ចូល​ចិត្ត​ចំណាយ​ពេល​ប្រកប​គ្នា បន្ទាប់ពី​កម្មវិធី​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះ​បាន​បញ្ចប់ ២០នាទី​ហើយ​។ ការ​ប្រកប​គ្នា គឺជា​ធាតុ​ផ្សំ​ដ៏​សំខាន់​នៃ​ការ​រស់នៅ តាម​គំរូ​ព្រះគ្រីស្ទ​។ បើ​គ្មាន​ការ​ប្រាស្រ័យ​ទាក់ទង​គ្នា ដោយ​ការ​ចំណាយ​ពេល​ជា​មួយ​បង​ប្អូន​រួម​ជំនឿ​ទេ យើង​នឹង​ខកខាន​មិន​បាន​ទទួល​អត្ថ​ប្រយោជន៍​ជា​ច្រើន ពី​ការ​រស់នៅ​ជា​អ្នកជឿ​ព្រះ​។ ហេតុ​នេះ​ហើយ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​បង្រៀន​យើង​ឲ្យ “កំសាន្ត ហើយ​ស្អាង​ចិត្ត​គ្នា ទៅវិញ​ទៅមក”(១ថែស្សាឡូនិច ៥:១១)។ កណ្ឌ​គម្ពីរ​ហេព្រើរ ក៏បាន​ប្រាប់​យើង មិន​ឲ្យ​ព្រងើយ​កន្តើយ​ចំពោះ​ការ​ជួប​ជុំ​គ្នា​នោះ​ឡើយ ព្រោះ​យើង​ចាំបាច់​ត្រូវ “លើក​ទឹក​ចិត្ត​គ្នា​ទៅវិញ​ទៅមក”(១០:២៥)។ ហើយ​ពេលណា​យើង​ប្រកប​គ្នា យើង “យើង​ពិចារណា​មើល​គ្នា​ទៅវិញ​ទៅមក​ដែរ ដើម្បី​នឹង​បណ្តាល​ឲ្យ​មាន​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ ហើយ​ឲ្យ​ប្រព្រឹត្ត​ការ​ល្អ”(ខ.២៤)។ ក្នុង​នាម​យើង​ជា​មនុស្ស​ដែល​បាន​ប្ដេជ្ញា​ចិត្ត​រស់នៅ​ថ្វាយ​ព្រះយេស៊ូវ យើង​ចាំបាច់​ត្រូវ​រៀបចំ​ខ្លួន​ឲ្យ​មាន​ភាព​ស្មោះ​ត្រង់…

Read article
ជញ្ជាំង​បាន​ផ្តួល​រំលំ ការ​រួបរួម​កើត​មាន

អេភេសូរ ២:១១-២២ ដ្បិត​ទ្រង់​ជា​ស្ពានមេត្រី​នៃ​យើង​រាល់​គ្នា ទ្រង់​បាន​ធ្វើ​ទាំង២រួម​គ្នាតែ១ ហើយ​បាន​រុះ​ជញ្ជាំង​ដែល​ខាន់​កណ្តាល​ចេញ​។ អេភេសូរ ២:១៤ ចាប់​តាំងពី​ឆ្នាំ១៩៦១ ក្រុម​គ្រួសារ និង​មិត្ត​ភក្តិ​ជា​ច្រើន​បាន​បែក​ខ្ញែក​គ្នា ដោយសារ​ជញ្ជាំង​ទីក្រុង​ប៊ែរឡាំង នៅ​ប្រទេស​អាឡឺម៉ង់​។ រដ្ឋាភិបាល​ប្រទេស​អាឡឺម៉ង់​ខាង​កើត​បាន​សាងសង់​ជញ្ជាំង​នោះ នៅ​ឆ្នាំ​នោះ ដើម្បី​រា​រាំង​ពលរដ្ឋ​របស់​ខ្លួន មិន​ឲ្យ​រត់​គេច​ទៅ​ប្រទេស​អាឡឺម៉ង់​ខាង​កើត​។ តាម​ពិត ចាប់​តាំងពី​ឆ្នាំ១៩៤៩ ដល់​ថ្ងៃ​ដែលគេ​ចាប់​ផ្តើម​សាង​សង់​ជញ្ជាំង​នោះ គេ​បាន​ប៉ាន់​ប្រមាណ​ថា មនុស្ស​ជាង២លាន​កន្លះ បាន​សម្រុក​ឆ្លង​ដែន​ពី​ប្រទេស​អាឡឺម៉ង់​ខាង​កើត ចូល​អាឡឺម៉ង់​ខាងលិច​។ ​លោក​ប្រធានាធិបតី​អាមេរិក រ៉ូណល រីហ្គិន(Ronald Reagan) ធ្លាប់​បាន​ឈរ​នៅ​ពីមុខ​ជញ្ជាំង​នោះ នៅ​ឆ្នាំ១៩៨៧ ហើយ​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “ចូរ​យើង​ផ្តួល​រំលំ​ជញ្ជាំង​នេះ”។ ពាក្យ​សម្ដី​ដ៏​ល្បី​ល្បាញ​នេះ​បាន​ឆ្លុះ​បញ្ចាំង​អំពី​បំណង​របស់​ប្រជាជន​អាឡឺម៉ង់ ដែល​ចង់​ឲ្យ​មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ ហើយក៏​បាន​នាំ​ឲ្យ​មាន​ការ​ផ្តួល​រំលំ​ជញ្ជាំង​នេះ នៅ​ឆ្នាំ១៩៨៩ ដែល​បាន​ឈាន​ទៅ​រក​ការ​បង្រួប​បង្រួម​ដ៏​រីករាយ សម្រាប់​ប្រទេស​អាឡឺម៉ង់​។ រឿង​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ​អំពី​ការ​បង្រៀន​របស់​សាវ័ក​ប៉ុល អំពី​ការ​ដែល​ព្រះយេស៊ូវ​បាន​ផ្តួល​រំលំ “ជញ្ជាំង​ដែល​ខាន់​កណ្តាល” ជាតិ​សាសន៍ (អេភេសូរ ២:១៤)។ ជញ្ជាំង​នោះ​បាន​កើត​មាន​រវាង​ជនជាតិ​យូដា(ជា​រាស្រ្ត​ជ្រើស​តាំង​របស់​ព្រះ) និង​សាសន៍​ដទៃ​។ ហើយ​ស្តេច​ហេរ៉ូឌ​ក៏បាន​ឲ្យ​គេ​សង់​ជញ្ជាំង ក្នុង​បរិវេណ​ព្រះវិហារ​ទីក្រុង​យេរូសាឡិម ដើម្បី​កុំ​ឲ្យ​សាសន៍​ដទៃ​ចូល​ទី​ធ្លា​ខាង​ក្នុង​នៃ​ព្រះវិហារ តែ​ពួកគេ​អាច​មើល​ឃើញ​ទី​ធ្លា​ខាង​ក្នុង​។ តែ​ព្រះយេស៊ូវ​បាន​ប្រទាន “សន្តិភាព” និង​ការ​បង្រួប​បង្រួម​រវាង​ជនជាតិ​យូដា និង​សាសន៍​ដទៃ និង​បាន​ផ្សះផ្សា​ឲ្យ​មនុស្ស​ទាំង​អស់​ឲ្យ​ជា​នឹង​ព្រះ​។ ព្រះអង្គ​បាន​ផ្តួល​រំលំ​ជញ្ជាំង​ដែល​ខាន់​កណ្តាល…

Read article