Kirsten Holmberg

You are here:
ជាប់​ខ្លួន​នៅ​ក្នុង​ភក់​ជ្រៅ

យេរេមា ៣៨:១-១០ ដ្បិត​ព្រះ​ទ្រង់​មិនមែន​ជា​អ្នក​រមឹល​គុណ ដែល​ទ្រង់​នឹង​ភ្លេច​ការ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ធ្វើ និង​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​សំដែង​ដល់​ព្រះ​នាម​ទ្រង់ ដោយ​បាន​បំរើ​ពួក​បរិសុទ្ធ ហើយក៏​នៅតែ​បំរើ​ទៀត​នោះ​ទេ​។ ហេព្រើរ ៦:១០ ថ្ងៃ​មួយ នៅ​ក្នុង​រោង​ចក្រ​ផលិត​ស្ករ​សូ​កូឡា ម៉ាស ក្នុង​រដ្ឋ​ផេនស៊ីលវេនា មាន​កម្មករ​ពីរ​នាក់​បាន​ធ្លាក់​ចូល​ក្នុង​ស៊ីទែន​ធំ​មួយ ដែល​ផ្ទុក​ទៅ​ដោយ​​ស្ករ​សូកូឡា​រាវ​។ អ្នក​ខ្លះ​ប្រហែល​ជា​គិតថា វា​ជា​រឿង​ដែល​កំប្លែង ឬ​ប្រហែល​ជា​គិតថា វា​ជា​លទ្ធផល​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ពេញ​ចិត្ត​របស់​អ្នក​ដែល​ចូល​ចិត្ត​ស្ករ​សូ​កូឡា​។ បុរស​ទាំង​នេះ​មិន​មាន​របួស​ទេ តែ​ពួកគេ​បាន​ជាប់​នៅ​ក្នុង​ស៊ីទែន​ដែល​មាន​ទឹក​ស្ករ​សូកូឡា​ផ្អែម​ឆ្ងាញ់​ត្រឹម​ចង្កេះ ដោយ​មិន​អាច​ចេញ​មក​ខាង​ក្រៅ ដោយ​ខ្លួនឯង​បាន​។ ទី​បំផុត ក្រុម​អ្នក​ពន្លត់​អគ្គីភ័យ​ក៏​បាន​ចោះ​ប្រហោង នៅ​ចំហៀង​ស៊ីទែន​នោះ ដើម្បី​ជួយ​ពួកគេ​ចេញ​មក​ខាង​ក្រៅ ដោយ​សុវត្ថិភាព​។ កាល​ហោរា យេរេមា បាន​ជាប់​ខ្លួន​ក្នុង​ភក់ នៅ​ក្នុង​គុក​ងងឹត រឿង​របស់​គាត់​មិន​មាន​រស់​ជាតិ​ផ្អែម​ដូច​នេះ​ទេ​។ ក្នុង​នាម​គាត់​អ្នក​នាំ​ព្រះរាជសារ​របស់​ព្រះ មក​ប្រកាស​ដល់​ប្រជាជន​នៅ​ទីក្រុង​យេរូសាឡិម គាត់​ក៏បាន​ប្រាប់​ពួកគេ ឲ្យ​ចាក​ចេញពី​ទីក្រុង​យេរូសាឡិម​ជា​បន្ទាន់ ព្រោះ​ទីក្រុង​នេះ​នឹង​ធ្លាក់​ចូល​ទៅ​ក្នុង​កណ្តាប់​ដៃ​កងទ័ព​របស់​ស្តេច​បាប៊ីឡូន(យេរេមា ៣៨:៣)។ ពួក​មន្ត្រី​ខ្លះ​របស់​ស្តេច​សេដេគា​ក៏បាន​ទាមទារ​ឲ្យ​គេ​ប្រហារ​ជីវិត​ហោរា​យេរេមា ព្រោះ​ពួក​គេ​អះអាង​ថា ពាក្យ​សម្ដី​របស់​គាត់​កំពុងតែ​បំបាក់​ទឹក​ចិត្ត​ពួក​ទាហាន(ខ.៤)។ ស្តេច​ក៏​ព្រម​តាម​ពួកគេ ហើយ​គេ​ក៏​បាន​យក​ខ្សែ​សំរូត​គាត់ ចុះ​ទៅ​ក្នុង​គុក​ងងឹត​ដែល​មាន​សុទ្ធ​តែ​ភក់(ខ.៦)។ នៅ​ពេល​ដែល​មន្រ្តី​ម្នាក់​ទៀត​របស់​ស្តេច ដែល​ជា​សាសន៍​ដទៃ បាន​ជួយ​រក​ខុស​ត្រូវ​ឲ្យ​លោក​យេរេមា ដោយ​លើក​ឡើង​ថា អ្វី​ដែល​ពួក​មន្រ្តី​ផ្សេង​ទៀត​បាន​ប្រព្រឹត្ត​ចំពោះ​គាត់ គឺជា​ការ​អាក្រក់​ជួរ​ជាតិ​ណាស់ ស្តេច​សេដេគា​ក៏​បាន​ដឹង​ថា ទ្រង់​បាន​ធ្វើ​ខុស​មក​លើ​គាត់ ហើយក៏​បាន​បង្គាប់​លោក…

Read article
សង្ឃឹមថា នឹង​បាន​ការ​ប្រោស​ឲ្យ​ជា

យ៉ូហាន ៥:១-៩ ស្រាប់តែ​អ្នក​នោះ​បានជា​ភ្លាម ក៏​យក​គ្រែ​ដើរទៅ​។ យ៉ូហាន ៥:៩ ហេតុផល​ថ្មី​មួយ​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​គេ​មាន​សង្ឃឹម​បាន​លេច​ឡើង សម្រាប់​មនុស្ស​ដែល​ពិការ ដោយសារ​មាន​របួស​នៅ​ឆ្អឹង​ខ្នង​។ ក្រុម​អ្នក​ស្រាវ​ជ្រាវ​ជនជាតិ​អាឡឺម៉ង់ បាន​រក​ឃើញ​វិធី​ភ្ញោច​ប្រព័ន្ធ​ប្រសាទ​ឲ្យ​លូត​លាស់​ឡើងវិញ ដើម្បី​តភ្ជាប់​នូវ​សរសៃ​ប្រសាទ​រវាង​សាច់ដុំ និង​ខួរ​ក្បាល​ដែល​បាន​ដាច់។ ការ​បណ្ដុះ​នេះ​បាន​ជួយ​ឲ្យ​សត្វ​កណ្តុរ​ដែល​ពិការ អាច​ដើរ​ឡើង​វិញ​បាន ហើយ​គេ​នឹង​បន្ត​ធ្វើ​តេស្ដ ដើម្បី​កំណត់​ឲ្យ​ច្បាស់​ថា ការ​ព្យាបាល​នោះ​មាន​សុវត្ថិភាព និង​ប្រសិទ្ធភាព​សម្រាប់​មនុស្ស​ឬ​អត់​។ អ្វី​ដែល​អ្នក​វិទ្យាសាស្ត្រ​បាន​ព្យាយាម​ស្វែងរក សម្រាប់​អ្នក​ដែល​មាន​ភាព​ពិការ ក៏​ជា​អ្វី​ព្រះយេស៊ូវ​បាន​ប្រទាន​មក តាមរយៈ​ការ​អស្ចារ្យ​ផង​ដែរ។ មាន​ពេល​មួយ ព្រះ​អង្គ​យាង​ទៅ​ស្រះ​ទឹក បេថែសដា ជា​កន្លែង​ដែល​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​មាន​ជំងឺ បាន​ទៅ ដោយ​សង្ឃឹមថា នឹង​ទទួល​បាន​ការ​ប្រោស​ឲ្យ​ជា​។ ព្រះអង្គ​ក៏​បាន​ទត​ឃើញ​បុរស​ម្នាក់ ដែល​ពិការ៣៨ឆ្នាំ​ហើយ(យ៉ូហាន ៥:៥)។ បន្ទាប់ពី​បុរស​នោះ​បាន​បញ្ជាក់​ច្បាស់​ថា គាត់​ពិតជា​ចង់​ទទួល​ការ​ប្រោស​ឲ្យ​ជា ព្រះអង្គ​ក៏បាន​បង្គាប់​គាត់​ឲ្យ​ក្រោកឈរ ហើយ​ដើរ​។ “ស្រាប់តែ​អ្នក​នោះ​បានជា​ភ្លាម ក៏​យក​គ្រែ​ដើរទៅ”(ខ.៩)។ ព្រះអង្គ​មិន​បាន​សន្យា​ថា ជំងឺ​ខាង​សាច់ឈាម​របស់​យើង​នឹង​បានជា​ទាំង​អស់ ក្នុង​ជីវិត​នៅ​លើ​ផែនដី​នេះ​ទេ ហើយ​មាន​មនុស្ស​ផ្សេង​ទៀត នៅ​មាត់​ស្រះ​នោះ ដែល​មិន​បាន​ទទួល​ការ​ប្រោស​ឲ្យ​ជា​នៅ​ថ្ងៃ​នោះ​។ តែ​អ្នក​ដែល​ជឿ​ព្រះអង្គ អាច​ដក​ពិសោធន៍​នឹង​ការ​ប្រោស​ឲ្យ​ជា ដែល​ព្រះអង្គ​ប្រទាន គឺ​ប្រោស​ឲ្យ​ជា​ពី​ភាព​អស់​សង្ឃឹម ទៅជា​មាន​សង្ឃឹម ពី​ភាព​ជូរ​ល្វីង ទៅជា​ប្រកប​ដោយ​ព្រះគុណ ពី​សេចក្តី​សម្អប់​ទៅ​ជា​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ ពី​ការ​ចោទ​ប្រកាន់ ទៅ​ជា​ការ​អត់​ទោស​។…

Read article
ភាព​រួញ​ខ្លី​នៃ​ពេល​ដ៏​រីករាយ

សា​ស្តា ៨:១៤-១៧ រួច​យើង​បាន​និយម​ខាង​សេចក្តី​សប្បាយ ពីព្រោះ​នៅ​ក្រោម​ថ្ងៃ មនុស្ស​ឥតមាន​អ្វី​ល្អ​ជាង​ការ​ស៊ីផឹក ហើយ​មាន​ចិត្ត​រីករាយ​នោះ​ទេ​។ សា​ស្តា ៨:១៥ ផ្កា​សាគូរ៉ា​រីក​ស្គុះ​ស្គាយ និង​បញ្ចេញ​ក្លិន​ដ៏​ក្រអូប ដោយ​បាន​តុប​តែង​ទឹកដី​ប្រទេស​ជប៉ុន ឲ្យ​មាន​ទេ​សភាព​ពណ៌​ស៊ី​ជម្ពូ​ដ៏​ស្រទន់ យ៉ាង​ស្រស់​ស្អាត ក្នុង​រដូវ​ផ្កា​រីក​រៀង​រាល់​ឆ្នាំ ហើយ​បាន​នាំមក​នូវ​ភាព​រីករាយ ដល់​ប្រជា​ពលរដ្ឋ ក៏​ដូចជា​ភ្ញៀវ​ទេសចរណ៍​ដែល​មក​កម្សាន្ត​នៅ​ប្រទេស​ជប៉ុន​។ សម្រស់​ផ្ការីក​ដែល​មាន​រយៈ​ពេល​ខ្លី​នោះ បាន​ក្រើន​រំឭក​ជនជាតិ​ជប៉ុន​ឲ្យ​គយគន់​ភាព​ស្រស់​ស្អាត និង​ស្រូប​យក​ក្លិន​ដ៏​ក្រអូប​នៃ​ផ្កា​សាគូរ៉ា ទាន់​នៅ​មាន​ឱកាស​។ ភាព​រួញ​ខ្លី​នៃ​បទ​ពិសោធន៍​ដ៏​រីករាយ​នេះ នាំមក​នូវ​អារម្មណ៍​សោក​ស្តាយ ចំពោះ​ភាព​មិន​ស្ថិត​ស្ថេរ​។ ពួកគេ​ក៏​បាន​ហៅ​ការ​សប្បាយ​ដែល​កន្លង​ផុត​ទៅ​យ៉ាង​ឆាប់​រហ័ស​ថា “ការ​ស្គាល់​រយៈ​ពេល​ខ្លី”។ ក្នុង​នាម​យើង​ជា​មនុស្ស យើង​ចង់​មាន​អារម្មណ៍​ដ៏​រីករាយ ហើយ​បន្លាយ​ពេល​ដ៏​រីករាយ ឲ្យ​មាន​រយៈ​ពេល​កាន់តែ​វែង​។ នេះ​ជា​បញ្ហា​ដែល​យើង​មិន​ពិបាក​យល់​ទេ​។ តែ​ការ​ពិត​ដែល​ថា ជីវិត​យើង​មាន​ពេញ​ដោយ​ទុក្ខ​លំបាក គឺ​មានន័យថា យើង​ត្រូវតែ​រៀន​មើលទៅ​ទុក្ខ​លំបាក និង​ការ​សប្បាយ តាម​កញ្ចក់​ឆ្លុះ​នៃ​សេចក្តី​ជំនឿ លើ​ព្រះ​ដែល​មាន​ក្តី​ស្រឡាញ់​។ យើង​មិន​ចាំបាច់​ត្រូវ​មាន​គំនិត​អវិជ្ជមាន​ច្រើន​ពេក ឬ​គួរតែ​មាន​គំនិត​វិជ្ជមាន​ពេក អំពី​ជីវិត​របស់​យើង​នោះ​ឡើយ​។ កណ្ឌ​គម្ពីរ​សា​ស្តា​បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​យើង​នូវ​គំរូ​ដ៏​មាន​ប្រយោជន៍​សម្រាប់​ការ​រស់នៅ​។ មនុស្ស​ជា​ច្រើន​យល់​ឃើញថា កណ្ឌ​គម្ពីរ​នេះ​បាន​និយាយ​អំពី​រឿង​អវិជ្ជមាន​ជា​ច្រើន តែ​ទោះជា​យ៉ាងណា​ក៏ដោយ ស្តេច​សាឡូម៉ូន​ដែល​បាន​សរសេរ​ថា “អ្វីៗ​សុទ្ធ​តែ​អសា​រឥតការ”(១:២) ក៏បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​អ្នក​អាន​របស់​គាត់ ឲ្យ​រក​ឃើញ​ក្តី​អំណរ ក្នុង​រឿង​ដ៏​សាមញ្ញ​ក្នុង​ជីវិត​យើង ដោយ​មាន​បន្ទូល​ថា នៅ​ក្រោម​ថ្ងៃ មនុស្ស​គ្មាន​កិច្ចការ​អ្វី​ដែល​ល្អ​ជាង​ការ​បរិភោគ​អាហារ និង​ផឹក​ភេសជ្ជៈ ហើយ​មាន​ចិត្ត​រីករាយ​នោះ​ទេ”(៨:១៥)។…

Read article
អស់​ទាំង​ទួល​ព័ទ្ធ​ដោយ​សេចក្តី​អំណរ​

ទំនុក​ដំកើង ៦៥:៨-១៣ ឯ​ច្រក​ភ្នំ​ទាំង​ប៉ុន្មាន នោះ​ក៏​មាន​ស្រូវ​ដាស​ពាស​ពេញ ទី​ទាំង​នោះ​បន្លឺ​ឡើង ដោយ​អំណរ ហើយ​ក៏​ច្រៀង​ផង​។ ទំនុក​ដំកើង ៦៥:១៣ ខ្ញុំ​បាន​និយាយ​កំប្លែង​ជា​ញឹក​ញាប់ ជាមួយ​ម្តាយ​ក្មេក​ខ្ញុំ អំពី​សមត្ថភាព​របស់​គាត់ ក្នុង​ការ​ជជែក​ជាមួយ​សត្វ​ឆ្កែ​របស់​គាត់​។ គាត់​ឆ្លើយតប​ចំពោះ​សម្លេង​ព្រូស​របស់​ពួកវា ដោយ​ការ​យល់​ចិត្ត​ ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​។ គាត់ និង​ម្ចាស់​ឆ្កែ​ផ្សេង​ទៀត ក៏​ប្រហែល​ជា​រៀន​ស្តាប់​សម្លេង​សើច​របស់​សត្វ​ឆ្កែ​របស់​ខ្លួន​ផង​ដែរ​។ អ្នក​វិទ្យាសាស្ត្រ​បាន​រក​ឃើញថា សត្វ​ជា​ច្រើន រួម​មាន​សត្វ​ឆ្កែ សត្វ​គោ សត្វ​កញ្ជ្រោង សត្វ​ឆ្មា​ទឹក និង​សេក សុទ្ធតែ​មាន​សំណើច ជា “សញ្ញា​នៃ​ភាព​រីករាយ ដែល​បង្ហាញ​ចេញ​ជា​សម្លេង”។ ការ​ស្គាល់​សម្លេង​ទាំង​អស់​នេះ​ច្បាស់ ជួយ​ឲ្យ​គេ​អាច​ញែក​ឲ្យ​ដាច់​រវាង​អាកប្ប​កិរិយា​រីករាយ និង​អាកប្ប​កិរិយា​កំហឹង​របស់​សត្វ ដែល​មនុស្ស​អាច​មាន​ការ​យល់​ច្រឡំ​។ ការ​ដែល​សត្វ​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ​សំណើច និង​ភាព​សប្បាយ​រីករាយ បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​យើង​នូវ​ការ​បើក​បង្ហាញ​ដ៏​រីករាយ អំពី​ការ​ដែល​ស្នា​ព្រះ​ហស្ត​ដទៃ​ទៀត​អាច​សរសើរ​ដំកើង​ព្រះ តាម​របៀប​ផ្សេងៗ​រៀង​ខ្លួន​។ ខណៈ​ពេល​ដែល​ស្តេច​ដាវីឌ​ក្រឡេក​មើល​ជុំ​វិញ​ខ្លួន​ទ្រង់ ទ្រង់​សង្កេត​ឃើញថា “អស់​ទាំង​ទួល​ក៏​ព័ទ្ធ​ដោយ​សេចក្តី​អំណរ​ដែរ” ហើយ​ច្រក​ភ្នំ​ទាំង​ប៉ុន្មាន នោះ​ក៏​មាន​ស្រូវ​ដាស​ពាស​ពេញទី​ទាំង​នោះ “បន្លឺ​ឡើង ដោយ​អំណរ ហើយ​ក៏​ច្រៀង​ផង”(ទំនុក​ដំកើង ៦៥:១២-១៣)។ ស្តេច​ដាវីឌ​បាន​ទទួល​ស្គាល់​ថា ព្រះ​ទ្រង់​យក​ព្រះទ័យ​ទុកដាក់​ចំពោះ​ទឹកដី និង​ធ្វើ​ឲ្យ​ចម្រើន​ឡើង ដោយ​ប្រទាន​សម្រស់ និង​អាហារ​។ ទោះ​អ្វីៗ​នៅ​ជុំ​វិញ​ខ្លួន​យើង ហាក់​ដូចជា​មិន…

Read article
ចែកចាយ​ព្រះបន្ទូល​ព្រះអង្គ

អេសេគាល ១:២២-២៨ កាលណា​បាន​ឈប់​សំរប​ស្លាប​ចុះ​មកវិញ​ហើយ នោះ​មាន​ឮ​សំឡេង​ពី​ផ្ទៃ​មេឃ ដែល​នៅ​ពីលើ​ក្បាល​តួ​ទាំង​នោះ​។ អេសេគាល ១:២៥ តាម​ធម្មតា គេ​មិន​គិត​ឃើញថា សត្វ​មេអំបៅ​ជា​សត្វ​ដែល​បញ្ចេញ​សម្លេង​ឮ​ខ្លាំង​នោះ​ទេ​។ ជាក់​ស្តែង សម្លេង​ទទះ​ស្លាប​របស់​សត្វ​មេអំបៅ​ស្តេច គឺ​ពិតជា​ស្ងាត់​ខ្លាំង​ណាស់ បានជា​គេ​មិន​អាច​ឮ​សម្លេង​បាន​។ ប៉ុន្តែ ក្នុង​ព្រៃ​ទឹក​ភ្លៀង​នៅ​ប្រទេស​មិច​ស៊ីកូ ជា​កន្លែង​ដែល​ពួកវា​ចាប់​ផ្តើម​ជីវិត​ដ៏​ខ្លី​របស់​ពួកវា ពេលណា​ពួកវា​ទទះ​ស្លាប​ហើរ​ទាំង​ហ្វូង​ក្នុង​ពេល​តែមួយ សម្លេង​ទទះ​ស្លាប​ព្រម​គ្នា​បាន​លាន់ឮ​ខ្លាំង ដែល​នាំ​ឲ្យ​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​យ៉ាង​ខ្លាំង​។ ពេល​ដែល​សត្វ​មេអំបៅ​ស្តេច​រាប់​លាន​ក្បាល​ទទះ​ស្លាប​ហើរ ក្នុង​ពេល​តែមួយ ពួកវា​បង្កើត​បាន​សម្លេង ដែល​លាន់ឮ​ខ្លាំង​ដូច​សម្លេង​ទឹកធ្លាក់​យ៉ាង​គំហុក​។ រឿង​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ អំពី​ការ​ពិពណ៌នា អំពី​តួ​មាន​ជីវិត​ដែល​មាន​ស្លាប៤ ក្នុង​ការ​បើក​សម្ដែង​ដែល​ហោរា​អេសេគាល​​បាន​ទទួល។ ទោះ​តួ​មាន​ជីវិត​ទាំង​នោះ​មាន​ចំនួន​តិច​ជាង​សត្វ​មេអំបៅ​ស្តេច ហោរា​អេសេគាល​បាន​ប្រៀប​ប្រដូច​សម្លេង​ទទះ​ស្លាប​របស់​ពួកគេ ទៅ​នឹង “សូរ​នៃ​ទឹកធំ” (អេសេគាល ១:២៤)។ ពេល​ដែល​តួ​មាន​ជីវិត​នោះ​ឈរ​នៅ​ត្រឹង​មួយ​កន្លែង ហើយ​សម្រប​ស្លាប​ចុះ ហោរា​អេសេគាល​ក៏​បានឮ​សម្លេង​ព្រះអម្ចាស់ ត្រាស់​បង្គាប់​គាត់ ឲ្យ​ថ្លែង​ព្រះបន្ទូល​ព្រះអង្គ ទៅ​កាន់​ប្រជាជន​អ៊ីស្រាអែល(២:៧)។ ហោរា​អេសេគាល មិន​ខុសពី​ហោរា​ដទៃ​ទៀត ដែល​មាន​តួនាទី​ប្រកាស​សេចក្តី​ពិត​របស់​ព្រះអម្ចាស់ ដល់​រាស្រ្ត​ព្រះអង្គ​។ សព្វថ្ងៃ​នេះ ព្រះអម្ចាស់​បាន​បង្គាប់​យើង ឲ្យ​ចែក​ចាយ​សេចក្តី​ពិត​នៃ​ការ​ល្អ​ដែល​ព្រះអង្គ​បាន​ធ្វើ​ក្នុង​ជីវិត​យើង ទៅដល់​មនុស្ស​នៅ​ជុំ​វិញ​យើង​ផង​ដែរ​(១ពេត្រុស ៣:១៥)។ ជួនកាល ព្រះអង្គ​ឲ្យ​យើង​ប្រកា​ស​ព្រះបន្ទូល​ព្រះអង្គ ដោយ​សម្លេង​ឮ​ៗ ដូច​សន្ធឹក​ទឹកធ្លាក់​។ ជួនកាល ព្រះអង្គ​ឲ្យ​យើង​ចែក​ចាយ​ព្រះបន្ទូល…

Read article
សារៈ​សំខាន់​នៃ​ការ​បន្ទាប​ខ្លួន

សុភាសិត ២២:១-៥ ផល​នៃ​សេចក្តី​សុភាព និង​សេចក្តី​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះយេហូវ៉ា នោះ​គឺជា​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ កិត្តិសព្ទ និង​ជីវិត​។ សុភាសិត ២២:៤ អ្នក​ស្រី​ឃែរី(Carrie) បាន​លះបង់​ពេល​វេលា​ជា​ច្រើន​ម៉ោង ដើម្បី​អាជីព​របស់​គាត់ មិន​ខុសពី​គ្រូ​បង្រៀន​ជា​ច្រើន​ទៀត ដោយ​គាត់​កែ​ក្រដាស​ប្រឡង​របស់​សិស្ស​ជា​ញឹក​ញាប់ និង​ទំនាក់​ទំនងជា​មួយ​សិស្ស និង​ឪពុក​ម្តាយ​របស់​ពួកគេ ក្រៅ​ម៉ោង​ធ្វើ​ការ​។ ក្នុង​ការ​ប្រឹង​ប្រែង​នេះ គាត់​បាន​ពឹង​ផ្អែក​ទៅលើ​មិត្តភាព និង​ជំនួយ​របស់​មិត្ត​រួម​ការងារ ហើយ​ការ​សហការ​គ្នា​បាន​ជួយ​ឲ្យ​គាត់​កាន់តែ​មាន​ភាព​ងាយ​ស្រួល នៅ​ក្នុង​ការងារ​ដែល​មាន​បញ្ហា​ប្រឈម​។ ការ​ស្រាវជ្រាវ​អំពី​គ្រូ​បង្រៀន ក្នុង​ពេល​ថ្មីៗ​នេះ បាន​រក​ឃើញថា ការ​សហការ​គ្នា​មាន​អត្ថ​ប្រយោជន៍​កាន់តែ​ខ្លាំង នៅ​ពេលណា​អ្នក​ដែល​យើង​ធ្វើ​ការ​ជាមួយ បាន​បង្ហាញ​ការ​បន្ទាប​ខ្លួន​។ ពេលណា​មិត្ត​រួម​ការងារ​របស់​យើង​ព្រម​ទទួល​ស្គាល់​ភាព​កម្សោយ​របស់​ខ្លួន នោះ​អ្នក​ដទៃ​មាន​អារម្មណ៍​ថា មាន​សុវត្ថិភាព នៅ​ក្នុង​ការ​ចែកចាយ​ចំណេះ​ដឹង​ដល់​គ្នា​ទៅវិញ​ទៅមក ដោយ​ជួយ​មនុស្ស​ម្នាក់ៗ នៅ​ក្នុង​ក្រុម យ៉ាង​មាន​ប្រសិទ្ធភាព​។ ព្រះ​គម្ពីរប៊ីប​បាន​បង្រៀន​យើង អំពី​សារៈសំខាន់​នៃ​ការ​បន្ទាប​ខ្លួន ដែល​មិន​គ្រាន់តែ​មាន​ប្រយោជន៍​សម្រាប់​ការ​សហការ​គ្នា​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ​។ “សេចក្តី​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះយេហូវ៉ា” គឺជា​ការ​យល់​ដឹង​ដ៏​ត្រឹម​ត្រូវ​ថា ខ្លួន​យើង​ជា​នរណា ធៀប​នឹង​សម្រស់ ព្រះ​ចេ​ស្តា និង​ភាព​អស្ចារ្យ​របស់​ព្រះអង្គ​។ សេចក្តី​កោត​ខ្លាច​នេះ នាំ​ឲ្យ​យើង​មាន​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ កិត្តិសព្ទ និង​ជីវិត(សុភាសិត ២២:៤)។ ការ​បន្ទាប​ខ្លួន​នាំ​ឲ្យ​យើង​រស់នៅ​ក្នុង​សហគមន៍ តាម​របៀប​ដែល​មាន​ប្រយោជន៍​ដល់​នគរ​ព្រះ គឺ​មិន​គ្រាន់តែ​ដល់​លោកិយ ព្រោះ​យើង​បាន​ព្យាយាម​ស្វែងរក​ប្រយោជន៍​អ្នក​ដទៃ​។ យើង​កោត​ខ្លាច​ព្រះ មិនមែន​ដើម្បី​ឲ្យ​បាន…

Read article
ការផ្តោត​ចិត្ត​ឲ្យ​បាន​ត្រឹម​ត្រូវ

និក្ខមនំ ៤-៦ និង ម៉ាថាយ ១៤:២២-៣៦ លូកា ១០:១៧-២០ ត្រូវ​ឲ្យ​រីករាយ ដោយ​ព្រោះ​ឈ្មោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​កត់ទុក​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌​វិញ​។ លូកា ១០:២០ យើង​បាន​ស្គាល់​លោក​ខា(Kha) ជាង​មួយ​ឆ្នាំ​ហើយ​។ គាត់​ជា​ផ្នែក​មួយ​នៃ​ក្រុម​តូច​របស់​ព្រះវិហារ ដែល​មាន​ការ​ជួបជុំ​រៀង​រាល់​សប្តាហ៍ ដើម្បី​ពិភាក្សា​អំពី​ការ​អ្វី​ដែល​យើង​បាន​រៀន​អំពី​ព្រះ​។ នៅពេល​ល្ងាច​មួយ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​យើង​ជួប​ប្រជុំ​គ្នា​ដូច​សព្វ​មួយដង គាត់​បាន​ចែក​ចាយ​អំពី​ពេល​ដែល​គាត់​បាន​ទទួល​រង្វាន់ នៅ​ក្នុង​ការ​ប្រកួត​កីឡា​អូឡាំពិក​។ គាត់​កម្រ​និយាយ​អំពី​រឿង​ដូច​នេះ​ណាស់ បានជា​ខ្ញុំ​ស្ទើរតែ​មិន​បាន​កត់​សំ​គាល់​។ ខ្ញុំ​មិន​នឹក​ស្មាន​សោះ​ថា ខ្ញុំ​បាន​ស្គាល់​កីឡាករ​អូឡាំពិក​ម្នាក់ ដែល​បាន​បញ្ចប់​ការ​ប្រកួត​យក​មេដាយ​សំរឹទ្ធ​។ ខ្ញុំ​មិន​យល់ថា ហេតុ​អ្វី​គាត់​មិន​បាន​និយាយ​អំពី​រឿង​នេះ​ពី​មុន​មក​ទេ តែ​គាត់​ដឹង​ថា ជោគជ័យ​ក្នុង​កីឡា ជា​ផ្នែក​ពិសេស​មួយ​នៃ​រឿង​ជីវិត​របស់​គាត់ តែ​គ្រួសារ សហគមន៍ និង​សេចក្តី​ជំនឿ​របស់​គាត់ ជា​ផ្នែក​ដែល​សំខាន់​ជាង និង​ជា​ចំណុច​ស្នូល​នៃ​អត្ត​សញ្ញាណ​របស់​គាត់​។ រឿង​ដែល​បាន​ចែង​ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​លូកា ១០:១-២៣ បាន​ពិពណ៌នា អំពី​សេចក្តី​អ្វី​ដែល​គួរតែ​បាន​ធ្វើ​ជា​ចំណុច​ស្នូល​នៃ​អត្ត​សញ្ញាណ​របស់​យើង​។ ព្រះយេស៊ូវ​បាន​ចាត់​សិស្ស៧២នាក់ ឲ្យ​ចេញ​ទៅ​ប្រកា​ស​ប្រាប់​អ្នក​ដទៃ​អំពី​នគរ​ព្រះ​។ ពេល​ដែល​ពួក​គេ​វិល​ត្រឡប់​មកវិញ ពួកគេ​ក៏បាន​រាយ​ការណ៍​ដល់​ព្រះ​អង្គ​ថា ទោះ​ទាំង​ពួក​អារក្ស​ក៏​ចុះ​ចូល​ចំពោះ​ពួកគេ ដោយ​ព្រះ​នាម​ទ្រង់​ដែរ(ខ.១៧)។ ព្រះយេស៊ូវ​បាន​ទទួល​ស្គាល់​ថា ព្រះអង្គ​បាន​ប្រទាន​ពួកគេ​នូវ​ព្រះ​ចេស្តា និង​ការ​ការពារ​ជា​បរិបូរ តែ​ព្រះអង្គ​មាន​បន្ទូល​ថា ពួក​គេ​បាន​ផ្តោត​ចិត្ត​ទៅលើ​រឿង​ដែល​មិន​គួរ​ផ្តោត​។ ព្រះអង្គ​ក៏​បាន​បញ្ជាក់​ថា ពួកគេ​គួរតែ​មាន​ចិត្ត​អរ​សប្បាយ ដោយសារ​ឈ្មោះ​ពួកគេ​បាន​កត់ទុក​ក្នុង​នគរ​ស្ថាន​សួគ៌​វិញ(ខ.២០)។ ទោះ​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​ជោគជ័យ ឬ​សមត្ថ​ភាព​ច្រើន​ប៉ុណ្ណា​ក៏ដោយ…

Read article
បំពេញ​តម្រូវការ​អ្នក​ដទៃ

និក្ខមនំ ២២:២២-២៧ បើ​ទទួល​បញ្ចាំ​សំលៀក​បំពាក់​របស់​អ្នក​ជិត​ខាង នោះ​ត្រូវ​ប្រគល់​ទៅ​គេ​វិញ​មុន​ថ្ងៃលិច​។ និក្ខមនំ ២២:២៦ ឪពុក​របស់​ភីលីព​មាន​ជំងឺ​សរសៃ​ប្រសាទ ហើយក៏​បាន​ចាកចោល​ផ្ទះ ទៅ​រស់នៅ​ជា​ជន​អនាថា​នៅ​តាម​ចិញ្ចើម​ផ្លូវ ។ បន្ទាប់ពី​អ្នក​ស្រី​ស៊ីនឌី និង​ភីលីព​ជា​កូន​ប្រុស​ដែល​នៅ​ក្មេង បាន​ចំណាយ​ពេល​ស្វែងរក​ឪពុក​គាត់​ពេញ​មួយ​ថ្ងៃ ភីលីព​មាន​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​អំពី​សុខុមាល​ភាព​របស់​ឪពុក​គាត់​។ ភីលីព​ក៏បាន​សួរ​ម្តាយ​គាត់​ថា តើ​ឪពុក​គាត់ និង​អ្នក​ដទៃ​ទៀត​ដែល​គ្មាន​ផ្ទះ​នៅ មាន​កន្លែង​កក់​ក្តៅ​សម្រាប់​គេង​ទេ​។ ក្នុង​ការ​ឆ្លើយតប​ចំពោះ​បញ្ហា​នេះ ពួកគេ​ក៏បាន​ចាប់​ផ្តើម​ការ​ប្រឹង​ប្រែង​ប្រមូល និង​ចែក​ភួយ និង​ខោអាវ​រងា ដល់​ជន​អនាថា ក្នុង​តំបន់​ដែល​ពួកគេ​រស់នៅ​។ អស់​រយៈ​ពេល​ជិត១ទសវត្សរ៍​ហើយ ហើយ​អ្នក​ស្រី​ស៊ីនឌី​បាន​ចាត់​ទុក​កិច្ចការ​នេះ ជា​ការងារ​ប្រចាំ​ជីវិត​របស់​ខ្លួន ដោយ​បាន​ទទួល​ស្គាល់​ថា កូន​ប្រុស​របស់​គាត់ និង​ជំនឿ​ដ៏​រឹងមាំ​ដែល​គាត់​មាន​ចំពោះ​ព្រះអម្ចាស់ បាន​ដាស់តឿន​គាត់​ឲ្យ​ភ្ញាក់រឭក ចំពោះ​ទុក្ខ​លំបាក​របស់​មនុស្ស​ដែល​គ្មាន​កន្លែង​កក់​ក្តៅ​សម្រាប់​គេង​។ ព្រះ​គម្ពីរប៊ីប​បាន​បង្រៀន​យើង ឲ្យ​ឆ្លើយតប​ចំពោះ​តម្រូវការ​របស់​អ្នក​ដទៃ តាំងពី​យូរ​មក​ហើយ​។កណ្ឌ​គម្ពីរ​និក្ខមនំ ចែង​អំពី​គោលការណ៍ សម្រាប់​ការ​ប្រាស្រ័យ​ទាក់ទង​ជាមួយ​អ្នក​ដែល​ខ្វះខាត​។ ពេលណា​យើង​បាន​ទទួល​ការ​បណ្តាល​ចិត្ត ឲ្យ​បំពេញ​តម្រូវការ​អ្នក​ដទៃ យើង​មិន​ត្រូវ​ចាត់​ទុក​កិច្ចការ​នេះ​ជា​មុខរបរ​រកស៊ី ដើម្បី​រក​ប្រាក់​ចំណេញ ឬ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ផ្ទាល់​ខ្លួន​នោះ​ទេ(និក្ខមនំ ២២:២៥)។ កណ្ឌ​គម្ពីរ​និក្ខមនំ​បាន​ចែង​ថា បើ​ទទួល​បញ្ចាំ​សំលៀក​បំពាក់​របស់​អ្នក​ជិត​ខាង នោះ​ត្រូវ​ប្រគល់​ទៅ​គេ​វិញ​មុន​ថ្ងៃលិច​។ តើ​គេ​នឹង​បាន​អ្វី​ដណ្តប់​ក្នុង​កាលដែល​ទៅដេក? (ខ.២៧)។ ចូរ​យើង​ទូល​សូម​ព្រះអម្ចាស់ ឲ្យ​បើក​ភ្នែក និង​ចិត្ត​យើង ឲ្យ​ដឹង​អំពី​របៀប​កាត់​បន្ថយ​ការ​ឈឺ​ចាប់​របស់​មនុស្ស​ដែល​កំពុង​រង​ទុក្ខ​។ ទោះ​យើង​កំពុង​ព្យាយាម​បំពេញ​តម្រូវការ​មនុស្ស​ជា​ច្រើន ដូច​អ្នក​ស្រី​ស៊ីឌី និង​ភីលីព…

Read article
តើខ្ញុំជាអ្វី?

១របាក្សត្រ ២៩:១៤-២០ តែ​តើ​ទូល​បង្គំ​ជា​អ្វី ហើយ​រាស្ត្រ​របស់​ទូល​បង្គំ​នេះ​ជា​អ្វី ដែល​យើង​ខ្ញុំ​រាល់​គ្នា​អាច​នឹង​ថ្វាយ​ដង្វាយ​យ៉ាង​នេះ ដោយ​ស្ម័គ្រ​ពី​ចិត្ត​បាន? ១របាក្សត្រ ២៩:១៤ ក្នុង​នាម​ខ្ញុំ​ជា​សមាជិក​របស់​ក្រុម​អ្នក​ដឹកនាំ ក្នុង​ការងារ​ព្រះវិហារ​ក្នុង​តំបន់ ខ្ញុំ​ក៏​មាន​តួនាទី​អញ្ជើញ​អ្នក​ដទៃ ឲ្យ​ចូល​រួម​ជាមួយ​យើង ក្នុង​ការ​ពិភាក្សា​របស់​អ្នក​ដឹកនាំ​ផង​ដែរ​។ ការ​អញ្ជើញ​របស់​ខ្ញុំ មាន​ការ​រៀបរាប់​អំពី​ពេល​វេលា​ដែល​ត្រូវ​លះបង់ និង​មាន​ការ​បង្រៀន​ជា​ចំណុចៗ អំពី​វិធី​សាស្ត្រ​ដែល​អ្នក​ដឹកនាំ​ត្រូវ​ការ ដើម្បី​ទំនាក់​ទំនងជា​មួយ​ក្រុម​តូច​របស់​ពួកគេ ទាំង​ក្នុង​ការ​ជួប​ប្រជុំ​ដោយ​ផ្ទាល់ ក៏​ដូចជា​តាម​ទូរស័ព្ទ​។ ជា​ញឹក​ញាប់ ខ្ញុំ​មាន​ការ​ស្ទាក់ស្ទើរ​មិន​ហ៊ាន​ណែនាំ​អ្នក​ដទៃ​ឲ្យ​អនុវត្ត​តាម ព្រោះ​ខ្ញុំ​បាន​ដឹង​អំពី​ការ​លះបង់ ដែល​ពួកគេ​ត្រូវ​មាន ដើម្បី​ក្លាយ​ជា​អ្នក​ដឹកនាំ​។ ហើយ​ជួនកាល ពួក​គេ​បាន​ឆ្លើយ​តប​ថា ពួកគេ​មាន​ព្រះពរ​ណាស់ ដែល​បាន​ចូល​រួម​ការ​ជួប​ជុំ​នោះ​។ ការ​ឆ្លើយតប​ដូច​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​។ ពួកគេ​មិន​បាន​បដិសេធ​ការ​អញ្ជើញ​នេះ​ទេ តែ​ផ្ទុយ​ទៅវិញ ពួកគេ​បាន​ពិពណ៌នា អំពី​ការ​ដឹង​គុណ​ចំពោះ​ព្រះអម្ចាស់ សម្រាប់​ការ​គ្រប់​យ៉ាង​ដែល​ព្រះអង្គ​បាន​ធ្វើ​ក្នុង​ជីវិត​ពួកគេ ជា​ហេតុផល​ដែល​ពួកគេ​មាន​ចិត្ត​ឆេះ​ឆួល​ចង់​ធ្វើ​ការ​ថ្វាយ​ព្រះអង្គ​។ នៅពេល​ដែលគេ​ដល់​ពេល​ត្រូវ​ថ្វាយ​ធនធាន​ផ្ទាល់​ខ្លួន ដើម្បី​ធ្វើ​ការសាងសង់​ព្រះវិហារ​ថ្វាយ​ព្រះអម្ចាស់ ស្តេច​ដាវីឌ​ក៏​មាន​ការ​ឆ្លើយ​តប​ស្រដៀង​នេះ​ផង​ដែរ​។ ទ្រង់​ពោល​ថា “តើ​ទូល​បង្គំ​ជា​អ្វី ហើយ​រាស្ត្រ​របស់​ទូល​បង្គំ​នេះ​ជា​អ្វី ដែល​យើង​ខ្ញុំ​រាល់​គ្នា​អាច​នឹង​ថ្វាយ​ដង្វាយ​យ៉ាង​នេះ ដោយ​ស្ម័គ្រ​ពី​ចិត្ត​បាន?” (១របាក្សត្រ ២៩:១៤)។ ការ​ដែល​ស្តេច​ដាវីឌ​បាន​ថ្វាយ​ដោយ​ស្ម័គ្រ​ពី​ចិត្ត ក៏បាន​ទទួល​ការ​បណ្តាល ពី​ចិត្ត​ដែល​ដឹង​គុណ​ព្រះអម្ចាស់ ដែល​បាន​ធ្វើ​ការ​ក្នុង​ជីវិត​ទ្រង់ និង​ប្រជាជន​អ៊ីស្រាអែល​។ ការ​ឆ្លើយតប​របស់​ទ្រង់​បាន​បង្ហាញ​ការ​បន្ទាប​ខ្លួន និង​ការ​ទទួល​ស្គាល់​សេចក្តី​ល្អ​របស់​ព្រះអម្ចាស់ ចំពោះ​អ្នក​ដទៃ និង​ជន​បរទេស…

Read article
អំណោយដែលមានតែព្រះអង្គអាចប្រទានឲ្យបាន

យ៉ូហាន ១៤:២៥-៣១ ខ្ញុំ​ទុក​សេចក្តី​សុខ​នៅនឹង​អ្នក​រាល់​គ្នា គឺ​ខ្ញុំ​ឲ្យ​សេចក្តី​សុខ​សាន្ត​របស់​ខ្ញុំ​ដល់​អ្នក​រាល់​គ្នា​។ យ៉ូហាន ១៤:២៧ ខ្ញុំ​មាន​ចិត្ត​សប្បាយ​រីករាយ​យ៉ាង​ខ្លាំង ពេល​ដែល​បាន​រក​ឃើញ​អំណោយ​ដ៏​ឥត​ខ្ចោះ សម្រាប់​ថ្ងៃខួប​កំណើត​របស់​ម្តាយ​ក្មេក​ខ្ញុំ​។ អំណោយ​នោះ គឺជា​កងដៃ​ដែល​មាន​ដាំ​ត្បូង​មាន​ពណ៌​ដែល​គាត់​ចូល​ចិត្ត​។ ជានិច្ច​ជា​កាល ការ​រកបាន​អំណោយ​ដ៏​ល្អ​ដូច​នេះ សម្រាប់​នរណា​ម្នាក់ គឺជា​រឿង​ដែល​សប្បាយ​រីករាយ​ណាស់​។ ចុះ​បើសិន​ជា​អំណោយ​ដែល​បុគ្គល​នោះ​ត្រូវ​ការ មាន​តម្លៃ​លើស​សមត្ថភាព​ដែល​យើង​អាច​ផ្តល់​ឲ្យ​បាន​? មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ចង់​ផ្តល់​ឲ្យ​អ្នក​ដទៃ នូវ​សន្តិភាព​ក្នុង​ចិត្ត ការ​សម្រាក ឬ​ថែម​ទាំង​ការ​អត់​ធ្មត់​។ ពួកគេ​មិន​ដឹង​ជា​សប្បាយ​ចិត្ត​ប៉ុណ្ណា​ទេ បើសិន​ជា​ពួក​គេ​អាច​ទិញ​សេចក្តី​ទាំង​អស់​នេះ ហើយ​វេច​ខ្ចប់​ធ្វើ​ជា​អំណោយ​បាន​នោះ​។ អំណោយ​ប្រភេទ​នេះ មិនមែន​ជា​អ្វី​ដែល​មនុស្ស​អាច​ឲ្យ​គ្នា​ទៅវិញ​ទៅមក​បានទេ​។ តែ​ព្រះយេស៊ូវ ជា​ព្រះ​ដែល​បាន​យក​កំណើត​ជា​មនុស្ស បាន​ប្រទាន​មក​អ្នកជឿ​ព្រះអង្គ នូវ​អំណោយ​ដែល​មនុស្ស​មិន​អាច​ឲ្យ​បាន​គឺ អំណោយ​នៃ​សេចក្តី​សុខ​សាន្ត ឬ​សន្តិភាព​។ មុន​ពេល​ព្រះ​យេស៊ូវ​យាង​ឡើង​ស្ថាន​សួគ៌​វិញ ហើយ​ទុក​ឲ្យ​ពួក​សាវ័ក​នៅ​បន្ត​ធ្វើ​ការ​បម្រើ​ព្រះអង្គ ព្រះអង្គ​ក៏បាន​កម្សាន្ត​ចិត្ត​ពួកគេ ដោយ​ព្រះបន្ទូល​សន្យា អំពី​ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែល​ទ្រង់​នឹង​បង្រៀន​ពួក​គេ​ម្នាក់ៗ ពី​គ្រប់​សេចក្តី​ទាំង​អស់ ក៏​នឹង​រំឭក​ពី​គ្រប់​ទាំង​សេចក្តី ដែល​ព្រះយេស៊ូវ​បាន​ប្រាប់​ដល់​ពួកគេ​រាល់​គ្នា​ដែរ (យ៉ូហាន ១៤:២៦)។ ព្រះអង្គ​បាន​ប្រទាន​សេចក្តី​សុខ​សាន្ត​ដល់​ពួកគេ ឬ​សន្តិភាព ជា​អំណោយ​ដ៏​ស្ថិត​ស្ថេរ ពេលណា​ចិត្ត​របស់​ពួកគេ​មាន​ការ​ថប់​បារម្ភ ឬ​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​។ ព្រះអង្គ​ក៏បាន​ប្រទាន​នូវ​ការ​ផ្សះផ្សា​ឲ្យ​យើង​បានជា​នឹង​ព្រះ ហើយ​មាន​សន្តិភាព​ជាមួយ​អ្នក​ដទៃ និង​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត​របស់​យើង​។ យើង​ប្រហែល​មិន​មាន​សមត្ថភាព​ផ្តល់​ឲ្យ​នូវ​ការ​អត់​ធ្មត់ ឬ​សុខ​ភាព​ល្អ ដល់​មនុស្ស​ជាទី​ស្រឡាញ់​របស់​យើង ដូច​ដែល​ពួកគេ​ចង់​បាន​នោះ​ទេ​។…

Read article