ព្រះយេស៊ូវបានលាងសម្អាតយើង ឲ្យជ្រះបាប។ ហេតុអ្វីយើងនៅតែមិនមានការដឹងគុណព្រះអង្គ? នៅថ្ងៃនេះដែរ លោកគ្រូ អរ ស៊ី ស្ព្រោល(R.C. Sproul) សូមធ្វើការបកស្រាយអំពីការដឹងគុណព្រះអង្គសង្គ្រោះយើង ដែលនាំឲ្យមានការថ្វាយបង្គំដោយកោតខ្លាច និងការបម្រើដោយអំណរ ក្នុងជីវិតយើង។
អត្ថបទ
បទគម្ពីរលូកា ១៧:១២ បានចែងថា “លុះយាងចូលទៅក្នុងភូមិ១ ក៏មានមនុស្សឃ្លង់១០នាក់មកជួបនឹងទ្រង់ ឈរនៅពីចំងាយ ស្រែកទូលថា”។ ត្រង់ចំណុចនេះ យើងដឹងថា ក្នុងទឹកដីអ៊ីស្រាអែលនៅសម័យបុរាណ ពេលណាគេពិនិត្យឃើញថា អ្នកមានជំងឺឃ្លង់ នោះអ្នកនឹងរស់នៅដាច់ដោយឡែកពីគេ តាមរបៀបដ៏អាក្រក់បំផុត។ ការរស់នៅដាច់ដោយឡែកនោះ មិនមានរយៈពេលតែ១សប្តាហ៍ ឬ២សប្តាហ៍នោះទេ តែពេញមួយជីវិតរបស់អ្នក លើកលែងតែក្នុងករណី អ្នកបានជាពីជំងឺឃ្លង់ តាមរបៀបដ៏អស្ចារ្យណាមួយ។ អ្នកត្រូវគេដាក់ទោសឲ្យរស់នៅតែឯង កាត់ផ្តាច់ទំនាក់ទំនងពីសហគមន៍ ក្រុមគ្រួសារ និងស្ថាប័នសាសនានៅសម័យនោះ។ អ្នកត្រូវរស់នៅក្នុងវណ្ណៈទាបបំផុត ហើយក្រៅពីអ្នកកើតឃ្លង់ដូចគ្នា នោះអ្នកមិនអាចទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដទៃបានឡើយ។ ហេតុនេះហើយ អ្នកជំងឺឃ្លង់មានការប្រមូលផ្តុំគ្នា ក្នុងមួយក្រុម១០នាក់ជាដើម ព្រោះពួកគេអាចនៅក្បែរអ្នកជំងឺឃ្លង់ ដែលកំពុងតែវេទនាដូចគ្នាប៉ុណ្ណោះ។
កាលព្រះយេស៊ូវយាងចូលទៅក្នុងភូមិ១ ក៏មានមនុស្សឃ្លង់១០នាក់មកជួបនឹងទ្រង់ ឈរស្រែកហៅព្រះអង្គ ពីចំងាយថា “ឱព្រះយេស៊ូវ ជាម្ចាស់អើយ សូមមេត្តាប្រោសយើងខ្ញុំផង”។ ព្រះអង្គក៏បានបង្គាប់ពួកគេថា “ចូរអ្នករាល់គ្នាទៅបង្ហាញខ្លួន ឲ្យពួកសង្ឃពិនិត្យមើលចុះ លុះគេកំពុងតែដើរទៅ នោះក៏បានជាស្អាតទាំងអស់គ្នា”។ តាមក្រឹត្យវិន័យដែលមានចែងក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលេវីវិន័យ បើពួកសង្ឃពិនិត្យឃើញថា ពួកគេបានជាស្អាតហើយ នោះពួកសង្ឃនឹងធ្វើការប្រកាស ដើម្បីឲ្យពួកគេឈប់រស់នៅដាច់ដោយឡែកទៀត។ ហេតុអ្វីព្រះអង្គប្រាប់ពួកគេឲ្យទៅជួបពួកសង្ឃ តែមិនបានមានបន្ទូលថា “ចូរឲ្យបានជាស្អាតចុះ ខ្ញុំបានប្រោសអ្នកឲ្យជាហើយ”? ព្រោះការប្រាប់ឲ្យជួបពួកសង្ឃ គឺមិនខុសពីការប្រាប់ពួកគេថា ព្រះអង្គបានប្រោសពួកគេឲ្យជាហើយ។ ជាក់ស្តែងពួកគេបានជឿព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ដោយដើរទៅរកពួកសង្ឃ ហើយភ្លាមៗនោះ ម្រាមដៃ ម្រាមជើង និងដំបៅនៅលើខ្លួនពួកគេក៏បានជាស្អាត។
ក្នុងចំណោម១០នាក់នោះ ៩នាក់មានការសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ ក៏ប្រញាប់ទៅរកពួកសង្ឃ ហើយប្រហែលប្រញាប់ត្រឡប់ទៅជួបជុំគ្រួសារផងដែរ។ មានតែម្នាក់ទេដែលបានត្រឡប់មកក្រាបនៅចំពោះព្រះអង្គ ទាំងអរព្រះគុណ។ យើងអាចដឹងច្បាស់ថា អ្នកទាំង១០សុទ្ធតែដឹងគុណ តែ៩នាក់មិនបានដឹងគុណខ្លាំងដូចម្នាក់នោះទេ។ ការមានអារម្មណ៍ដឹងគុណ និងការបង្ហាញចេញនូវការដឹងគុណមិនដូចគ្នាទេ។ បើខ្ញុំសួរថា “តើមានបាបអ្វីខ្លះ ដែលជាបាបអាក្រក់បំផុតក្នុងជីវិតអ្នក?” អ្នកប្រហែលមិនងាយឆ្លើយថា ការមិនដឹងគុណព្រះគឺជាបាបអាក្រក់បំផុតនោះឡើយ។ បើនេះជាការពិតមែន នោះយើងកំពុងតែគិតថា ព្រះទ្រង់ជំពាក់យើងគ្រប់យ៉ាង បានជាយើងគួរតែទទួលអ្វីដែលល្អពីព្រះអង្គជាបន្ថែមទៀត។
បើមនុស្សម្នាក់ពិតជាដឹងគុណព្រះមែន នោះគាត់ក៏បង្ហាញចេញនូវការដឹងគុណផងដែរ តាមរយៈការថ្វាយបង្គំ និងការបម្រើព្រះ។ ហេតុនេះហើយយើងចូលមកសរសើរដំកើង និងអរព្រះគុណព្រះអង្គ គឺដូចជាអ្នកកើតឃ្លង់ម្នាក់ ក្នុងចំណោម១០នាក់ ដែលបានវិលត្រឡប់មកអរព្រះគុណព្រះអង្គ។ ដោយសារសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ នោះព្រះអង្គក៏បានមានបន្ទូលថា សេចក្តីជំនឿរបស់គាត់បានសង្គ្រោះគាត់ហើយ។ តើអ្នកបង្ហាញការអរព្រះគុណដល់ព្រះគ្រីស្ទ ដូចម្តេចខ្លះ? តើអ្នកថ្វាយសិរីល្អ និងព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះដ៏ប្រោសលោះរបស់អ្នកដូចម្តេចខ្លះ? ដូចនេះ ការបង្ហាញចេញនូវការដឹងគុណដល់ព្រះគ្រីស្ទ ពិតជាមានសារៈសំខាន់ណាស់។
