ទោះបើទូលបង្គំដើរកាត់ច្រកភ្នំនៃម្លប់សេចក្តីស្លាប់ក៏ដោយ គង់តែមិនខ្លាចសេចក្តីអាក្រក់ណាឡើយ ដ្បិតទ្រង់គង់នៅជាមួយនឹងទូលបង្គំ។ ទំនុកដំកើង ២៣:៤
ទម្រង់នៃការប្រើប្រាស់ពាក្យ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក២៣ ពិតជាមានប្រយោជន៍ណាស់។
ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ២៣:១-៣ ស្តេចដាវីឌបានមានបន្ទូលសំដៅទៅលើព្រះអម្ចាស់ ដោយប្រើពាក្យ “ទ្រង់” ជាសព្វនាមទី៣ (ដូចពាក្យ “គាត់”)៖
- ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាអ្នកគង្វាលខ្ញុំ…
- ទ្រង់ឲ្យខ្ញុំដេកសំរាកនៅទីមានស្មៅខៀវខ្ចី…
- ទ្រង់នាំខ្ញុំទៅក្បែរមាត់ទឹកដែលហូរគ្រឿនៗ…
- ទ្រង់កែព្រលឹងខ្ញុំឡើងវិញ…
បន្ទាប់មក ក្នុងខ៤ និង៥ ស្តេចដាវីឌ មានបន្ទូលសំដៅទៅលើព្រះអម្ចាស់ ដោយប្រើពាក្យ “ទ្រង់” ជាសព្វនាមទី២ (ដូចពាក្យ “អ្នក”)៖
- គង់តែមិនខ្លាចសេចក្តីអាក្រក់ណាឡើយ
- ដ្បិតទ្រង់គង់នៅជាមួយនឹងទូលបង្គំ
- ព្រនង់ ហើយនឹងដំបងរបស់ទ្រង់កំសាន្តចិត្តទូលបង្គំ
- ទ្រង់រៀបតុនៅមុខទូលបង្គំ ចំពោះពួកខ្មាំងសត្រូវផង
- ទ្រង់ចាក់ប្រេងលាបលើក្បាលទូលបង្គំ។
បន្ទាប់មក ក្នុងខ.៦ ទ្រង់ក៏បានប្តូរសព្វនាម យ៉ាងដូចនេះវិញ ៖
- ខ្ញុំនឹងនៅក្នុងដំណាក់នៃព្រះយេហូវ៉ាជារៀងដរាបទៅ។
មេរៀនដែលយើងអាចរៀនបាន ពីទម្រង់នៃការប្រើពាក្យនេះគឺថា យើងចាំបាច់ត្រូវនិយាយទៅកាន់ព្រះ គឺមិនគ្រាន់តែនិយាយអំពីព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះទេ។
គ្រីស្ទបរិស័ទម្នាក់ៗយ៉ាងហោចណាស់ ជាទេវវិទូមិនផ្លូវការ គឺអ្នកដែលព្យាយាមយល់អំពីចារិកលក្ខណៈ និងផ្លូវរបស់ព្រះ ហើយបន្ទាប់មក ក៏ប្រើពាក្យ ដើម្បីបកស្រាយអំពីអ្វីដែលខ្លួនបានយល់នោះ។ បើយើងមិនមែនជាទេវវិទូតូចតាចទេ នោះយើងនឹងមិននិយាយអ្វីទាំងអស់ទៅរកគ្នា ឬទៅរកព្រះ អំពីព្រះ និងមិនអាចជួយអ្វីច្រើន ដល់ជំនឿរបស់យើងឡើយ។
តែអ្វីដែលខ្ញុំរៀនបានពីស្តេចដាវីឌ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក២៣ និងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងដទៃទៀតនោះគឺ ខ្ញុំគួរតែគួបផ្សំទេវសាស្ត្ររបស់ខ្ញុំ ជាមួយការអធិស្ឋាន។ ខ្ញុំគួរតែបង្អាក់ការនិយាយរបស់ខ្ញុំ អំពីព្រះដោយនិយាយទៅកាន់ព្រះអង្គ។
ពេលដែលយើងនិយាយអំពីព្រះថា “ព្រះទ្រង់មានព្រះទ័យសប្បុរស” យើងក៏គួរតែទូលព្រះអង្គផងដែរថា “ទូលបង្គំសូមព្រះគុណព្រះអង្គជួយទូលបង្គំឲ្យទទួលសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះអង្គ”។
ពេលយើងនិយាយថា “ព្រះទ្រង់មានពេញដោយសិរីល្អ” យើងក៏គួរតែនិយាយផងដែរថា “ទូលបង្គំគោរពស្រឡាញ់សិរីល្អរបស់ព្រះអង្គ”។
នេះជារបៀបដែលយើងត្រូវនិយាយ បើយើងមានអារម្មណ៍ថា សេចក្តីពិតអំពីព្រះ មាននៅក្នុងចិត្តយើង ក៏ដូចជា គិតអំពីសេចក្តីពិតអំពីព្រះអង្គ ក្នុងខួរក្បាលយើង ហើយពិពណ៌នា ដោយបបូរមាត់យើង។
