ការអធិស្ឋានតែងតែមានសារៈសំខាន់
២ពង្សាវតាក្សត្រ ២០:១-៦ អញបានឮពាក្យអធិស្ឋានរបស់ឯង ក៏បានឃើញទឹកភ្នែកឯងហើយ មើល អញនឹងប្រោសឲ្យឯងបានជា។ ២ពង្សាវតាក្សត្រ ២០:៥ នៅព្រះវិហារខ្ញុំ មានក្រុមការងារដែលទទួលសំណូមពរអធិស្ឋានផ្សេងៗ ពីសមាជិកពួកជំនុំ រៀងរាល់សប្តាហ៍ ដើម្បីឲ្យយើងអាចអធិស្ឋានឲ្យពួកគេម្នាក់ៗ ហើយសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកគេផងដែរ។ ក្នុងចំណោមពួកគេ មានអ្នកខ្លះបានសំណូមពរឲ្យយើងអធិស្ឋានសូមព្រះអង្គប្រទានពរ សម្រាប់ការស្គែនក្បាលនៅមន្ទីរពេទ្យ ក្នុងពេលខាងមុខ។ អ្នកខ្លះសុំឲ្យយើងអធិស្ឋានឲ្យកូនពួកគេវិលត្រឡប់មកព្រះវិហារវិញ។ ហើយខ្លះទៀត សូមព្រះអង្គកម្សាន្តចិត្តលោកដេវ(Dave) ដែលបានបាត់បង់ភរិយា។ ហើយមានសំណូមពរជាច្រើនរាប់មិនអស់ទៀត ដែលធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងមិនមានពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីអធិស្ឋានឲ្យពួកគេឲ្យបានគ្រប់គ្នា ហើយក៏មានអារម្មណ៍ថា គេមិនឲ្យតម្លៃមកលើការប្រឹងប្រែងរបស់យើង។ បញ្ហានេះមានការផ្លាស់ប្តូរ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានទទួលកាតថ្លែងអំណរគុណអស់ពីចិត្ត ពីលោកដេវ ជាស្វាមីដែលប្រពន្ធទើបតែលាចាកលោក ដោយគាត់បានភ្ជាប់ជាមួយដំណឹងមរណៈភាពរបស់ភរិយាគាត់ផងដែរ។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានការយល់ដឹងជាថ្មីថា ការអធិស្ឋានឲ្យអ្នកដទៃនៅតែមានមានភាពចាំបាច់។ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើជាគំរូនៃការអធិស្ឋានជាទៀងទាត់ អស់ពីចិត្ត និងដោយជំនឿពេញដោយក្តីសង្ឃឹម។ មុនពេលព្រះអង្គយាងឡើងស្ថានសួគ៌វិញ ព្រះអង្គបានដាក់អាទិភាពឲ្យការចេញទៅរកកន្លែងស្ងប់ស្ងាត់ដើម្បីអធិស្ឋាន(ម៉ាកុស ១:៣៥ ៦:៤៦ ១៤:៣២)។ រយៈពេលរាប់រយឆ្នាំ មុនពេលព្រះអង្គយាងមកប្រសូត ស្តេចអ៊ីស្រាអែល ព្រះនាមហេសេគា បានរៀនសូត្រអំពីមេរៀនដ៏សំខាន់នេះផងដែរ។ ទ្រង់ជ្រាបថា ទ្រង់នឹងសុគតដោយសារជំងឺ ក្នុងពេលដ៏ខ្លីខាងមុខ(២ពង្សាវតាក្សត្រ ២០:១)។ ទ្រង់ក៏បានព្រះកន្សែង ដោយព្រះទ័យសោកសៅយ៉ាងខ្លាំង…
Read article