“កន្លងមក៦ថ្ងៃ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់យកពេត្រុស យ៉ាកុប និងយ៉ូហាន ជាប្អូនយ៉ាកុប ទៅជាមួយនឹងទ្រង់ ក៏នាំឡើងទៅលើភ្នំខ្ពស់ដោយឡែក រួចទ្រង់បានផ្លាស់ប្រែនៅមុខអ្នកទាំងនោះ ព្រះភក្ត្រទ្រង់បានភ្លឺដូចព្រះអាទិត្យ ហើយព្រះពស្ត្រទ្រង់ក៏ត្រឡប់ជាស ដូចពន្លឺ”។ ម៉ាថាយ ១៧:១-២
លោកចន លេននិន(John Lennon) និងលោកប៉ូល មែកខាតនី(Paul McCartney) បានលើកឡើងថា មានទីកន្លែងមួយចំនួនដែលយើងនឹងចងចាំ ពេញមួយជីវិត។ ជាការពិតណាស់ សាវ័កពេត្រុស យ៉ាកុប និងយ៉ូហាន ប្រាកដជាបាននឹកចាំកន្លែងមួយ នៅលើភ្នំ ដែលនៅទីនោះ ពួកគេបានឃើញព្រះយេស៊ូវបញ្ចេញពន្លឺនៃសិរីល្អ។ សាវ័កពេត្រុសមិនដែលភ្លេចកន្លែងនោះទេ(២ពេត្រុស ១:១៧-១៨)។
តើមានអ្វីខ្លះកើតឡើង នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវបញ្ចេញពន្លឺនៃសិរីល្អ? ជាបឋម ហេតុការណ៍នេះបានធ្វើឲ្យព្រះយេស៊ូវមានការផ្លាស់ប្តូរនៅលើព្រះកាយព្រះអង្គ។ ព្រះភក្ត្រព្រះអង្គ “បញ្ចេញពន្លឺ”។ រឿងនេះមិនសំដៅទៅលើភាពស្អាតគ្មានបាបនោះទេ តែសំដៅទៅលើការផ្លាស់ប្តូរលើសពីលក្ខណៈធម្មជាតិ។ កណ្ឌគម្ពីរម៉ាថាយ បានពិពណ៌នាថា មានពន្លឺចេញពីព្រះភក្ត្រព្រះអង្គ ភ្លឺដូច “ព្រះអាទិត្យ”។ ព្រះពស្ត្រទ្រង់ក៏ត្រឡប់ជាស ដូចពន្លឺ គឺមានពណ៌សជាងអ្វីដែលយើងធ្លាប់ឃើញ គឺជាសញ្ញាបង្ហាញពីសេចក្តីបរិសុទ្ធនៃស្ថានសួគ៌គ្មានអ្វីប្រៀបផ្ទឹមបាន។
ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ក៏បានពិពណ៌នាថា ព្រះទ្រង់ហ៊ុមអង្គដោយ “ពន្លឺ ដូចជាទ្រង់ព្រះភូសា”(ទំនុកដំកើង ១០៤:២)។ ព្រះយេស៊ូវមានលក្ខណៈដូចនេះឯង កាលទ្រង់នៅលើភ្នំ នៅយប់នោះ។ តើនរណាអាចធ្វើដូចនេះបាន? គឺមានតែព្រះទេ។ រឿងនេះមិនមែនចៃដន្យទេ តែជាតម្រុយបង្ហាញការផ្លាស់ប្តូរព្រះកាយរបស់ព្រះអង្គ មិនគ្រាន់តែជាការបើកសម្ដែងមកពីព្រះ តែជាការបើកសម្ដែងរបស់ព្រះអង្គ។ បានសេចក្តីថា ព្រះគ្រីស្ទបានបង្ហាញអង្គទ្រង់ជាព្រះ តាមរបៀបដែលពីមុនមកមិនដែលមាន។ ព្រះគម្ពីរបានចែងថា ព្រះយេស៊ូវគឺជា “រស្មីភ្លឺមកពីសិរីល្អនៃព្រះ”(ហេព្រើរ ១:៣)។ តែកាលព្រះអង្គយាងចូលក្នុងលោកិយ សិរីល្អរបស់ព្រះអង្គត្រូវបានគ្របពីលើ ដោយការដែលព្រះគ្រីស្ទបានបន្ទាបខ្លួនយកកំណើតជាមនុស្ស។ លោកចន កាល់វីន(John Calvin) បានហៅការផ្លាស់ប្តូររបស់ព្រះអង្គថា “ការបង្ហាញសិរីល្អរបស់ព្រះអង្គជាបណ្ដោះអាសន្ន”។ ការផ្លាស់ប្តូរនោះប្រៀបដូចជាការបើកវាំងននតែបន្តិច ដោយការបញ្ចេញពន្លឺរយៈពេលខ្លី នៅលើភ្នំ ចូលទៅក្នុងគំនិតរបស់ពួកសាវ័ក។ ព្រះទ្រង់បានបើកផ្លូវឲ្យសាវ័កពេត្រុស យ៉ាកុប និងយ៉ូហាន បានស្គាល់រសជាតិ ដែលពួកគេមិនទាន់យល់ពេញលេញ តែបានអរសប្បាយអស់កល្បជានិច្ច នៅពេលក្រោយ។
ព្រះគម្ពីរបានចែងថា ពេលណាព្រះទ្រង់បង្ហាញព្រះចេស្តា ជាញឹកញាប់មនុស្សឆ្លើយតប ដោយក្រាបផ្កាប់មុខនៅលើដី។ ពួកសាវ័កក៏មានការភិតភ័យផងដែរ។ តែព្រះយេស៊ូវក៏បានមានបន្ទូលទៅពួកគេ ដោយព្រះគុណព្រះអង្គថា “ចូរក្រោកឡើង កុំភ័យឡើយ”(ម៉ាថាយ ១៧:៧)។
តើយើងបានចូលទៅរកព្រះគ្រីស្ទ ដោយការស្ញែងខ្លាចចំពោះសេចក្តីបរិសុទ្ធឥតខ្ចោះ និងភាពគ្មានដែនកំណត់របស់ព្រះទេ? ឬមួយពេលខ្លះ យើងប្រហែលមានគំនិតតូចចង្អៀតពេក ចំពោះព្រះអង្គ? ចូរចូលមកចំពោះព្រះអង្គ ការឱនក្រាប ដោយនឹកចាំអំពីព្រះចេស្តា និងសេចក្តីបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គ។ ហើយនឹកចាំព្រះបន្ទូលព្រះអង្គដែលប្រាប់ឲ្យក្រោកឡើង កុំភ័យឡើយ។ នេះជារបៀបដែលយើងអាចរស់នៅដោយការស្ញែងខ្លាច និងអំណរ នៅថ្ងៃនេះ និងជារៀងរាល់ថ្ងៃ ទាល់តែអ្នកបានឃើញព្រះអម្ចាស់ពេញដោយសិរីល្អ ដោយផ្ទាល់។
ម៉ាថាយ ១៧:១-៩
លោកុប្បត្តិ ៣១-៣២ និង រ៉ូម ១១:១-១៨
