«ព្រះទ្រង់ក៏ប្រទានពរដល់ថ្ងៃទី៧នោះ ព្រមទាំងញែកទុកជាថ្ងៃបរិសុទ្ធ ពីព្រោះនៅថ្ងៃនោះ ទ្រង់បានឈប់សម្រាកពីគ្រប់ទាំងការដែលទ្រង់បានបង្កើតបានធ្វើ» (លោកុប្បត្ដិ ២:៣)។
មនុស្សជាតិជាស្នាព្រះហស្តដែលខ្ពង់ខ្ពស់បំផុតរបស់ព្រះ។ យើងមិនមែនជាសត្វស្វាដែលមានការវិវត្តន៍ខ្ពស់ជាងគេនោះទេ។ មានតែមនុស្សយើងទេ ដែលព្រះទ្រង់បានបង្កើតមកឲ្យដូចរូបអង្គទ្រង់ (លោកុប្បត្ដិ ១:២៧)។ យើងជាស្នាព្រះហស្តព្រះអាទិករ ព្រោះព្រះអង្គបានបង្កើតយើងមក តែយើងក៏មានលក្ខណៈពិសេសខុសពីស្នាព្រះហស្តទាំងអស់ ព្រោះព្រះអង្គបានបង្កើតយើងមក ឲ្យមានលក្ខណៈដូចព្រះអង្គ។ មនុស្សជាតិមានភាពថ្លៃថ្នូររដែលមិនអាចកាត់ផ្តាច់បាន ហើយព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងគោរពព្រះអាទិករនៃយើង ហើយរស់នៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអង្គ។
បើមនុស្សជាស្នាព្រះហស្តដែលខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត នោះគោលដៅធំបំផុតនៃការបង្កើតរបស់ព្រះអង្គ គឺដើម្បីឲ្យយើងបានសម្រាក។ កាលព្រះអង្គបញ្ចប់ព្រះរាជកិច្ចនៃការបង្កើតព្រះអង្គក៏បានសម្រាក។ ការនេះមិនមានន័យថា ព្រះអង្គឈប់មានព្រះវត្តមាន ឬសកម្មភាពនៅក្នុងពិភពលោកនោះទេ តែព្រះអង្គបានឈប់សម្រាកពីការបង្កើត។ ព្រះអង្គមិនត្រូវការការកែលម្អ ឬបន្ថែមបន្ថយអ្វីឡើយ។ គ្មានអ្វីដែលត្រូវកែសម្រួល និងធ្វើឡើងវិញទេ។ ហើយការរៀបចំដ៏ធំរបស់ព្រះអង្គ ដែលជាបំណងព្រះទ័យសម្រាប់មនុស្សជាតិ គឺដើម្បីឲ្យយើងអាចរស់នៅជាមួយព្រះអង្គ ក្នុងថ្ងៃឈប់សម្រាកដ៏អស្ចារ្យ ដែលនៅតែបន្តមាន។
ក្នុងរឿងនៃការបង្កើត ក្នុងបទគម្ពីរលោកុប្បត្ដិ ជំពូក១ នៅចុងបញ្ចប់នៃថ្ងៃនីមួយៗ ក្នុងរយៈពេល៦ថ្ងៃដំបូងសុទ្ធតែមានឃ្លា «នោះក៏មានល្ងាចមានព្រឹកឡើង»។ ប៉ុន្តែ នៅថ្ងៃទី៧ មិនមានឃ្លានេះទៀតទេ។ យើងអាចកាត់ស្រាយថា ថ្ងៃទី៧ ជាថ្ងៃដែលនៅតែបន្តមាន ដែលក្នុងនោះ ព្រះអង្គកំពុងជ្រើសរើសរាស្ត្រមួយសម្រាប់អង្គទ្រង់។ ព្រះអង្គកំពុងនាំមនុស្សជាតិឲ្យមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអង្គ ដោយផ្គត់ផ្គង់ និងការពារពួកគេ ហើយប្រទានការប្រកបគ្នា និងអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេមានអំណាចមកលើស្នាព្រះហស្តព្រះអង្គ។
គោលបំណងនៃថ្ងៃឈប់សម្រាក ឬសប្ប័ទ ដូចដែលបានបង្គាប់ក្នុងក្រឹត្យវិន័យដប់ប្រការ គឺដើម្បីឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែល មានការយល់ដឹង អំពីការរៀបចំខ្ពស់បំផុត ដែលព្រះទ្រង់មានសម្រាប់ជីវិតមនុស្ស (លោកុប្បត្ដិ ២០:៨-១១)។ តាមរយៈការសម្រាក និងការសញ្ជឹងគិតព្រះបន្ទូលព្រះ ពួកគេអាចគិតអំពីអត្ថន័យនៃការរស់នៅជារាស្ត្ររបស់ព្រះនៅក្រោមការដឹកនាំ និងព្រះពររបស់ព្រះអង្គ។
កាលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលហៅរាស្ត្រព្រះអង្គ ឲ្យចូលមករកព្រះអង្គ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា «អស់អ្នកដែលនឿយព្រួយ ហើយផ្ទុកធ្ងន់អើយ ចូរមកឯខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នាឈប់សម្រាក នោះអ្នករាល់គ្នានឹងបានសេចក្តីសម្រាកដល់ព្រលឹង» (ម៉ាថាយ ១១:២៨-២៩)។ អ្វីៗដែលព្រះទ្រង់បានរចនា ក្នុងភាពស្រស់ស្អាតនៃសួនច្បារអេដែន ហើយបានខូចដោយសារមនុស្សធ្លាក់ចូលក្នុងបាប នឹងទទួលការស្អាងឡើងវិញ នៅថ្ងៃណាមួយ ដែលយើងបានចូលក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងដកពិសោធន៍នឹងការសម្រាក ដោយផ្ទេរបាបយើងទៅព្រះយេស៊ូវឲ្យព្រះអង្គលាងជម្រះ និងថ្វាយការព្រួយបារម្ភដល់ព្រះអង្គ ដើម្បីឲ្យព្រះអង្គជួយយើង។ ថ្ងៃមួយ យើងនឹងបានដកពិសោធន៍នឹងការសម្រាកដ៏ឥតខ្ចោះ ក្នុងជីវិតដែលរស់ឡើងវិញ ក្នុងលោកីយ៍ដែលព្រះអង្គបានស្អាងឡើងវិញដោយសេចក្តីបរិសុទ្ធនៃព្រះដ៏ល្អឥតខ្ចោះ។ ភ្នែករបស់យើងត្រូវផ្ចង់ទៅរកសេចក្តីនេះ ហើយចិត្តរបស់យើងក៏ត្រូវរៀបចំស្របតាមសេចក្តីនេះ នៅថ្ងៃល្អបំផុត និងអាក្រក់បំផុតក្នុងលោកីយ៍នេះ។ ថ្ងៃមួយ យើងនឹងមានការសម្រាកពិតប្រាកដ នៅក្នុងសន្តិភាពរបស់ព្រះអង្គ។
ខណៈពេលដែលយើងដើរឆ្ពោះទៅរកពេលអនាគត នោះគំរូរបស់ព្រះអង្គ គឺជាគំរូដែលយើងត្រូវយកតម្រាប់តាម។ ដូចដែលព្រះអង្គបានបង្គាប់ យើងត្រូវគោរពថ្ងៃឈប់សម្រាករបស់ព្រះអង្គ ហើយចំណាយពេលពិចារណា អំពីការទាំងអស់ដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្វើ គឺដើម្បីឲ្យយើងអរសប្បាយនឹងជីវិតដែលប្រកបជាមួយព្រះអង្គ ហើយចូលរួមជាមួយព្រះអង្គ ខណៈពេលដែលព្រះអង្គត្រាស់ហៅគេឲ្យធ្វើជារាស្ត្រព្រះអង្គ។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ទំនុកតម្កើង ៨
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ អេសាយ ៥០-៥២ និងម៉ាកុស ១២:២៨-៤៤
