«ស៊ីម៉ូន-ពេត្រុស ទូលឆ្លើយថា ទ្រង់ជាព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ រួចព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលតបថា អ្នកស៊ីម៉ូន កូនយ៉ូណាសអើយ អ្នកមានពរ ដ្បិតមិនមែនជាសាច់ឈាម ដែលបានសម្ដែងឲ្យអ្នកស្គាល់ទេ គឺព្រះវរបិតានៃខ្ញុំដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌វិញ» (ម៉ាថាយ ១៦:១៦-១៧)។
ពេលយើងអានកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អ យើងឃើញថា មនុស្សដែលជួបព្រះយេស៊ូវមកពីស្រុកណាសារ៉ែត កម្រមានប្រតិកម្មតបចំពោះព្រះអង្គ ដោយគ្រាន់តែឈរនៅផ្លូវកណ្ដាល ដើម្បីជាការគួរសមប៉ុណ្ណោះឡើយ។ ព្រះបន្ទូល និងកិច្ចការដែលព្រះអង្គបានធ្វើ បានបណ្ដាលចិត្តគេឲ្យមានសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការស្មោះស្ម័គ្រដ៏ជ្រាលជ្រៅ តែក៏នាំឲ្យមានការភ័យខ្លាច និងការស្អប់ផងដែរ។ តើមានកត្តាអ្វីខ្លះដែលបានបណ្ដាលឲ្យពួកគេមានការឆ្លើយតបខុសគ្នាខ្លាំងយ៉ាងនេះ?
ក្នុងការសន្ទនាក្នុងខគម្ពីរខាងលើ យើងឃើញថា តាមផ្លូវទៅទីក្រុងសេសារា-ភីលីព សាវ័ក ពេត្រុស បានឆ្លើយតបចំពោះព្រះអង្គថា «ទ្រង់ជាព្រះគ្រីស្ទ»។ ពាក្យ «ព្រះគ្រីស្ទ» ជាភាសាក្រិក មានន័យថា «ព្រះមេស្ស៊ី» ឬ «ព្រះអង្គដែលត្រូវបានចាក់ប្រេងតាំង»។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសញ្ញាចាស់ទាំងមូល ព្រះអម្ចាស់បានចាក់ប្រេងតាំងស្ដេច ពួកចៅហ្វាយ និងពួកហោរា ប៉ុន្តែពួកគេទាំងអស់សុទ្ធតែជាអ្នកតំណាងរបស់ព្រះអង្គ និងអ្នកនាំព្រះរាជសារដែលចង្អុលបង្ហាញមនុស្សឲ្យងាកទៅរកព្រះមេស្ស៊ីនៅពេលអនាគតជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងព្រះអង្គដែលត្រូវបានចាក់ប្រេងតាំងមកពីព្រះ។ ដូចនេះ ការអ្វីដែលសាវ័ក ពេត្រុស បានប្រកាស គឺគួរឲ្យយើងកត់សម្គាល់ណាស់។ គាត់កំពុងនិយាយទៅកាន់ព្រះយេស៊ូវថា ព្រះអង្គជាព្រះដែលត្រូវយាងមក ជាព្រះដែលពួកហោរាបានថ្លែងទំនាយ។ ការពន្យល់របស់ព្រះយេស៊ូវ អំពីសេចក្តីថ្លែងរបស់សាវ័ក ពេត្រុស គឺកាន់តែគួរឲ្យកត់សម្គាល់ជាងនេះទៅទៀត។ សាវ័ក ពេត្រុសបានធ្វើការសន្និដ្ឋានដូចនេះ មិនមែនដោយសារគាត់ឆ្លាត ឬមានសមត្ថភាពគិតពិចារណារកហេតុផលបានជ្រៅជ្រះ ឬដោយសារគ្រូអធិប្បាយណាមួយបានប្រាប់ឲ្យគាត់ថ្លែងនោះទេ។ ការប្រកាសរបស់គាត់អាចកើតមាន ព្រោះព្រះវរបិតាពិតជាបានបើកសម្ដែងឲ្យគាត់បានឃើញច្បាស់។
ការប្រកាសសេចក្តីជំនឿរបស់សាវ័ក ពេត្រុស ក៏ដូចជាការប្រកាសរបស់យើង មិនបានកើតឡើង ដោយសារកម្លាំងខ្លួនឯងនោះទេ។ សេចក្តីជំនឿគឺជាអំណោយមកពីព្រះ។ ការឆ្លងឆ្លើយរវាងសាវ័ក ពេត្រុស និងព្រះយេស៊ូវ គឺជាឧទាហរណ៍ដែលបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីការដែលព្រះវិញ្ញាណនាំព្រះបន្ទូលព្រះ ចូលទៅក្នុងចិត្ត និងគំនិតនរណាម្នាក់ ដោយបានបណ្ដាលឲ្យគាត់ប្រកាសថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះមេស្ស៊ី។ ដូចនេះ សមត្ថភាពរបស់យើងក្នុងការប្រកាសថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះមេស្ស៊ីក៏មិនមែនជាសមត្ថភាពរបស់យើងដែរ តែជា «អំណោយទានរបស់ព្រះវិញ ក៏មិនមែនដោយការប្រព្រឹត្តដែរ ក្រែងអ្នកណាអួតខ្លួន» (អេភេសូរ ២:៨-៩)។ បើជំនឿយើងកើតចេញពីសមត្ថភាពនៃបញ្ញា ឬប្រាជ្ញាខាងផ្លូវអារម្មណ៍ ឬក៏សេចក្តីល្អខាងក្រមសីលធម៌របស់យើង នោះយើងអាចទុកចិត្តលើខ្លួនឯង ពោលគឺអួតសរសើរខ្លួនឯង។ ប៉ុន្តែ នៅថ្ងៃល្អ ការនេះនាំឲ្យយើងមានអំនួត តែនៅថ្ងៃអាក្រក់ យើងនឹងមានភាពផុយស្រួយ។ ដូចនេះ ជំនឿយើងពឹងផ្អែកទាំងស្រុងទៅលើការប្រទានរបស់ព្រះអង្គ បានជាយើងទុកចិត្តព្រះអង្គ។ បានសេចក្តីថា នៅថ្ងៃល្អបំផុត យើងបន្ទាបខ្លួន ហើយនៅថ្ងៃអាក្រក់បំផុត យើងទុកចិត្តព្រះអង្គ។ ចូរយើងអរសប្បាយដោយការដឹងគុណនៅថ្ងៃនេះ ដ្បិតព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងកែប្រែចិត្ត និងគំនិត ដោយសេចក្តីពិតនៃព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ដើម្បីឲ្យយើងអាចចូលរួមជាមួយសាវ័ក ពេត្រុស ក្នុងការប្រកាសថា «ព្រះអង្គជាព្រះគ្រីស្ទ»។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ អេភេសូរ ២:១-១០
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ និក្ខមនំ ១-៣ និងម៉ាកុស ១៥:១-២៥
