«ឯពួកបណ្តាជនគេរទូរទាំ ហើយសេចក្តីនោះក៏អាក្រក់ នៅព្រះកាណ៌នៃព្រះយេហូវ៉ា កាលទ្រង់បានឮ នោះសេចក្តីខ្ញាល់ទ្រង់ក៏កាត់ឡើង» (ជនគណនា ១១:១)។
ជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទមិនគួរមានការរអ៊ូរទាំឡើយ។ នេះជាមេរៀនដែលប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលបានរៀនសូត្រ តាមរបៀបដ៏ពិបាក (និងបានរៀនសូត្របន្តិចម្តងៗ)។ បន្ទាប់ពីព្រះទ្រង់បានរំដោះពួកគេឲ្យរួចផុតពីភាពជាទាសករ ក្នុងទឹកដីអេស៊ីព្ទ ពួកគេក៏បានទទួលក្រឹត្យវិន័យ និងព្រះរាជបញ្ជាពីព្រះអង្គ ហើយក៏បានដឹងអំពីគោលដៅដែលពួកគេត្រូវទៅ។ ពួកគេមានចិត្តអន្ទះសាចង់ឲ្យឆាប់ទៅដល់ទឹកដីសន្យា ប៉ុន្តែនៅពេលដែលពួកគេធ្វើដំណើរមិនទាន់បានមួយកំណាត់ផ្លូវផង ពួកគេក៏បានចាប់ផ្ដើមរអ៊ូរទាំ។ ពួកគេចង់បរិភោគសាច់ ជាជាងបរិភោគនំម៉ាណាជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយពួកគេថែមទាំងចង់វិលត្រឡប់ទៅទឹកដីអេស៊ីព្ទវិញទៀតផង (ជនគណនា ១១:៤-៦)។ ពីដំបូង ពួកគេយល់ឃើញថា ការប្រទានរបស់ព្រះនូវនំម៉ាណាជារៀងរាល់ថ្ងៃ គឺជាការបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យចំពោះពួកគេ តែឥឡូវ ពួកគេរអ៊ូរទាំអំពីអាហារដែលពួកគេត្រូវបរិភោគដដែលៗ។
ការរអ៊ូរទាំហាក់ដូចមិនមែនជារឿងតូចតាចទេ ប៉ុន្តែវាជាសញ្ញាបង្ហាញអំពីអវត្តមាននៃការដឹងគុណព្រះ។ ពេលណាការខ្វះជំនឿ និងការខ្វះការដឹងគុណ បានក្លាយជាសញ្ញាសម្គាល់នៃជីវិតរបស់កូនព្រះ ពួកគេត្រូវទទួលផលវិបាកដោយជៀសមិនរួច។ យើងប្រហែលមិនទទួលផលវិបាកដូចពួកអ៊ីស្រាអែល ដោយត្រូវរស់នៅវិលវល់ក្នុងវាលរហោស្ថានអស់៤០ឆ្នាំនោះទេ ប៉ុន្តែការរអ៊ូរទាំរបស់យើងនឹងនាំឲ្យយើងទទួលផលវិបាក។
តើអ្នកចាំពេលដែលអ្នកមានចិត្តរំភើបរីករាយ ចំពោះជំនឿដែលអ្នកទើបតែមានចំពោះព្រះយេស៊ូវទេ? ពេលនោះ អ្នកប្រហែលជាទទួលបានព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ហើយយល់ឃើញថា អ្វីៗដែលអ្នករកឃើញក្នុងព្រះគម្ពីរសុទ្ធតែអស្ចារ្យ។ អ្នកអានព្រះគម្ពីរនោះគ្រប់ទីកន្លែង។ បន្ទាប់មក អ្នកបានជួបបញ្ហាក្នុងការធ្វើដំណើរខាងវិញ្ញាណ ព្រោះព្រះគម្ពីរដែលអ្នកអាន ហាក់ដូចជាគ្មានអ្វីប្លែក ហើយអ្នកចង់ឲ្យព្រះទ្រង់ធ្វើការអ្វីមួយ ដែលរំភើបរីករាយជាងមុន និងប្រសើរជាងមុន។ តើអ្នកចាំពេលដែលអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អ ដែលហាក់ដូចជាមានឯកសិទ្ធិដ៏រំភើបរីករាយ ប៉ុន្តែពេលនេះអ្នកមានអារម្មណ៍ថា វាជាបន្ទុក ឬជាភារៈកិច្ច? តើអ្នកនៅចាំពេលដែលអ្នកមានចិត្តពេញដោយការដឹងគុណ ចំពោះការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើឈើឆ្កាង ប៉ុន្តែឥឡូវ អ្នកផ្ដោតចិត្តខ្លាំងជាងទៅលើការដែលព្រះទ្រង់មិនបានដឹកនាំអ្នកទៅតាមផ្លូវ ឬទៅកន្លែងដែលអ្នកចង់ទៅ?
កាលសាវ័ក ប៉ុល សរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំដំបូង គាត់បានរំឭកពួកគេអំពីរឿងរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែល ដើម្បីដាស់តឿនពួកគេកុំឲ្យ «ល្បងព្រះគ្រីស្ទ ដូចជាពួកគេខ្លះបានល្បងទ្រង់ ហើយត្រូវវិនាសទៅ ដោយពស់ចឹក ក៏កុំឲ្យត្អូញត្អែរ ដូចជាពួកគេខ្លះបានត្អូញត្អែរ ហើយត្រូវវិនាសដោយមេបំផ្លាញនោះឡើយ រីឯការទាំងនោះបានកើតមកដល់គេទុកជាគំរូ ហើយបានកត់ទុកសម្រាប់ជាសេចក្តីទូន្មានប្រដៅ ដល់យើងរាល់គ្នា ដែលយើងនៅគ្រាចុងបំផុតនៃអស់ទាំងកល្ប» (១កូរិនថូស ១០:៩-១១)។
បើយើងមានជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ យើងបានរួចផុតពីភាពជាទាសកររបស់បាបក៏ដូចជាការរួចផុតពីការរអ៊ូរទាំរបស់យើងផងដែរ។ ព្រះអង្គបានរំដោះយើងឲ្យមានសេរីភាពតាមរយៈដង្វាយលោះបាប ដែលជាការខ្ចាយព្រះលោហិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទនៅលើឈើឆ្កាង។ ហើយយើងក៏បានចាប់ផ្ដើមធ្វើដំណើរមិនមែនទៅរកទឹកដីកាណាន តែទៅរកនគរស្ថានសួគ៌។ ហេតុនេះហើយ ព្រះទ្រង់បានប្រទានយើង នូវព្រះបន្ទូលសន្យាដ៏អស្ចារ្យ និងការដាស់តឿនដ៏ចាំបាច់។ ចូរយើងកុំបានចិត្ត ដោយសារព្រះអង្គផ្គត់ផ្គង់យើងឬមានការរអ៊ូរទាំ ចំពោះផ្លូវដែលព្រះអង្គបានដឹកនាំយើងទៅនោះឡើយ តែផ្ទុយទៅវិញ ចូរយើងមានការដឹងគុណចំពោះការផ្គត់ផ្គង់គ្រប់យ៉ាងរបស់ព្រះអង្គទាំងខាងសាច់ឈាម និងខាងវិញ្ញាណ។ ឈើឆ្កាងនៅពីក្រោយអ្នក នគរស្ថានសួគ៌នៅពីមុខអ្នក ហើយព្រះវិញ្ញាណគង់នៅក្នុងអ្នក។ យើងមិនមានលេស ឬមិនចាំបាច់ត្រូវរអ៊ូរទាំឡើយ។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ទំនុកតម្កើង ៩៥
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ និក្ខមនំ ៩-១១ និង១ថែស្សាឡូនិច ១
