«កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយអ្វីឡើយ ចូរទូលដល់ព្រះឲ្យជ្រាបពីសេចក្តីសំណូមរបស់អ្នករាល់គ្នាក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ដោយសេចក្តីអធិស្ឋាន និងពាក្យទូលអង្វរ ទាំងពោលពាក្យអរព្រះគុណផង។ យ៉ាងនោះ សេចក្តីសុខសាន្តរបស់ព្រះដែលហួសលើសពីអស់ទាំងគំនិត និងជួយការពារចិត្ត ហើយនិងគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នា ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ» (ភីលីព ៤:៦-៧)។
បើសិនជាខ្ញុំប្រាប់អ្នកឲ្យសរសេរអំពីការថប់បារម្ភទាំងអស់ដែលអ្នកមានក្នុងសប្ដាហ៍នេះ ឬនៅថ្ងៃនេះ នោះខ្ញុំជឿថា អ្នកមានការថប់បារម្ភជាច្រើនដែលអ្នកចង់សរសេរ។ ខ្ញុំក៏ដឹងថា ខ្ញុំក៏មិនខុសពីអ្នកដែរ។ ប៉ុន្តែ ព្រះបន្ទូលព្រះបានលើកទឹកចិត្តយើងថា «កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយអ្វីឡើយ»។ ដូចនេះ តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្ដេច នៅពេលដែលយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងហាក់ដូចជាមានការពិបាកយ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងការជម្នះការថប់បារម្ភ?
សាវ័ក ប៉ុល មានប្រសាសន៍ថា ថ្នាំបន្សាបសម្រាប់ការថប់បារម្ភ គឺការអធិស្ឋាន និងការអរព្រះគុណព្រះ។ នេះជាការឆ្លើយតបចំពោះការថប់បារម្ភ ដែលមិនកើតមានដោយឯកឯងឡើយ។ តាមពិត វាផ្ទុយនឹងទំនោររបស់ចិត្តយើង ដែលជាមនុស្សមានបាប។ មនុស្សភាគច្រើនយល់ឃើញថា ការចូលទៅអង្គុយរអ៊ូរទាំនៅកៀនជញ្ជាំង ឬជញ្ជឹងគិតអំពីកាលៈទេសៈដែលធ្វើឲ្យព្រួយបារម្ភ មានភាពងាយស្រួលជាងការអធិស្ឋានទូលថ្វាយការថប់បារម្ភដល់ព្រះ។ ការសម្រេចចិត្តអង្គុយរអ៊ូដោយអនុញ្ញាតឲ្យការថប់បារម្ភធ្វើឲ្យយើងរកធ្វើអ្វីមិនកើត គឺមានភាពងាយស្រួលជាងការលុតជង្គង់ចុះអធិស្ឋានទៅរកព្រះអង្គ។
ការអធិស្ឋានបង្វែរអារម្មណ៍យើងចេញពីសំណួរ «តើខ្ញុំអាចដោះស្រាយបញ្ហានេះដោយរបៀបណា?» គឺបង្វែរអារម្មណ៍យើង ឲ្យងាកចេញពីខ្លួនឯង ហើយបែរទៅរកការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះវិញ។ ការអធិស្ឋាននាំឲ្យយើងផ្ដោតទៅលើព្រះ ដែលទ្រង់មានសមត្ថភាពគ្រប់យ៉ាង និងជ្រាបច្បាស់អំពីតម្រូវការរបស់យើង ហើយនឹងប្រទានយើងនូវអ្វីដែលយើងទូលសូម ឬការអ្វីដែលល្អលើសអ្វីដែលយើងស្រមៃ។ ហើយចិត្តដែលដឹងគុណព្រះ ជួយយើងឲ្យប្រឈមមុខដាក់សំណួរ «ហេតុអ្វីរឿងនេះកើតឡើងចំពោះខ្ញុំ?» ពោលគឺប្រឈមមុខដាក់ដោយគ្មានចិត្តជូរល្វីង ដោយជួយយើងឲ្យនឹកចាំព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ។ ព្រះអង្គតែងតែធ្វើអ្វីៗ ដោយមានគោលបំណងសម្រេចផែនការរបស់ព្រះអង្គ និងជ្រាបថា ព្រះអង្គកំពុងធ្វើអ្វី។
អ្នកខ្លះមានឪពុកម្តាយដែលមានតួនាទីដូចនាឡិការរោទ៍ពេលពួកគេនៅផ្ទះ។ ពេលណាយើងត្រូវការក្រោកពីគេងនៅម៉ោងណាមួយ នៅពេលព្រឹក អ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើនោះ គឺត្រូវប្រាប់ឪពុក ឬម្តាយយើង ហើយយើងទុកចិត្តថា ពួកគាត់នឹងដាស់យើងឲ្យក្រោកពីគេង។ យើងគ្រាន់តែចាំបាច់ត្រូវគេងប៉ុណ្ណោះ គឺមិនត្រូវព្រួយពីការក្រោកពីគេងនោះទេ! នេះជាការឆ្លើយតប ដែលសាវ័ក ប៉ុល ចង់ឲ្យយើងមាន នៅចំពោះមុខនៃការថប់បារម្ភ។ យើងត្រូវទៅរកព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ដោយផ្ទាល់ ហើយទូលសួរព្រះអង្គថា «តើព្រះអង្គនឹងថែរក្សាទូលបង្គំទេ?» ហើយព្រះអង្គតែងតែឆ្លើយតបដោយប្រាប់យើងឲ្យទុកចិត្តព្រះអង្គទាំងស្រុងដោយគ្មានការសង្ស័យ។
ពេលណាយើងដឹងថា ព្រះទ្រង់គ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់ យើងនឹងថ្វាយគ្រប់ទាំងទុក្ខលំបាក និងបញ្ហាប្រឈមដល់ព្រះអង្គ។ សន្តិភាពដែលព្រះអង្គប្រទាននឹងបានធ្វើជាបន្ទាយដ៏មាំមួន សម្រាប់ចិត្តយើង។
ទោះបញ្ហាវាយប្រហារមក ហើយគ្រោះថ្នាក់កើតមាន
ទោះមិត្តសម្លាញ់ធ្វើឲ្យយើងខកចិត្ត ហើយសត្រូវរួបរួមគ្នា
តែមានការមួយដែលជួយឲ្យយើងជាប់នៅ ទោះមានរឿងអ្វីក៏ដោយ
ព្រះបន្ទូលសន្យាបានធានាយើងថា «ព្រះអម្ចាស់នឹងផ្គត់ផ្គង់យើង»1។
ហេតុនេះហើយសូមសរសេរអំពីការថប់បារម្ភនីមួយៗ ដែលអ្នកមានក្នុងសប្ដាហ៍នេះ។ ចូរអធិស្ឋានអំពីបញ្ហាទាំងអស់នោះ ដោយនាំពួកវាទៅថ្វាយនៅទាបព្រះបាទរបស់ព្រះអង្គដែលគង់នៅលើបល្ល័ង្ក នៅស្ថានសួគ៌។ ហើយបន្ទាប់មក សរសេរនៅជាប់បញ្ហានីមួយៗថា ចូរទុកចិត្តព្រះអង្គ ដោយមិនសង្ស័យចុះ។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ១ពេត្រុស ៥:៦-១១
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ និក្ខមនំ ១២-១៣ និង១ថែស្សាឡូនិច ២
1លោក John Newton, “Though Troubles Assail” (ឆ្នាំ១៧៧៥)។
