«តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងទេឬអីថា ពួកអ្នកដែលរត់នៅទីប្រណាំង គេរត់ទាំងអស់គ្នា ប៉ុន្តែមានតែ១ទេដែលបានរង្វាន់? ដូច្នេះ ចូររត់បែបឲ្យបានរង្វាន់ចុះ ហើយអស់អ្នកដែលតយុទ្ធគ្នា គេខំអត់សង្កត់ចិត្តគ្រប់ជំពូក គឺធ្វើដូច្នោះ ដើម្បីឲ្យបានតែភួងជ័យដែលត្រូវពុករលួយ តែយើងរាល់គ្នាវិញ គឺឲ្យបានមកុដ១ ដែលមិនចេះពុករលួយឡើយ បានជាខ្ញុំខំរត់យ៉ាងដូច្នោះ មិនមែនបែបដូចជាមិនស្គាល់ផ្លូវទេ» (១កូរិនថូស ៩:២៤-២៦)។
ការប្រកួតកីឡា មានសារៈសំខាន់ណាស់ក្នុងវប្បធម៌ជនជាតិក្រិក ហើយបានសាយភាយដល់ភាគខាងកើតនៃចក្រភពរ៉ូម៉ាំងក្នុងគ្រាសញ្ញាថ្មី។ អ្នកនិពន្ធម្នាក់បាននិយាយដោយសង្ខេប អំពីទីក្រុងកូរិនថូសថា ជាទីក្រុងដែលប្រជាជនទាមទារតែរបស់សំខាន់ពីរយ៉ាងប៉ុណ្ណោះគឺ នំប៉័ង និងការប្រកួតកីឡា1។
ការប្រកួតតូចៗប្រចាំតំបន់ ផ្តល់ឲ្យនូវរង្វាន់ជាច្រើនប្រភេទ តែក្នុងការប្រកួតធំៗ មានរង្វាន់តែមួយប៉ុណ្ណោះសម្រាប់អ្នកឈ្នះ ដែលច្រើនតែជា មកុដធ្វើពីស្លឹកឈើ។ អ្នកប្រកួតចំណាយពេលជាច្រើនខែឆ្នាំនៃជីវិតរបស់ពួកគេ ដើម្បីកាត់ផ្តាច់ខ្លួនចេញពីការសប្បាយផ្សេងៗ ដែលមានដូចជាទំនាក់ទំនង ចំណីអាហារ និងការដេញតាមការសប្បាយគ្រប់យ៉ាង ដែលអាចធ្វើឲ្យពួកគេបាត់បង់សមត្ថភាពយកជ័យជម្នះ ពោលគឺដើម្បីផ្ដោតចិត្តទៅលើមកុដមួយធ្វើពីស្លឹកឈើ។ សាវ័ក ប៉ុល ក៏បាននិយាយប្រៀបធៀបនឹងរឿងនេះ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តអ្នកជឿព្រះឲ្យរស់នៅ ដោយភ្នែកផ្ដោតទៅរករង្វាន់ដ៏អស់កល្បដែលជាការថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះគ្រីស្ទ និងមានការរួបរួមជាមួយព្រះអង្គ។
ក្នុងការប្រកួតឆ្លងខេត្តរបស់ក្រុមកីឡាករប្រចាំសាលារៀន ការប្រកួតដែលមានកីឡាករជាច្រើនចូលរួមពីដំបូង មិនយូរប៉ុន្មាន ក៏បានប្រែក្លាយជា៣ក្រុម ដូចជា ក្រុមតូចជាងគេដែលប្រកួតដើម្បីឲ្យបានមេដាយមាស និងក្រុមធំជាងគេដែលរត់នៅកណ្ដាលដែលទោះមិនឈ្នះបានមេដាយមាសក៏មិនអី ហើយក្រុមដែលរត់ក្រោយគេគឺប្រៀបដូចជា វិញ្ញាណដែលសង្ស័យ មានការរំខាន និងមានការខកចិត្ត។ ពាក្យ «រត់» ដែលសាវ័ក ប៉ុល បានប្រើក្នុងខនេះ គឺសំដៅទៅលើការរត់ប្រណាំង មិនមែនដោយភាពខ្ជិលច្រអូស ទៅមុខដោយគ្មានគោលដៅ និងគ្មានភាពឆេះឆួលនោះទេ តែដើម្បីឲ្យបានឈ្នះមេដាយមាស។
ក្នុងនាមយើងជាគ្រីស្ទាន យើងត្រូវនិយាយថា ទេចំពោះការរត់ដោយគ្មានគោលដៅ។ យើងត្រូវរត់ឲ្យបានមេដាយមាស។ ការរស់នៅដោយចិត្តផ្ដោតទៅលើរង្វាន់តម្រូវឲ្យមានការលះបង់ ជាពិសេសលះបង់បំណងចិត្ត ដែលខុសនឹងបំណងព្រះទ័យព្រះ។ ពាក្យ «អ្នកដែលតយុទ្ធគ្នា» ក្នុងខ.២៥ គឺជាពាក្យបកប្រែចេញពីពាក្យ agonizomenos ជាភាសាក្រិក ដែលជាឫសរបស់ពាក្យ «ការឈឺចាប់»។ ដើម្បីធ្វើជាកីឡាករ យើងមិនជ្រើសរើសយកភាពសុខស្រួលនោះទេ។ ដើម្បីរស់នៅជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងក៏មិនជ្រើសរើសយកភាពសុខស្រួលដែរ។ តើយើងបានត្រៀមខ្លួនឈឺចាប់ និងធ្វើការលះបង់ថ្វាយព្រះគ្រីស្ទហើយឬនៅ ដោយដឹងថា ទាល់តែមានការលះបង់ ទើបយើងអាចដកពិសោធន៍នឹងក្តីអំណរនៃការឈ្នះបានរង្វាន់សម្រាប់ការរស់នៅបានល្អថ្វាយព្រះអង្គ?
ប៉ុន្តែ តើយើងត្រូវធ្វើការលះបង់ ឬរត់ដោយមានការផ្ដោតចិត្តដូចនេះដោយរបៀបណា? យើងមិនអាចធ្វើបានដោយពឹងអាងកម្លាំង និងភាពសុចរិតរបស់ខ្លួនឯងបានទេ។ ការពឹងអាងដូចនេះ ជាវិញ្ញាណ និងការធ្វើតាមសាសនាក្លែងក្លាយ។ ការរួបរួមរបស់យើងជាមួយព្រះគ្រីស្ទ មិនគ្រាន់តែផ្តល់ឲ្យនូវកម្លាំង និងសក្ដានុពលសម្រាប់ការផ្លាស់ប្ដូរនេះប៉ុណ្ណោះទេ។
ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើជាគំរូនៃការស្ម័គ្រព្រះទ័យលះបង់ ដោយការសន្យាប្រទានរង្វាន់ដ៏អស់កល្ប (ហេព្រើរ ១២:២)។ ពេលណាព្រះអង្គជួយចិត្ត និងការរស់នៅរបស់យើង យើងនឹងអាចចេញទៅរត់ប្រណាំងថ្វាយព្រះអង្គ និងដើរតាមព្រះអង្គដោយក្តីអំណរដែលគ្មានដែនកំណត់។
ពេលគេសួរលោក អេរិក លីឌែល (Eric Liddell) ដែលជាកីឡាករអូឡាំពិកស្កត់ឡិនដ៏ល្បីល្បាញ និងជាបេសកជន អំពីផែនការនៃការរត់ប្រណាំងរបស់គាត់ដែលបាននាំឲ្យគាត់ទទួលបានមេដាយមាស ក្នុងការរត់ប្រណាំងអូឡាំពិកចម្ងាយ៤០០ម៉ែត្រ គាត់ក៏បានឆ្លើយថា «ខ្ញុំបានរត់ចម្ងាយ២០០ម៉ែត្រដំបូង អស់ពីសមត្ថភាព។ បន្ទាប់មក ក្នុងចម្ងាយ២០០ម៉ែត្រទៀត ខ្ញុំខិតខំរត់កាន់តែខ្លាំងដោយជំនួយមកពីព្រះអង្គ»។ ដូចនេះនៅថ្ងៃនេះ ចូរយើងកុំរត់ដោយគ្មានគោលដៅ ឬដោយភាពខ្ជិលច្រអូស តែរត់កាន់តែខ្លាំង ដោយជំនួយមកពីព្រះអង្គ ដើម្បីឲ្យបានមេដាយមាស ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ហេព្រើរ ១២:១-៣
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ និក្ខមនំ ២៣-២៤ និង២ថែស្សាឡូនិច ២
1លោក Erich Sauer, In the Arena of Faith: A Call to the Consecrated Life (Eerdmans, ឆ្នាំ១៩៦៦), ទំព័រ ៣០។
