ការកុហកអំពីភាពឯកោ (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
ដោយAlistair Begg
March 10, 2025
«ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ តើទ្រង់នឹងភ្លេចទូលបង្គំដល់កាលណាទៀត តើដល់អស់កល្បឬអី តើនឹងលាក់ព្រះភក្ត្រទ្រង់ចំពោះទូលបង្គំដល់កាលណា» (ទំនុកតម្កើង ១៣:១)។
មនុស្សចូលចិត្តនិយាយថា ពេលវេលាកន្លងផុតទៅលឿនណាស់ ពេលដែលយើងកំពុងសប្បាយចិត្ត។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលជីវិតជួបការលំបាក ពេលវេលាហាក់ដូចជាមានដំណើរទៅមុខយឺតៗ។ យើងក៏បានគិតថា «ខ្ញុំមិនដឹងថា ខ្ញុំអាចឆ្លងកាត់កាលៈទេសៈដ៏លំបាកនេះឬអត់ទេ។ ហើយខ្ញុំក៏មិនដឹងថា ខ្ញុំអាចស៊ូទ្រាំបានឬអត់ទេ»។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកតម្កើងជំពូក១៣ ស្ដេច ដាវីឌ បានចោទសួរជាញឹកញាប់ថា «តើដល់ពេលណា? តើដល់កាលណាទៀត»? ក្នុងបទគម្ពីរនេះ ស្ដេច ដាវីឌ មិនបានពិពណ៌នា អំពីបញ្ហារបស់ទ្រង់ជាលម្អិតទេ ប៉ុន្តែទ្រង់ពិតជាមានអារម្មណ៍ថា ព្រះអម្ចាស់បានភ្លេច និងបោះបង់ចោលទ្រង់ហើយ។ នេះជាអារម្មណ៍ដែលយើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែធ្លាប់មាន។ គឺនៅពេលដែលយើងបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ឬនៅពេលដែលយើងដើរកាត់ជ្រលងនៃសេចក្តីទុក្ខតែម្នាក់ឯង។
ការរស់នៅដោយមិនមានទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដទៃអាចធ្វើឲ្យយើងជួបការលំបាក។ ប៉ុន្តែ ក្នុងបទគម្ពីរនេះ ស្ដេចដាវីឌកំពុងមានបន្ទូលអំពីរឿងដែលសំខាន់ជាងនេះទៀត គឺការមានអារម្មណ៍ថា ដាច់ចេញពីព្រះ។
នេះជាអារម្មណ៍ដែលកើតមានចំពោះរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គជាច្រើននាក់ ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីបទាំងមូល។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរអេសាយ រាស្ត្ររបស់ព្រះដែលបាននិរទេសបានស្រែកឡើងថា ព្រះអម្ចាស់បានបោះបង់ពួកគេ ព្រះអង្គបានភ្លេចពួកគេហើយ (អេសាយ ៤៩:១៤)។ នៅពេលខ្លះ អ្នកដើរតាម និងអ្នកបម្រើពិតប្រាកដរបស់ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានអារម្មណ៍ចង់និយាយថា ព្រះអម្ចាស់ពិតជាបានភ្លេចយើង។ បើព្រះអង្គមិនបានភ្លេចយើង បើព្រះអង្គនៅតែគង់នៅជាមួយយើង ហេតុអ្វីយើងជួបរឿងនេះ? បើព្រះអង្គពិតជាមើលថែយើង ពិតណាស់ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវរងទ្រាំការលំបាកទាំងអស់នេះទេ។
ប៉ុន្តែ ក្នុងពេលដែលស្ដេច ដាវីឌ ធ្លាក់ទឹកចិត្ត យើងឃើញថា ការយល់ឃើញរបស់ទ្រង់ (មានលក្ខណៈដូចយើងជាញឹកញាប់ដែរ) មិនបានឆ្លុះបញ្ចាំងការពិតនោះទេ។ ហើយទ្រង់ក៏មានភាពពេញវ័យខាងឯវិញ្ញាណ និងការបន្ទាបខ្លួនដែលអាចឲ្យទ្រង់ទទួលស្គាល់ថា អារម្មណ៍របស់ទ្រង់មិនសមស្របនឹងសេចក្តីពិតដែលទ្រង់បានស្គាល់នោះទេ។ ហេតុនេះហើយ ទ្រង់បានរម្លឹកខ្លួនឯងអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់មិនចេះប្រែប្រួល សេចក្តីសង្គ្រោះ និងសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះអម្ចាស់ ហើយបានប្ដេជ្ញាចិត្តថា នឹងអរសប្បាយក្នុងសេចក្តីទាំងនោះ ខណៈពេលដែលទ្រង់ជួបការលំបាក និងរងទុក្ខ (ទំនុកតម្កើង ១៣:៥-៦)។
នេះជាភាពតានតឹង ដែលមានពេញដោយក្តីសង្ឃឹមក្នុងជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទ។ ខណៈពេលដែលយើងរម្លឹកខ្លួនឯងថា ព្រះទ្រង់មិនបានឈប់ស្រឡាញ់យើង មិនបានឈប់រំដោះយើង មិនបានឈប់ធ្វើការក្នុងយើងទេ យើងនៅតែទូលសួរថា «តើដល់ពេលណាទៀតព្រះអម្ចាស់អើយ? តើព្រះអង្គគង់នៅទីណា?»
ចូរយើងឈប់ជឿការកុហកថា ព្រះអង្គបានបោះបង់ចោលយើងដែលអារម្មណ៍របស់យើងកំពុងដឹកនាំយើង។ ចូរទុកចិត្តលើការឆ្លើយតបដ៏កម្សាន្តចិត្តរបស់ព្រះអង្គ ទោះកាន់រាស្ត្រដែលភ្លេចភ្លាំងថា «ចុះតើស្ត្រីនឹងភ្លេចកូនដែលកំពុងបៅដោះ ឥតមានអាណិតដល់កូនដែលចេញពីផ្ទៃខ្លួនមកបានដែរឬ អើ គេនឹងភ្លេចបាន ប៉ុន្តែអញមិនដែលភ្លេចឯងឡើយ។ មើល អញបានចារឹកឯងទុកនៅផ្ទៃបាតដៃរបស់អញហើយ អស់ទាំងកំផែងឯងនៅចំពោះភ្នែកអញជានិច្ច» (អេសាយ ៤៩:១៥-១៦)។ ការយកព្រះទ័យទុកដាក់របស់ព្រះអង្គ ចំពោះកូនព្រះអង្គគឺប្រៀបដូចជាព្រះអាទិត្យដែលមិនផ្លាស់ប្ដូរ។ ទោះមានពពកបាំងយ៉ាងណាក៏ព្រះអាទិត្យនៅតែរះ។
តើអ្នកនឹងទុកចិត្តលើភាពមិនប្រែប្រួលរបស់ព្រះអង្គនៅថ្ងៃនេះទេ? ពេលណាអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ព្រះអង្គបានបោះបង់ចោលអ្នក ចូរដឹងថា ព្រះអង្គទតមើលទៅព្រះហស្តព្រះអង្គ ដែលមានឆ្លាក់ឈ្មោះកូនរបស់ព្រះអង្គទាំងអស់ ហើយព្រះអង្គមានបន្ទូលថា ព្រះអង្គទតឃើញយើងហើយ គឺមិនបានភ្លេចយើងទេ។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ទំនុកតម្កើង ១៣
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ យ៉ូប ១៤-១៦ និង១កូរិនថូស ៦