១កូរិនថូស ១២:២១-២៦
ដើម្បីមិនឲ្យមានសេចក្តីបែកខ្ញែកគ្នាក្នុងរូបកាយឡើយ តែឲ្យអវយវៈទាំងប៉ុន្មាន បានជួយគាំពារគ្នាទៅវិញទៅមក។ ១កូរិនថូស ១២:២៥
នៅពេលយប់មួយនោះ គេបានទូរស័ព្ទមកក្រុមអភិរក្សសត្វដំរី ក្នុងតំបន់អភិរក្សមួយនៅប្រទេសកេនយ៉ា នៅពេលយប់ជ្រៅ ដើម្បីប្រាប់ពួកគេថា មានកូនដំរីមួយក្បាលបានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងអណ្តូង។ ក្រុមជួយសង្រ្គោះក៏បានមកដល់កន្លែងសម្រែកនៃភាពអស់សង្ឃឹមដែលកំពុងជន់ជោរភាពងងឹត ហើយក៏បានដឹងថា សត្វឆ្កែព្រៃហាយយេណាស បានស៊ីប្រមោយរបស់វាដាច់អស់២ភាគបីហើយ។ គេក៏បានដឹកកូនដំរីនោះទៅកន្លែងមានសុវត្ថិភាព ហើយក៏បានដាក់ឈ្មោះឲ្យវាថា ឡងអ៊ូរ៉ូ (Long’uro)ដែលមានន័យថា “របស់ដែលបានដាច់”។ ទោះវានៅសល់ប្រមោយតែ១ភាគ៣ក៏ដោយ ក៏របួសនៅលើប្រមោយរបស់វាបានជាសះស្បើយ ហើយហ្វូងដំរីក្នុងតំបន់អភិរក្សបានទទួលចិញ្ចឹមវាដោយក្តីស្រឡាញ់។ សត្វដំរីមាននិស្ស័យធម្មជាតិពីកំណើតមក ដែលធ្វើឲ្យពួកវាដឹងថា ពួកវាត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក ហេតុនេះហើយពួកវាចេះជួយគ្នាក្នុងគ្រាអាសន្ន។
ក្នុងបទគម្ពីរ១កូរិនថូស ជំពូក១២ សាវ័កប៉ុលបាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ថា យើងត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក ក្នុងរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ។ គាត់បានពាក្យប្រៀបប្រដូច អំពីរូបកាយរបស់មនុស្ស និងអវយវៈនីមួយៗ ដើម្បីពិពណ៌នាថា ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យរាស្រ្តព្រះអង្គ ស្វាគមន៍អំណោយទានដែលមនុស្សម្នាក់ៗមាន ព្រោះអ្នកជឿម្នាក់ៗមានភាពចាំបាច់ ដើម្បីឲ្យរូបកាយទាំងមូលមានដំណើរការ(ខ.១២-២៦)។ បន្ទាប់មក សាវ័កប៉ុលក៏បានបកស្រាយអំពីរបៀបដែលការរូបរួមនៅក្នុងភាពខុសប្លែកគ្នា បានកើតមានយ៉ាងជោគជ័យ។ គាត់បានបង្រៀនថា “ព្រះទ្រង់បានផ្សំរូបកាយ ព្រមទាំងប្រទានឲ្យអវយវៈណាដែលខ្វះ បានប្រសើរលើសជាងទៅទៀត ដើម្បីមិនឲ្យមានសេចក្តីបែកខ្ញែកគ្នាក្នុងរូបកាយឡើយ តែឲ្យអវយវៈទាំងប៉ុន្មាន បានជួយគាំពារគ្នាទៅវិញទៅមក”(ខ.២៤-២៥)។
ទោះយើងខ្លាំង ឬខ្សោយ មានសមត្ថភាពច្រើន ឬជាមនុស្សសាមញ្ញក្តី ចូរយើងជួយគ្នាទៅវិញទៅមក។ យើងត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក គឺមិនខុសពីសត្វដំរីទេ។—Elisa Morgan
តើអ្នកបានទទួលជំនួយពីមហាគ្រួសាររបស់ព្រះ នៅពេលណា? តើអ្នកនឹងធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីជួយអ្នកជឿដទៃទៀត នៅថ្ងៃនេះ?
ឱព្រះអម្ចាស់ សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំ ឲ្យនឹកចាំអំពីតម្លៃរបស់អវយវៈនីមួយៗក្នុងរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ
ហើយបង្ហាញទូលបង្គំនូវរបៀបទទួល និងផ្តល់ជំនួយ ដើម្បីឲ្យយើងខ្ញុំមានកម្លាំងឡើង ដោយសារការរួបរួមគ្នា។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ចោទិយកថា ១៧-១៩ និង ម៉ាកុស ១៣:១-២០
