«ពិតមែន មានភស្តុតាងបានកើតឡើងក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា ដើម្បីនឹងបញ្ជាក់ការងារជាសាវ័ករបស់ខ្ញុំ ដោយការអត់ធន់ ដោយទីសម្គាល់ ការអស្ចារ្យ និងការឫទ្ធិបារមីគ្រប់យ៉ាង» (២កូរិនថូស ១២:១២)។
ពេលណាយើងគិតអំពីរយៈពេលនៅក្រោយការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ និងការយាងឡើងស្ថានសួគ៌វិញ របស់ព្រះយេស៊ូវ គឺនៅពេលដែលពួកសាវ័កមានភាពរីកចម្រើនយ៉ាងខ្លាំង ក្នុងការងារបម្រើព្រះ ហើយពួកជំនុំបានកើតមាន នោះយើងងាយនឹងស្រមៃអំពី «ទីសម្គាល់ ការអស្ចារ្យ និងការឫទ្ធិបារមីគ្រប់យ៉ាង» ដែលពួកគេបានធ្វើ ហើយយើងក៏ចង់ឃើញព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនោះផ្ទាល់ភ្នែកផងដែរ ដើម្បីឲ្យជំនឿយើងបានពង្រឹងកាន់តែរឹងមាំឡើង ហើយការងាររបស់យើងក៏កាន់តែផុសផុល ដោយសារពួកគេ។
យើងមិនចាំបាច់ឆ្ងល់ទេ ទាំងគុណភាព និងបរិមាណនៃការអស្ចារ្យក្នុងសម័យនោះ មានលក្ខណៈពិសេស ហើយមនុស្សសម័យក្រោយមិនអាចធ្វើដូចបានឡើយ។ ពួកសាវ័កបានទទួលអំណោយទានខាងការអស្ចារ្យលើសគ្រីស្ទានសម័យបច្ចុប្បន្ន។ យើងចាំបាច់ត្រូវកត់សម្គាល់ថា ពួកជំនុំដំបូងមិនបានប្រើបទពិសោធន៍ទាំងអស់នេះ ដើម្បីល្បងលជំនឿរបស់ពួកគេនោះទេ។ យើងមិនអាចផ្ដោតទៅលើការអស្ចារ្យតែម្យ៉ាង ដោយមិនមើលបរិបទ ដែលក្នុងនោះអ្នកដែលបានពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ស្រាប់តែយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះការយល់ដឹង និងការប្រកាសព្រះបន្ទូលព្រះ ដែលប្រទានកម្លាំងឲ្យពួកគេ «មានចិត្តអត់ធ្មត់បំផុត» ឬ «ការស៊ូទ្រាំដ៏អស្ចារ្យ» ពេញមួយជីវិតពួកគេ។ ពួកជំនុំបានកើតមានឡើង ភាគច្រើនមិនមែនដោយសារការអស្ចារ្យ តែដោយសារការអត់ធន់ដ៏ស្មោះត្រង់ និងភាពក្លាហានរបស់ពួកសាវ័ក។
សាវ័ក ប៉ុល មិនចង់ឲ្យការងាររបស់គាត់ ផ្ដោតទៅលើការអស្ចារ្យដែលគាត់បានធ្វើ ឬទៅលើទុក្ខលំបាកដែលគាត់បានអត់ទ្រាំនោះទេ តែទៅលើសេចក្តីជំនឿដែលមានការប្ដេជ្ញាចិត្ត ដែលព្រះទ្រង់ប្រទានមកគាត់ និងសេចក្តីពិតដែលគាត់បានចែកចាយ។ ពេលយើងសង្កេតមើលការងាររបស់សាវ័ក ប៉ុល ឃើញបន្ទុករបស់គាត់ និងឮសម្លេងស្រែកយំក្នុងចិត្តគាត់ នោះយើងអាចដឹងយ៉ាងងាយថា ទីសម្គាល់ និងការអស្ចារ្យដែលព្រះទ្រង់ធ្វើតាមរយៈគាត់ មិនមែនដើម្បីបង្ហាញឲ្យគេមើលឲ្យប្លែកភ្នែកនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ការអស្ចារ្យទាំងនោះកើតចេញពីទុក្ខវេទនា និងការលំបាក ក្នុងជីវិតដែលពិបាកដល់កម្រិតមួយ ហើយបានសង្កត់ធ្ងន់អំពីសារៈសំខាន់នៃសេចក្តីពិត នៃព្រះរាជសារដែលពួកគេបានចែកចាយ។
ការយល់អំពីបរិបទនេះ អាចបណ្ដាលឲ្យគេចោទសួរថា គាត់អាចបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីជំនឿដ៏រឹងមាំដោយរបៀបណា គឺមិនមែនចោទសួរថា គាត់បានធ្វើការអស្ចារ្យច្រើនប៉ុណ្ណានោះទេ។ តើគាត់អាចបន្តបម្រើព្រះ ដោយការអត់ធន់បំផុតក្នុងទុក្ខលំបាកដោយរបៀបណា? គឺដោយសារជំនឿដែលគាត់មានលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងការយល់ដឹងរបស់គាត់ខាងព្រះបន្ទូលព្រះប៉ុណ្ណោះ។
តើមានអ្វីខ្លះជួយឲ្យយើងអាចឆ្លងកាត់ការល្បងល និងបញ្ហាប្រឈមក្នុងជីវិតជាគ្រីស្ទាន ដោយការអត់ធន់បាន? តើដោយសារការអស្ចារ្យឬ? ទីសម្គាល់ឬ? ទេ! ការអស្ចារ្យជាជំនួយពិសេសមកពីព្រះអង្គដែលអាចជួយយើងនៅពេលណាមួយ តែការយល់គោលលទ្ធិមូលដ្ឋានរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ ដោយភាពរឹងមាំ និងការដកពិសោធន៍ទេដែលពិតជាបានធ្វើជាពន្លឺសម្រាប់ផ្លូវយើង ពេលណាអ្វីៗផ្សេងទៀតហាក់ដូចជាងងឹត (ទំនុកតម្កើង ១១៩:១០៥) និងធ្វើជាឫសនៃជំនឿដែលចាក់ចូលជ្រៅ ពោលគឺធ្វើជាយុថ្កាសម្រាប់វិញ្ញាណយើង (ហេព្រើរ ៦:១៩)។ ពេលណាសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ បានតាំងនៅក្នុងចិត្ត និងគំនិតយើង យើងអាចនិយាយដោយទំនុកចិត្តថា «ឱពួកបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអើយ គ្រឹះរបស់អ្នកពិតជារឹងមាំណាស់ដែលព្រះអង្គបានសង់សម្រាប់ជំនឿរបស់អ្នក ដែលជឿព្រះបន្ទូលដ៏ប្រសើររបស់ព្រះអង្គ»1។
តើមានអ្វីជួយទ្រទ្រង់អ្នក? គឺមិនមែនការដកពិសោធន៍នៅខាងក្រៅជាមួយការអស្ចារ្យនោះទេ តែជំនឿនៅខាងក្នុងវិញដែលជួយទ្រទ្រង់អ្នក។ កិច្ចការដែលព្រះវិញ្ញាណធ្វើក្នុងអ្នក នឹងតែងតែធ្វើជាការអស្ចារ្យដែលធំប្រសើរជាងអ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះទ្រង់ធ្វើនៅជុំវិញខ្លួនអ្នក។ ពេលអ្នកដទៃមើលមកអ្នក សូមឲ្យគេមិនគ្រាន់តែបានឃើញការអស្ចារ្យដែលព្រះអង្គធ្វើក្នុងជីវិតអ្នក តែក៏ឃើញភាពអត់ធ្មត់បំផុតដែលអ្នកមានក្នុងទុក្ខលំបាក និងឃើញព្រះចេស្ដាព្រះវិញ្ញាណ ខណៈពេលដែលអ្នកចុះចូលនឹងសេចក្តីពិតនៃព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ យ៉ាកុប ៥:៧-១១
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ យ៉ូប ២២-២៤ និង១កូរិនថូស ៨
1លោក Anon. (possibly Robert Keene), “How Firm a Foundation” (ឆ្នាំ១៧៨៧)។
