យ៉ូហាន ១៦:១៦-២៤
សេចក្តីព្រួយរបស់អ្នករាល់គ្នា នឹងប្រែទៅជាសេចក្តីអំណរវិញ … ក៏នឹងឥតមានអ្នកណាដកយកសេចក្តីអំណរនោះ ចេញពីអ្នករាល់គ្នាបានឡើយ។ យ៉ូហាន ១៦:២០,២២
មានពេលមួយ ក្មេងជំទង់ម្នាក់បាននិយាយ នៅចំពោះមុខរដ្ឋសភាអាមេរិកថា គាត់មានសិទ្ធិទទួលបានភាពសប្បាយរីករាយ។ ប៉ុន្តែ នាងអាចនិយាយដូចនេះ ជំនួសមុខឲ្យមនុស្សទាំងអស់ នៅគ្រប់ទិសទី ព្រោះមនុស្សម្នាក់ៗសុទ្ធតែស្រែករកភាពសប្បាយរីករាយ។ គ្រូជោគជ័យម្នាក់ បានបង្រៀនថា “ព្រះចង់ឲ្យអ្នកសប្បាយចិត្ត”។
តើគាត់និយាយត្រូវទេ? ព្រះគម្ពីរប៊ីបមិនបានហាមយើងមិនឲ្យស្វែងរកសុភមង្គលនោះទេ។ ប៉ុន្តែ យើងចាំបាច់ត្រូវទទួលស្គាល់ថា សុភមង្គលនៅផែនដី មិនស្ថិតស្ថេរឡើយ គឺច្រើនតែអាស្រ័យទៅលើកាលៈទេសៈដែលមានការផ្លាស់ប្តូរជានិច្ច។ ជាងនេះទៅទៀត ជួនកាល បើមិនប្រយ័ត្នទេ ការបំពេញបំណងចិត្តរបស់ខ្លួនឯង អាចធ្វើឲ្យប៉ះពាល់សុភមង្គលរបស់អ្នកដទៃ។
ព្រះយេស៊ូវចង្អុលបង្ហាញយើង ឲ្យងាកទៅរកអ្វីដែលល្អប្រសើរជាងនេះ។ ព្រះអង្គជ្រាបថា ព្រះអង្គនឹងត្រូវគេយកដែកគោលមកដំព្រះកាយព្រះអង្គជាប់នឹងឈើឆ្កាងរបស់ចក្រភពរ៉ូម៉ាំង ដែលនៅលើឈើឆ្កាងនោះ ព្រះអង្គបានទទួលយកបាបរបស់លោកិយទាំងមូល។ តែព្រះអង្គបានគិតដល់សិស្សរបស់ព្រះអង្គ។ បានជាព្រះអង្គប្រាប់ពួកគេថា “ប្រាកដមែន ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា អ្នករាល់គ្នានឹងយំ ហើយសោកសង្រេង តែលោកីយ៍នឹងអរសប្បាយឡើង អ្នករាល់គ្នានឹងព្រួយចិត្ត តែសេចក្តីព្រួយរបស់អ្នករាល់គ្នា នឹងប្រែទៅជាសេចក្តីអំណរវិញ”(យ៉ូហាន ១៦:២០)។ បន្ទាប់មក ព្រះអង្គក៏បានសន្យាថា “ឥតមានអ្នកណាដកយកសេចក្តីអំណរនោះ ចេញពីអ្នករាល់គ្នាបានឡើយ”(ខ.២២)។
ក្តីអំណរប្រភេទនេះ គឺលើសពីការមានអារម្មណ៍ល្អ ដោយសារមានរឿងល្អៗកើតឡើងចំពោះយើង។ ក្តីអំណរនេះកើតចេញពីការធ្វើតាមបំណងព្រះទ័យព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌។ ព្រះយេស៊ូវក៏មានបន្ទូលផងដែរថា “ចូរស្វែងរកនគរ និងសេចក្តីសុចរិតនៃព្រះជាមុនសិន ទើបគ្រប់របស់ទាំងនោះ នឹងបានប្រទានមកអ្នករាល់គ្នាថែមទៀតផង”(ម៉ាថាយ ៦:៣៣)។
សុភមង្គលអាចរបូតចេញពីជីវិតយើង នៅពេលណាយើងជួបកាលៈទេសៈមិនល្អ។ ក្តីអំណរដែលកើតចេញពីការដើរតាមព្រះយេស៊ូវ អាចចម្រើនឡើង ទោះស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈណាក៏ដោយ។—Tim Gustafson
តើការដេញតាមអ្វីដែលអ្នកចង់បាន បានបណ្តាលឲ្យអ្នកមិនសប្បាយចិត្តយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ? តើសុភមង្គល និងក្តីអំណរខុសគ្នាដូចម្តេចខ្លះ?
ឱព្រះវរបិតា សូមព្រះអង្គបង្រៀនទូលបង្គំ ឲ្យស្គាល់ភាពខុសគ្នារវាងសុភមង្គលបណ្ដោះអាសន្ន និងក្តីអំណរដ៏ស្ថិតស្ថេរ។
For further study, read Jesus Is in the Room at DiscoverODB.org.
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : យ៉ូស្វេ ៤-៦ និង លូកា ១:១-២០
