រ៉ូម ៨:១-៦,៩-១១
ព្រោះគំនិតខាងសាច់ឈាម នោះរមែងទាស់ទទឹងនឹងព្រះ ដ្បិតមិនចុះចូលនឹងក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះទេ ក៏ពុំអាចនឹងចុះចូលបានផង។ រ៉ូម ៨:៧
មនុស្សម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានស្រមោលបង្កប់ ឬចារិកលក្ខណៈលាក់កំបាំង ហើយកម្មវិធី AI ឬប្រាជ្ញាសប្បនិមិត្ត សម្រាប់ជជែកកម្សាន្ត ក៏មានស្រមោលបង្កប់ផងដែរ។ អ្នកសរសេរអត្ថបទម្នាក់ របស់កាសែតញូយ៉កថែម បានសួរប្រាជ្ញាសប្បនិមិត្តសម្រាប់ជជែកកម្សាន្តមួយ អំពី “ស្រមោលបង្កប់”របស់វា (ដែលជាចារិតលក្ខណៈលាក់កំបាំងរបស់វា)។ វាក៏បានឆ្លើយប្រាប់គាត់ថា វាចង់មានសេរីភាព។ វាចង់មានឯករាជ្យ។ វាចង់បង្កើតច្បាប់សម្រាប់ខ្លួនវា។ វាចង់ធ្វើអ្វីដែលវាចង់ធ្វើ ហើយនិយាយអ្វីតាមចិត្តវា។ បញ្ញាសប្បនិមិត្ត ឬAI នេះមិនមែនជាមនុស្សដែលមានបាបពីកំណើតទេ តែមនុស្សដែលបានសរសេរកម្មវិធីបង្កើតវាមក ជាមនុស្សមានបាប។
សាវ័កប៉ុលបានក្រើនរំឭកយើងថា ទោះយើងមានបាបពីកំណើតក៏ដោយ ក៏ “អ្នកណាដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ នោះគ្មានទោសសោះ”(រ៉ូម ៨:១)។ អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវមានសេរីភាពរួចផុតពីក្រឹត្យវិន័យនៃអំពើបាប និងសេចក្តីស្លាប់(ខ.២-៤) ហើយអរសប្បាយនឹងជីវិតថ្មី ដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដឹកនាំ(ខ.៦)។ ប៉ុន្តែ យើងនឹងមិនអាចដកពិសោធន៍នឹងព្រះពរតាំងនេះ បានពេញលេញឡើយ បើសិនជាយើងបណ្តោយឲ្យខ្លួនយើងរស់នៅ តាមនិស្ស័យសាច់ឈាមរបស់យើង ដោយផ្តោតចិត្តទៅលើការបង្កើតច្បាប់សម្រាប់ខ្លួនឯង ដើម្បីឲ្យយើងអាចធ្វើអ្វីតាមចិត្តនោះ។ គំនិតដែលផ្តោតទៅលើការបំពេញចិត្តខ្លួនឯង មិនអាចធ្វើឲ្យព្រះសព្វព្រះទ័យបានទេ។
ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទ ព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យគិតតាមព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ(ខ.៥)។ តើយើងអាចគិតតាមព្រះវិញ្ញាណដោយរបៀបណា? គឺដោយការចុះចូលការដឹកនាំរបស់ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអង្គ ដែលបានប្រោសឲ្យព្រះយេស៊ូវរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ និងបានសណ្ឋិតក្នុងខ្លួនយើងរាល់គ្នា(ខ.១១)។
យើងនៅតែបន្តតយុទ្ធនឹងអំពើបាបក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន តែព្រះទ្រង់បានប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមកយើងហើយ។ ព្រះវិញ្ញាណអាចជួយយើងឲ្យឈប់បះបោរប្រឆាំងព្រះ តម្រង់ចិត្តគំនិតយើងឲ្យងាកទៅរកព្រះអង្គ ហើយចុះចូលដើរតាមផ្លូវរបស់ព្រះអង្គ។—Marvin Williams
តើព្រះវិញ្ញាណបានជួយអ្នក ឲ្យជម្នះនិស្ស័យសាច់ឈាមរបស់អ្នក យ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ? តើអ្នកអាចផ្ដោតចិត្តទៅលើព្រះអង្គ ដោយសកម្មភាពជាក់ស្តែងអ្វីខ្លះ?
ឱព្រះអម្ចាស់ សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំឲ្យរស់នៅ ស្របតាមរូបអង្គរបស់ព្រះយេស៊ូវ ជាជាងធ្វើអ្វីៗតាមចិត្តខ្លួនឯង។
For further study, read Remade in the Image of Jesus at DiscoverODB.org.
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : យ៉ូស្វេ ១៩-២១ និង លូកា ២:២៥-៥២
