១សាំយ៉ូអែល ៨:១-៩
ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលនឹងលោកថា … ដ្បិតគេមិនបានបោះបង់ចោលឯងទេ គឺបោះបង់ចោលអញវិញ។ ១សាំយ៉ូអែល ៨:៧
ក្នុងរឿងនិទាន ដែលលោកអេច ជី វែល(H. G. Wells) បាននិពន្ធ មានចំណងជើងថា “ប្រទេសរបស់មនុស្សខ្វាក់” តួអង្គឈ្មោះ នូនេហ្ស(Nuñez) បានរអិលជើងធ្លាក់តាមជំរាលភ្នំ ចូលទៅក្នុងជ្រលងភ្នំមួយ ដែលប្រជាជនរស់នៅទីនោះ សុទ្ធតែជាមនុស្សខ្វាក់។ មានជំងឺឆ្លងម្យ៉ាងបានធ្វើឲ្យអ្នករស់នៅទីនោះខ្វាក់ភ្នែក ហើយក៏បានឆ្លងទៅដល់មនុស្សជំនាន់ក្រោយផងដែរ ធ្វើឲ្យពួកគេខ្វាក់ពីកំណើត ហើយក៏បានសម្របខ្លួននឹងការរស់នៅ ដោយមិនអាចមើលឃើញអ្វីទាំងអស់។ នូនេហ្សក៏បានពន្យល់ពួកគេ អំពីសារៈសំខាន់នៃការមានភ្នែកមើលឃើញ តែពួកគេមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងអ្វីដែលគាត់និយាយទេ។ ទីបំផុត គាត់ក៏បានរកឃើញច្រកផ្លូវនៅលើកំពូលភ្នំ ដែលគាត់អាចប្រើ ដើម្បីចាកចេញពីជ្រលងនោះបាន។ គាត់មានសេរីភាពហើយ ប៉ុន្តែ គាត់បានមើលពីលើកំពូលភ្នំនោះ ឃើញថ្មមួយផ្ទាំងធំមួយ ដែលហៀបនឹងរមៀលមកធ្លាក់ចំប្រជាជនដែលកំពុងរស់នៅក្នុងជ្រលងនោះ។ គាត់បានព្យាយាមដាស់តឿនពួកគេ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនបានអើពើសោះ។
រឿងនិទាននេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំរឿងដែលបានកើតឡើង ចំពោះហោរាសាំយូអែល។ នៅពេលដែលគាត់ជិតដល់ចុងបញ្ចប់នៃជីវិតគាត់ ពួកកូនប្រុសរបស់គាត់មិនបានដើរតាមគន្លងរបស់គាត់ ក្នុងការស្រឡាញ់ និងបម្រើព្រះទេ(១សាំយ៉ូអែល ៨:៣)។ ដោយសារពួកគេខ្វាក់ខាងវិញ្ញាណ “ពួកចាស់ទុំនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល” (ខ.៤) ក៏បានទាមទារហោរាសាំយូអែលឲ្យតែងតាំងមនុស្សម្នាក់ធ្វើជាស្តេច គ្រប់គ្រងប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល(ខ.៦)។ ពួកគេបានងាកបែរចេញពីព្រះ និងសេចក្តីជំនឿ។ ព្រះអង្គក៏បានប្រាប់ហោរាសាំយូអែលថា “ដ្បិតគេមិនបានបោះបង់ចោលឯងទេ គឺបោះបង់ចោលអញវិញ”(ខ.៧)។
យើងចង់ឲ្យគេដើរតាមផ្លូវព្រះ តែនៅពេលណាគេបដិសេធព្រះអង្គ ដោយភាពខ្វាក់ខាងវិញ្ញាណ យើងអាចមានការឈឺចិត្ត។ ប៉ុន្តែ សេចក្តីសង្ឃឹមនៅតែមាន សម្រាប់មនុស្សដែលបានខ្វាក់ ដោយសារព្រះនៃលោកិយនេះ(២កូរិនថូស ៤:៤)។ ចូរយើងស្រឡាញ់ពួកគេ។ អធិស្ឋានឲ្យពួកគេ។ ព្រះដែលបានធ្វើឲ្យពន្លឺរបស់ទ្រង់ភ្លឺក្នុងចិត្តរបស់យើង(ខ.៦) ក៏អាចធ្វើឲ្យពន្លឺរបស់ទ្រង់ភ្លឺក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេផងដែរ។—Tom Felten
តើអ្នកមានការលើកទឹកចិត្តយ៉ាងណា នៅពេលដែលបានដឹងថា ព្រះអម្ចាស់ទតឃើញមនុស្សដែលមិនអាចឃើញព្រះអង្គ?
ហេតុអ្វីក្តីសង្ឃឹមនៅតែមាន សម្រាប់អ្នកដែលខ្វាក់ខាងវិញ្ញាណ?
ឱព្រះនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំ ឲ្យអធិស្ឋានឲ្យមនុស្សដែលខ្វាក់មើលមិនឃើញក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ
ហើយទុកចិត្តថា ព្រះអង្គគង់នៅជាមួយពួកគេ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ពួកចៅហ្វាយ ១-៣ និង លូកា ៤:១-៣០
