«ខ្លួនយើងរាល់គ្នាដែលមានផលជាដំបូងរបស់ព្រះវិញ្ញាណ ក៏ថ្ងូរក្នុងខ្លួនដែរ ទាំងរង់ចាំទំរាំការទទួលជាកូនចិញ្ចឹម គឺជាសេចក្តីប្រោសលោះដល់រូបកាយយើងផង» (រ៉ូម ៨:២៣)។
ការដកពិសោធន៍នឹងជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទមានភាពអស្ចារ្យ តែក៏មានបញ្ហាប្រឈមជាច្រើនដែរ។
យើងបានទទួលការអត់ទោសបាបហើយ។ ព្រះអង្គបានទទួលចិញ្ចឹមយើងក្នុងគ្រួសារព្រះអង្គ។ យើងអរសប្បាយនឹងការប្រកបគ្នាដែលមានភាពជ្រាលជ្រៅជាងទំនាក់ទំនងធម្មតា។ យើងមានក្តីសង្ឃឹមពិតប្រាកដថា នឹងបានទៅរស់នៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ ដែលនឹងនាំឲ្យយើងមានការរំពឹងចង់បានយ៉ាងខ្លាំង។ យើងមានព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ ជាព្រះដែលគង់នៅក្នុងចិត្តយើង។ តែទោះជាយ៉ាងណា ព្រះអង្គមិនបានដកយើងចេញពីភាពពិតនៃជីវិតក្នុងលោកីយ៍ដែលមានបាបទេ។ យើងនៅតែអាចមានចិត្តនឿយណាយ ការឈឺចាប់ក្នុងចិត្ត ការខកចិត្ត និងការត្អូញត្អែរ។
ខណៈពេលដែលយើងមានជីវិតរស់នៅលើផែនដី យើងបានស្គាល់រស់ជាតិនៃស្ថានសួគ៌បន្តិចបន្តួចដែរ តែយើងមិនទាន់បានទៅដល់ស្ថានសួគ៌នៅឡើយទេ។ ជំនឿរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ មិនបានធ្វើឲ្យយើងរួចផុតពីភាពពុកផុយ ឬបាបទេ។ យើងនៅតែមានជំនឿ ហើយរូបកាយយើងក៏ទន់ខ្សោយជាលំដាប់។ យើងបន្តតយុទ្ធនឹងបាប ហើយជួបប្រទះការប្រឆាំងមកលើជំនឿយើង។ ជាការពិតណាស់ គឺដូចដែលក្រុមទេវវិទូ វេស្តមីនស្ទ័រ បានបកស្រាយ កាលពីសតវត្សរ៍ទី១៧ថា ជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទកំពុងតែជាប់នៅក្នុង «សង្គ្រាម» ទាស់ប្រឆាំងនឹងបាបដែលនៅតែបន្ត និងមិនអាចសម្រុះសម្រួលបាន1។
យើងងាយនឹងជាប់ខ្លួនក្នុងភាពស្មុកស្មាញនៃរឿងខាងវិញ្ញាណ និងខាងទេវសាស្ត្រ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងតយុទ្ធនឹងបាប។ យើងប្រហែលជាឆ្ងល់ថា «ហេតុអ្វីខ្ញុំនៅតែមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះ?» ស្ថិតក្នុងពេលបែបនេះ យើងចាំបាច់ត្រូវចងចាំថា ពេលវេលាទាំង៣នៃសេចក្តីសង្គ្រោះ ដែលមានការបកស្រាយសង្ខេបអំពីព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះក្នុងជីវិតរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ។
បើយើងនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទហើយ នោះយើងបានសង្គ្រោះឲ្យរួចពីទោសរបស់បាបហើយ។ ក្នុងន័យអតីតកាល យើងគ្មានអ្វីដែលត្រូវភ័យខ្លាច នៅថ្ងៃជំនុំជម្រះទេ ព្រោះព្រះយេស៊ូវបានទទួលយកបាបយើង និងទទួលទោសជំនួសយើងតាមរយៈការសុគតនៅលើឈើឆ្កាង។ ក្នុងន័យបច្ចុប្បន្នកាលព្រះអង្គកំពុងសង្គ្រោះយើងឲ្យរួចពីអំណាចរបស់បាប។ នេះជាព្រះរាជកិច្ចដែលនៅបន្តធ្វើ ព្រោះគ្មាននរណាដែលគ្មានបាបក្នុងលោកីយ៍នេះទេ តែព្រះអង្គកំពុងធ្វើការក្នុងយើង ជួយឲ្យយើងអាចនិយាយថា ទេ ចំពោះអ្វីដែលខុស ហើយ បាទ ចំពោះអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ។ ហើយក្នុងន័យអនាគតកាល ពេលណាព្រះគ្រីស្ទយាងមកវិញ យើងនឹងបានរួចផុតពីវត្តមាននៃបាបទាំងស្រុង។
ជាញឹកញាប់ យើងបានស្គាល់រស់ជាតិស្ថានសួគ៌បន្តិចបន្តួច ដែលធ្វើឲ្យយើងស្រេកឃ្លានការអ្វីដែលត្រូវមកដល់។ ហេតុនេះហើយ សាវ័ក ប៉ុល មានប្រសាសន៍ថា យើង «ក៏ថ្ងូរក្នុងខ្លួនដែរ ទាំងរង់ចាំទំរាំការទទួលជាកូនចិញ្ចឹម គឺជាសេចក្តីប្រោសលោះដល់រូបកាយយើងផង»។ យើងគួរតែសម្លឹងមើលទៅការយាងមកវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទដោយការរំពឹងគិតដ៏ឧស្សាហ៍។
ក្នុងនាមយើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងចូលទៅក្នុងលោកីយ៍ ជាពលរដ្ឋរបស់ស្ថានសួគ៌ ដោយរស់នៅ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ជាអ្នកដំណើរ និងអ្នកមកស្នាក់នៅបណ្ដោះអាសន្ននៅលើផែនដី។ យើងកំពុងរង់ចាំការទៅរស់នៅក្នុងផ្ទះនៅស្ថានសួគ៌ តែយើងមិនរង់ចាំជារៀងរហូតទេ។ ថ្ងៃមួយ ព្រះយេស៊ូវនឹងយាងមកវិញ ហើយព្រះអង្គនឹងនាំយើងទៅរស់នៅជាមួយព្រះអង្គក្នុងរូបកាយដែលរស់ឡើងវិញដ៏ឧត្តម ក្នុងនគរដ៏ឥតខ្ចោះរបស់ព្រះអង្គ។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងមិនរស់នៅ ធ្វើមើលតែជីវិតយើងមានតែប៉ុណ្ណេះឡើយ។ ចូរមមុលទៅមុខដោយដឹងថា ថ្ងៃល្អបំផុតរបស់អ្នកនឹងមកដល់។ អ្នកមិនទាន់ទៅដល់ទេ តែថ្ងៃមួយ អ្នកច្បាស់ជានឹងបានទៅដល់។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ វិវរណៈ ២២
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ សុភាសិត ២៤:២៦ និង ហេព្រើរ ៣
1The Westminster Confession of Faith 13.2.
