«នៅថ្ងៃដំបូងក្នុងអាទិត្យនោះឯង លុះព្រលប់ហើយ កាលទ្វារទាំងអស់នៅកន្លែងដែលពួកសិស្សប្រជុំគ្នា បានបិទ ដោយព្រោះខ្លាចសាសន៍យូដា នោះព្រះយេស៊ូវទ្រង់យាងមកឈរនៅកណ្ដាលពួកសិស្ស មានព្រះបន្ទូលថា សូមឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានប្រកបដោយសេចក្តីសុខចុះ» (យ៉ូហាន ២០:១៩)។
កាលព្រះយេស៊ូវបង្ហាញអង្គទ្រង់ជាលើកទីមួយឲ្យពួកសាវ័កឃើញ បន្ទាប់ពីព្រះអង្គមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ពួកគេកំពុងលាក់ខ្លួន ក្នុងបន្ទប់បិទជិត ដោយការភ័យខ្លាចការអ្វីដែលពួកអាជ្ញាធរនឹងធ្វើ បន្ទាប់ពីបានចាប់អ្នកដឹកនាំរបស់ពួកគេឆ្កាងហើយ។ តែទ្វាដែលបានចាក់សោជាប់ មិនអាចរារាំងព្រះយេស៊ូវបានទេ! គ្មានអ្វីរារាំងព្រះអង្គមិនឲ្យយាងចូលក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេជាថ្មី ដោយបង្ហាញអង្គទ្រង់ឲ្យពួកគេដឹងថា ព្រះអង្គជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់ពួកគេ និងជាក្តីសង្ឃឹមដ៏រស់សម្រាប់ពួកគេ។ ព្រះអង្គអាចទតឃើញ ស្តាប់ឮ ប៉ះ និងជ្រាបអំពីយើង ហើយព្រះអង្គអាចចូលក្នុងជីវិតយើងយ៉ាងដូចនេះផងដែរ។ ទោះយើងកំពុងនៅទីណា ឬបានធ្វើអ្វីក៏ដោយ ក៏ព្រះគ្រីស្ទអាចចូលក្នុងជីវិត ទុក្ខលំបាក ភាពងងឹត ការភ័យខ្លាច និងការសង្ស័យរបស់យើង ហើយបង្ហាញអង្គទ្រង់ឲ្យយើងបានឃើញ និងស្គាល់ ដោយប្រកាសថា «សូមឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានប្រកបដោយសេចក្តីសុខចុះ»។
ប្រហែលជាអ្នកមានការសង្ស័យ ដូចសាវ័ក ថូម៉ាស ដោយប្រញាប់ចោទសួរ អំពីបញ្ហានៃសេចក្តីជំនឿ។ សំណួរមានប្រយោជន៍ចំពោះយើងក្នុងកម្រិតខ្លះ។ លោក ថូម៉ាស បានទូលសួរព្រះយេស៊ូវ ដោយត្រង់ៗ ជាពិសេសគាត់បានទូលព្រះអង្គថា បើខ្ញុំមិនឃើញស្នាមដែកគោលនៅព្រះហស្តទ្រង់ ទាំងលូកម្រាមទៅក្នុងស្នាមដែកគោលនោះ ហើយលូកដៃខ្ញុំទៅក្នុងចំហៀងទ្រង់ នោះខ្ញុំមិនព្រមជឿទេ។ រួចទ្រង់មានព្រះបន្ទូលទៅ ថូម៉ាស ថា «ចូរលូកម្រាមដៃអ្នកមក ស្ទាបមើលដៃខ្ញុំឯណេះ ហើយលូកដៃមកក្នុងចំហៀងខ្ញុំផង កុំឲ្យមានចិត្តមិនជឿឡើយ ត្រូវឲ្យជឿចុះ» (យ៉ូហាន ២០:២៤-២៩)។ ព្រះយេស៊ូវអាចបំបាត់ការសង្ស័យរបស់យើង។ ពុំនោះទេ យើងប្រហែលបដិសេធន៍ព្រះអង្គ ដូចលោក ពេត្រុស ដោយប្រញាប់បដិសេធន៍អត្តសញ្ញាណរបស់យើងក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ហើយប្រញាប់មានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនឯងមានទោស ដោយសារកំហុសរបស់យើង។ ព្រះយេស៊ូវបានទទួលយកលោក ពេត្រុស ដែលបានទូលសួរព្រះអង្គជាច្រើនដងរាប់មិនអស់ តែមានការសោកស្តាយជាពន់ពេកនៅចំពោះសំណួររបស់ស្ត្រីអ្នកបម្រើម្នាក់ ហើយព្រះអង្គក៏បានឲ្យគាត់ធ្វើជាថ្មដា សម្រាប់ឲ្យពួកជំនុំព្រះអង្គសង់ពីលើ (ម៉ាថាយ ១៦:១៨)។ ព្រះយេស៊ូវក៏ទទួលយកយើង ទោះយើងមានចំណុចខ្វះខាតយ៉ាងណា ហើយកែប្រែជីវិតយើង។ ម្យ៉ាងទៀត យើងប្រហែលជាមានលក្ខណៈដូចនាងម៉ារា ជាអ្នកស្រុកម៉ាកដាឡា ដែលមានអតីតកាលទាបថោកបានជាយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងមិនមានភាពសក្ដិសមនឹងឲ្យព្រះយេស៊ូវស្រឡាញ់ និងទទួលយកយើង។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរមិនបានចែងថា គ្រូបង្រៀនសាលារៀនថ្ងៃអាទិត្យជាមនុស្សដែលព្រះយេស៊ូវបានជួបមុនគេ បន្ទាប់ពីព្រះអង្គមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ តែមនុស្សដំបូងគេ ដែលព្រះអង្គបានជួប គឺជាស្ត្រីម្នាក់នេះ ដែលមានអតីតកាលដែលទាបថោក មានពេញដោយអំពើបាប ហើយក៏ធ្លាប់ត្រូវអារក្សចូលទៀត។ ការជួបគ្នាបន្ទាប់ពីព្រះអង្គមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ មិនមែនជារឿងចៃដន្យនោះទេ។ ព្រះអង្គក៏បានទទួលយកយើង ដោយការប្រោសលោះយ៉ាងដូចនេះផងដែរ។
ព្រះយេស៊ូវបានយាងចូលបន្ទប់ដែលបានចាក់សោជាប់ ដូចនេះ ព្រះអង្គក៏អាចយាងចូលក្នុងចិត្តដែលរឹងទទឹងផងដែរ។ តាមរយៈការសុគត និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះអង្គ ព្រះអង្គអាចធ្វើស្ពានតភ្ជាប់ភាពខ្វះចន្លោះ ដែលបាបបានកណ្ដាលឲ្យមានឡើង ជាការដាច់ចេញពីគ្នារវាងមនុស្សជាតិដែលបះបោរ និងព្រះដ៏សុចរិត។ យើងត្រូវតែទទួលសេចក្តីសង្គ្រោះ ដែលព្រះអង្គបានប្រទានមកដោយឥតគិតថ្លៃ។ យើងចាំបាច់ត្រូវកត់ចំណាំសេចក្តីពិតនេះ ក្នុងចិត្តយើងជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
តើអ្នកបានទទួលព្រះយេស៊ូវដោយគ្មានលក្ខខណ្ឌ និងអស់ពីចិត្តហើយឬនៅ? តើអ្នកបានឱបក្រសោបព្រះអង្គជារៀងរាល់ថ្ងៃទេ? តើអ្នកបានរំឭកដំណឹងល្អរបស់ព្រះអង្គឲ្យខ្លួនឯងស្តាប់ រៀងរាល់ពេលព្រឹកឬទេ? ការជឿព្រះអង្គពិតប្រាកដ ចាំបាច់ត្រូវមានការប្ដេជ្ញាចិត្តក្នុងការបម្រើព្រះអង្គ។ យើងត្រូវចុះចូលការដឹកនាំរបស់ព្រះអង្គ ធ្វើជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង។ យើងទុកដាក់ព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គ ក្នុងចិត្តយើង ហើយទទួលយកសេចក្តីសង្គ្រោះដែលព្រះអង្គបានប្រទានដោយឥតគិតថ្លៃ។ ពេលណាអ្នកមានជំនឿដូចនេះ អ្នកនឹងបានឃើញព្រះអង្គឈរនៅក្បែរអ្នក ដោយប្រទានសន្តិភាពដ៏អស់កល្ប និងស្និទ្ធស្នាល ដែលកែប្រែ ហើយមានជ័យជម្នះមកលើទុក្ខសោក ភាពងងឹត ការភ័យខ្លាច ការសង្ស័យរបស់អ្នក។ ចូរស្តាប់ព្រះគ្រីស្ទដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញមានបន្ទូលថា «សូមឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានប្រកបដោយសេចក្តីសុខចុះ»។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ យ៉ូហាន ២០:២៤-២៩
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ សុភាសិត ៣០-៣១ និងហេព្រើរ ៥
