សាស្តា ៧:៣-៩
កុំឲ្យមានចិត្តរហ័សខឹងឡើយ ដ្បិតសេចក្ដីកំហឹងរមែងនៅក្នុងទ្រូងរបស់មនុស្សល្ងីល្ងើទេ។ សាស្តា ៧:៩
ក្នុងចំណោមរឿងដ៏ល្ងង់ខ្លៅជាច្រើន ដែលបណ្តាលឲ្យប្រទេសមួយមានសង្គ្រាមជាមួយប្រទេសមួយទៀត តើរឿងបរិភោគនំប៉័ងមិនឲ្យលុយ អាចជារឿងដែលល្ងង់ខ្លៅបំផុត ដែលបណ្តាលឲ្យមានសង្គ្រាមដែរឬទេ? កាលពីឆ្នាំ១៩៣២ ក្នុងអំឡុងពេលដែលប្រទេសបារាំង និងប្រទេសមិចស៊ីកូកំពុងមានភាពតានតឹង មានមន្ត្រីយោធាមិចស៊ីកូនមួយក្រុម បានចូលហាងលក់នំប៉័ងរបស់ជនជាតិបារាំង នៅក្នុងទីក្រុងមិចស៊ីកូ ហើយក៏បានភ្លក់នំប៉័ងគ្រប់មុខ ដោយមិនឲ្យលុយ។ រឿងលម្អិតនៃហេតុការណ៍នេះមានភាពស្មុគស្មាញខ្លាំង(ហើយការបង្ករឿងដទៃទៀត ក៏បានបណ្តាលឲ្យប្រទេសទាំងពីរកាន់តែមានភាពតានតឹងកាន់តែខ្លាំង) ហើយក៏បានបណ្តាលឲ្យមានសង្គ្រាមលើកទីមួយ រវាងប្រទេសបារាំង និងប្រទេសមិចស៊ីកូ(ឆ្នាំ១៩៣៨-ដល់១៩៣៩) ដែលគេហៅថា សង្រ្គាមនំប៉័ង ដែលក្នុងនោះ មានទាហានជាង៣រយនាក់ បានស្លាប់បាត់បង់ជីវិត។ ពិតជាគួរឲ្យសោកស្តាយណាស់ ដែលកំហឹងអាចបណ្តាលឲ្យមានរឿងធំយ៉ាងនេះ។
ការប៉ះទង្គិចរបស់មនុស្ស ដែលមានដូចជាទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធដែលប្រេះស្រាំ និងមិត្តភាពដែលបានបែកបាក់ ភាគច្រើនមានឫសគុល នៅក្នុងការមិនចេះគ្រប់គ្រងកំហឹង។ ភាពអាត្មានិយម និងការកេងចំណេញ ការយល់ច្រឡំដែលគ្មានថ្ងៃយល់ និងការតបតនឹងការប្រមាថ និងការបំពាន ទាំងអស់នេះ គឺសុទ្ធតែជាភាពល្ងង់ខ្លៅ។ ជាញឹកញាប់ ការឲ្យយោបល់ខុស ឬការមានប្រតិកម្មដោយការយល់ច្រឡំ ក៏បណ្តាលឲ្យមានសេចក្តីកំហឹង ដែលនាំទៅរកសេចក្តីហិនវិនាស។ ប៉ុន្តែ កណ្ឌគម្ពីរសាស្តាបានផ្តល់ឲ្យយើងនូវការបង្រៀនប្រកបដោយប្រាជ្ញាថា “កុំឲ្យមានចិត្តរហ័សខឹងឡើយ ដ្បិតសេចក្ដីកំហឹងរមែងនៅក្នុងទ្រូងរបស់មនុស្សល្ងីល្ងើទេ”(៧:៩)។
ការមានកំហឹងមួយឆាវៗ ឬឆាប់ខឹង ជាទង្វើដ៏ល្ងង់ខ្លៅ ជាពិសេសនៅពេលដែលព្រះទ្រង់ប្រទានផ្លូវដែលល្អជាងនេះ ប្រហែលជាតាមរយៈ “ការស្តាប់ពាក្យបន្ទោសនៃមនុស្សមានប្រាជ្ញា”(ខ.៥)។ ពេលណាយើងសង្វាតឲ្យបានប្រាជ្ញា យើងអាចឲ្យសន្តិភាពរបស់ព្រះគ្រីស្ទគ្រប់គ្រងចិត្តរបស់យើង(កូល៉ុស ៣:១៥)។ យើងអាចរស់នៅ ដោយប្រាជ្ញា និងការអត់ទោស ដោយជំនួយមកពីព្រះអង្គ។—Winn Collier
តើអ្នកបានបណ្តោយខ្លួនឯង ឲ្យធ្លាក់ចូលក្នុងកំហឹងដ៏ល្ងង់ខ្លៅ នៅពេលណា? តើវាបានបណ្តាលឲ្យខ្លួនឯង និងអ្នកដទៃរងគ្រោះ ដូចម្តេចខ្លះ?
ឱព្រះអម្ចាស់ ទូលបង្គំមិនចង់បណ្តោយឲ្យកំហឹងដ៏ល្ងង់ខ្លៅ គ្រប់គ្រងទូលបង្គំ ឬធ្វើឲ្យអ្នកដទៃរងគ្រោះឡើយ។
សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំ ឲ្យលះបង់ចោលកំហឹង ហើយទទួលយកសន្តិភាពរបស់ព្រះអង្គវិញ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ១សាំយ៉ូអែល ៣០-៣១ និង លូកា ១៣:២៣-៣៥
