លូកា ២៣:៣២-៣៤,៣៩-៤៣
រួចអ្នកនោះទូលព្រះយេស៊ូវថា ព្រះអម្ចាស់អើយ កាលណាចូលទៅក្នុងនគរទ្រង់ សូមនឹកចាំពីទូលបង្គំផង។ លូកា ២៣:៤២
មានរឿងនិទានជាច្រើន ដែលបាននិយាយអំពីដើមកំណើតនៃឈ្មោះរបស់ផ្កាដ៏ស្រស់ស្អាត ដែលមានត្របក៥។ ក្នុងចំណោមរឿងទាំងនោះ មានរឿងមួយដែលជនជាតិអាឡឺម៉ង់បាននិយាយតគ្នា តាំងពីយូរមកហើយ។ រឿងនោះបានដំណាលថា នៅពេលដែលព្រះដាក់ឈ្មោះឲ្យផ្កានីមួយៗដែលព្រះអង្គបានបង្កើត មានផ្កាតូចមួយ មានការបារម្ភថា ព្រះអង្គនឹងភ្លេចវា។ ដូចនេះ ផ្កានោះក៏បានស្រែកឡើងថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ សូមកុំភ្លេចទូលបង្គំ”។ ហើយគេក៏បានដាក់ឈ្មោះឲ្យវាថា “កុំភ្លេចទូលបង្គំ” តាំងពីពេលនោះមក។
នេះគ្រាន់តែជារឿងនិទាន ប៉ុន្តែ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ផ្កាមួយនេះបានក្លាយជានិមិត្តសញ្ញាតំណាងឲ្យសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការនឹកចាំ។ យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែធ្លាប់មានអារម្មណ៍ថា គេភ្លេចយើង។ បំណងចិត្តពិតប្រាកដក្នុងចិត្តរបស់យើង គឺចង់ឲ្យគេនឹកចាំអំពីយើង ជាពិសេសចង់ឲ្យព្រះនឹកចាំយើង។ យើងអាចរកឃើញរឿងនេះ នៅក្នុងបទគម្ពីរដែលបានចែងអំពីការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅលើឈើឆ្កាង។ កណ្ឌគម្ពីរលូកាបានប្រាប់យើងថា “គេក៏នាំចោរកំណាច២នាក់ ទៅសំឡាប់ជាមួយនឹងទ្រង់ដែរ”(២៣:៣២)។ ខណៈពេលដែលចោរទាំងពីរកំពុងជាប់ឆ្កាងនៅសងខាងព្រះយេស៊ូវ ចោរម្នាក់ក៏បានដឹងភ្លាមៗថា ព្រះអង្គជានរណា។ គាត់ទូលព្រះអង្គថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ កាលណាចូលទៅក្នុងនគរទ្រង់ សូមនឹកចាំពីទូលបង្គំផង”(ខ.៤២)។ ព្រះអង្គក៏បានឆ្លើយតប តាមរបៀបដែលគេមិនអាចភ្លេចបានថា “ខ្ញុំប្រាប់អ្នកជាប្រាកដថា ថ្ងៃនេះ អ្នកនឹងនៅក្នុងស្ថានបរមសុខជាមួយនឹងខ្ញុំដែរ”(ខ.៤៣)។
ពេលនោះជាពេលដ៏អស្ចារ្យណាស់! ក្នុងពេលដែលខ្មៅងងឹតបំផុត ចោរនោះក៏បានដឹងថា ការដែលព្រះរាជបុត្រានៃព្រះនឹកចាំអំពីគាត់ មានន័យយ៉ាងណាចំពោះគាត់។
ព្រះអង្គក៏នឹកចាំពីយើង ក្នុងពេលដែលយើងពិបាកបំផុតផងដែរ។ ព្រះដែលស្រឡាញ់យើងយ៉ាងខ្លាំង បានជាព្រះអង្គសុគតជំនួសយើង ព្រះអង្គមិនដែលភ្លេចយើងឡើយ។—Bill Crowder
តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ព្រះអង្គបានភ្លេចអ្នក នៅពេលណា? តើអ្នកនឹងងាកទៅរកព្រះយេស៊ូវនៅថ្ងៃនេះ
ហើយអនុញ្ញាតឲ្យព្រះអង្គកែប្រែទំនួញរបស់អ្នកក្លាយជាការសរសើរដំកើង ដូចម្តេចខ្លះ?
ឱព្រះវរបិតា ក្នុងពេលដែលទូលបង្គំមានអារម្មណ៍ថា ព្រះអង្គភ្លេចទូលបង្គំ សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំឲ្យចាំថា
ព្រះអង្គតែងតែគង់នៅក្បែរទូលបង្គំដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ជានិច្ច ហើយសូមព្រះអង្គលើកទឹកចិត្តទូលបង្គំ ដោយព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ២សាំយ៉ូអែល ៣-៥ និង លូកា ១៤:២៥-៣៥
