នុកដំកើង ៣២:៦-១១
អញនឹងបង្ហាត់បង្រៀនឲ្យឯងស្គាល់ផ្លូវ ដែលឯងត្រូវដើរ អញនឹងទូន្មានឯង ដោយភ្នែកអញមើលឯងជាប់។ ទំនុកដំកើង ៣២:៨
ថ្ងៃមួយ សត្វឆ្មាអនាថាមួយក្បាល បានយំដាក់ខ្ញុំ ដោយសម្លេងគួរឲ្យអាណិត ធ្វើឲ្យខ្ញុំឈប់ដើរទៅមុខទៀត។ ខ្ញុំទើបតែដើរហួសអាហារមួយគំនរ ដែលគេបានបោះចោល នៅលើដី ដោយខ្វះការពិចារណា។ ខ្ញុំគិតឃើញថា ព្រះបានប្រទានអាហារដល់សត្វឆ្មាដែលកំពុងឃ្លានចំណីហើយ។ គេបានចោលអាហារនោះ កំបាំងពីក្រោមបង្គោលភ្លើង ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានព្យាយាមនាំសត្វឆ្មាដ៏ស្គមស្គាំង ទៅរកអាហារនោះ។ វាក៏បានដើរមករកខ្ញុំ ដោយការទុកចិត្ត បន្ទាប់មក វាក៏បានឈប់ ហើយបដិសេធមិនព្រមដើរតាមខ្ញុំទៀត។ ខ្ញុំចង់សួរវាថា ខ្ញុំនាំឯងទៅរកចំណីទេ ហេតុអ្វីឯងមិនទុកចិត្តខ្ញុំ?
បន្ទាប់មក ភ្លាមៗនោះ រឿងនេះក៏បានដាស់សតិរបស់ខ្ញុំ ឲ្យសួរខ្លួនឯងថា តើខ្ញុំមិនបានប្រព្រឹត្តដូចសត្វឆ្មានោះ ក្នុងទំនាក់ទំនងដែលខ្ញុំមានជាមួយព្រះទេឬ? តើមានពេលប៉ុន្មានដងហើយ ដែលខ្ញុំបានឆ្លើយតប ចំពោះការដឹកនាំរបស់ព្រះអង្គ ដោយគិតថា ព្រះអង្គអើយ ទូលបង្គំទុកចិត្តព្រះអង្គហើយ តែទូលបង្គំមិនបានទុកចិត្តការដឹកនាំរបស់ព្រះអង្គទេ ដោយមិនបានដឹងថា ការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះអង្គ កំពុងតែរង់ចាំខ្ញុំនៅជិតបង្កើយសោះ។
យើងទុកចិត្តផ្លូវរបស់ព្រះបាន ដ្បិតព្រះអង្គស្រឡាញ់យើង ហើយក៏គិតប្រយោជន៍យើង។ ព្រះអង្គបានប្រាប់យើងថា “អញនឹងបង្ហាត់បង្រៀនឲ្យឯងស្គាល់ផ្លូវ ដែលឯងត្រូវដើរ អញនឹងទូន្មានឯង ដោយភ្នែកអញមើលឯងជាប់”(ទំនុកដំកើង ៣២:៨)។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គមិនបានចាត់ទុកយើងជាសត្វ ដែលត្រូវការឲ្យគេគ្រប់គ្រងនោះទេ(ខ.៩)។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងដើរតាមព្រះអង្គ ដោយស្ម័គ្រពីចិត្ត ហើយសន្យាថា នឹងគង់នៅក្បែរយើងជារៀងរហូត។ “តែអ្នកណាដែលទុកចិត្តនឹងព្រះយេហូវ៉ា នោះនឹងមានសេចក្ដីសប្បុរសនៅព័ទ្ធជុំវិញខ្លួន”(ខ.១០)។ អ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើនោះ គឺត្រូវបន្តដើរតាមព្រះអង្គ ដោយដឹងថា ព្រះអង្គនឹងយាងទៅជាមួយយើង គ្រប់ជំហាន។—Leslie Koh
តើមានការភ័យខ្លាច ឬការព្រួយបារម្ភអ្វី ដែលរារាំងអ្នកមិនឲ្យទុកចិត្តព្រះទាំងស្រុង? តើព្រះអង្គកំពុងដឹកនាំអ្នក ឲ្យធ្វើអ្វីនៅពេលនេះ?
ឱព្រះវរបិតា សូមព្រះអង្គបង្រៀនទូលបង្គំឲ្យទុកចិត្តព្រះអង្គអស់ពីចិត្ត ព្រោះទូលបង្គំដឹងថា
ព្រះអង្គស្រឡាញ់ទូលបង្គំ ហើយសព្វព្រះទ័យឲ្យទូលបង្គំទទួលបានអ្វីដែលល្អបំផុត។
For further study, read A Prayer for Wondering if God Is There at DiscoverODB.org.
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ១ពង្សាវតាក្សត្រ ៨-៩ និង លូកា ២១:១-១៩
