«តែទ្រង់ផ្ទំលក់លើខ្នើយ នៅកន្សៃទូក ពួកសិស្សដាស់ទ្រង់ឡើងទូលថា លោកគ្រូអើយ យើងវិនាស ហើយលោកមិនរវល់ទេឬអី។ កាលតើនឡើង ទ្រង់កំហែងខ្យល់ ក៏បង្គាប់ទៅសមុទ្រថា ចូរស្ងៀមទៅ ហើយឈប់ចុះ នោះខ្យល់ក៏ស្ងប់ ហើយស្ងាត់ឈឹងសូន្យទាំងអស់ទៅ» (ម៉ាកុស ៤:៣៨-៣៩)។
សូមយើងស្រមៃថា បើយើងជាពួកសាវ័កដែលកំពុងជិះទូកក្នុងសមុទ្រដែលមានខ្យល់ព្យុះ ខណៈពេលដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងផ្ទំលក់លើខ្នើយ នៅកន្សៃទូក តើយើងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា? ក្នុងចំណោមពួកគេ មានអ្នកខ្លះជាអ្នកនេសាទដែលមានបទពិសោធន៍ជាច្រើនឆ្នាំ ដូចនេះពួកគេយល់អំពីស្ថានភាព ដែលការលង់ទឹកពិតជាអាចកើតមាន ប៉ុន្តែគ្រូរបស់ពួកគេហាក់ដូចជាមិនអើពើចំពោះពួកគេសោះ ដោយព្រះអង្គផ្ទំលក់យ៉ាងស្កប់ស្កល់។
ការពិតដែលថា ព្រះយេស៊ូវត្រូវការដំណេក គឺបានបង្ហាញអំពីរូបកាយពិតរបស់ព្រះអង្គជាមនុស្សដែលស្គាល់អារម្មណ៍ហត់នឿយ ស្រេកទឹក និងឃ្លានអាហារ។ ព្រះអង្គបានឆ្លងកាត់ភាពកម្សោយនៃរូបកាយជាមនុស្សដោយផ្ទាល់។ ព្រះអង្គថែមទាំងមានការពិបាកក្នុងការរកកន្លែងផ្ទំ ការនេះបានបង្ហាញថា ព្រះអង្គក៏ស្គាល់ភាពមិនស្រួលខាងរូបកាយ។ ព្រះដែលបានបង្កើតចក្រវាលមកអាចកែប្រែឈើ ដែលនៅពីក្រោមព្រះអង្គឲ្យក្លាយជាគ្រែសម្រាប់ផ្ទំយ៉ាងមានផាសុកភាព ដើម្បីសម្រាកព្រះកាយឲ្យបានស្រួល តែផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអម្ចាស់នៃសិរីល្អបានផ្តេកព្រះកេសនៅលើខ្នើយដូចយើងដែរ។
បើព្រះយេស៊ូវមិនបានស្គាល់ភាពកម្សោយ និងការល្បួងរបស់មនុស្សជាតិទេ នោះព្រះអង្គក៏មិនស័ក្ដិសមនឹងតួនាទីជាសម្ដេចសង្ឃដែលមានសេចក្តីអាណិត ដែលប្រទានឲ្យយើងនូវសេចក្តីមេត្តា និងព្រះគុណពីបល្ល័ង្ករបស់ទ្រង់នៅស្ថានសួគ៌ (ហេព្រើរ ៤:១៤-១៦)។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានចែងយ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះអង្គពិតជាបានស្គាល់មែន។ ជាក់ស្ដែង ព្រះអង្គពិតជាស្គាល់ការឈឺចាប់របស់មនុស្សដែលគេមិនរាប់រក «ទ្រង់បានយាងមកគង់នៅផែនដីរបស់ទ្រង់ តែរាស្ត្រទ្រង់មិនបានទទួលទ្រង់សោះ» (យ៉ូហាន ១:១១)។ ព្រះអង្គក៏ស្គាល់ការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញរបស់ពួកឈ្នានីស ដែលនិយាយបង្ខូចភាពអស្ចារ្យ និងចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គ (សូមមើល លូកា ៧:៣៤)។ ព្រះអង្គបានតយុទ្ធនឹងការកុហក និងការល្បួងរបស់អារក្សអស់៤០យប់ និង៤០ថ្ងៃ (ម៉ាថាយ ៤:១-១១)។ ព្រះអង្គបានប្រឈមមុខដាក់ការឈឺចាប់ និងទុក្ខវេទនា និងតានតឹងបំផុតនៅលើឈើឆ្កាង ខណៈពេលដែលទ្រង់ស្រែកថា «ឱព្រះអង្គៗនៃទូលបង្គំអើយ ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ចោលទូលបង្គំ?» (២៧:៤៦)។ គ្មានការឈឺចាប់ ឬការប្រមាថណា ដែលព្រះគ្រីស្ទមិនបានស្គាល់នោះទេ ហើយដោយសារព្រះអង្គបានស្គាល់ទុក្ខលំបាកទាំងនោះ ព្រះអង្គបានអញ្ជើញយើងឲ្យចូលមករកព្រះអង្គ ខណៈពេលដែលយើងឆ្លងកាត់ទុក្ខលំបាកទាំងនោះដោយផ្ទាល់។
ហេតុការណ៍តូចមួយដែលបានកើតឡើង នៅដើមដំបូងនៃកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អម៉ាកុស គឺជាការក្រើនរម្លឹកដែលនាំមកនូវការផ្លាស់ប្រែជីវិត គឺក្រើនរម្លឹកយើងថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះគ្រីស្ទដែលមានព្រះជន្មរស់ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះដែលមានព្រះទ័យអាណិត និងជាមិត្តសម្លាញ់ដែលមិនបោះបង់យើងចោល។
ក្រៅពីព្រះដ៏ជាគ្រូ ដែលពួកសាវ័កបានឃើញព្រះអង្គផ្ទំនៅលើកន្សៃទូក គឺគ្មាននរណាដែលស័ក្ដិសមជាងព្រះអង្គក្នុងការជម្នះទុក្ខលំបាកដែលយើងអាចជួបប្រទះនោះឡើយ។ អ្នកក៏អាចស្រែករកព្រះអង្គ ដូចពួកសាវ័កដែរ ហើយរកឃើញថា ព្រះដែលត្រូវការការសម្រាកនៅលើទូកនោះ ក៏ជាព្រះដែលអាចបង្គាប់ខ្យល់ព្យុះឲ្យស្ងប់ទៅវិញ គឺព្រះដែលសោយរាជ្យនៅស្ថានដ៏ខ្ពស់មិនដែលងោកងុយ ឬផ្ទំ និងព្រះដែលទប់ជើងរបស់អ្នកមិនឲ្យរអិលភ្លាត់ឡើយ (ទំនុកតម្កើង ១២១:៣-៤)។
តើអ្នកមានបញ្ហាអ្វីក្នុងចិត្ត ដែលបណ្ដាលឲ្យអ្នកមានការភ័យខ្លាច? ចូរទុកចិត្តថា ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវពិតជាជ្រាបថា ជីវិតរបស់យើងមានលក្ខណៈយ៉ាងដូចម្ដេច។ ចូរនាំយកការភ័យខ្លាចរបស់អ្នកថ្វាយដល់ព្រះអង្គ នៅពេលឥឡូវនេះ «ចូរផ្ទេរគ្រប់ទាំងសេចក្តីទុក្ខព្រួយរបស់អ្នករាល់គ្នាទៅលើទ្រង់ ដ្បិតទ្រង់តែងយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងអ្នករាល់គ្នា» (១ពេត្រុស ៥:៧)។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ទំនុកតម្កើង ១២១
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ ជនគណនា ៩-១១ និងវិវរណៈ ១៨
