«សូមបំភ្លឺភ្នែកទូលបង្គំ ក្រែងទូលបង្គំដេកលក់ទៅក្នុងសេចក្តីស្លាប់ ក្រែងខ្មាំងសត្រូវរបស់ទូលបង្គំថា អញបានឈ្នះវាហើយ ហើយអ្នកដែលតតាំងនឹងទូលបង្គំមានសេចក្តីអំណរ ដោយទូលបង្គំត្រូវរឥលចេញ ប៉ុន្តែទូលបង្គំបានទុកចិត្តនឹងសេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់ ចិត្តទូលបង្គំនឹងរីករាយសប្បាយឡើង ដោយសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់ដែរ» (ទំនុកតម្កើង ១៣:៣-៥)។
ពេលណាអ្នកទៅបោះតង់ កិច្ចការសំខាន់បំផុតដែលអ្នកអាចធ្វើ គឺត្រូវប្រាកដថា អ្នកបានដំស្នឹងរបស់តង់ឲ្យជាប់នឹងដីរឹង។ ពេលដែលអ្នកបានអនុវត្តជាជំហានៗយ៉ាងដូចនេះហើយ អ្នកអាចទៅធ្វើកិច្ចការអ្វីផ្សេងទៀតដោយចិត្តស្ងប់ ដោយដឹងថា ជម្រករបស់អ្នកធន់នឹងខ្យល់ព្យុះ ដូចនេះពេលអ្នកវិលត្រឡប់មកកន្លែងបោះតង់វិញ អ្នកនឹងមិនឃើញតង់អ្នកត្រូវខ្យល់បក់ប៉ើងទៅបាត់ទេ។
ក្នុងខគម្ពីរនេះស្ដេច ដាវីឌ កំពុងឆ្លើយតបចំពោះអារម្មណ៍ដែលត្រូវគេភ្លេចទ្រង់ និងការខកចិត្តក្នុងជីវិត ហើយត្រូវអ្នកដទៃប្រឆាំងដោយអយុត្តិធម៌។ ព្រះអង្គបានចាប់ផ្ដើមពិពណ៌នាដោយប្រើគំនិតទ្រង់ពិចារណាអំពីស្ថានភាពនោះ ហើយទ្រង់រម្លឹកអំពីការអ្វីដែលទ្រង់បានដឹង ខណៈពេលដែលទ្រង់ប្រកាសថា ទ្រង់ទុកចិត្តលើសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះអម្ចាស់។
ការទុកចិត្តនេះគឺផ្អែកទៅលើការសម្រេចចិត្តផ្ទាល់ខ្លួន។ ទោះអារម្មណ៍របស់ស្ដេច ដាវីឌ ពិតជាមានការពិបាក ទ្រង់បានសម្រេចព្រះទ័យថ្វាយអារម្មណ៍ទ្រង់ដាក់នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ចរិតលក្ខណៈ និងគោលបំណងរបស់ព្រះ។ បានសេចក្តីថា ទ្រង់ដំស្នឹងនៃសេចក្តីសង្ឃឹម ឲ្យតង់នៃចិត្តរបស់ទ្រង់ ជាប់នៅក្នុងដីរឹងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីមេត្តាដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់ព្រះអម្ចាស់។
ទាល់តែទ្រង់បានអនុវត្តដូចនេះ ទើបទ្រង់អាចអរសប្បាយជាថ្មី។
ខ្យល់ព្យុះនៃជីវិតនឹងលែងមានទៀត ក្នុងផ្ទៃមេឃ និងផែនដីថ្មី។ ប៉ុន្តែ ទំរាំពេលនោះមកដល់ យើងនឹងឆ្លងកាត់ការបក់បោក កន្ត្រាក់ និងភាពជន់ជោរ។ យើងនឹងអត់ទ្រាំដោយអំណររហូតដល់ចំណុចមួយដែលយើងទុកចិត្តថា ព្រះវរបិតារបស់យើងមានប្រាជ្ញា។ ពេលណាព្រះអង្គមិនបានប្រទានអ្វីមួយមកយើង គឺដោយសារព្រះអង្គជ្រាបថា សម្រាប់ការមិនមានវា គឺល្អជាងការមានវា។ ពេលណាព្រះអង្គប្រទានយើងនូវអ្វីដែលពិបាកទទួលយក គឺដោយសារព្រះអង្គកំពុងប្រទានយើងនូវឯកសិទ្ធិក្នុងការធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះគុណព្រះអង្គក្នុងកាលៈទេសៈនោះ។ ពេលណាព្រះអង្គដឹកនាំយើងកាត់ព្យុះភ្លៀងនោះ គឺដោយសារព្រះអង្គជ្រាបថា វានឹងបណ្ដាលឲ្យយើងចូលទៅជិតព្រះអង្គកាន់តែខ្លាំង ហើយកែប្រែចរិតលក្ខណៈរបស់យើងឲ្យកាន់តែដូចព្រះអង្គ (យ៉ាកុប ១:២-៤)។
ពេលណាយើងមើលទៅសំណល់បាក់បែកនៃបទពិសោធន៍ដែលពិបាកបំផុតរបស់យើង វាច្រើនតែមានអារម្មណ៍ថា ការដួលរលំហាក់ដូចជាអាចកើតមានភ្លាមៗ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងពេលនោះយើងអាចនឹកចាំថា ព្រះអម្ចាស់ប្រទាន «ភួងលំអជំនួសផេះ ហើយប្រេងនៃសេចក្តីអំណរជំនួសសេចក្តីសោកសៅ ព្រមទាំងអាវពាក់នៃសេចក្តីសរសើរជំនួសទុក្ខធ្ងន់ដែលគ្របសង្កត់» (អេសាយ ៦១:៣)។
ទុក្ខលំបាកនីមួយៗដែលយើងជួបប្រទះ គឺជាឱកាសដើម្បីរម្លឹកខ្លួនយើងថា សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលមិនចេះប្រែប្រួលរបស់ព្រះអង្គរក្សាវិញ្ញាណយើងឲ្យជាប់នៅ និងផ្តល់ឲ្យយើងនូវហេតុផល ដើម្បីអរសប្បាយក្នុងសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ព្រះអង្គដូចស្ដេច ដាវីឌ ផងដែរ។
នៅថ្ងៃនេះ សូមយើងអធិស្ឋានថា «ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំឲ្យបោះស្នឹងតង់នៃជីវិត ឲ្យជាប់នៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់ព្រះអង្គ ដើម្បីឲ្យទូលបង្គំអាចអរសប្បាយក្នុងជីវិត និងសេចក្តីស្លាប់ក្នុងក្តីអំណរ និងសេចក្តីទុក្ខ ក្នុងជំងឺ និងសុខភាពល្អ។»
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ហេព្រើរ ១២:៣-១១
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ ជនគណនា ១៥-១៦ និងវិវរណៈ ២០
