«ន៉ាអូមី និងកូនប្រសាទាំង២ក៏ប្រុងប្រៀប ដើម្បីនឹងចេញពីស្រុកម៉ូអាប់ត្រឡប់វិលទៅវិញ ដ្បិតនៅក្នុងស្រុកម៉ូអាប់នោះ គាត់បានឮថា ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានយាងមកប្រោសប្រទានឲ្យរាស្ត្រទ្រង់មានអាហារ» (នាងរស់ ១:៦)។
ភូមិបេថ្លេហិម ជាទីប្រជុំជនដ៏សំខាន់ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រព្រះគម្ពីរ។ ក្នុងភូមិនេះស្ដេច ដាវីឌ ធ្លាប់បានឃ្វាលហ្វូងចៀមទ្រង់ មុនពេលទ្រង់ទទួលការចាក់ប្រេងតាំង ឲ្យឡើងសោយរាជ្យ។ មួយពាន់ឆ្នាំក្រោយមក នៅពេលដែលក្រុមអ្នកគង្វាលផ្សេងទៀត កំពុងមើលថែហ្វូងចៀមរបស់ខ្លួន ពួកទេវតាបានប្រកាសអំពីការប្រសូតរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទក្នុងភូមិនេះផងដែរ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មុនព្រឹត្តិការណ៍សំខាន់ៗទាំងនេះ គឺមានសម័យពួកចៅហ្វាយ ដែលមានលក្ខណៈហិង្សា ភាពវឹកវរខាងសង្គម នយោបាយ និងជំនឿ។ ក្នុងសម័យនោះ ភាពអត់ឃ្លានបានកើតមាន ធ្វើឲ្យភូមិដែលឈ្មោះជាភាសាហេព្រើរប្រែមកថា «ផ្ទះដែលមាននំប៉័ង» ក្លាយជាផ្ទះដែលមានភាពអត់ឃ្លាន និងទុក្ខលំបាក។
ក្នុងកាលៈទេសៈដ៏លំបាកទាំងនេះ បុរស ឈ្មោះ អេលីម៉ាលេច បាននាំប្រពន្ធឈ្មោះន៉ាអូមី និងកូនប្រុសទាំងពីរទៅស្រុកម៉ូអាប់ ដើម្បីស្វែងរកអាហារ។ ឈ្មោះ អេលីម៉ាលេច មានន័យថា «ព្រះអម្ចាស់របស់ខ្ញុំគឺជាស្ដេច» ដូចនេះ ការដែលគាត់សម្រេចចិត្តចាកចេញពីទឹកដីសន្យាទៅរស់នៅក្នុងទឹកដីរបស់សត្រូវរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែល អាចធ្វើឲ្យយើងឆ្ងល់ថា តើគាត់ពិតជាបានទុកចិត្តលើការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ ឬប្ដេជ្ញាចិត្តស្តាប់បង្គាប់តាមក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអង្គឬទេ?
ស្រុកម៉ូអាប់ក៏បានក្លាយជាកន្លែងសោកនាដកម្មសម្រាប់ពួកគេ គឺមិនមែនជាកន្លែងសម្បូរសប្បាយទេ។ លោក អេលីម៉ាលេច និងកូនប្រុសគាត់ក៏បានស្លាប់ ដោយបន្សល់ទុកនាងន៉ាអូមី ជាស្ត្រីមេម៉ាយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក ពន្លឺនៃសេចក្តីសង្ឃឹមក៏បានលេចឡើង ក្នុងភាពងងឹតនៃការឈឺចាប់របស់នាងន៉ាអូមី ពេលដែលនាងបានទទួលដំណឹងថា ភូមិបេថ្លេហិមមានអាហារបរិភោគដូចមុន។ ព្រះអម្ចាស់បានផ្គត់ផ្គង់អាហារដល់រាស្ត្រព្រះអង្គក្នុងទឹកដីរបស់ព្រះអង្គ។
ពីរបីពាន់ឆ្នាំក្រោយមក យើងបានជួបការល្បួងឲ្យប្រញាប់មើលរំលងសេចក្តីពិតដែលថា ព្រះអម្ចាស់បំពេញតម្រូវការរបស់រាស្ត្រព្រះអង្គ។ អ្នកបានដឹង អំពីសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់អ្នក តែអ្នកប្រហែលជាងាយនឹងភ្លេចថា ព្រះអង្គបំពេញតម្រូវការអ្នកជារៀងរាល់ថ្ងៃ! តើយើងមើលឃើញ អ្វីៗដែលព្រះអង្គកំពុងប្រទានឲ្យយើង និងធ្វើសម្រាប់យើងក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើងឬទេ? រៀងរាល់យប់ មុនពេលយើងចូលគេង តើយើងមានចិត្តដែលពេញទៅដោយការអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់ការអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើសម្រាប់យើងឬទេ?
អាហារដែលយើងបានទទួលជារៀងរាល់ថ្ងៃ គឺជាឧទាហរណ៍ជាក់ស្ដែងនៃការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះអង្គជាប្រចាំ។ គ្មាននរណាម្នាក់ ដែលដើរចុះឡើង នៅលើផ្លូវ នៅចន្លោះធ្នើរដាក់ទំនិញក្នុងហាងលក់គ្រឿងទេស ដោយចិត្តដែលស្ញប់ស្ញែង និងដឹងគុណព្រះដូចគ្រីស្ទបរិស័ទឡើយ! និយាយឲ្យខ្លី ព្រះអម្ចាស់គឺជាអ្នកដាក់អាហារចូលទូចាន ឬទូទឹកកកក្នុងផ្ទះបាយរបស់យើង។ ពេលយើងយកពងទា និងទឹកដោះគោចេញពីទូទឹកកកមក យើងអាចពោលឡើងថា «នេះគឺជាការដែលព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ធ្វើ ហើយក៏អស្ចារ្យនៅភ្នែកនៃយើងខ្ញុំ» (ទំនុកតម្កើង ១១៨:២៣)។
ទោះហេតុការណ៍ក្នុងជីវិតយើងមានភាពងងឹត ឬមានការឡើងចុះយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គនៅតែយកព្រះទ័យទុកដាក់ ចំពោះរាស្ត្រព្រះអង្គ និងធ្វើការក្នុងជីវិតយើង ដើម្បីសម្រេចគោលបំណងរបស់ព្រះអង្គ។ ហើយជាញឹកញាប់ ព្រះអង្គសម្រេចព្រះទ័យធ្វើដូចនេះ តាមរយៈមនុស្សដែលយើងមិននឹកស្មានដល់ និងដោយយើងមិនដឹងខ្លួន។ ព្រះអង្គបានសម្រេចគោលបំណង ដោយធ្វើកិច្ចការដ៏ធំប្រសើរ តាមរយៈនាងន៉ាអូមី និងគ្រួសាររបស់គាត់ ហើយរឿងនេះបានចាប់ផ្ដើមដោយការផ្គត់ផ្គង់ នៅភូមិបេថ្លេហិម។ យើងក៏ចាំបាច់ត្រូវបើកភ្នែកយើងឲ្យមើលឃើញថា ការផ្គត់ផ្គង់អាហារមកពីព្រះអង្គ គឺជាការចង្អុលបង្ហាញ អំពីការផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការធំបំផុតរបស់យើង ដែលត្រូវការព្រះប្រោសលោះយើង គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងអំពីការផ្គត់ផ្គង់ដោយការត្រាស់ហៅធំបំផុតសម្រាប់យើង «សម្រាប់ការល្អ ដែលព្រះបានរៀបចំជាមុន ឲ្យយើងរាល់គ្នាប្រព្រឹត្តតាម» ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ (អេភេសូរ ២:១០)។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ កិច្ចការ ១៧:២៤-៣១
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ យ៉ូណាស និងម៉ាថាយ ៥:២៧-៤៨
