«តែនាងឆ្លើយថា សូមកុំទទូចឲ្យខ្ញុំទៅចោលអ្នកម្តាយ និងវិលទៅវិញ លែងតាមអ្នកម្តាយនោះឡើយ ដ្បិតកន្លែងណាដែលអ្នកម្តាយអញ្ជើញទៅ នោះខ្ញុំនឹងទៅតាម ហើយកន្លែងដែលអ្នកម្តាយស្នាក់នៅ នោះខ្ញុំក៏នឹងនៅដែរ សាសន៍របស់អ្នកម្តាយនឹងបានជាសាសន៍របស់ខ្ញុំ ហើយព្រះរបស់អ្នកម្តាយនឹងបានជាព្រះរបស់ខ្ញុំដែរ» (នាងរស់ ១:១៦)។
មានពេលជាច្រើនក្នុងជីវិតយើង ដែលតម្រូវឲ្យយើងធ្វើការសម្រេចចិត្ត។ ហើយលោកគ្រូគង្វាល រីកូ ថាយ (Rico Tice) ដែលជាអ្នកនិពន្ធបានមានប្រសាសន៍ថា «ដែលយើងធ្វើការសម្រេចចិត្តយ៉ាងណា នោះជីវិតយើងក៏នឹងប្រែជាបែបនោះ»។1
បន្ទាប់ពីអ្នកស្រីន៉ាអូមីបានជួបសោកនាដកម្មផ្ទួនៗបីលើក ដោយស្វាមី និងកូនប្រុសទាំងពីរនាក់បានបាត់បង់ជីវិតនៅលើទឹកដីសាសន៍ម៉ូអាប់ គាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តវិលត្រឡប់មកស្រុកកំណើតនៅភូមិបេថ្លេហិមវិញ។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនបានបង្ខំនាងរស់ និងនាងអ័រប៉ា ជាកូនប្រសាស្រីឲ្យរួមដំណើរជាមួយគាត់ទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានជំរុញពួកគេឲ្យបន្តរស់នៅក្នុងស្រុកម៉ូអាប់ ជាស្រុកកំណើតទៀត ដោយរៀបការជាមួយអ្នកផ្សេង និងរស់នៅឲ្យមានក្តីសុខ (នាងរស់ ១:៨-៩)។ ពេលនោះ នាង រស់ និងនាង អូប៉ា ក៏បានប្រឈមមុខដាក់ការសម្រេចចិត្ត ដែលនាំឲ្យមានការផ្លាស់ប្ដូរក្នុងជីវិត។
ជីវិតរបស់ស្ត្រីទាំងបីនាក់នេះមានការជាប់ទាក់ទងគ្នាយ៉ាងស្អិតល្មួត។ ពួកគេធ្លាប់រស់នៅជាមួយគ្នា ឆ្លងកាត់ការបាត់បង់ទាំងអស់គ្នា និងសោកសង្រេង ហើយទួញយំជាមួយគ្នា។ ទីបំផុត នាង អ័រប៉ា ក៏បានសម្រេចចិត្តបន្តរស់នៅក្នុងស្រុកម៉ូអាប់ ហើយនាង រស់ សម្រេចចិត្តធ្វើដំណើរទៅភូមិបេថ្លេហិម ជាមួយនាង ន៉ាអូមី។ ជាពិសេស នាង អ័រប៉ា បានធ្វើនូវរឿងដែលគេរំពឹងថា នឹងកើតឡើង និងអាចយល់បាន។ ចំណែកឯនាង រស់ វិញ នាងក៏បានបោះបង់ចោលកន្លែងដែលនាងស្គាល់ ទៅកន្លែងដែលនាងមិនស្គាល់ដែរ។
នាងបានបោះបង់ចោលឱកាសរៀបការជាមួយអ្នកផ្សេង ដើម្បីតាមបម្រើម្តាយក្មេកដែលមានវ័យចាស់ និងគ្មានទីពឹង។ នាង រស់ ដឹងថា ការសម្រេចចិត្តរបស់នាងមិនគួរផ្អែកទៅលើការគិតអំពីកន្លែងដែលនាងស្គាល់ មានសុវត្ថិភាព ឬមានមនុស្សដែលនាងស្គាល់នោះទេ។ ការសម្រេចចិត្តពេលនោះនឹងកែប្រែជីវិត និងជោគវាសនារបស់នាង។ ការបន្តរស់នៅក្នុងស្រុកម៉ូអាប់ គឺមានន័យថា នាងនឹងបន្តរស់នៅជាមួយព្រះក្លែងក្លាយ ដែលនាងបានថ្វាយបង្គំពីក្មេងមក និងបែរខ្នងដាក់អ្វីៗដែលនាងបានស្គាល់ តាមរយៈនាង ន៉ាអូមី អំពីព្រះរបស់លោកអ័ប្រាហាំ លោក អ៊ីសាក និងលោក យ៉ាកុប។ ព្រះរបស់នាង ន៉ាអូមី បានក្លាយជាព្រះរបស់នាង រស់។ ហេតុនេះហើយ នាងបានសម្រេចចិត្តបន្តរស់នៅជាមួយនាង ន៉ាអូមី។
ការសម្រេចចិត្តរបស់នាង រស់ ក្នុងការធ្វើដំណើរទៅភូមិបេថ្លេហិមបានចង្អុលបង្ហាញយើងឲ្យឆ្លងកាត់ជ្រលងនៃការសម្រេចចិត្ត ដែលព្រះយេស៊ូវបានត្រាស់ហៅយើងម្នាក់ៗ ដោយមានបន្ទូលថា៖ តើអ្នកចង់ធ្វើជាសិស្សខ្ញុំ ឬវិលត្រឡប់ទៅជីវិតដែលអ្នកស្គាល់? តើនរណាខ្លះនឹងបោះបង់ឪពុកម្តាយ និងអ្វីៗដែលអ្នកស្គាល់ ដែលនាំមកនូវស្ថេរភាព និងសុវត្ថិភាព ដើម្បីធ្វើជាសិស្សព្រះអង្គ? (សូមមើល លូកា ១៤:២៦)។
តើយើងអាចទូលព្រះគ្រីស្ទ ដោយទំនុកចិត្តថា «ទូលបង្គំនឹងទៅកន្លែងណាដែលព្រះអង្គនាំទូលបង្គំទៅ?» តើយើងអាចប្រកាសដែរឬទេថា «ទោះទូលបង្គំ ឬគេមិនស្គាល់ផ្លូវខាងមុខ ទូលបង្គំនឹងនៅតែទៅតាមព្រះអង្គ?»
នេះមិនមែនជាការសម្រេចចិត្តដែលយើងត្រូវមាន តែនៅពេលយើងទទួលសេចក្តីសង្គ្រោះប៉ុណ្ណោះទេ។ យើងធ្វើការសម្រេចចិត្តជារៀងរាល់ថ្ងៃថា៖ តើយើងនឹងវិលត្រឡប់ទៅជីវិតចាស់វិញ ឬយើងនឹងដើរតាមផ្លូវនៃសេចក្តីពិត? តើយើងនឹងធ្វើការលះបង់ និងប្រថុយគ្រោះថ្នាក់ ដើម្បីដើរតាមព្រះ និងបម្រើរាស្ត្រព្រះអង្គឬទេ? ការឆ្លើយតបរបស់នាង រស់ ដោយចិត្តក្លាហាន និងស្មោះត្រង់។ ការសម្រេចចិត្តនេះ បានធ្វើជាគំរូសម្រាប់ឲ្យយើងពិចារណា អំពីសញ្ញាបត្រដែលយើងចង់រៀនយក អាជីពដែលយើងចង់ដេញតាម របៀបដែលយើងប្រើពេលវេលា និងលុយកាក់របស់យើងថ្វាយព្រះអង្គ និងកន្លែងដែលយើងនឹងរស់នៅ និងបម្រើ។ ការសម្រេចចិត្តឲ្យបានត្រឹមត្រូវនឹងធ្វើឲ្យយើងមានភាពខុសប្លែកពីអ្នកដទៃ ដោយប្ដេជ្ញាចិត្តទាំងស្រុងថា នឹងដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះដែលយើងនឹងពិតជារកឃើញជីវិតពេញបរិបូរ (យ៉ូហាន ១០:១០)។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ម៉ាកុស ៨:២៧-៣៨
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ ១ពង្សាវតាក្សត្រ ១-២ និងម៉ាថាយ ៦:១-១៨
1ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ Faithful Leaders and the Things That Matter Most (The Good Book Company ឆ្នាំ២០២១) ទំព័រ៨៣។
