ព្រះអង្គនឹងបំពេញតម្រូវការយើង (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
ដោយAlistair Begg
July 23, 2025
«ពីព្រោះយើងខ្ញុំមិនបានប្រព្រឹត្តឥតរបៀប ក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នាឡើយ ក៏មិនបានទទួលទានបាយរបស់អ្នកណាទទេដែរ យើងខ្ញុំបានធ្វើការនឿយហត់ ហើយធ្ងន់ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ដើម្បីកុំឲ្យអ្នករាល់គ្នាព្រួយនឹងយើងខ្ញុំឡើយ» (២ថែស្សាឡូនីច ៣:៧-៨)។
ការពឹងផ្អែកលើព្រះ មិនមែនជាការទាស់ប្រឆាំងនឹងការធ្វើការងារ ដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិតនោះឡើយ។ ជាការពិតណាស់ ព្រះទ្រង់ជាអ្នកប្រទានការងារ និងសមត្ថភាព សម្រាប់ឲ្យយើងធ្វើការងារ។ បើយើងមានការសង្ស័យចំពោះការនេះ យើងគួរតែពិចារណាអំពីការពិតដែលថា ព្រះយេស៊ូវក៏ធ្វើការងារដែរ។ ទោះព្រះអង្គបានយាងចុះពីស្ថានសួគ៌ ហើយអ្វីៗទាំងអស់ជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះអង្គក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គបានធ្វើការងារជាជាងឈើអស់ជាច្រើនឆ្នាំ ដោយបញ្ជាក់អំពីគំរូ ដែលព្រះបានប្រទានមនុស្សជាតិ ក្នុងសម័យដែលព្រះអង្គបង្កើតរបស់សព្វសារពើ (លោកុប្បត្ដិ ២:១៥)។
ស្រដៀងគ្នានេះដែរ ពួកសាវ័កបានរស់នៅដោយជំនឿ ហើយបានដេញតាមការលូតលាស់នៃពួកជំនុំអស់ពីចិត្ត បានធ្វើការងារដោយចិត្តឧស្សាហ៍ «ទាំងយប់ថ្ងៃ»។ ពួកគេមិនបណ្តោយខ្លួនឯងឲ្យខ្ជិលច្រអូស ឬបរិភោគអាហាររបស់អ្នកដទៃ ដោយមិនបង់ប្រាក់នោះទេ។ ក្នុងនាមពួកគេជាគ្រូផ្សាយដំណឹងល្អ ពួកគេមានសិទ្ធិសុំការផ្គត់ផ្គង់ពីពួកជំនុំ (១ធីម៉ូថេ ៥:១៧-១៨) ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេមានការទទួលខុសត្រូវក្នុងការផ្គត់ផ្គង់ខ្លួនឯង ហើយក៏បានធ្វើជំនួញដែលពួកគេចេះ «ធ្វើជាគំរូសម្រាប់ឲ្យគេត្រាប់តាម» (២ថែស្សាឡូនិច ៣:៩)។ នៅក្នុងពេលធ្វើការងារ យើងត្រូវទទួលស្គាល់ថា យើងអាចបំពានការងារ យ៉ាងហោចណាស់ តាមរបៀបពីរយ៉ាង គឺតាមរយៈភាពខ្ជិលច្រអូស ឬការខិតខំធ្វើការជ្រុលពេក។ ហេតុនេះហើយ បទគម្ពីរសុភាសិតបានដាស់តឿនយើងថា «មនុស្សខ្ជិលច្រអូសមិនព្រមភ្ជួររាស់ ដោយព្រោះនៅរងានៅឡើយ ដូច្នេះ គេនឹងត្រូវសុំទានក្នុងរដូវចម្រូតហើយខ្វះខាតវិញ» (សុភាសិត ២០:៤)។ សាវ័ក ប៉ុល ក៏បានបង្រៀនផងដែរថា យើងមិនត្រូវខ្ជិលទេ។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវមានចំណាប់អារម្មណ៍ដូចគ្នា ចំពោះបទគម្ពីរសុភាសិតដែលបានចែងថា «ការដែលឯងក្រោកឡើងមុនកំណត់ ហើយក្រចូលដេកពេលយប់ ព្រមទាំងបរិភោគដោយធ្វើការនឿយហត់ផង នោះជាការឥតប្រយោជន៍ទៀត» (ទំនុកតម្កើង ១២៧:២)។ ជាការពិតណាស់ យើងត្រូវធ្វើការដោយផ្ទាល់ដៃ។ ប៉ុន្តែ បើយើងមិនធ្វើការ ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះទេ ការហត់នឿយ ដោយការស្ទុះស្ទា នឹងក្លាយជាការឥតប្រយោជន៍មិនខាន។
យើងអាចដឹងច្បាស់បំផុតថា ការប្រឹងប្រែងរបស់យើងគឺជាការឥតប្រយោជន៍ នៅពេលណាយើងមិនអើពើចំពោះគោលការណ៍នៃថ្ងៃសម្ប័ទ ឬថ្ងៃបុណ្យឈប់សម្រាក។ ការបំពានក្រឹត្យវិន័យដែលបង្គាប់ឲ្យសម្រាក១ថ្ងៃ ក្នុងមួយសប្ដាហ៍ (ចោទិយកថា ៥:១២-១៥) គឺបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា យើងមិនជឿព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គ ហើយមិនទុកចិត្តលើការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះអង្គ។ ហេតុអ្វីយើងគិតថា យើងចាំបាច់ត្រូវធ្វើការរាល់ថ្ងៃគ្មានថ្ងៃសម្រាក? ចម្លើយនោះគឺ ដោយសារយើងពិបាកទុកចិត្តថា ព្រះនឹងបំពេញតម្រូវការយើង។ យើងមិនត្រូវស្វែងរកសន្តិសុខផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ នៅក្នុងការងាររបស់យើងទេ តែនៅក្នុងព្រះដែលបានប្រទានការងារ និងរបៀបធ្វើការងារនោះ។
ក្នុងវប្បធម៌សម្ភារៈនិយមក្នុងជំនាន់របស់យើង យើងពិបាកធ្វើការដោយចិត្តស្មោះត្រង់ និងស្កប់ស្កល់ចំពោះអ្វីៗដែលព្រះប្រទាន។ ចូរចំណាយពេលពិចារណាអំពីការងាររបស់អ្នកទោះនៅផ្ទះ នៅទីវាល ក្នុងរោងចក្រ ឬនៅការិយាល័យក្តី។ តើអ្នកបានជួបការល្បួងទៅរកភាពខ្ជិលច្រអូសយ៉ាងដូចម្ដេចខ្លះ? ហើយតើអ្នកមានទំនោរទៅរកការញៀនការងារជ្រុលយ៉ាងដូចម្ដេចខ្លះ? តើអ្នកនឹងខិតខំធ្វើការងារ ហើយទុកចិត្តព្រះយ៉ាងដូចម្ដេចខ្លះ? ក្នុងលោកីយ៍ដែលជាប់អន្ទាក់នៃសម្ភារៈនិយម ការស្កប់ចិត្តរបស់អ្នក នៅក្នុងការងារ និងក្នុងការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះនឹងបានធ្វើជាទីបន្ទាល់ដ៏មានអំណាច ចំពោះសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដែលធ្វើឲ្យយើងមានចិត្តស្កប់ស្កល់ពិតប្រាកដ។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ចោទិយកថា ៥:១-៣, ១២-១៥
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ ទំនុកតម្កើង ៣៣-៣៤ និង កិច្ចការ ១៦:២២-៤០