ពាក្យសម្ដីដែលនាំមកនូវជីវិត មិនមែនថ្កោលទោស (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
ដោយAlistair Begg
September 24, 2025
«កុំឲ្យថ្កោលទោសគេឲ្យសោះ ដើម្បីកុំឲ្យមានគេថ្កោលទោសអ្នកវិញ កុំឲ្យនិន្ទាគេឡើយ ដើម្បីកុំឲ្យមានគេនិន្ទាអ្នកវិញដែរ ចូរលើកលែងឲ្យគេ នោះគេនឹងលើកលែងឲ្យអ្នកវិញ» (លូកា ៦:៣៧)។
ជួនកាល យើងសន្និដ្ឋានថា យើងមានសិទ្ធិកាត់ទោសអ្នកដទៃ។ មូលហេតុគឺដោយសារនិស្ស័យសាច់ឈាមពីកំណើតរបស់យើង។ បើយើងគិតដោយស្មោះត្រង់ យើងនឹងបានដឹងថា នៅពេលដែលយើងទទួលបានមុខនាទីជាអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកមានអំណាច ទោះតូច ឬធំក្តី យើងពិតជាងាយនឹងជួបការល្បួងឲ្យថ្កោលទោសគេជាជាងបង្ហាញក្តីមេត្តា។
យើងត្រូវតែចាំថា យើងមិនមានលក្ខណសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីថ្កោលទោសគេទេ។ ហេតុអ្វី? គឺដោយសារយើងមិនអាចមើលដឹងថា ចិត្តរបស់គេកំពុងគិតអ្វី។ យើងក៏មិនអាចដឹងច្បាស់អំពីកត្តាជំរុញចិត្តដែលនាំឲ្យគេនិយាយ ឬធ្វើអ្វីមួយខុស។ មានតែព្រះទេដែលអាចមានបន្ទូលថា «គឺអញនេះហើយ ដែលស្ទង់មើលចិត្តនឹងថ្លើម រួចអញនឹងសងការដល់ឯងរាល់គ្នា តាមការដែលគ្រប់គ្នាបានប្រព្រឹត្ត» (វិវរណៈ២:២៣)។ ដោយសារយើងមិនមែនជាព្រះ យើងមិនត្រូវថ្កោលទោសគេទេ។
ជាញឹកញាប់ យើងងាយនឹងមើលរំលងព្រះរាជបញ្ជារបស់ព្រះយេស៊ូវ ដោយប្រើអណ្តាតរបស់យើងថ្កោលទោសអ្នកដទៃ ក្នុងការនិយាយអ្វីដែលធ្វើឲ្យខូចកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់នរណាម្នាក់។ ក្នុងចំណោមគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងប្រហែលជាប្រើវិធីសាស្ត្រដ៏ឆ្លាតវ័យ ដោយនិយាយបង្ខូចឈ្មោះអ្នកដទៃ នៅពេលយើងសំណូមពរអធិស្ឋាន ឬបង្ហាញការព្រួយបារម្ភ តែតាមពិត យើងចង់សួរគេថា «តើអ្នកបានឮគេនិយាយអំពីគាត់ទេ? តើអ្នកដឹងថាគាត់បានធ្វើអីខុសទេ? តើអ្នកដឹងថាហេតុអ្វីពួកគេធ្វើអញ្ចឹងទេ?» វិញ្ញាណរបស់ពួកផារិស៊ី នៅតែមានក្នុងចំណោមគ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលចូលចិត្តថ្កោលទោសអ្នកដទៃ ដើម្បីបង្ហាញថា ខ្លួនឯងល្អជាងអ្នកនេះឬអ្នកនោះ ដោយការប្រៀបធៀប។
ដូចនេះ យើងត្រូវតែមានការប្រុងប្រយ័ត្នខ្ពស់ ក្នុងការប្រើពាក្យសម្ដីរបស់យើង។ ជាជាងប្រើមាត់យើង ដើម្បីថ្កោលទោសគេ ចូរយើងទូលសូមព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធឲ្យជួយយើង និយាយពាក្យសម្ដីដែលនាំមកនូវជីវិត។ មុនពេលយើងបើកមាត់និយាយ យើងគួរសួរខ្លួនឯង តាមគំរូរបស់អ្នកស្រី អេមី ខាមៃឃល (Amy Carmichael) ជាបេសកជន យ៉ាងដូចនេះថា តើពាក្យសម្ដីដែលខ្ញុំនឹងនិយាយមានសេចក្តីសប្បុរសទេ? តើពិតទេ? តើចាំបាច់ទេ? ព្រះគម្ពីរបានចែងយ៉ាងច្បាស់អំពីចំណុចនេះ។ ជាការពិតណាស់ កណ្ឌគម្ពីរសុភាសិតបានបង្រៀនយើងថា «មាត់របស់មនុស្សល្ងីល្ងើជាហេតុនាំឲ្យខ្លួនត្រូវវិនាសទៅ ហើយបបូរមាត់ក៏ជាអន្ទាក់ដល់ព្រលឹងខ្លួនដែរ» ប៉ុន្តែ «អ្នកណាដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ នោះតែងគ្របបាំងរឿងរ៉ាវវិញ» (សុភាសិត ១៨:៧ ១១:១៣)។
នៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ យើងមានព្រះអង្គសង្គ្រោះដែលលាងសម្អាតបាប ដែលជាការនិយាយស្តីឥតបើគិត និងការនិយាយថ្កោលទោសគេជាដើម។ គឺព្រះអង្គសង្គ្រោះដែលបានអត់ទោសឲ្យយើង ដែលមានចិត្តទោរទន់ទៅរកការថ្កោលទោសគេ ហើយភ្លេចថា មានតែព្រះអង្គទេដែលមានតួនាទីថ្កោលទោសគេ។ ពេលយើងបានដឹងដូចនេះហើយ យើងចាំបាច់ត្រូវប្រែចិត្តជារៀងរាល់ថ្ងៃ ឈប់ប្រព្រឹត្តបាបនឹងបបូរមាត់ទៀត ហើយសូមព្រះវិញ្ញាណជួយកែប្រែចិត្តយើងជាថ្មី ឲ្យពាក្យសម្ដី និងការផ្ដោតចិត្តរបស់យើង បានជាទីសព្វព្រះទ័យ នៅចំពោះព្រះវរបិតា (ទំនុកតម្កើង ១៩:១៤)។
ខគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ លូកា ៦:៣៧-៤៥
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ អេសេគាល ១១-១៣ និងយ៉ូហាន ១០:២២-៤២